Θ. Παφίλης: Για το ΚΚΕ κοινωνική αποστολή της Τέχνης είναι η καλλιέργεια του πνευματικού κόσμου του ανθρώπου

Την ταύ­τι­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ με αυτή της ΕΕ, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται στα νομο­σχέ­δια που φέρ­νει στην Βου­λή, ανέ­δει­ξε ο Κοι­νο­βου­λευ­τι­κός Εκπρό­σω­πος του ΚΚΕ, Θανά­σης Παφί­λης, μιλώ­ντας στην Ολο­μέ­λειας της Βου­λής, στη συζή­τη­ση για το νομο­σχέ­διο του υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­σμού, για τον οπτι­κο­α­κου­στι­κό τομέα.

Απευ­θυ­νό­με­νος στα άλλα κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης, τόνι­σε ότι η κρι­τι­κή τους ήταν επι­δερ­μι­κή και σε επι­μέ­ρους ζητή­μα­τα, για­τί κανείς δεν τολ­μά να θίξει τα ιερά και όσια της ΕΕ. Αντί­θε­τα το ΚΚΕ, ανα­δει­κνύ­ει ότι η πολι­τι­κή που εφαρ­μό­ζει η ΝΔ είναι η ίδια η πολι­τι­κή της ΕΕ. Συγκε­κρι­μέ­να, όπως είπε, από το 2014 υπάρ­χει το πρό­γραμ­μα «Δημιουρ­γι­κή Ευρώ­πη» και καθό­λου τυχαία ο τίτλος του παρό­ντος νομο­σχε­δί­ου είναι «Δημιουρ­γι­κή Ελλάδα».

Ένας από τους στό­χους του νομο­σχε­δί­ου είναι η εξα­σφά­λι­ση της κοι­νω­νι­κής ειρή­νης και της υπο­τα­γής των εργα­ζο­μέ­νων στην κύρια πολι­τι­κή και αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, μιλώ­ντας για ενιαίο πολι­τι­σμό, κάτι που φυσι­κά δεν υπάρ­χει, αφού είναι άλλος ο πολι­τι­σμός των κυρί­αρ­χων και άλλος ο πολι­τι­σμός του λαού. Ακό­μα, από το νομο­σχέ­διο ωφε­λεί­ται η εμπο­ρι­κή οπτι­κο­α­κου­στι­κή παρα­γω­γή αφού στό­χος είναι η ενί­σχυ­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των ομί­λων με χρη­μα­το­δο­τι­κά κίνη­τρα για προ­σέλ­κυ­ση επεν­δύ­σε­ων και σε άλλους κλά­δους της οικο­νο­μί­ας, όπως ο του­ρι­σμός, οι κατα­σκευ­ές, το εμπό­ριο και μετα­φο­ρές, μετα­τρέ­πο­ντας έτσι πλή­ρως τον πολι­τι­σμό σε προϊόν.

Στο πλαί­σιο αυτό, σημα­σία δίνε­ται στην τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη και στις και­νο­τό­μες εφαρ­μο­γές για την πολι­τι­στι­κή βιο­μη­χα­νία που μπο­ρούν να αξιο­ποι­η­θούν από άλλους κλά­δους της οικο­νο­μί­ας, επι­διώ­κο­ντας νέες μορ­φές μεί­ω­σης του κόστους και διό­γκω­σης των κερ­δών. Στό­χος επί­σης είναι η «διε­θνής προ­βο­λή της χώρας», ή όπως το είχε πει ο πρω­θυ­πουρ­γός, «να γίνει η Ελλά­δα brand name», θύμι­σε ο Θ. Παφί­λης. Αυτό, εξή­γη­σε, σημαί­νει να ανα­βαθ­μι­στεί η θέση της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης στο πλαί­σιο του παγκό­σμιου ανταγωνισμού.

Όπως τόνι­σε, οι παρα­πά­νω στό­χοι είναι ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού, καθώς αντλούν ζεστό χρή­μα από τη φορο­λο­γία των εργα­ζό­με­νων. Είναι ακό­μα ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων στον κλά­δο, αφού όπως περιέ­γρα­ψαν εκπρό­σω­ποι των εργα­ζο­μέ­νων στο οπτι­κο­α­κου­στι­κό, στον χώρο σημειώ­νε­ται εντα­τι­κο­ποί­η­ση και εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα».

