Καπιταλισμός, Χριστούγεννα και παιδί

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Έννοιες εντε­λώς αντικρουόμενες.

Άγια Νύχτα: Χρι­στός γεν­νά­ται. Δοξά­στε τον.

Άγια Νύχτα και Μαύ­ρη Ημέρα.

Χιλιά­δες λαμπιό­νια, φώτα, φωτά­κια αστέ­ρια, αστε­ρά­κια, φάτ­νες, άγγε­λοι και προ­βα­τά­κια. Είναι αδύ­να­το όμως να φωτί­σουν τη μαύ­ρη ημέρα.

Ο πόλε­μος είναι προ των πυλών και δεν γνω­ρί­ζεις από ποιον και πού θα σου προκύψει.

Τα παι­δά­κια στο σχο­λείο είναι τρο­μο­κρα­τη­μέ­να για­τί φοβού­νται μήπως γίνουν προ­σφυ­γό­που­λα. Σκλη­ρός και αδυ­σώ­πη­τος ο προ­ο­ρι­σμός του πηγαι­μού τους.

Μανά­δες ρίχνουν το νεο­γέν­νη­το παι­δί τους στον κάδο των σκου­πι­διών. Βία, τρο­μο­κρα­τία, αστυ­νο­μο­κρα­τία και καταστολή.

Και στην άλλη όχθη του ποτα­μού οι καπι­τα­λι­στές γιορ­τά­ζουν, πίνουν και χαίρονται.

***

Όταν οι καπι­τα­λι­στές χαί­ρο­νται, εσύ πρέ­πει να σφί­ξεις το ζωνάρι.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές «ομο­ψυ­χούν», εσέ­να πρέ­πει να σε ζώνουν τα φίδια.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές χαί­ρο­νται, μαύ­ρη μέρα ξημε­ρώ­νει για σένα.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές παι­νεύ­ο­νται και θριαμ­βο­λο­γούν, τίπο­τε καλό δεν προ­μη­νύ­ε­ται για εσένα.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές υπό­σχο­νται, εσύ κρά­τα μικρό καλάθι.

Στο ίδιο έργο θεα­τές χρό­νια και χρόνια.

Σκύρ­τω­σε η ράχη μας από τα ψεύ­τι­κα τα λόγια τα μεγάλα.

(Η αύξη­ση των συντά­ξε­ων παρα­μέ­νει σε χρό­νια αναμονή)

Το τομά­ρι ο λύκος κι αν άλλα­ξε, δεν παύ­ει να είναι λύκος.

Κανέ­νας εφη­συ­χα­σμός, καμία ανα­μο­νή. Οι ανά­γκες σου όλο και θα μεγα­λώ­νουν, μια και οι καπι­τα­λι­στές χάριν του κέρ­δους τους δεν έχου­νε άλλο στό­χο παρά να σου τις αυξήσουν.

***

Χρι­στού­γεν­να και τα παι­διά στη γει­το­νιά, φοβού­νται ακό­μη τον Ηρώ­δη. Τον Ηρώ­δη με άλλη μορ­φή… της φτώ­χειας, του πολέμου…

Όταν οι καπι­τα­λι­στές ομο­νο­ούν και χαί­ρο­νται, πρέ­πει να χτυ­πά το καμπα­νά­κι της δικής σου επα­γρύ­πνη­σης, της δικής σου ετοι­μό­τη­τας για δράση.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές χαί­ρο­νται, κοί­τα­ξε να δεις τι σε περιμένει.

Το παι­δί το δικό σου, το παι­δί του γεί­το­να, το παι­δί της διπλα­νής πόρ­τας κιν­δυ­νεύ­ει να βρε­θεί το Αφγα­νι­στάν, στη Συρία ή στην λιβύη και να θυσιά­ζε­ται για τα συμ­φέ­ρο­ντα άλλων.

Όταν οι καπι­τα­λι­στές χαί­ρο­νται σημαί­νει περι­μέ­νουν να ξεκο­κα­λί­σουν και άλλη γεν­ναία κρα­τι­κή χρηματοδότηση!!!

Εσύ πρέ­πει να και­ρο­φυ­λα­κτείς, να ανη­συ­χείς, να συνει­δη­το­ποι­ή­σεις την ταξι­κή σου θέση. Να παίρ­νεις δύνα­μη από τη δύνα­μή σου και να συσπειρώνεσαι.

Μα προ­σο­χή, πάντα στο νου σου να ‘χεις το ΠΑΙΔΙ. προ­στά­τε­ψέ το. Αυτό είναι το μέλ­λον σου. Όπως και το μέλ­λον του παι­διού είναι ο σοσια­λι­σμός — κομμουνισμός!!!

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.