Κινηματογράφος: Οι ταινίες Πρώτης Προβολής της εβδομάδας

Η “δική μας” Κινη­μα­το­γρα­φι­κή βδο­μά­δα που ξεκι­νά­ει σήμε­ρα με την εκδή­λω­ση του Κεντρι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΚΝΕ στις 18.00, στο κτί­ριο «Αβέ­ρωφ» του ΕΜΠ (συγκρό­τη­μα Πατη­σί­ων), για την πρώ­τη προ­βο­λή του ντο­κι­μα­ντέρ «Ένας ζεστός Νοέμ­βρης», που ετοί­μα­σε η Οργά­νω­ση για τη συμπλή­ρω­ση 50 χρό­νων από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου.

Οφεί­λου­με να υπο­γραμ­μί­σου­με τη νίκη των απερ­γών ηθο­ποιών στις ΗΠΑ, οι οποί­οι μετά από 148 μέρες ιστο­ρι­κής απερ­γί­ας, αρκε­τές από αυτές μαζί με τους σενα­ριο­γρά­φους, κέρ­δι­σαν μια δίκαιη συμ­φω­νία πολύ κοντά στις απαι­τή­σεις τους στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους παρα­γω­γούς. Τα δυο σωμα­τεία «έβα­λαν τα γυα­λιά» με τη στά­ση και την αγω­νι­στι­κό­τη­τά τους κυριο­λε­κτι­κά σε ολό­κλη­ρη την υφήλιο.

Έλη­ξε η απερ­γία στο Χόλι­γουντ μετά από 118 ημέ­ρες – Τι εξα­σφά­λι­σαν οι ηθοποιοί

Για να επι­στρέ­ψουν οι ηθο­ποιοί στα πλα­τό και να αρχί­σουν και πάλι τα γυρί­σμα­τα, οι 160.000 ηθο­ποιοί, χορευ­τές και κασκα­ντέρ, που είναι μέλη του SAG-AFTRA, θα πρέ­πει τώρα να εγκρί­νουν τη νέα συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­σή τους με ψηφοφορία.

The #ActorsStrike was just suspended after tentative agreement was reached

The longest #strike of the sector ends after improvements were made for actors (statement by @sagaftra ) pic.twitter.com/bG9VEmRQH7

— PAME Greece International (@PAME_Greece) November 9, 2023

Η ένω­ση Alliance of Motion Picture and Television Producers (Συμ­μα­χία Παρα­γω­γών Κινη­μα­το­γρά­φου και Τηλε­ό­ρα­σης, AMPT), η οποία εκπρο­σω­πού­σε τα στού­ντιο στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, χαρα­κτή­ρι­σε τη συμ­φω­νία «νέο υπό­δειγ­μα» για τον τομέα. Η εργο­δο­σία «περι­μέ­νει με ανυ­πο­μο­νη­σία να ξανα­πιά­σει η βιο­μη­χα­νία τη δου­λειά της για να αφη­γη­θεί μεγά­λες ιστο­ρί­ες», υπο­γράμ­μι­σε σε ανα­κοί­νω­σή της.

Μία βεντά­λια οχτώ ται­νιών, που ανοί­γει αξιο­πρό­σε­κτα από το τελευ­ταίο φιλμ του πολυ­βρα­βευ­μέ­νου Ιάπω­να σκη­νο­θέ­τη Χιρο­κά­ζου Κόρε Έντα, «Το Τέρας» και κλεί­νει με το πολυα­να­με­νό­με­νο — ειδι­κά για το νεα­νι­κό κοι­νό — πετυ­χη­μέ­νο εμπο­ρι­κά φραν­τσάιζ «The Hunger Games: Η Μπα­λά­ντα των Αηδο­νιών και των Φιδιών». Ανά­με­σά τους ένα γαλ­λι­κό αντι­πο­λε­μι­κό δρά­μα, δύο ντο­κι­μα­ντέρ με το δικό τους ξεχω­ρι­στό ενδια­φέ­ρον, ένα αμε­ρι­κά­νι­κο, αισθη­μα­τι­κό, σκαν­δα­λι­στι­κό, δρά­μα και η επα­νεμ­φά­νι­ση, έπει­τα από 14 χρό­νια, του Περι­κλή Χούρ­σο­γλου. Σε επε­τεια­κή επα­νέκ­δο­ση και ο περί­φη­μος «Ουρα­νός» του Τάκη Κανελλόπουλου.

Το Τέρας _(“Monster”) Δρά­μα μυστη­ρί­ου, ιαπω­νι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Χιρο­κά­ζου Κόρε Έντα, με τους Σακού­ρα Άντο, Εϊτά Ναγκα­γιά­μα, Σόγια Κου­ρο­κά­βα, Χινά­τα Χιρά­τζι κα.

