Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζωή Λάσκαρη

Η Ζωή Λάσκα­ρη γεν­νή­θη­κε στις 12 Δεκεμ­βρί­ου το 1944 και είναι μια από τις δια­ση­μό­τε­ρες σταρ του παλιού ελλη­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, που ξεκί­νη­σε την καριέ­ρα της κερ­δί­ζο­ντας τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», το 1959.

Το πραγ­μα­τι­κό της όνο­μα είναι Ζωή Κου­ρού­κλη. Γεν­νη­μέ­νη στη Θεσ­σα­λο­νί­κη στις 12 Δεκεμ­βρί­ου του 1944.

Φοί­τη­σε στο εκπαι­δευ­τή­ριο θηλέ­ων Βαλα­γιάν­νη και στην ελλη­νο­γαλ­λι­κή σχο­λή καλο­γραιών Καλα­μα­ρί στην Θεσ­σα­λο­νί­κη, καθώς και στη δρα­μα­τι­κή σχο­λή του Πέλου Κατσέ­λη στην Αθή­να. Στις 20 Ιου­νί­ου 1959, πήρε μέρος στα καλ­λι­στεία, που διορ­γά­νω­σε η εφη­με­ρί­δα «Απο­γευ­μα­τι­νή» και στέ­φθη­κε σταρ Ελλάς και στις 26 Ιου­λί­ου του ίδιου χρό­νου εκπρο­σώ­πη­σε την Ελλά­δα στον δια­γω­νι­σμό της «Μις Υφή­λιος», που έγι­νε στο Λονγκ Mπιτς των ΗΠΑ.

Το 1961, ο Φιλο­ποί­μην Φίνος την επέ­λε­ξε για πρω­τα­γω­νί­στρια στην δρα­μα­τι­κή ται­νία «Κατή­φο­ρος» σε σκη­νο­θε­σία Γιάν­νη Δαλια­νί­δη και υπέ­γρα­ψε μαζί της απο­κλει­στι­κό συμ­βό­λαιο συνερ­γα­σί­ας. Η ται­νία ήταν η πιο επι­τυ­χη­μέ­νη εμπο­ρι­κά τη σεζόν 1961–1962, καθιε­ρώ­νο­ντας τη Ζωή Λάσκα­ρη ως πρω­τα­γω­νί­στρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυ­σής επο­χής» του κινη­μα­το­γρά­φου. Για να μην γίνε­ται σύγ­χυ­ση με την εξα­δέλ­φη της Ζωή Κου­ρού­κλη, η οποία ήταν ήδη γνω­στή τρα­γου­δί­στρια, ο Φίνος την «βάφτι­σε» Λάσκα­ρη εμπνευ­σμέ­νος από το όνο­μα ενός Ιταλού.

Τα επό­με­να χρό­νια θα πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε πολ­λές από τις μεγά­λες επι­τυ­χί­ες της Φίνος Φιλμ και θα συνερ­γα­στεί με όλους τους σταρ της επο­χής της (Αλέ­κος Αλε­ξαν­δρά­κης, Νίκος Κούρ­κου­λος, Φαί­δων Γεωρ­γί­τσης, Ρένα Βλα­χο­πού­λου, Ντί­νος Ηλιό­που­λος, Κώστας Βου­τσάς, Μάρ­θα Καρα­γιάν­νη, Μαί­ρη Χρο­νο­πού­λου, κ. ά). Στις μεγά­λες της επι­τυ­χί­ες συγκα­τα­λέ­γο­νται οι ται­νί­ες: «Νόμος 4000» (1962), «Μερι­κοί το προ­τι­μούν κρύο» (1963), «Κορί­τσια για φίλη­μα» (1965), «Στε­φα­νία» (1966), «Οι Θαλασ­σιές οι χάντρες» (1967) και «Μια κυρία στα μπου­ζού­κια» (1968), όλες σε σκη­νο­θε­σία του Γιάν­νη Δαλιανίδη.

Η «Στε­φα­νία» και ο «Κατή­φο­ρος» έκα­ναν διε­θνή καριέ­ρα, διευ­ρύ­νο­ντας την φήμη της Λάσκα­ρη στο εξω­τε­ρι­κό, ενώ «Οι θαλασ­σιές οι χάντρες» έκλε­ψαν, εκτός συνα­γω­νι­σμού, τις εντυ­πώ­σεις στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό φεστι­βάλ των Κανών το 1967, την ώρα που ο γαλ­λι­κός Τύπος έπλε­κε το εγκώ­μιο της Ελλη­νί­δας πρωταγωνίστριας.

Στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του ’60 θεω­ρεί­ται –μαζί με την Αλί­κη Βου­γιου­κλά­κη και την Τζέ­νη Καρέ­ζη– μια από τις εμπο­ρι­κό­τε­ρες σταρ του ελλη­νι­κού κινηματογράφου.

Η Λάσκα­ρη έχει δια­μορ­φώ­σει με τους ρόλους της την περ­σό­να της δυνα­μι­κής αλλά και μοι­ραί­ας γυναί­κας, ενώ παράλ­λη­λα γίνε­ται το νού­με­ρο ένα sex symbol της επο­χής της.

Η δύση της «χρυ­σής επο­χής» του ελλη­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου θα στρέ­ψει την προ­σο­χή της στην μεγά­λη της αγά­πη, το θέα­τρο. Το 1966, σε συνερ­γα­σία με τον Αντρέα Ντού­ζο, περιο­δεύ­ει στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντά­ρας νιά­τα» των Για­λα­μά-Πρε­τε­ντέ­ρη, την «Παγί­δα» του Robert Thomas και την «Βαθιά γαλά­ζια θάλασ­σα» του Terence Rattigan.

Το 1982 πρω­τα­γω­νι­στεί για τελευ­ταία φορά στον κινη­μα­το­γρά­φο, στην ται­νία του Γιώρ­γου Καρυ­πί­δη «Ανα­μέ­τρη­ση».

Συνερ­γά­στη­κε με άλλα μεγά­λα και αγα­πη­μέ­να ονό­μα­τα, όπως Ρένα Βλα­χο­πού­λου, Ντί­νος Ηλιό­που­λος, Κώστας Βου­τσάς, Μάρ­θα Καρα­γιάν­νη, Μαί­ρη Χρο­νο­πού­λου, Αλέ­κος Αλε­ξαν­δρά­κης, Φαί­δων Γεωρ­γί­τσης, Νίκος Κούρκουλος.

Η Ζωή Λάσκα­ρη πέθα­νε στις 18 Αυγού­στου 2017.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο