Γράμμα στο Ζόλιο Κιουρί — Για τον Μανώλη Γλέζο (του Γιάννη Ρίτσου)

Θa ξέρεις βέβαια, Ζολιό, για το Μανώ­λη Γλέζο
— α, πώς να σου το πει το στό­μα μου, Ζολιό,
όταν περ­νού­σε με τα δυο του χέρια στις τσέ­πες του παντε­λο­νιού τα σοκά­κια της Πλάκας,
ωραίο παι­δί χαμο­γε­λώ­ντας στ’ όνει­ρο του κόσμου πάνου απ’ τις ορο­σει­ρές της δυστυχίας
όταν σκαρ­φά­λω­νε τα βρά­χια της Ακρόπολης
σφίγ­γο­ντας μες στις δυο νεα­ρές γρο­θιές του
την οργή όλων των λαών και την ελπί­δα τους
όταν κάτου από τ’ ανοι­χτά ρου­θού­νια των πει­να­σμέ­νων πολυβόλων
έσπα­γε με τις δυο γρο­θιές του τον κυρ­τό σταυρό
έσπα­γε με τις δυο γρο­θιές του όλα τα δόντια του θανάτου -
Και, να που χρό­νια τώρα
ο Μανώ­λης ο Γλέ­ζος, Ζολιό,
κοι­τά­ει το φως πίσω απ’ τα σίδερα
κι ακό­μη με τα δυο του χέρια, σημα­δε­μέ­να απ’ τις χειροπέδες,
σκου­πί­ζει τα κλα­μέ­να μάτια του κόσμου
σκου­πί­ζει το ιδρω­μέ­νο μέτωπο
της λευ­τε­ριάς και της ειρήνης.