Το ταλέ­ντο του το έδει­ξε όταν κέρ­δι­σε τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα, πριν από πέντε χρό­νια, με τους «Κλέ­φτες Κατα­στη­μά­των». Εδώ, με το «Τέρας» του, ο Κόρε Έντα απο­δει­κνύ­ει την ωρι­μό­τη­τά του, σε ένα φιλμ, από τα καλύ­τε­ρα που έχουν γίνει για το μπού­λινγκ — ένα θέμα που νομί­ζα­με ότι έχει εξα­ντλη­θεί και μάλ­λον κακο­ποι­η­θεί από τον διδα­κτι­σμό ή την ακραία πολι­τι­κή ορθό­τη­τα και την επι­δερ­μι­κή αντι­με­τώ­πι­σή του.

Ο Κόρε Έντα ακο­λου­θώ­ντας τη μέθο­δο της δια­φο­ρε­τι­κής οπτι­κής αφή­γη­σης, για την ανα­ζή­τη­ση της απρο­σπέ­λα­στης αλή­θειας στην ιστο­ρία του, ξεβο­λεύ­ει τον θεα­τή, απο­κα­λύ­πτο­ντάς του σιγά σιγά και μεθο­δι­κά ότι όλα αυτά που πίστευε αρχι­κά δεν ισχύ­ουν. Απο­κα­λύ­ψεις που πρέ­πει να μεί­νουν απα­ραι­τή­τως εντός της σκο­τει­νής αίθουσας.

Η ται­νία αρπά­ζει φωτιά από την αρχή, μαζί με ένα κτί­ριο στο κέντρο μιας επαρ­χια­κής ιαπω­νι­κής πόλης, που παρα­τη­ρεί από μακριά ένα αγό­ρι και από κοντά μια μητέ­ρα με τον αγου­ρο­ξυ­πνη­μέ­νο 11χρονο γιο της. Η μητέ­ρα ανη­συ­χεί για τη συμπε­ρι­φο­ρά του γιου της και θα ζητή­σει τα ρέστα από τον δάσκα­λό του, ενώ η διευ­θύ­ντρια του σχο­λεί­ου αντι­με­τω­πί­ζει τυπι­κά το περι­στα­τι­κό. Ωστό­σο, η συμπε­ρι­φο­ρά του γιου της δεν βελτιώνεται.

Εκεί, ο σκη­νο­θέ­της, αλλά­ζει τρό­πο αφή­γη­σης και επι­λέ­γει να κοι­τά­ξει τα γεγο­νό­τα από δια­φο­ρε­τι­κές οπτι­κές γωνί­ες. Δίνει μία δια­φο­ρε­τι­κή οπτι­κή απ’ αυτή που θεω­ρεί δεδο­μέ­νη ο θεα­τής, ενώ προ­σθέ­τει ακό­μη έναν χαρα­κτή­ρα, ιδιαί­τε­ρης σημα­σί­ας για το στό­ρι. Έναν μαθη­τή, που θα γίνει φίλος με τον μικρό ήρωα της ται­νί­ας και που βρί­σκε­ται στο κέντρο των κακό­τρο­πων αστεί­ων των άλλων παι­διών, για­τί έχει θηλυ­πρε­πή συμπε­ρι­φο­ρά, αλλά και έναν πατέ­ρα βίαιο, ο οποί­ος προ­σπα­θεί να τον «για­τρέ­ψει».

Εκτός όμως από το μπού­λινγκ, ο Κόρε Έντα εξε­ρευ­νεί και άλλα σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα, όπως η βία εντός του σχο­λεί­ου, οι δυσλει­τουρ­γι­κές οικο­γέ­νειες, οι αγκυ­λώ­σεις του εκπαι­δευ­τι­κού συστή­μα­τος, η ομο­φο­βία, αλλά εκεί που δεί­χνει τον χαρα­κτή­ρα του σημα­ντι­κού δημιουρ­γού, είναι με τον τρυ­φε­ρό τρό­πο που προ­σεγ­γί­ζει τη σχέ­ση των δυο φίλων, νεα­ρών πρω­τα­γω­νι­στών. Με αυθε­ντι­κή απλό­τη­τα και ανθρω­πιά, για την οποία δια­κρί­νε­ται το σινε­μά του Κόρε Έντα, η ται­νία παίρ­νει ανα­ζω­ο­γο­νη­τι­κές ανά­σες και χωρίς μελο­δρα­μα­τι­σμούς ή σκη­νο­θε­τι­κά τερ­τί­πια, αγγί­ζει την καρ­διά του θεα­τή και ανα­δύ­ει μία μικρή αίσθη­ση ελπίδας.

Με τις ερμη­νεί­ες τους συμ­βάλ­λουν τα μέγι­στα και οι μικροί πρω­τα­γω­νι­στές και το υπό­λοι­πο καστ, ενώ το σάου­ντρακ είναι του φημι­σμέ­νου Ρουί­τσι Σακα­μό­το («Καλά Χρι­στού­γεν­να Κύριε Λόρενς», «Τσάι στη Σαχά­ρα»), το τελευ­ταίο του πριν πεθά­νει το 2023.

