Έγκλημα κατά συρροή ##

Μόνο έτσι μπο­ρούν να χαρα­κτη­ρι­στούν όσα ζει ο λαός τις τελευ­ταί­ες μέρες, σε μια διαρ­κή τρα­γι­κή επα­νά­λη­ψη του «πάμε κι όπου βγει». Ένα έγκλη­μα που έχει την υπο­γρα­φή κρά­τους και κυβέρ­νη­σης σε βάρος της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας, απο­τε­λώ­ντας την άλλη όψη της ενί­σχυ­σης και εξυ­πη­ρέ­τη­σης της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης σε ζωτι­κούς τομείς για την ίδια τη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων.

Για παρά­δειγ­μα:

• Είναι ή δεν είναι έγκλη­μα το γεγο­νός ότι ολό­κλη­ρα δασαρ­χεία που έχουν στην ευθύ­νη τους απέ­ρα­ντες εκτά­σεις βου­νών και δασών, όπως π.χ. του Λαυ­ρί­ου, δεν έχουν ούτε έναν δασεργάτη;
• Ενα έγκλη­μα που πλέ­ον το πλη­ρώ­νει καθη­με­ρι­νά ο λαός τόσο με τα καμέ­να δάση, όσο σε κάθε πόλη και χωριό που συνο­ρεύ­ει μ’ αυτά, αφού έχουν αφε­θεί στην τύχη τους και συσ­σω­ρεύ­ουν καύ­σι­μη ύλη.
• Την ίδια στιγ­μή η ολο­κλη­ρω­μέ­νη δια­χεί­ρι­ση με ευθύ­νη του κρά­τους και με κρι­τή­ριο την ουσια­στι­κή προ­στα­σία τους από κάθε απει­λή θεω­ρεί­ται «κόστος» δίχως «όφε­λος».
• Κι εδώ όμως, απο­δεί­χθη­κε ότι το θανά­σι­μο αυτό «κενό» γίνε­ται πεδίο επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης, κάτι που εξαγ­γέλ­θη­κε πάνω στις στά­χτες την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα, με ιδιώ­τες να μπου­κά­ρουν στη δια­χεί­ρι­ση των δασών, για την αξιο­ποί­η­ση του δασι­κού πλού­του ως «βιο­μά­ζας».

Απο­δει­κνύ­ε­ται ή όχι — και μάλι­στα με τον πιο τρα­γι­κό τρό­πο — ότι είναι εγκλη­μα­τι­κή η επι­λο­γή της κυβέρ­νη­σης να πάρει πυρο­σβέ­στες και να τους κάνει εν μία νυκτί δια­σώ­στες του ΕΚΑΒ; Μια από­φα­ση που παρου­σιά­στη­κε ως «ενί­σχυ­ση του ΕΚΑΒ», στην ουσία όμως συντη­ρεί το σμπα­ρά­λια­σμά του, για­τί πάνω σ’ αυτό το σμπα­ρά­λια­σμα προ­ω­θεί­ται η επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρά­ση στην Υγεία. Την ίδια στιγ­μή απο­δυ­να­μώ­νε­ται ακό­μα περισ­σό­τε­ρο η Πυρο­σβε­στι­κή, σε μια περί­ο­δο που η χώρα φλέ­γε­ται από τη μία άκρη μέχρι την άλλη.

Ενω­τι­κή Αγω­νι­στι­κή Κίνη­ση Πυρο­σβε­στών: Ανα­κοί­νω­ση για τις δηλώ­σεις του Πρω­θυ­πουρ­γού σχε­τι­κά με την στε­λέ­χω­ση ασθε­νο­φό­ρων του ΕΚΑΒ από πυροσβέστες

