Ελλάδα, Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Όπως λέει κι ένας φίλος (Μπά­μπης Μπα­τμα­νί­δης) στο τουί­τερ, έτσι όπως το πάμε, το καλο­καί­ρι τα μπι­τσό­μπα­ρα αντί για ρέγκε, θα παί­ζου­νε Real fm, με τις τελευ­ταί­ες ειδή­σεις. Και όπως είναι λογι­κό, τον τελευ­ταίο και­ρό τα αθλη­τι­κά έχουν περά­σει σε δεύ­τε­ρο πλά­νο. Όχι για­τί είναι το πιο σημα­ντι­κό δευ­τε­ρεύ­ον πράγ­μα στη ζωή μας, όπως λέει συχνά-πυκνά ο Σωτη­ρα­κό­που­λος. Αλλά επει­δή η απο­λύ­τως πρω­τεύ­ου­σα σχέ­ση του ανθρώ­που με την άθλη­ση και οι αγώ­νες, περ­νά­ει εκ των πραγ­μά­των στο περι­θώ­ριο, όσο οι ταξι­κοί αγώ­νες μένουν ιστο­ρι­κά αδι­καί­ω­τοι, που έλε­γε κι ο Τρα­μπά­κου­λας στο Αλα­λούμ. Υπάρ­χουν ωστό­σο πολ­λές προ­ε­κτά­σεις της επι­και­ρό­τη­τας, που προ­σφέ­ρο­νται για ενδια­φέ­ρο­ντες συνειρ­μούς και παραλ­λη­λι­σμούς με το αθλη­τι­κό προτσές.

Καταρ­χάς, η υπό­θε­ση του δημο­ψη­φί­σμα­τος, που λει­τουρ­γεί εκ των πραγ­μά­των πολω­τι­κά, και χωρί­ζει τον κόσμο στα δύο, όπως ένα μεγά­λο ντέρ­μπι. Κατα­καη­μέ­νο Λέτσο­βο, σε χώρι­σαν στα δύο. Για να πετα­χτεί ο κόκ­κι­νος Τρα­μπά­κου­λας (και πάλι στο Αλα­λούμ) και να διορ­θώ­σει: στα τρία, ρε χαμέ­νε, α χαμέ­νε…

Ένα δημο­ψή­φι­σμα που ξεχώ­ρι­σε για την άδο­ξη κατά­λη­ξη του νικη­φό­ρου όχι, καθώς ποτέ ένας θρί­αμ­βος, από εκλο­γι­κή άπο­ψη, δεν έκρυ­βε μια τόσο πατα­γώ­δη και γρή­γο­ρη ήττα. Οι εξε­λί­ξεις μάλι­στα εξόρ­γι­σαν τους πιο υπο­ψια­σμέ­νους και τους ενέ­πνευ­σαν το γηπε­δι­κό: εε-ωω, «όχι» στο ημί­χρο­νο, μα «ναι» στο τελι­κό. Που παρα­πέ­μπει ευθέ­ως στα στη­μέ­να παι­χνί­δια με τα πολ­λά γκολ, τις ανα­τρο­πές και την… αγω­νιώ­δη εξέλιξη.

Μα το ντέρ­μπι είναι στη­μέ­νο, και από πριν ξεπουλημένο
(…) Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με εμάς…

Η επι­κοι­νω­νια­κή δια­χεί­ρι­ση της κωλο­τού­μπας από το επι­τε­λείο του Μαξί­μου (που θα τη ζήλευε και η Κομα­νέν­τσι) και η παρου­σί­α­σή της στα ΜΜΕ είχε κάτι από τα ηρω­ι­κά πρω­το­σέ­λι­δα του αθλη­τι­κού τύπου την επο­μέ­νη μιας «ένδο­ξης» ήττας: η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση πάλε­ψε σα λιο­ντά­ρι, κρά­τη­σε γερά μέχρι το 90’, αλλά έχα­σε τελι­κά με 5–0. Φαντά­σου δηλ και να μην το παλεύ­α­με… Αν και το βασι­κό είναι να ξέρεις να δια­λέ­γεις το κατάλ­λη­λο γήπε­δο και τα κατάλ­λη­λα εργα­λεία που θα σε βοη­θή­σουν να νική­σεις τον αντί­πα­λο. Αν επι­λέ­γεις ως βασι­κό δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό σου χαρ­τί τις κάλ­πες, και ως γήπε­δο το λάκ­κο των λεό­ντων, είναι λογι­κό να σε κατα­σπα­ρά­ξουν, χωρίς να είσαι σε θέση να προ­βά­λεις καν αντίσταση.

Όλες αυτές τις μέρες ακού­γο­νταν επί­σης πολ­λά σενά­ρια για την παρά­τα­ση του προη­γού­με­νου προ­γράμ­μα­τος, που τελι­κά μας οδή­γη­σαν στα πέναλ­τι (τις ποι­νές) για την Ελλά­δα, εφό­σον δεν τηρή­σει αυστη­ρά το χρο­νο­διά­γραμ­μα με τα προ­α­παι­τού­με­να, και τον ξαφ­νι­κό θάνα­το, που τον κατάρ­γη­σε η ΦΙΦΑ, αλλά έχει παρα­μεί­νει για τους λαούς της Ευρώπης.

Ενδια­φέ­ρον παρου­σιά­ζει κι η ανά­λυ­ση της ψήφου των ποδο­σφαι­ρι­κών, αθλη­τι­κών παρα­γό­ντων, σε διά­κρι­ση με τους οπα­δούς και τους συν­δέ­σμους των οργα­νω­μέ­νων, που στη συντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία τάχθη­καν (όσοι του­λά­χι­στον τοπο­θε­τή­θη­καν) υπέρ του «όχι». Αντί­θε­τα, τα τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης, που δρα­στη­ριο­ποιού­νται στο χώρο του αθλη­τι­σμού, τάχθη­καν ανα­φαν­δόν με το «ναι», το οποίο υπο­στή­ρι­ξε ανοι­χτά ο Αλα­φού­ζος από το ΣΚΑΙ, αλλά κι ο Μαρι­νά­κης μέσω του Μώρα­λη, παρά το «κού­ρε­μα» των εφο­πλι­στι­κών προ­νο­μί­ων –που ήταν κατά βάθος η μόνη κόκ­κι­νη, δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή γραμ­μή της κυβέρ­νη­σης. Παράλ­λη­λα, ανοί­γει εκ νέου το θέμα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του λιμα­νιού του Πει­ραιά, που αφο­ρά άμε­σα Μελισ­σα­νί­δη και Μαρι­νά­κη, ενώ και ο Ιβάν Σαβ­βί­δης παρα­κο­λου­θεί δια­κρι­τι­κά τις εξε­λί­ξεις και στο­χεύ­ει σε άλλα φιλέ­τα από τη δημό­σια περιου­σία, που οδεύ­ει προς ξεπούλημα.
Υπήρ­χε ωστό­σο και η δια­φο­ρο­ποί­η­ση κάποιων άλλων τμη­μά­των, της λεγό­με­νης εθνι­κής αστι­κής τάξης (κατά τον Καμ­μέ­νο), με το Γιαν­να­κό­που­λο της φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νί­ας Βια­νέξ, να προ­βάλ­λει ένθερ­μα το «όχι», και να επι­τί­θε­ται στην κυβέρ­νη­ση από την εφη­με­ρί­δα «Πρά­σι­νη» μετά από τις τελευ­ταί­ες εξελίξεις.

Από τη στά­ση των συν­δέ­σμων, μπο­ρού­με να ξεχω­ρί­σου­με το «όχι» ενός συν­δέ­σμου οπα­δών του Ολυ­μπια­κού, που έσπα­σε το κατά­πτυ­στο «νο πολί­τι­κα» δόγ­μα, που είχε κρα­τή­σει η θύρα 7 ακό­μα και στη δολο­φο­νία του Φύσ­σα. Αλλά και την κίνη­ση της Αυτό­νο­μης Θύρας 10 (οπα­δοί του Ηρα­κλή) να εκδώ­σει δικό της «νόμι­σμα», το Ήρα, με τη μορ­φή της θρυ­λι­κής Χάι­δως (μιας γηραιάς οπα­δού-μασκότ του Γηραιού), και να οργα­νώ­σει με βάση αυτό ανταλ­λα­γές προ­ϊ­ό­ντων (δες κεντρι­κή φωτό).

Σε επί­πε­δο προ­σω­πι­κο­τή­των τέλος, ξεχω­ρί­ζει η διά­κρι­ση μετα­ξύ του «ναι» του «επα­να­στά­τη χωρίς αιτία» (και βασι­κά χωρίς επα­νά­στα­ση), Ντέ­μη Νικο­λα­ΐ­δη, συζύ­γου της Αντί-φα Δέσποι­νας Βαν­δή (που είχε αρνη­θεί να τρα­γου­δή­σει μαζί με το χρυ­σαυ­γί­τη Σφα­κια­νά­κη) και του «όχι» του μεταλ­λά Σάβ­βα Κωφί­δη (της πρω­το­βου­λί­ας Hasta la Victoria Siempre), που ήταν στα­θε­ρό, όχι όπως αυτό της κυβέρ­νη­σης και του στί­χου από την ελλη­νι­κή εκδο­χή του Σεμπά­στιαν: όχι – όχι – ναι…

Αντί επι­λό­γου, ας κρα­τή­σου­με αυτό που είπα­με και στην αρχή για τους αγώ­νες και τους ταξι­κούς αγώ­νες. Έχου­με αγώ­νες αύριο, όπως έλε­γε και ένα προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του κόμ­μα­τος. Καμία επι­στρο­φή στην (αθλη­τι­κή, μνη­μο­νια­κή και πάνω απ’ όλα μίζε­ρη) κανο­νι­κό­τη­τα δεν μπο­ρεί να τους επι­σκιά­σει. Μέχρι τη νίκη πάντα. Και όποιος δεν παλέ­ψει μαζί μας, για να νική­σου­με, την ήττα μας θα μοιραστεί…