Με λίγα λόγια… Όταν ο μικρός της γιος Μινά­το αρχί­ζει να συμπε­ρι­φέ­ρε­ται περί­ερ­γα, η μητέ­ρα του νιώ­θει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανα­κα­λύ­πτο­ντας ότι ένας δάσκα­λος είναι υπεύ­θυ­νος, απαι­τεί από το σχο­λείο να μάθει τι συμ­βαί­νει. Καθώς όμως η ιστο­ρία ξετυ­λί­γε­ται μέσα από τα μάτια της μητέ­ρας, της δασκά­λας και του παι­διού, η αλή­θεια ανα­δει­κνύ­ε­ται σταδιακά.

Ο Πατέ­ρας του Στρα­τιώ­τη (“Father & Soldier”) Πολε­μι­κό δρά­μα, γαλ­λι­κής και σενε­γα­λέ­ζι­κης παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Ματιέ Βαντε­πιέ, με τους Ομάρ Σι, Αλα­σάν Σάι, Φραν­σουά Σατό, Λέα Καρ­νέ κα.

Συγκι­νη­τι­κό αντι­πο­λε­μι­κό δρά­μα, για τη σφα­γή αμέ­τρη­των νέων στον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο και ανά­με­σά τους αυτών από τη Σενε­γά­λη, που βρέ­θη­καν ριγ­μέ­νοι σα σφά­για στην πρώ­τη θανα­τη­φό­ρα γραμ­μή από τους Γάλ­λους στρα­το­κρά­τες. Και μαζί, ένας ύμνος για τη θυσία ενός πατέρα.
Η σχε­τι­κώς άγνω­στη ιστο­ρία του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, που μετα­φέ­ρει στη μεγά­λη οθό­νη ο Ματιέ Βαντε­πιέ, βλέ­πε­ται με ενδια­φέ­ρον, αν και ορι­σμέ­νες φορές δεν απο­φεύ­γει τους σχη­μα­τι­κούς χαρα­κτή­ρες, τις ευκο­λί­ες μιας αντι­πο­λε­μι­κής ρητορικής.

Ένας νεα­ρός από τη Σενε­γά­λη επι­στρα­τεύ­ε­ται υπο­χρε­ω­τι­κά το 1917 από τον γαλ­λι­κό στρα­τό και στέλ­νε­ται στο μέτω­πο. Ο πατέ­ρας του θα κατα­τα­γεί κι αυτός προ­κει­μέ­νου να βρί­σκε­ται δίπλα του και να προ­σπα­θή­σει να τον φέρει πίσω σώο και ζωντανό.
Η ται­νία, που απευ­θύ­νε­ται στο ευρύ κοι­νό και έκα­νε παρα­δό­ξως πρε­μιέ­ρα στο φεστι­βάλ των Καν­νών, στο τμή­μα Ένα Κάποιο Βλέμ­μα, πατά­ει στα­θε­ρά στο είδος της αντι­πο­λε­μι­κής δρα­μα­τι­κής περι­πέ­τειας, έχει ψυχή, έχει ρυθ­μό και καλο­γυ­ρι­σμέ­νες σκη­νές μαχών, αλλά ορι­σμέ­νες φορές γίνε­ται ιδιαι­τέ­ρως απλοϊ­κή, καταγ­γελ­τι­κή και στο στό­μα των ηρώ­ων μπαί­νουν κου­βέ­ντες βγαλ­μέ­νες από αντι­πο­λε­μι­κά μανι­φέ­στα, ενώ δεν απο­φεύ­γε­ται και μία γρα­φι­κό­τη­τα, για τους αποι­κιο­κρά­τες Γάλλους.

Πάντως, η σκη­νο­θε­σία ανα­δει­κνύ­ει την απο­τρό­παια βαρ­βα­ρό­τη­τα ενός ακό­μη παρά­λο­γου πολέ­μου και η φωτο­γρα­φία, παί­ζο­ντας με την ώχρα του φυσι­κού περι­βάλ­λο­ντος, αλλά και το κοντράστ με τις μπλε γαλ­λι­κές στο­λές, συμ­βάλ­λει σημα­ντι­κά στην απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ται­νί­ας, που κατα­κε­ραυ­νώ­νει την αποι­κιο­κρα­τι­κή κατάρα.

Ο Ομάρ Σι, που γνω­ρί­σα­με στο συμπα­θέ­στα­το «Οι Άθι­κτοι», παρα­μέ­νει γοη­τευ­τι­κός, πει­στι­κός και ψυχο­λο­γι­κά έτοι­μος για τον ρόλο του πατέ­ρα, ενώ ικα­νο­ποι­η­τι­κό — πέρα από κάποιες εξαι­ρέ­σεις γρα­φι­κό­τη­τας — είναι και το υπό­λοι­πο καστ.

Με λίγα λόγια … 1917. Γαλ­λι­κή αποι­κία Σενε­γά­λης. Ο Μπα­κα­ρί κατα­τάσ­σε­ται στον στρα­τό μετά την υπο­χρε­ω­τι­κή στρά­τευ­ση του 17χρονου γιου του, Τιερ­νό, για να μεί­νει δίπλα του. Μαζί, πατέ­ρας και γιος πρέ­πει να πολε­μή­σουν στο μέτω­πο της Γαλ­λί­ας, μιας χώρας που δεν γνω­ρί­ζουν καν, αλλά ο Τιερ­νό είναι έτοι­μος να δώσει τη ζωή του για αυτή. Έτσι ο Μπα­κα­ρί ξεκι­νά έναν αγώ­να ως την κόλα­ση για να σώσει τον γιο του.

May December _Αισθηματικό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Τοντ Χέινς, με τους Τζού­λιαν Μουρ, Νάτα­λι Πόρ­τμαν, Τσαρλς Μέλ­τον, Τζό­σε­λιν Σέλ­φο κα.

Ένας καλός μάστο­ρας, ο Τοντ Χέινς, που ξέρει να χτί­ζει χαρα­κτή­ρες και να αφη­γεί­ται ανθρώ­πι­νες ιστο­ρί­ες, με αρκε­τή δόση ρομα­ντι­σμού ή κοι­νω­νι­κά αντι­συμ­βα­τι­κά μπλε­ξί­μα­τα («Carol», «Ο Παρά­δει­σος είναι Μακριά»), συνα­ντά δυο σταρ του αμε­ρι­κά­νι­κου σινε­μά, την Τζού­λιαν Μουρ και την Νάτα­λι Πόρ­τμαν, σε μια ται­νία, βασι­σμέ­νη σε ένα αλη­θι­νό σκαν­δα­λι­στι­κό γεγονός.
Οι προσ­δο­κί­ες μεγά­λες και ειδι­κά από τα πρώ­τα πλά­να. Όμως, η γνώ­ρι­μη μελο­δρα­μα­τι­κή αισθη­τι­κή του Χέινς και η από­πει­ρά του να παί­ξει με τη σαπου­νό­πε­ρα και την τηλε­ο­πτι­κή φαι­δρό­τη­τα, εξα­ντλεί­ται γρή­γο­ρα, για να παρα­δώ­σει τη θέση της στο σασπένς και το απρό­ο­πτο, με την αντι­πα­ρά­θε­ση των δυο ηρω­ί­δων της ται­νί­ας του και με ανα­γνω­ρί­σι­μες σκη­νο­θε­τι­κές μανιέ­ρες, που μοιά­ζουν σαν αφιέ­ρω­μα στην επαγ­γελ­μα­τι­κή ικα­νό­τη­τα του σκηνοθέτη.

Το στό­ρι ομο­λο­γου­μέ­νως ενδια­φέ­ρον: Η Γκρέι­σι, ζει μια σχε­τι­κώς ήσυ­χη ζωή σε μια κωμό­πο­λη της Καλι­φόρ­νιας, με τα παι­διά και τον ασια­τι­κής κατα­γω­γής και κατά πολύ μικρό­τε­ρό, σύζυ­γό της, σε μια ήρε­μη περιο­χή με φιλι­κούς γεί­το­νες, παρό­τι υπήρ­ξε ηρω­ί­δα ενός σκαν­δά­λου, που απα­σχό­λη­σε την κοι­νή γνώ­μη. Ήταν πριν από 24 χρό­νια, όταν ερω­τεύ­θη­κε τον άντρα της, τον τότε 13χρονο Τζο, έμει­νε έγκυος μαζί του, έκα­νε φυλα­κή και μετά έκα­νε οικο­γέ­νεια μαζί του, αφού εγκα­τέ­λει­ψε παι­διά και σύζυ­γο. Απ’ την άλλη, έχου­με την Ελί­ζα­μπεθ, μία ηθο­ποιό σε καλ­λι­τε­χνι­κό τέλ­μα, που θέλει να ξεκολ­λή­σει απ’ αυτό υπο­δυό­με­νη την Γκρέι­σι. Έτσι, θα την επι­σκε­φθεί, για να μελε­τή­σει τον χαρα­κτή­ρα της, αλλά γρή­γο­ρα θα έρθει και ο αντα­γω­νι­σμός μετα­ξύ τους, που δεν περιο­ρί­ζε­ται στην ομορ­φιά, τη δια­φο­ρά ηλι­κί­ας, τη φιλα­ρέ­σκεια, αλλά επε­κτεί­νε­ται σε κάτι βαθύ­τε­ρο, στην έμφυ­τη γυναι­κεία αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, την επι­θυ­μία για κατά­κτη­ση, αλλά και τη δια­τή­ρη­ση των κεκτημένων.

Η ται­νία μπο­ρεί να φέρ­νει στο μυα­λό κάτι από την «Περ­σό­να» και το «Όλα για την Εύα», αλλά τελι­κά όλα τα συμπα­ρα­σύ­ρει η τηλε­ο­πτι­κή αισθη­τι­κή που μετα­δί­δει συνει­δη­τά ο Χέινς, μια έξυ­πνη ιδέα, που όμως δεν λει­τουρ­γεί πάντα διεισ­δυ­τι­κά, αφή­νο­ντας το επι­φα­νεια­κό του τηλε­ο­πτι­κού ρεα­λι­σμού να επι­κρα­τεί. Οι δυο γυναί­κες, εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κοί χαρα­κτή­ρες, ενσω­μα­τώ­νουν η μία την άλλη, σε ένα παι­χνί­δι κυριαρ­χί­ας, αλλά παρα­μέ­νουν από­μα­κρες, χωρίς πάθος και έντα­ση, να ψυχορ­ρα­γούν συναι­σθη­μα­τι­κά και να περιο­ρί­ζο­νται στους ρόλους δυο εξαρ­τη­μά­των χρή­σι­μων για την αφη­γη­μα­τι­κή επι­λο­γή του σκη­νο­θέ­τη. Για­τί το πρω­τεύ­ον δεν είναι η συνύ­παρ­ξη των δυο ηρω­ί­δων, αλλά η ανά­δει­ξη της υπο­κρι­σί­ας, της επι­φα­νεια­κής ευη­με­ρί­ας της αμε­ρι­κά­νι­κης οικο­γέ­νειας, η συζυ­γι­κή σχέ­ση, μέσα και έξω από τις κοι­νω­νι­κές απαι­τή­σεις και στε­ρε­ό­τυ­πα, που έχουν τον χώρο τους στην ται­νία, αλλά όχι και την προ­φα­νή θέση τους, καθώς το κέντρο βάρους της ται­νί­ας έχει μετα­το­πι­στεί σε μια άγο­νη αντιπαράθεση.

Πάντως, το φιλμ έχει το ενδια­φέ­ρον του, παρα­κο­λου­θεί­ται ευχά­ρι­στα — ειδι­κά όταν ανα­δει­κνύ­ε­ται το μαύ­ρο χιού­μορ της, δια­θέ­το­ντας και δυο επαρ­κείς ερμη­νεί­ες από την Μουρ και την Πόρ­τμαν, που θέλουν, όμως, ακό­μη πολ­λά καρ­βέ­λια για να πάρουν δυο ενδια­φέ­ρο­ντες ρόλους και να τους απο­γειώ­σουν, ακό­μη και πέρα από τις αστο­χί­ες του Χέινς.

Με λίγα λόγια … Χρό­νια μετά το σκάν­δα­λο που προ­κά­λε­σε το ρομάν­τζο τής τότε 36χρονης Γκρέι­σι και του 13χρονου Τζος, το ζευ­γά­ρι ζει μια φαι­νο­με­νι­κά ειδυλ­λια­κή προ­α­στια­κή ζωή. Η οικο­γε­νεια­κή τους γαλή­νη θα δια­τα­ρα­χθεί από­το­μα από την έλευ­ση της Ελί­ζα­μπεθ, μιας δημο­φι­λούς ηθο­ποιού που θέλει να κάνει έρευ­να για τον επερ­χό­με­νο ρόλο της ως Γκρέι­σι. Όσο η Ελί­ζα­μπεθ βυθί­ζε­ται στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα του ζευ­γα­ριού, η άβο­λη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του σκαν­δά­λου απο­κα­λύ­πτε­ται, φέρ­νο­ντας στην επι­φά­νεια κατα­πιε­σμέ­να συναισθήματα.

Τέσ­σε­ρις Κόρες (“Four Daughters”) Δρα­μα­τι­κό ντο­κι­μα­ντέρ, τυνη­σια­κής και γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Καου­τέρ Μπεν Χανιά, με τις Χιντ Σάμπρι, Νουρ Καρούι, Όλφα Χαμ­ρού­νι κα.

Ται­νία με ενδια­φέ­ρον, λόγω της ιστο­ρί­ας της, αλλά που κυρί­ως απευ­θύ­νε­ται στο φεστι­βα­λι­κό κοι­νό, κάτι που επι­βρα­βεύ­τη­κε, αφού βρέ­θη­κε δια­γω­νι­ζό­με­νη για τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα στις Κάν­νες. Πρό­κει­ται για ένα υβρι­δι­κό φιλμ, κάτι ανά­με­σα σε δρά­μα και ντο­κι­μα­ντέρ, αλλά και ται­νία μέσα σε ται­νία. Η σκη­νο­θέ­τι­δα από την Τυνη­σία Καου­τέρ Μπεν Χανιά («The Man Who Sold His Skin» _ Ο άνθρω­πος που πού­λη­σε το δέρ­μα του ‑2020), με αξιό­λο­γη πορεία στα φεστι­βάλ και τέσ­σε­ρις φορές προ­τει­νό­με­νη από τη χώρα της για το ξενό­γλωσ­σο Όσκαρ, θα επι­χει­ρή­σει ένα τολ­μη­ρό σχέ­διο, μία κινη­μα­το­γρα­φι­κή άσκη­ση, που θέλει περί­τε­χνους χειρισμούς.

Θα μας αφη­γη­θεί μία στε­νά­χω­ρη ιστο­ρία, που αφο­ρά την Όλφα και τις τέσ­σε­ρις κόρες της. Δύο απ’ αυτές εξα­φα­νί­στη­καν το 2015, σε ηλι­κία 14 και 15 χρό­νων, επει­δή εγκα­τέ­λει­ψαν την οικο­γέ­νεια, για να προ­σφέ­ρουν τον εαυ­τό τους στο Ισλα­μι­κό Κρά­τος. Η Όλφα θα γίνει διά­ση­μη, όταν βγή­κε δημό­σια στην Τυνη­σία και κατήγ­γει­λε τους τζι­χα­ντι­στές και την ισλα­μι­κή προ­πα­γάν­δα, για τον χαμό των δυο κορι­τσιών της. Η σκη­νο­θέ­τι­δα θα επι­λέ­ξει τρεις ηθο­ποιούς να παί­ξουν τα δυο χαμέ­να κορί­τσια και την Όλφα, όταν εκεί­νη δεν μπο­ρεί να αντέ­ξει να ανα­πα­ρα­στή­σει τις οδυ­νη­ρές στιγ­μές που πέρα­σε, ενώ παρα­κο­λου­θού­με και το κινη­μα­το­γρα­φι­κό συνερ­γείο που γυρί­ζει την ται­νία. Το κοι­νό γίνε­ται μάρ­τυ­ρας των γεγο­νό­των, αλλά και ενός παι­χνι­διού μετα­ξύ της αλή­θειας και του κινη­μα­το­γρά­φου, με το οποίο δοκι­μά­ζο­νται τα όρια των ηθο­ποιών και ορι­σμέ­νες φορές των θεατών.

Όπως επι­ση­μαί­νε­ται στην αρχή, «η ται­νία θα είναι επώ­δυ­νη, θα ανοί­ξουν ξανά πλη­γές». Πράγ­μα­τι, οι γυναί­κες θα εξο­μο­λο­γη­θούν τα ανεί­πω­τα. Τη μητέ­ρα που την πρώ­τη μέρα του γάμου της έπε­σε θύμα βια­σμού από τον άντρα της, αλλά τελι­κά το δικό του αίμα λέκια­σε το νυφι­κό σεντό­νι ή τη μικρή κόρη που βιά­στη­κε από τον πατριό της. Υπάρ­χουν και άλλες δυνα­τές σκη­νές, καθώς η κάμε­ρα πρε­σά­ρει ασφυ­κτι­κά τις ηρω­ί­δες, δημιουρ­γώ­ντας ένα σπα­ρα­κτι­κό δρά­μα δωμα­τί­ου, για την πατριαρ­χία και την τοξι­κή της διάσταση.

Στα υπέρ της ται­νί­ας και το χτί­σι­μο των χαρα­κτή­ρων, καθώς η Μπεν Χανιά εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται την πλη­θω­ρι­κό­τη­τα της Όλφα και την ικα­νό­τη­τα των ηθο­ποιών να μπουν στο πετσί της τρα­γω­δί­ας, που σπά­ει καί­ρια από χιου­μο­ρι­στι­κές πινε­λιές, τις γλα­φυ­ρές αφη­γή­σεις της μητέ­ρας και ο κελα­ρι­στό γέλιο.
Όμως, το απο­τέ­λε­σμα, τελι­κώς δεν μπο­ρεί να αγγί­ξει την ψυχή μας, καθώς η ται­νία δια­κρί­νε­ται από μία αυτα­ρέ­σκεια δίχως προη­γού­με­νο, δεν ανα­δει­κνύ­ει τα προ­βλή­μα­τα, αλλά εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται μια οδυ­νη­ρή ιστο­ρία κι έναν ασυ­νή­θι­στο τρό­πο αφή­γη­σης, θέλο­ντας να γοη­τέ­ψει το φεστι­βα­λι­κό κοι­νό, που ανα­ζη­τά απε­γνω­σμέ­να κάτι δια­φο­ρε­τι­κό. Μια ται­νία που δεν επου­λώ­νει τις πλη­γές, αλλά χαί­ρε­ται να τις επιδεικνύει.

Όλη η Ομορ­φιά και η Αιμα­το­χυ­σία (“All the Beauty and the Bloodshed”) Ντο­κι­μα­ντέρ, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Λόρα Πόιτρας.

