ΓΤ της ΚΕ του ΚΚΕ: Ανακοίνωση για τα 46 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απρίλη

Σε ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 46 χρό­νια από την κατάρ­ρευ­ση της δικτα­το­ρί­ας της 21ης Απρι­λί­ου σημειώνει:

«Στα 46 χρό­νια από την κατάρ­ρευ­ση της επτα­ε­τούς στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας, το ΚΚΕ τιμά­ει όλους όσοι βασα­νί­στη­καν, εξο­ρί­στη­καν, φυλα­κί­στη­καν, διώ­χτη­καν από τη χού­ντα, όλους όσοι με κάθε μέσο συνέ­βα­λαν στην πάλη κατά της δικτα­το­ρί­ας.
Είμα­στε περή­φα­νοι για­τί καρ­διά αυτού του αγώ­να ήταν τα χιλιά­δες μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που, με την πάλη τους και με ανεί­πω­τες θυσί­ες, έκα­ναν κατορ­θω­τό, μετά από 27 χρό­νια σκλη­ρής παρα­νο­μί­ας, το ΚΚΕ να επι­βά­λει την de facto νομι­μο­ποί­η­σή του.

Η κατάρ­ρευ­ση της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας 1967–1974 και η επά­νο­δος του Κ. Καρα­μαν­λή, ως επι­κε­φα­λής της ονο­μα­ζό­με­νης κυβέρ­νη­σης “εθνι­κής ενό­τη­τας”, ήταν προ­ϊ­όν συμ­βι­βα­σμού ανά­με­σα στη χού­ντα και στην άλλη αστι­κή πτέ­ρυ­γα, των αντι­χου­ντι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων, με την παρέμ­βα­ση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Ο συμ­βι­βα­σμός πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μπρο­στά στον κοι­νό φόβο τους για ανε­ξέ­λεγ­κτες εξε­λί­ξεις από την άνο­δο του λαϊ­κού κινή­μα­τος, που ενι­σχύ­θη­κε και από το έγκλη­μα σε βάρος της Κύπρου με το χου­ντι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα αρχι­κά και την τουρ­κι­κή εισβο­λή και κατο­χή στη συνέχεια.
Είχε προη­γη­θεί η εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου, αλλά και το γεγο­νός ότι έπε­σε στο κενό η από­πει­ρα “μασκα­ρέ­μα­τος” της χού­ντας, η “φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση Μαρ­κε­ζί­νη”, στην οποία αντι­τά­χθη­κε το ΚΚΕ, σε αντί­θε­ση με τη στά­ση οπορ­του­νι­στι­κών δυνάμεων.

Σήμε­ρα, 46 χρό­νια μετά, απο­δει­κνύ­ε­ται καθη­με­ρι­νά πως η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία απο­τε­λεί μορ­φή άσκη­σης της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, για την απρό­σκο­πτη εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας, που ‑όπο­τε χρεια­στεί- καταρ­γεί δικαιώ­μα­τα και λαϊ­κές ελευ­θε­ρίες, που έχουν κατα­κτη­θεί με ποτα­μούς αίματος.
Σε και­ρούς αστι­κής δημο­κρα­τί­ας θεσπί­στη­κε το Ιδιώ­νυ­μο (1929) και ο ΑΝ 509 (1947), που αμφό­τε­ρα στρέ­φο­νταν ενά­ντια στο λαϊ­κό κίνη­μα και πρώ­τι­στα ενά­ντια στους κομμουνιστές.
Τελευ­ταίο παρά­δειγ­μα ο κατά­πτυ­στος νόμος κατά των δια­δη­λώ­σε­ων. Η αστι­κή εξου­σία προ­τάσ­σει πότε το μαστί­γιο πότε το καρό­το, προ­κει­μέ­νου να επι­βά­λει τα συμ­φέ­ρο­ντα μιας χού­φτας κεφαλαιοκρατών.