Ταυ­τό­χρο­να, το νομο­σχέ­διο προ­ω­θεί την «πολι­τι­στι­κή διπλω­μα­τία», δηλα­δή την Τέχνη που θα υπο­στη­ρί­ζει τις γεω­πο­λι­τι­κές επι­διώ­ξεις της άρχου­σας τάξης, αλλά και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα το Φεστι­βάλ Θεσ­σα­λο­νί­κης που ήταν αφιε­ρω­μέ­νο στην Ουκρα­νία ή ακό­μα ο απο­κλει­σμός Ρώσων καλ­λι­τε­χνών, ακό­μα και έργων του Τολ­στόι και του Ντο­στο­γιέφ­σκι. Την ίδια ώρα, το νομο­σχέ­διο μιλά για ψηφια­κό καταρ­τι­σμό του λαού και της νεο­λαί­ας, αντί για ενί­σχυ­ση της γενι­κής παι­δεί­ας και της καλ­λιέρ­γειας μέσω του Πολιτισμού.

Αφε­τη­ρία του ΚΚΕ, σημεί­ω­σε ο Θ. Παφί­λης είναι ότι ο Πολι­τι­σμός δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί εμπό­ρευ­μα και πεδίο κερ­δο­φο­ρί­ας και αντα­γω­νι­σμού και ότι η κοι­νω­νι­κή απο­στο­λή της τέχνης είναι η καλ­λιέρ­γεια του πνευ­μα­τι­κού κόσμου του ανθρώ­που, που θα τον κάνει ικα­νό να ανα­γνω­ρί­ζει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για να μπο­ρεί να την αλλά­ξει σύμ­φω­να με τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του, αντί ευχά­ρι­στα να τον απο­κοι­μί­ζει και να τον χειραγωγεί.

Έτσι, στη θέση της καπι­τα­λι­στι­κής πολι­τι­στι­κής βιο­μη­χα­νί­ας που κατα­πνί­γει την τέχνη και τους δημιουρ­γούς της θα πρέ­πει να συγκρο­τη­θεί ένας κρα­τι­κός φορέ­ας οπτι­κο­α­κου­στι­κής τέχνης, που θα διευ­θύ­νε­ται και θα ελέγ­χε­ται από τους ίδιους τους δημιουρ­γούς και τους άλλους εργα­ζό­με­νους στον κλά­δο και ο οποί­ος, θα οργα­νώ­σει την παρα­γω­γή και τη δια­νο­μή του οπτι­κο­α­κου­στι­κού έργου, παρέ­χο­ντας στους συντε­λε­στές του τα απα­ραί­τη­τα μέσα, στα­θε­ρό μισθό και πλή­ρη εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα, την εξα­σφά­λι­ση του απα­ραί­τη­του χρό­νου για δημιουρ­γία, τον ανα­γκαίο εξο­πλι­σμό και τις υπο­δο­μές, την εκπαί­δευ­ση και συνε­χή επι­μόρ­φω­σή τους, για να υπη­ρε­τή­σουν ελεύ­θε­ρα και συνει­δη­τά τον αλη­θι­νό κοι­νω­νι­κό προ­ο­ρι­σμό της τέχνης τους, σημείωσε.

Με άλλα λόγια, τόνι­σε ο Θ. Παφί­λης, η απε­λευ­θέ­ρω­ση της τέχνης και των δημιουρ­γών της προ­ϋ­πο­θέ­τει την κατάρ­γη­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής και διά­δο­σης της τέχνης. Αυτός είναι ο τρό­πος για να μετα­τρα­πεί ο δημιουρ­γός από πωλη­τής προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών με ειδί­κευ­ση στο μάρ­κε­τινγκ και την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα σε πραγ­μα­τι­κό ιδιο­κτή­τη της σκέ­ψης, του συναι­σθή­μα­τος, του ταλέ­ντου και της τέχνης του.

Σ’ αυτή την προ­ο­πτι­κή η πολι­τι­στι­κή και καλ­λι­τε­χνι­κή παρα­γω­γή θα πάψει να λει­τουρ­γεί σαν αντα­γω­νι­στι­κή βιο­μη­χα­νία και θα αντι­με­τω­πι­στεί σαν κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία, που θα ανε­βά­ζει ολο­έ­να την πολι­τι­στι­κή, πνευ­μα­τι­κή στάθ­μη κάθε μέλους της κοι­νω­νί­ας, υπο­γράμ­μι­σε χαρακτηριστικά.

Ο δαί­μων του τυπο­γρα­φεί­ου, του Ηρα­κλή Κακαβάνη