Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η απέλαση του Καζαντζάκη

 Το 1946 είναι μια κρί­σι­μη χρο­νιά για τα σχέ­δια των εγχώ­ριων αστών και των ξένων συμ­μά­χων τους. Η τρο­μο­κρα­τία βρί­σκε­ται στο από­γειο. Ψηφί­ζο­νται μια σει­ρά από νόμοι, που καθιε­ρώ­νουν τα έκτα­κτα στρα­το­δι­κεία και ωθούν στην εξα­φά­νι­ση των ατο­μι­κών και δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των. Η επι­κυ­ρί­αρ­χος Αγγλία προ­σπα­θεί να στή­σει στα πόδια του το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα με τις ψευ­το­ε­κλο­γές του Μάρ­τη του ’46 και το νόθο δημο­ψή­φι­σμα του Σεπτέμ­βρη που επέ­τρε­ψε στον Γεώρ­γιο τον Β΄ να επα­να­κτή­σει το θρό­νο του.

Στην ίδια κατεύ­θυν­ση εντάσ­σε­ται και η προ­σπά­θεια να εξα­γο­ρα­στούν υπέρ του καθε­στώ­τος οι πνευ­μα­τι­κοί άνθρω­ποι του τόπου — ιδιαί­τε­ρα οι πιο επι­φα­νείς — ή του­λά­χι­στον να εξα­να­γκα­στούν να το υπο­στη­ρί­ξουν. Ελά­χι­στοι, όμως, ήταν αυτοί που συνερ­γά­στη­καν με το ξενό­δου­λο καθε­στώς, τους οποί­ους το λαϊ­κό πνεύ­μα τους κατέ­στη­σε αθά­να­τους παρα­δί­δο­ντάς τους στην περι­φρό­νη­ση των επό­με­νων γενε­ών. Τότε ήταν που το επί­θε­το Τσά­τσος… ανα­βαθ­μί­στη­κε σε χαρα­κτη­ρι­σμό, όχι κολα­κευ­τι­κό για κεί­νον στον οποίο απευθυνόταν.

Εν ολί­γοις, η ντό­πια και ξένη αντί­δρα­ση βρή­κε τον μπε­λά της με τους δια­νο­ού­με­νους και μια τέτοια περί­πτω­ση ήταν και η προ­σπά­θεια «εξα­γο­ράς» του Καζαν­τζά­κη , ο οποί­ος προ­σκλή­θη­κε από τους Αγγλους να επι­σκε­φτεί τη χώρα τους, δήθεν για… να μελε­τή­σει τη μετα­πο­λε­μι­κή Αγγλία… υπό τον καθιε­ρω­μέ­νο όρο της επο­χής να μην ανα­μει­χθεί στα πολι­τι­κά πράγ­μα­τα. Ομως, ο Ελλη­νας συγ­γρα­φέ­ας δεν έπε­σε στην παγί­δα τους.

Στη συνά­ντη­ση που είχε με τον υφυ­πουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών Μακ Νιλ τού ζητή­θη­κε να πει τις από­ψεις του για την κατά­στα­ση στην Ελλά­δα. Εκεί­νος ήταν κατη­γο­ρη­μα­τι­κός: δεν υπάρ­χει — είπε — άλλη λύση από το σχη­μα­τι­σμό οικου­με­νι­κής κυβέρ­νη­σης με τη συμ­με­το­χή του ΚΚΕ, η οποία πρέ­πει να εφαρ­μό­σει πολι­τι­κή κατευ­να­σμού και συμ­φι­λί­ω­σης. Στη συνέ­χεια, ο Μακ Νιλ τον ρώτη­σε ποια είναι κατά τη γνώ­μη του η δύνα­μη του ΚΚΕ. Κι όταν του απά­ντη­σε του­λά­χι­στον 30%, ο Αγγλος αξιω­μα­τού­χος το αμφι­σβή­τη­σε και είπε ότι κατά τις πλη­ρο­φο­ρί­ες του, η δύνα­μη του ΚΚΕ δεν υπερ­βαί­νει το 5%. Οι από­ψεις του Καζαν­τζά­κη πεί­σα­νε τον Μακ Νιλ ότι ο Ελλη­νας συγ­γρα­φέ­ας δεν ήταν δυνα­τόν να περά­σει στην επιρ­ροή τους.

Ο Καζαν­τζά­κης δεν περιο­ρί­στη­κε να μιλή­σει μόνον πολι­τι­κά με τον Αγγλο πολι­τι­κό. Είχε προη­γη­θεί την ίδια περί­ο­δο η δήλω­σή του ως προ­έ­δρου της Εται­ρεί­ας Ελλή­νων Λογο­τε­χνών, αλλά και ο χαι­ρε­τι­σμός που έστει­λε στην Αθή­να παρα­μο­νές του δημο­ψη­φί­σμα­τος, όπου τόνι­ζε ότι ο «ελλη­νι­κός λαός, ύστε­ρα από τη δοκι­μα­σία του Μετα­ξά και την ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη δοκι­μα­σία της Κατο­χής, δεν μπο­ρεί να ανε­χθεί να του επι­βάλ­λουν ένα νεο­φα­σι­στι­κό καθεστώς».

Αυτά τα περι­στα­τι­κά ερμη­νεύ­τη­καν από τους Εγγλέ­ζους ως παρα­βί­α­ση των όρων της πρό­σκλη­σης και κάλε­σαν τον Καζαν­τζά­κη , για να του… επι­στή­σουν την προ­σο­χή. Η απά­ντη­σή του ήταν εκ νέου γεν­ναία: «Καμιά πρά­ξη πολι­τι­κή δεν έκα­να ανα­πτύσ­σο­ντας τις ιδέ­ες μου στον υφυ­πουρ­γό των Εξω­τε­ρι­κών ή στέλ­νο­ντας το χαι­ρε­τι­σμό μου στην Ελλά­δα. Η πρό­σκλη­ση και η φιλο­ξε­νία μου στην Αγγλία δεν μπο­ρεί να σημαί­νει ότι απαλ­λο­τρί­ω­σα τις ιδέ­ες μου και τις αντι­λή­ψεις μου, κι όχι μόνο εγώ αλλά κανείς Ελλη­νας πατριώ­της, κανείς ελεύ­θε­ρος άνθρω­πος δεν μπο­ρού­σε να ανε­χθεί παρό­μοιο πράγ­μα, να που­λή­σει δηλα­δή την ιδε­ο­λο­γία του για ένα ταξί­δι μελέ­της ή για οτι­δή­πο­τε άλλο».

Συμπλη­ρω­μα­τι­κά είπε στον Βάσο Γεωρ­γί­ου, αντα­πο­κρι­τή τότε στο Παρί­σι του «Ρίζου της Δευ­τέ­ρας»: «Με τον αγγλι­κό λαό είμα­στε φίλοι. Τα παρά­πο­νά μας στρέ­φο­νται ενα­ντί­ον της επί­ση­μης αγγλι­κής πολι­τι­κής που υπο­στη­ρί­ζει το νεο­φα­σι­σμό. Αλλος τρό­πος δεν υπάρ­χει παρά η απο­χώ­ρη­ση του αγγλι­κού στρα­τού από την Ελλάδα».

Υστε­ρα από αυτά απελάθηκε.

(Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον Ριζοσπάστη)

_________________________________________________________________________________________________________

Ηρακλής Κακαβάνης —  Δημοσιογράφος — Συγγραφέας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1991 έως το 2013 εργάστηκε στον Ριζοσπάστη. Από το 2013 αρθρογραφεί σε διαδικτυακά Μέσα. Από το 2010 συνεργάτης του περιοδικού «Θέματα Παιδείας».
Facebook
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο