Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ειρηναίος Μαράκης: ΑΠΕΡΓΙΑ

Νωρίς το πρωί
στο εργοστάσιο.
Τα φου­γά­ρα δεν άνα­ψαν σήμερα
μόνο τα τσι­γά­ρα φωτίζουν
τα πρό­σω­πα των εργατών
στην απερ­για­κή φρουρά
έτσι όπως περνάνε
από χέρι σε χέρι.
Στα κάγκε­λα ένα πανό
με τα αιτήματα:
Πάρ­τε πίσω τις απολύσεις!
Από κάπου μακριά
ακού­γε­ται θόρυβος
βρα­χνά στην αρχή
πιο καθα­ρά ύστερα.
Στο αχνό φως της αυγής
φαί­νε­ται η σκό­νη που σηκώνει
η αυτο­κι­νη­το­πο­μπή αλληλεγγύης.

Όρθιος, μ’ ένα πλα­κάτ στο χέρι
κι ένα πλα­τύ χαμόγελο,
κοι­τά­ει το πολύ­χρω­μο πλήθος.
Εκεί οι οικο­δό­μοι, οι δάσκαλοι
οι δια­νο­μείς κάτω από το βάθρο
συζη­τά­νε με ένταση.
Ο ήλιος δεί­χνει μεσημέρι
και τα συν­θή­μα­τα αντηχούν
από άκρη σε άκρη
της συγκέντρωσης.
Οι εργα­ζό­με­νοι στην εστίαση
πήραν τη θέση τους.
Οι φοι­τη­τι­κοί σύλλογοι
κάνουν αλυσίδα
σηκώ­νουν τις κόκ­κι­νες σημαίες,
ένα ατέ­λειω­το χειροκρότημα
δονεί την ατμόσφαιρα
υπέρ των υγειονομικών.

Εμπρός! Όλες στην πορεία!
φώνα­ξε η κοπέλα
με την τσά­ντα στην πλάτη.
Στον δρό­μο βγήκε
μια ομά­δα γυναικών
με τα παι­διά στην αγκαλιά
με τη στο­λή εργασίας
με τα γάντια
που κρύ­βουν τις πληγές.
Δίπλα τους, σε κοι­νή διαδρομή
προ­σφύ­γισ­σες με τη μαντίλα
χωρίς δικαιώ­μα­τα και ψωμί, τραγουδούν
άσμα­τα παλιά της εξορίας
σε γλώσ­σα άγνωστη
και οικεία.
Μέσα από τον καπνό
που σκόρ­πι­σαν τα δακρυγόνα
λάμπει η δύνα­μη του αγώνα.

(Γρά­φτη­κε με αφορ­μή την πανερ­γα­τι­κή απερ­γία στις 9 Νοεμ­βρί­ου 2022. Αφιε­ρω­μέ­νο στους απερ­γούς εργά­τες της «Μαλα­μα­τί­νας»)

Ειρη­ναί­ος Μαράκης

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο