Βίκτωρ Ουγκώ

Στις 26 Φεβρουα­ρί­ου 1802 γεν­νιέ­ται ο Βίκτωρ Ουγκώ. Γάλ­λος συγ­γρα­φέ­ας, κύριος εκπρό­σω­πος του γαλ­λι­κού δημο­κρα­τι­κού ρομα­ντι­σμού. Στα πρώ­ι­μα έργα του, είναι επη­ρε­α­σμέ­νος από φιλο­μο­ναρ­χι­κές ιδέ­ες, ωστό­σο, στο δεύ­τε­ρο μισό της δεκα­ε­τί­ας του 1820, όλο και περισ­σό­τε­ρο προ­σεγ­γί­ζει στις φιλε­λεύ­θε­ρες — δημο­κρα­τι­κές ιδέ­ες. Εκδή­λω­σε με κάθε τρό­πο την υπο­στή­ρι­ξή του στην Επα­νά­στα­ση των Ελλή­νων το 1821.

Αυτές οι αλλα­γές εκφρά­ζο­νται και στη μορ­φή των έργων του, αφού εγκα­τα­λεί­πει τον ακα­δη­μαϊ­σμό και αντι­πα­ρα­θέ­τει την από­λυ­τη ελευ­θε­ρία της δημιουρ­γι­κής έκφρα­σης. Το πρώ­το του σημα­ντι­κό μυθι­στό­ρη­μα Η Πανα­γία των Παρι­σί­ων (1831) είναι εμπνευ­σμέ­νο από την Ιου­λια­νή Επα­νά­στα­ση και με έντο­νο αντι­κλη­ρι­κα­λι­στ­κό πνεύ­μα. Η προ­σω­ρι­νή κάμ­ψη του επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος τον οδη­γεί σε αντι­δρα­στι­κή ανα­δί­πλω­ση και υπο­στή­ρι­ξη της ιου­λια­νής μοναρ­χί­ας. Με την αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση του 1848, ξανα­βρί­σκει το δημο­κρα­τι­κό του βημα­τι­σμό, συγκρού­ε­ται με τον Ναπο­λέ­ο­ντα Γ‘ και υπο­χρε­ώ­νε­ται να εγκα­τα­λεί­ψει τη Γαλ­λία. Στο πιο γνω­στό μυθι­στό­ρη­μά του, Οι Αθλιοι, δεί­χνει ότι το έγκλη­μα και η φτώ­χεια είναι ανα­πό­φευ­κτα απο­τε­λέ­σμα­τα του καπι­τα­λι­σμού, ενώ αρχί­ζουν να αχνο­φαί­νο­νται οι επι­δρά­σεις των ιδε­ών του ουτο­πι­κού σοσια­λι­σμού. Πέθα­νε στις 22 Μαΐ­ου του 1885.

Ένα ποί­η­μα του Β. Ουγκώ για τη σφα­γή της Χίου (Σαν σήμε­ρα 11 Μαρ­τί­ου 1822)

Πηγή: Ριζο­σπά­στης