• Είναι ή δεν είναι έγκλη­μα, ένα κρά­τος να μην έχει φρο­ντί­σει για μέσα και υπο­δο­μές, για την ουσια­στι­κή προ­στα­σία κατοί­κων και εργα­ζο­μέ­νων, ειδι­κά σε περιο­χές που τους θερι­νούς μήνες πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, μαζί και με τους επι­σκέ­πτες, όπως απο­δεί­χθη­κε στην Κέρ­κυ­ρα και τη Ρόδο; Εκεί που τα «τσάρ­τερ» πάνε κι έρχο­νται κάθε τέταρ­το της ώρας, που οι πλη­ρό­τη­τες δια­φη­μί­ζο­νται στα πέρα­τα του κόσμου, που από τις αρχές του καλο­και­ριού μαί­νε­ται η «μάχη της ξαπλώ­στρας» με εται­ρεί­ες — μεγα­θή­ρια να μην αφή­νουν σπι­θα­μή γης ανα­ξιο­ποί­η­τη, αυτό το εχθρι­κό για τον λαό κρά­τος αφή­νει χιλιά­δες ανθρώ­πους στο έλε­ος της κατα­στρο­φής, της ανύ­παρ­κτης πρό­λη­ψης και της συγκρο­τη­μέ­νης σχε­δια­σμέ­νης προ­στα­σί­ας τους.
• Είναι ή δεν είναι έγκλη­μα η κρα­τι­κή ανο­χή, αν όχι και προ­τρο­πή προς τους μεγα­λο­ερ­γο­λά­βους και κατα­σκευα­στές για εργα­σί­ες μέσα στο λιο­πύ­ρι, και μάλι­στα μέρα Κυρια­κή, χωρίς μέσα προ­στα­σί­ας; Το απο­τέ­λε­σμα είναι ένας ακό­μα νεκρός και πολ­λοί τραυ­μα­τί­ες και εγκλω­βι­σμέ­νοι στη γέφυ­ρα που έπε­σε στην Πάτρα. Δεν πρό­κει­ται για εξαί­ρε­ση, αφού οι καταγ­γε­λί­ες εδώ και δέκα μέρες για χώρους δου­λειάς που η εργο­δο­σία ξεσα­λώ­νει πέφτουν βρο­χή: Από τα έργα του «μεγά­λου περι­πά­του» της Αθή­νας μέχρι τους δια­νο­μείς που θρη­νούν έναν ακό­μα συνά­δελ­φό τους που έπε­σε νεκρός στο μερο­κά­μα­το, στη Χαλκίδα.

Με αυτό το εχθρι­κό και σάπιο κρά­τος, που γίνε­ται όλο και πιο αντι­δρα­στι­κό και επι­κίν­δυ­νο από κυβέρ­νη­ση σε κυβέρ­νη­ση, έχουν να ανα­με­τρη­θούν οι εργα­ζό­με­νοι. Αυτό το κρά­τος, πότε «επι­τε­λι­κό» και πότε «ψηφια­κό», πότε «λιγό­τε­ρο» και πότε «περισ­σό­τε­ρο», φρο­ντί­ζει με όλη του την υπό­στα­ση, με όλο του το «είναι» για το τσά­κι­σμα των εργα­τι­κών — λαϊ­κών στρω­μά­των, αφού αυτή είναι η απα­ρά­βα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να ικα­νο­ποιού­νται τα «θέλω» των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Για­τί, με λιγό­τε­ρα μέσα, με λιγό­τε­ρη πρό­λη­ψη και με λιγό­τε­ρες υπο­δο­μές μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­ζο­νται τα περισ­σό­τε­ρα κον­δύ­λια στή­ρι­ξης του μεγά­λου κεφα­λαί­ου. Με λιγό­τε­ρες εξα­σφα­λι­σμέ­νες υπο­δο­μές και παρο­χές, δια­μορ­φώ­νε­ται το μεγα­λύ­τε­ρο πεδίο επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης όπως στην Υγεία και την πολι­τι­κή προ­στα­σία. Αυτές είναι οι προ­τε­ραιό­τη­τες για το αστι­κό κρά­τος, γι’ αυτό και η σαπί­λα έχει ακρι­βώς την ίδια «πηγή» με ό,τι δια­λύ­ει κάθε πτυ­χή της ζωής των εργα­ζο­μέ­νων: Το κυνή­γι του κέρδους.

Μέσα από την οργάνωση και τη διεκδίκηση, την αλληλεγγύη και την κινητοποίηση για να μη μείνει κανένας μόνος του, δίνεται η απάντηση σε αυτό το κατά συρροή έγκλημα. Μέσα από την οργάνωση της αντεπίθεσης, για να ξηλωθεί και το σάπιο αυτό κράτος και η πολιτική που υπηρετεί, και η πηγή της κακοδαιμονίας για τον εργαζόμενο λαό, μπορούν να βρεθούν στο προσκήνιο οι ανάγκες των εργαζομένων.

Πηγή Ριζο­σπά­στης
Στή­λη “Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ”