Θυμάμαι τον Αλέξανδρο Σπαρτίδη …

Ο Αλέ­ξαν­δρος ήταν συμ­μα­θη­τής μου στο Λεό­ντειο Λύκειο Πατη­σί­ων. Δεν πηγαί­να­με στην ίδια τάξη, ήταν ένα χρό­νο νεό­τε­ρος μου, αυτός πήγαι­νε στην πέμ­πτη κι εγώ στην έκτη.

Ο Αλέ­ξαν­δρος Σπαρ­τί­δης δολο­φο­νή­θη­κε άναν­δρα κι εν ψυχρώ από τον Ιωάν­νη Λυμπέ­ρη στην οδό Κότσι­κα, πάρο­δο της οδού Πατή­σί­ων, το πρωί του Σαβ­βά­του 17 Νοεμ­βρί­ου 1973, δηλ. την επο­μέ­νη της εισό­δου του τεθω­ρα­κι­σμέ­νου άρμα­τος μάχης στο Πολυ­τε­χνείο που δρο­μο­λό­γη­σε την κατα­στο­λή και κατά­πνι­ξη στο αίμα του λαϊ­κού ξεση­κώ­μα­τος του Πολυ­τε­χνεί­ου. Δεν είχε έρθει για μάθη­μα στο γυμνά­σιο εκεί­νη την ημέ­ρα, είχε κατέ­βει στην οδό Πατη­σί­ων για να ενω­θεί με το πλή­θος που δια­δή­λω­νε κατά της χού­ντας. Ο θρα­σύ­δει­λος δολο­φό­νος του ήταν έφε­δρος ανθυ­πο­λο­χα­γός και τον είχε πυρο­βο­λή­σει από την ταρά­τσα του κτι­ρί­ου του ΟΤΕ. Το τραύ­μα του Αλέ­ξαν­δρου ήταν δια­μπε­ρές κι η δια­δρο­μή της βολί­δας έδει­χνε ξεκά­θα­ρα ότι είχε βλη­θεί από τα πάνω. Ο δολο­φό­νος πιά­στη­κε μετά την πτώ­ση της χού­ντας, κατα­δι­κά­στη­κε, εξέ­τι­σε την ποι­νή του στον Κορυ­δαλ­λό όπου εκτε­λού­σε χρέη «ορντι­νά­τσας» του άλλου δολο­φό­νου του Πολυ­τε­χνεί­ου Νικό­λα­ου Ντερ­τι­λή, και μετά την έκτι­ση της ποι­νής του αφέ­θη­κε ελεύθερος.

Ιδιαί­τε­ρα θυμά­μαι τα μάτια και το βλέμ­μα του Αλέ­ξαν­δρου Σπαρ­τί­δη: τα μάτια του εξέ­πε­μπαν ένα καθα­ρό και διεισ­δυ­τι­κό βλέμ­μα που έμοια­ζε να ρωτά­ει όποιον τον κοί­τα­ζε κατευ­θεί­αν σ’ αυτά. Θυμά­μαι επί­σης την αέναη κινη­τι­κό­τη­τά του στην επά­νω αυλή του Λυκεί­ου κατά τα διαλείμματα.

Ο Αλέ­ξαν­δρος Σπαρ­τί­δης ανή­κει στην ατέ­λειω­τη χορεία εκεί­νων των ηρώ­ων που στην ατέ­λειω­τη πάλη που μαί­νε­ται επί αιώ­νες τώρα για να ανα­στη­θεί η Ελλά­δα έδω­σαν ό,τι πιο πολύ­τι­μο δια­θέ­τει ο άνθρω­πος: την ίδια τους την ζωή. Μακά­ρι οι επερ­χό­με­νες γενιές να δια­τη­ρή­σουν άσβε­στη την φλό­γα της θυσί­ας αυτών των ηρώ­ων ώστε με νέους αγώ­νες η Ελλά­δα να απαλ­λα­γεί άπαξ δια παντός κι ανε­πι­στρε­πτί από τον καπι­τα­λι­στι­κό ζυγό που νομο­τε­λεια­κά κι ανα­πό­φευ­κτα γεν­νά και θρέ­φει τους φασι­σμούς και τις χούντες.

Αλέ­ξαν­δρε Σπαρ­τί­δη, παλιέ μου συμ­μα­θη­τή, πενή­ντα χρό­νια μετά δεν σε ξεχνώ, σε θυμά­μαι πάντα και θα σε θυμά­μαι μέχρι το τέλος της ζωής μου!

Π. Δ.
Μαθη­τής της 6^ης Γυμνα­σί­ου του Λεο­ντεί­ου Λυκεί­ου Πατησίων
τον Νοέμ­βριο του 1973