Το αστι­κό κρά­τος όχι μόνο “δεν στέ­κει πάνω από όλες τις τάξεις”, αλλά αντί­θε­τα είναι βαθιά ταξι­κό, άρα αντι­κει­με­νι­κά εχθρι­κό για την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα.
Τα χιλιοει­πω­μέ­να των αστι­κών κομ­μά­των περί “ελευ­θε­ριών” και “δημο­κρα­τί­ας” σκο­ντά­φτουν στην ίδια τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που δια­μορ­φώ­νε­ται σήμε­ρα στους τόπους δου­λειάς, στην έντα­ση της εργο­δο­τι­κής, αλλά και της κρα­τι­κής τρομοκρατίας.
Δια­ψεύ­δο­νται από τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα της δικαιο­σύ­νης, από την όλο και πιο βαθιά εμπλο­κή της Ελλά­δας στους σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, με άμε­σες επι­πτώ­σεις στην ειρή­νη και τη ζωή του λαού μας και των άλλων λαών της περιο­χής, στα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας.

Είναι το ίδιο κρά­τος που με αμε­σό­τη­τα, ταχύ­τη­τα και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα διευ­θε­τεί τις εκκρε­μό­τη­τες υπέρ του κεφα­λαί­ου, ενώ την ίδια στιγ­μή ολι­γω­ρεί και υστε­ρεί σε μέσα, προ­σω­πι­κό και υπο­δο­μές για την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής του λαού και των εργα­ζο­μέ­νων. Είναι το ίδιο κρά­τος που νομο­θε­τεί τη διά­λυ­ση συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των, όπως της απερ­γί­ας ή τον περιο­ρι­σμό των δια­δη­λώ­σε­ων, τη στιγ­μή που αφή­νει ασύ­δο­τη τη μεγά­λη εργο­δο­σία και την κρα­τι­κή κατα­στο­λή και βία.

Το αστικό κράτος έχει συνέχεια, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάζουν, με όποιες διακηρύξεις και αν εκλέγονται, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζονται για να αποσπούν τη στήριξη και την ανοχή τμημάτων του λαού.

Αυτό το συμπέ­ρα­σμα είναι ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­μο σήμε­ρα, που όλες οι μηχα­νές του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και σε όλα τα επί­πε­δα δου­λεύ­ουν για να θωρα­κί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρχου­σας τάξης.
Πίσω από τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου ‑παρά τις δια­φο­ρές στις απο­χρώ­σεις- στοι­χί­ζο­νται όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα, η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρου­σιά­ζο­ντάς την ως “εθνι­κό συμφέρον”!

Αυτά τα κόμ­μα­τα υλο­ποί­η­σαν και υλο­ποιούν όλα τα μέτρα που έχει ανά­γκη το κεφά­λαιο, με το ξήλω­μα εργα­σια­κών, κοι­νω­νι­κών και ατο­μι­κών δικαιω­μά­των, με την έντα­ση της κρα­τι­κής κατα­στο­λής και τρο­μο­κρα­τί­ας, ενώ ετοι­μά­ζο­νται να φορ­τώ­σουν μια ακό­μη καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση στις πλά­τες του λαού. Νέος κύκλος αντερ­γα­τι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων κρύ­βε­ται πίσω από τις επι­χο­ρη­γή­σεις και τα δάνεια του “Ταμεί­ου Ανάκαμψης”.

Την ίδια στιγ­μή, η αστι­κή τάξη της Ελλά­δας εμπλέ­κε­ται στους επι­κίν­δυ­νους αντα­γω­νι­σμούς που εξε­λίσ­σο­νται στην περιο­χή, έχο­ντας τον ρόλο του “μεντε­σέ” των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ που υπη­ρέ­τη­σαν όλες οι κυβερνήσεις.
Αυτή η εμπλο­κή εντεί­νει το παζά­ρι γύρω από κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας και τα διά­φο­ρα σχέ­δια συνεκ­με­τάλ­λευ­σης ενερ­γεια­κών πηγών με την ομπρέ­λα των ευρω­α­τλα­ντι­κών “συμ­μά­χων”.

Το ΚΚΕ τιμάει, με πράξεις, την ιστορία του λαού και την 100χρονη ηρωική του διαδρομή. 
Είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης, διαθέτει όλες τις δυνάμεις του για τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική — αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για να πάρει τελικά η εργατική τάξη στα δικά της χέρια τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από τις αντιδραστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ».