ΕΓΚΑΡΣΙΑ 

Γρά­φει η Ιωάν­να Καρατζαφέρη //
Συγγραφέας

(Κώστας Ευαγγελάτος,“Εγκάρσια Πτή­ση”, Ποί­η­ση, εκ. Από­πει­ρα)

Θα ήταν αρκε­τά δύσκο­λο να μιλή­σει κάποιος για την ποί­η­ση του Κώστα Ευαγ­γε­λά­του, παρα­βλέ­πο­ντας το εικα­στι­κό του έργο, την αφο­σί­ω­σή του στις εικα­στι­κές τέχνες και τον εκφρα­σμέ­νο ποι­η­τι­κά λόγο του.

Ο ποι­η­τής και ζωγρά­φος προ­ε­τοι­μά­ζει τον ανα­γνώ­στη από τις δυο πρώ­τες σελί­δες με τα μαυ­ρό­α­σπρα σχέ­δια του, αρι­στε­ρά μια πλε­ξού­δα και αντι­κρι­στά ένα φύλ­λο με ένα ανοι­χτό λου­λού­δι και τον δεύ­τε­ρο τίτλο “23 γκρά­φι­τι ψυχών”.

Πολ­λές φορές τυχαί­νει, όταν πρό­κει­ται για ποί­η­ση, να ανοί­γω τη συλ­λο­γή σε οποια­δή­πο­τε σελί­δα, και να δια­βά­ζω σαν μια πρώ­τη γεύ­ση το ποί­η­μα που εμφα­νί­ζε­ται μπρο­στά μου.

VLUU L210 / Samsung L210

Αυτή τη φορά, δεν συνέ­βη αυτό. Ξεκί­νη­σα από το πρώ­το ποί­η­μα και συνέ­βη κάτι άλλο. Τρό­μα­ξα. ΄Η μάλ­λον με τρό­μα­ξαν οι στίχοι:

Στην άδεια πόλη / η λήθη προελαύνει.

Τι προ­βλέ­πει ο ποιητής;

Κλει­σμέ­νος στο δωμάτιο/ κοι­μά­σαι με τ’ αγάλματα.

Μα, τι; Έχουν τ’ αγάλ­μα­τα ζωή, ψυχή, σου μιλά­νε, σου κρα­τά­νε συντρο­φιά και όσο λεί­πεις σε περι­μέ­νουν να γυρί­σεις; Ή μήπως είσαι εσύ που τους δίνεις όλες αυτές τις ιδιό­τη­τες και κυρί­ως ζωντα­νεύ­εις, τους ανθρω­πο­ποιείς; Και ποιος είσαι εσύ;

Ο ποι­η­τής, ο ζωγρά­φος; Ο άνθρω­πος της πόλης, μιας χώρας, του εικο­στού πρώ­του αιώ­να, ο άνθρω­πος που διαι­σθά­νε­ται το μέλ­λον, κοντι­νό ή απώ­τε­ρο; Ο απο­μο­νω­μέ­νος άνθρω­πος που βρί­σκει καταφύγιο,

Κλει­σμέ­νος στο δωμάτιο;

Προς το παρόν συνε­χί­ζει να με τρομάζει:

Φέτος δεν ήρθαν τα πουλιά.

Πώς είναι δυνα­τόν; Τι έφται­ξε, τι φταί­ει; Οι και­ρι­κές συν­θή­κες,  μήπως άλλα­ξε το φυσι­κό περι­βάλ­λον, απο­ψι­λώ­θη­κε το τοπίο, ξερά­θη­κε η χλόη, δεν φύτρω­σαν οι σπό­ροι, δεν έβγα­λαν τα κλα­ριά στα δέντρα φύλ­λα, δεν βρί­σκουν υλι­κά τα που­λιά να χτί­σουν τις φωλιές τους;  Ή μήπως οι κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες ξεπέ­ρα­σαν την ομορ­φιά του τοπί­ου, το τιτί­βι­σμα των που­λιών, τα χρώ­μα­τα των δέντρων, τις αντα­να­κλά­σεις του ήλιου στη γαλά­ζια μας θάλασσα;

Έχει άρα­γε ο ποι­η­τής το δικαί­ω­μα να με τρο­μά­ζει ή να με παρηγορεί.

