Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιατί πρέπει να γίνει ο αγωνιστικός εορτασμός του Πολυτεχνείου

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Σαρά­ντα επτά χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται φέτος από την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου και σαρά­ντα έξι από τον εορ­τα­σμό της πρώ­της επε­τεί­ου το 1974. Από τότε μέχρι σήμε­ρα, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις και οι κατα­σταλ­τι­κοί της μηχα­νι­σμοί, συχνά με τη βοή­θεια προ­βο­κα­τό­ρων, επι­χεί­ρη­σαν ουκ ολί­γες φορές να υπο­νο­μεύ­σουν τους αγω­νι­στι­κούς εορ­τα­σμούς της εξέ­γερ­σης του Νοέμβρη.

Σήμε­ρα, με την κατά­πτυ­στη – χου­ντι­κής έμπνευ­σης – από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης απα­γο­ρεύ­ουν κάθε συνά­θροι­ση άνω των τριών ατό­μων χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την παν­δη­μία ως πρόσχημα.

Αυτό που τους ενο­χλεί είναι το νόη­μα και η ουσία όσων συμ­βο­λί­ζει η εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου. Γι’ αυτό και επι­θυ­μούν να μετα­τρέ­ψουν την επέ­τειο της 17ης Νοέμ­βρη σε άνευ­ρο «μνη­μό­συ­νο» κατά­θε­σης στε­φά­νων, σε άλλον έναν «άχρω­μο» και «άοσμο» εθι­μο­τυ­πι­κό εορ­τα­σμό, έτσι ώστε να υπο­βαθ­μί­σουν την σημα­σία της στις συνει­δή­σεις του λαού και κυρί­ως της νέας γενιάς.

Η επέ­τειος της εξέ­γερ­σης του Πολυ­τε­χνεί­ου, όμως, δεν είναι μνη­μό­συ­νο, ούτε σελί­δα κατα­χω­νια­σμέ­νη στα συρ­τά­ρια της ιστο­ρί­ας. Είναι ένα ορό­ση­μο της ταξι­κής πάλης στη χώρα μας που συν­δέ­ει το χθες με το σήμε­ρα και το αύριο. Είναι η μεγα­λειώ­δης εξέ­γερ­ση εκεί­νης της γενιάς που πήρε την σκυ­τά­λη από τη δρα­κο­γε­νιά της Αντί­στα­σης, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ για να την παρα­δώ­σει στους νεό­τε­ρους, σε όλους όσους αγω­νί­ζο­νται σήμε­ρα για «Ψωμί-Παι­δεία-Ελευ­θε­ρία», για δημό­σια και δωρε­άν Υγεία, για έναν κόσμο χωρίς ανερ­γία, φτώ­χεια, εκμε­τάλ­λευ­ση και πολέμους.

Να για­τί πρέ­πει να γίνει ο αγω­νι­στι­κός εορ­τα­σμός της εξέ­γερ­σης του Πολυ­τε­χνεί­ου. Διό­τι, 47 χρό­νια μετά, όσο κι’ αν άλλα­ξαν οι και­ροί, παρα­μέ­νουν ολο­ζώ­ντα­να και επί­και­ρα τα μεγά­λα αιτή­μα­τα που ανέ­δει­ξε ο Νοέμ­βρης του 1973.

Η Χού­ντα και τα τανκς της μπο­ρεί να μην υπάρ­χουν πια, αλλά η δικτα­το­ρία των μονο­πω­λί­ων βρί­σκε­ται ακό­μη εδώ, με την ίδια και ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα να τσα­κί­ζει εργα­τι­κά-λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, να παίρ­νει πίσω κατα­κτή­σεις που απο­κτή­θη­καν με αίμα και αγώ­νες, να «βάζει στο γύψο» τις ζωές των νέων εργαζόμενων.

Το «ψωμί», η πρό­σβα­ση στα αγα­θά που είναι προ­ϊ­όν της ανθρώ­πι­νης δημιουρ­γί­ας, όπως η Παι­δεία, δεν είναι για όλους. Το δικαί­ω­μα στην Υγεία και την Πρό­νοια έχει ακρω­τη­ρια­στεί στο βωμό της «ελεύ­θε­ρης αγο­ράς» και του «αντα­γω­νι­σμού».

Το σύν­θη­μα «Έξω αι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ» στις πύλες του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν έπα­ψε ποτέ να είναι επί­και­ρο, καθώς στα παλιά ιμπε­ρια­λι­στι­κά δεσμά προ­στί­θε­νται συνε­χώς νέα, με ευθύ­νη των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων που εμπλέ­κουν τη χώρα και το λαό σε επι­κίν­δυ­νους σχεδιασμούς.

Σήμε­ρα, 47 χρό­νια μετά, το αντι­μο­νο­πω­λια­κό-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό περιε­χό­με­νο του Πολυ­τε­χνεί­ου παρα­μέ­νει πιο ζωντα­νό στην επι­και­ρό­τη­τα, αντι­κα­το­πτρί­ζο­ντας τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες της εργα­τι­κής τάξης, του λαού και της νεολαίας.

Το ξέρουν αυτό, γι αυτό και προ­σπα­θούν να το ξορ­κί­σουν και να επι­βάλ­λουν σιγή νεκρο­τα­φεί­ου. Ματαιο­πο­νούν όμως…

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο