Η Παραλογοτεχνία στα ΜΜΕ

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Κεί­με­να αμφι­βό­λου ποιό­τη­τος, ευτε­λούς αξί­ας και χαμη­λού επι­πέ­δου, προ­ϊ­ό­ντα μιας ακμά­ζου­σας παρα­λο­γο­τε­χνί­ας εισβά­λουν στα σπί­τια μας απ’ τα οπτιο­α­κου­στι­κά μέσα με την μορ­φή των σήριαλ, προ­βάλ­λο­ντας μια κουλ­τού­ρα ψευ­δαί­σθη­σης και δια­μορ­φώ­νο­ντας κατά πολύ το αισθη­τι­κό γού­στο του μέσου τηλε­θε­α­τή, με τη χυδαία αιτιο­λο­γία πως ‘τέτοια θέλει ο κόσμος, τέτοια του προσφέρουμε’.

Επί­κε­ντρο όλων αυτών των ανεκ­δι­ή­γη­των σήριαλ με τους κραυ­γα­λέ­ους δια­λό­γους, το φαντα­χτε­ρό εσω­τε­ρι­κό διά­κο­σμο, μιας τάξης ευμά­ρειας που έχει λύσει τα οικο­νο­μι­κά της προ­βλή­μα­τα και δεν την ενδια­φέ­ρι τίπο­τα άλλο , είναι ο έρωτας(εκτός βέβαια από τις ανού­σιες κωμω­δί­ες, τη βία και το έγκλη­μα). Και όχι ο όμορ­φος, γνή­σιος, θείο δώρο της φύσης έρω­τας. Αυτός δεν έχει κανέ­να ενδια­φέ­ρον. Αυτός δεν που­λά­ει. Αλλά, ο βρό­μι­κος, ο παρά­νο­μος έρω­τας, ο απα­γο­ρευ­μέ­νος. Αυτός που σκαν­δα­λί­ζει την κοι­νω­νι­κή μας υπό­στα­ση και ψυθι­ρί­ζε­ται μετ’ απο­στρο­φής δήθεν στα σαλόνια.Ο έρω­τας απά­τη. Αυτό είναι σχε­δόν το κύριο θέμα όλων των σήριαλ.

Καλο­ζω­ι­σμέ­νη επι­στή­μο­νας, απα­τά τον καλο­ζω­ι­σμέ­νο, αλλά κάπως γερα­σμέ­νο σύζυ­γο της, με τον αδελ­φό του άντρα της κόρης της ο οποί­ος έχει το θρά­σος να ζητά τη χεί­ρα της γυναί­κας του από τον ίδιο το σύζυγο.

Ωραία, νέα, μονα­χή και καλο­ζω­ι­σμέ­νη μητέ­ρα απα­τά το γιο της με τον καλύ­τε­ρο του φίλο που είναι και κατά είκο­σι χρό­νια μικρό­τε­ρος της. Άλλη καλο­ζω­ι­σμέ­νη αυτή, επαρ­χιώ­τισ­σα, αλλά ντυ­μέ­νη με τα πιο προ­κλη­τι­κά μοντε­λά­κια να προ­βά­λουν στή­θος και κορ­μί. Γυναί­κα πλού­σιου κτη­μα­τία, τον απα­τά με τον ‘αλη­τα­ρά’ αδελ­φό του.
Παπά­δες που τρέ­χουν πίσω από τα φου­στά­νια γυναι­κών. Καλό­γε­ροι που πετούν τα ράσα και μπλέ­κουν σ’ ερω­τι­κά παι­χνί­δια. Ένας ολό­κλη­ρος συμ­φερ­τός παγι­δευ­μέ­νων στα δίκτυα της Α.Μ. του ‘έρω­τα’.

Περ­νά­νε μέσα από την μικρή οθό­νη προ­σβάλ­λο­ντας όχι μόνο την αισθη­τι­κή μας αλλά και δια­στρε­βλώ­νο­ντας την κοι­νω­νι­κή επα­φή με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και τα προ­βλή­μα­τα της. Λέγο­ντας ξεδιά­ντρο­πα πως αυτά είναι μέσα στη ζωή. Αλλά και η καθη­με­ρι­νή επα­φή με την τουα­λέ­τα είναι μέσα στη ζωή, όμως αυτό δεν σημαί­νει πως πρέ­πει να το κάνου­με βού­κι­νο. Βέβαια, η τέχνη πρέ­πει ν’ αντλεί τη θεμα­το­λο­γία της μέσα από τη ζωή, αλλά να την οδη­γεί σε υψη­λό­τε­ρα πνευ­μα­τι­κά επί­πε­δα, να ανα­δεί­χνει τις αξί­ες και να επι­ση­μαί­νει τα προ­βλή­μα­τα, ν’ αξιο­ποιεί την ομορ­φιά του λόγου και όχι να τον χυδαιο­ποιεί και να τον ευτελίζει.

Αυτά δεν είναι τέχνη, αυτά είναι εμπο­ρι­κά υπο­προ­ϊ­ό­ντα και δεν μας ενδιαφέρουν.

«Ιστο­ρί­ες Στο­χα­σμού Και αναψυχής».
Εκδό­σεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ/2005

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.