Τερά­στιου ενδια­φέ­ρο­ντος ντο­κι­μα­ντέρ, που παρό­τι αφο­ρά τη φουρ­του­νια­σμέ­νη ζωή της σημα­ντι­κής φωτο­γρά­φου και ακτι­βί­στριας Ναν Γκόλ­ντιν, δεν περιο­ρί­ζε­ται στη βιο­γρα­φία ή το έργο της καλ­λι­τέ­χνι­δας, αλλά προ­χω­ρά πολύ περισ­σό­τε­ρο και διεισ­δύ­ει σε γεγο­νό­τα, που αφο­ρούν όλους μας. Η βρα­βευ­μέ­νη με Όσκαρ για το «Citizenfour», μαχη­τι­κή δημιουρ­γός ντο­κι­μα­ντέρ, Λόρα Πόι­τρας, εκτός από το πορ­τρέ­το της Γκόλ­ντιν, κατα­γρά­φει και τον αγώ­να της ενά­ντια στην πανί­σχυ­ρη οικο­γέ­νεια Σάκλερ, που μέσω της φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νί­ας της, προ­κά­λε­σε το τερά­στιο σκάν­δα­λο με τα οπιοει­δή αναλ­γη­τι­κά φάρ­μα­κα στις ΗΠΑ.

Βενε­τία 2022 | “All The Beauty & The Bloodshed” της Laura Poitras

Η Γκόλ­ντιν, έπει­τα από την απε­ξάρ­τη­σή της από την οξυ­κω­δό­νη, το οποιοει­δές σκεύ­α­σμα της φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νί­ας των Σάκλερ, που στοί­χι­σε τη ζωή σε δεκά­δες χιλιά­δες ανθρώ­πους στις ΗΠΑ, καθώς χορη­γού­ταν αφει­δώς για χρό­νια, θα ιδρύ­σει μαζί με άλλους παθό­ντες και συγ­γε­νείς θυμά­των την οργά­νω­ση P.A.I.N (Prescription Addiction Intervention Now). Σκο­πός της οργά­νω­σης, ήταν η ενη­μέ­ρω­ση της κοι­νής γνώ­μης για τους κιν­δύ­νους του φαρ­μά­κου, αλλά και να στεί­λει αντι­μέ­τω­πη με τη δικαιο­σύ­νη την οικο­γέ­νεια των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων φαρ­μα­κο­βιο­μη­χά­νων, που ενώ γνώ­ρι­ζε απ’ την αρχή τις παρε­νέρ­γειες του φαρ­μά­κου της, σιώ­πη­σε μπρο­στά στα υπερκέρδη.

Αξιο­ση­μεί­ω­το στην υπό­θε­ση, η τακτι­κή της οικο­γέ­νειας των φαρ­μα­κο­βιο­μη­χά­νων να ξεπλέ­νουν τα κέρ­δη τους με χορη­γί­ες σε όλα σχε­δόν τα σημα­ντι­κά μου­σεία και χώρους τέχνης των ΗΠΑ, αλλά και διε­θνώς. Κάτι που απο­κά­λυ­ψε η Γκόλ­ντιν, η οποία έδω­σε ακό­μη μία μάχη για να αφυ­πνι­στεί ο καλ­λι­τε­χνι­κός κόσμος. Να στα­μα­τή­σει αυτό το «πάρε δώσε», καθώς όπως σαφώς υπο­νο­εί οι ιθύ­νο­ντες πολ­λών μου­σεί­ων έκα­ναν τα στρα­βά μάτια στις ανή­θι­κες ενέρ­γειες της οικο­γέ­νειας Σάκλερ, προ­κει­μέ­νου να αυξά­νουν τα έσο­δά τους. Τελι­κά, μετά από αγώ­νες και δικα­στι­κές περι­πέ­τειες, η φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία ανα­γκά­στη­κε να δηλώ­σει πτώ­χευ­ση και να απο­ζη­μιώ­σει τα θύματα.

Στο ντο­κι­μα­ντέρ, όμως, υπάρ­χει και η ταρα­χώ­δης ζωή της Γκόλ­ντιν, μίας γυναί­κας, που έζη­σε στα άκρα, με κατα­χρή­σεις και πολ­λές άλλες περι­πέ­τειες, καθώς προ­σπα­θού­σε να αντι­με­τω­πί­σει το νεα­νι­κό ψυχι­κό τραύ­μα της αυτο­κτο­νί­ας της αδελ­φής της. Ένα πολύ­πλευ­ρο, απο­κα­λυ­πτι­κό και πολι­τι­κό-κοι­νω­νι­κό ντο­κι­μα­ντέρ, που στο περ­σι­νό Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας κέρ­δι­σε δικαί­ως τον Χρυ­σό Λέοντα.

The Hunger Games: Η Μπα­λά­ντα των Αηδο­νιών και των Φιδιών (“The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes”) Περι­πέ­τεια φαντα­σί­ας, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Φράν­σις Λόρενς, με τους Ρέι­τσελ Ζέγκλερ, Τομ Μπλάιθ, Χάντερ Σέι­φερ, Πίτερ Ντί­γκλαντζ, Βαϊ­ό­λα Ντέι­βις κα.

