Δημήτρης Βαλαής: Τον αλήτη!…

Τον αλή­τη!…
Σου ανα­κα­τεύ­ει τα μαλλιά,
χαϊ­δεύ­ει το πρό­σω­πό σου,
φιλά­ει τα χεί­λη σου…
Η καυ­τή ανά­σα του
πυρ­πο­λεί το λαι­μό σου
κι ανα­στα­τώ­νει τις αισθή­σεις σου,
συντρί­βο­ντας (δυστυ­χώς!)
όλα σου τα ”πρέ­πει” και τα ”μη”!…

Και να! Τώρα…
γίνε­ται πιο ορμητικός,
το θρά­σος του περισσεύει
και ξαφ­νι­κά
(που να τον πάρει ο διάολος!),
ανα­ση­κώ­νει τη φού­στα σου!!!

…Κι εσύ
μια θεά της νύχτας,
λου­σμέ­νη στο φως του φεγγαριού!
Πανέ­μορ­φη, ερω­τι­κή, φιλήδονη…
Απο­λαμ­βά­νεις τα χάδια του,
τα φιλιά του, τα ψιθυ­ρί­σμα­τά του
και με μισό­κλει­στα μάτια…
του δίνε­σαι ολοκληρωτικά!…

Και καθό­λου δε σε μέλει, που,
καθι­σμέ­νος στο απέ­να­ντι παγκάκι,
παρα­κο­λου­θώ κάθε σου κίνηση,
κάθε σου έκφραση
και κοντεύω να εκραγώ
από ζήλια και πόθο!…

Ούτε περ­νά­ει απ’ το μυα­λό σου,
πως… η εικό­να σου
θα βασα­νί­ζει τις νύχτες μου, πλέον
κι ότι… μια ζωή
θα μετα­νιώ­νω,
που δεν τόλ­μη­σα (απ’ αυτόν!)
να σε διεκδικήσω!…

Άτιμε λίβα, αυγουστιάτικε,
την τύχη σου να ‘χα!!!

(Αύγου­στος 2011)
Δημή­τρης Βαλαής
Δάσκαλος

(Πίνα­κας: Καί­τη Βαρδάκη)