Αφού θρη­νώ εγώ / για­τί να κλαις κι Εσύ που ’χεις πεθάνει.

Τι βρί­σκε­ται μέσα σε αυτά τα λόγια. Η αδιά­κο­πη συνέ­χεια του θρή­νου της ζωής και του θανά­του; Ξανα­ζω­ντα­νεύ­ει τον πεθα­μέ­νο σαν συμ­μέ­το­χο του θρή­νου του ζωντα­νού; Δηλα­δή, ο άνθρω­πος δεν ησυ­χά­ζει, ούτε πεθα­μέ­νος; Αφού η ζωή συνε­χί­ζε­ται στην επό­με­νη γενιά.

Τα “Επι­γράμ­μα­τα” και οι “Δια­πι­στώ­σεις” του επι­βε­βαιώ­νουν τον ανα­γνώ­στη ότι ο Κώστας Ευαγ­γε­λά­τος δεν εκφρά­ζε­ται μόνο ποι­η­τι­κά με λέξεις που είναι στη άκρη της γλώσ­σας, αλλά με μια πλου­σιό­τε­ρη ελλη­νι­κή γλώσ­σα, αφού οι λέξεις του είναι ακρι­βές, σχε­δόν, αχρη­σι­μο­ποί­η­τες στο καθη­με­ρι­νό μας λεξιλόγιο.

Ο φόβος του για τη γλώσ­σα είναι μετα­δο­τι­κός, εφι­στά την προ­σο­χή μας, ζωντα­νεύ­ο­ντας με το δικό του τρό­πο το Αιγαίο, του οποί­ου τα:

Σύμ­βο­λα φύκια 

Γρά­φουν ιστορίες.

Αν δίνει τέτοιες δια­στά­σεις στα φύκια, τότε ποιες είναι του έλλο­γου όντος, του ανθρώπου;

Όμως μέσα από τα βάθη της ελλη­νι­κής θάλασ­σας προ­βάλ­λει αισιό­δο­ξα η κορυ­φή ενός όρους 1628 μέτρων ύψος, που φιλο­ξε­νεί ένα δρυ­μό έκτα­σης 30.000 μέτρων.

Στην κορυ­φή του Αίνου

Ανα­τέλ­λουν αετοί

Ίρι­δες αναγέννησης.

 Στο σχέ­διό του ένα μικρό κλα­ρά­κι αρχί­ζει να βγά­ζει φυλλαράκια.

Κρα­τάω για λίγο ανοι­χτή τη σελί­δα, πριν δια­βά­σω τα “Επί­θε­τα”, ένα συμπυ­κνω­μέ­νο ποί­η­μα, που με αποστομώνει.

-Δεν θέλω κάτι να σας πω.

-Ούτε ν΄ ακούσω.

Μυστή­ριο βάπτι­σης τελώ 

Με ονό­μα­τα επί­θε­τα της μνήμης.

Παίρ­νω μια βαθιά ανα­πνοή, και χωρίς η φωνή μου να τον φτά­νει για να με ακού­σει, του λέω ευχα­ρι­στώ, και μακά­ρι να είχα τη δύνα­μη και το κύρος να τον δια­βε­βαιώ­σω ότι οι λέξεις δεν θα χαθούν.

Κλεί­νω το βιβλίο με τη σκέ­ψη της ανα­κύ­κλω­σης της ζωής, της εμπει­ρί­ας, και της προ­σω­πι­κής έκφρα­σης στις διά­φο­ρες μορ­φές των Τεχνών.

Αγαπημένο