Το χορ­τα­στι­κό φου­του­ρι­στι­κό παρα­μύ­θι επι­στρέ­φει, όπως πάντα πλη­θω­ρι­κό, αλλά χωρίς την Τζέ­νι­φερ Λόρενς, με ένα πρί­κου­ελ της πρώ­της ται­νί­ας του κινη­μα­το­γρα­φι­κού φραν­τσάιζ, προς τέρ­ψιν του νεα­νι­κού κοι­νού, χωρίς, ωστό­σο να δικαιώ­νει πλή­ρως την πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νη υπερ­πα­ρα­γω­γή. Το στό­ρι, τοπο­θε­τη­μέ­νο 64 χρό­νια πριν από τους Αγώ­νες Πεί­νας, βασί­ζε­ται στο ομό­τι­τλο βιβλίο της Κόλινς, που κυκλο­φό­ρη­σε το 2020 και απο­τε­λεί πρω­τό­τυ­πο στό­ρι του κακού Κοριο­λά­νου Σνό­ου, τον οποίο ερμή­νευ­σε ο Ντό­ναλντ Σάδερ­λαντ, στις προη­γού­με­νες ταινίες.

Όπως είθι­σται, ακό­μη μία συνέ­χεια που δεν ανα­κό­πτει τη φθί­νου­σα πορεία των φραν­τσάιζ, ενώ για όσους μπουν για πρώ­τη φορά στο σύμπαν των Αγώ­νων Πεί­νας, μάλ­λον όλα θα μοιά­ζουν ακα­τα­νό­η­τα. Αυτό, όμως, λίγο απα­σχο­λεί τους φαν και ως εκ τού­του τους παρα­γω­γούς που έχουν προ­ε­ξο­φλή­σει την κερ­δο­φο­ρία της ταινίας.

Το πρω­ι­νό του θερι­σμού, κατά την επι­λο­γή των φόρων, ουσια­στι­κά ξεκι­νούν και οι δέκα­τοι Αγώ­νες Πεί­νας. Στην Κάπι­τολ, ο 18χρονος Κοριο­λα­νος Σνό­ου προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για τη μονα­δι­κή ευκαι­ρία να εξα­σφα­λί­σει δόξα ως μέντο­ρας στους Αγώ­νες. Ο άλλο­τε πανί­σχυ­ρος οίκος των Σνό­ου έχει ξεπέ­σει και η μοί­ρα του κρέ­με­ται από τη μικρή πιθα­νό­τη­τα να κατα­φέ­ρει ο Κοριο­λα­νός να απο­δει­χτεί πιο πανούρ­γος από τους συμ­μα­θη­τές του ώστε να νική­σει ο δικός του φόρος. Οι πιθα­νό­τη­τες είναι ενα­ντί­ον του, καθώς του ανα­θέ­τουν το κορί­τσι φόρο από την Περιο­χή 12, την πιο ασή­μα­ντη από όλες. Οι μοί­ρες τους τώρα δια­πλέ­κο­νται — κάθε επι­λο­γή που θα κάνει ο Κοριο­λα­νός θα μπο­ρού­σε να οδη­γή­σει στον θρί­αμ­βο ή στην κατα­στρο­φή. Μέσα στην αρέ­να, θα είναι ένας αγώ­νας μέχρι θανά­του. Έξω από την αρέ­να, ο Κοριο­λα­νός αρχί­ζει να τρέ­φει συναι­σθή­μα­τα για τον κατα­δι­κα­σμέ­νο του φόρο…

Εντά­ξει, ό,τι κατα­λά­βα­τε κατα­λά­βα­τε. Όλα βασί­ζο­νται στο υπερ­θέ­α­μα, τον εντυ­πω­σια­σμό, τις ευκο­λί­ες, τις γρα­φι­κές κατα­στά­σεις, το λυσ­σα­λέο κυνή­γι, το λαχά­νια­σμα για την επι­βί­ω­ση, που συμ­βα­δί­ζει με τους αλα­λαγ­μούς της ενθου­σιώ­δους γαλα­ρί­ας. Η πολι­τι­κή αλλη­γο­ρία υπο­χω­ρεί σε επί­πε­δο λεζά­ντας και η αντιε­ξου­σια­στι­κή διά­θε­ση των προη­γού­με­νων ται­νιών μοιά­ζει με κακο­φορ­μι­σμέ­νο αστείο, ενώ παρα­μέ­νει η αιχ­μή για τους Αγώ­νες Πεί­νας, ως τηλε­ο­πτι­κό γεγο­νός. Με τονι­σμέ­νους τους σκο­τει­νούς χρω­μα­τι­σμούς, οι απλοί άνθρω­ποι εμφα­νί­ζο­νται ως μουν­τζού­ρες, οι ήρω­ες με κρου­στή σάρ­κα, αλλά χωρίς ψυχή.

Πάντως, η συντα­γή ακο­λου­θεί­ται από τον γνώ­ρι­μο Φράν­σις Λόρενς με συνέ­πεια, κάτι που εξα­σφα­λί­ζει το ζητού­με­νο, τη δια­σκέ­δα­ση ενός κοι­νού που έχει πλέ­ον μπει για τα καλά στο σύμπαν των κινη­μα­το­γρα­φι­κών Αγώ­νων Πείνας.

Με λίγα λόγια … Η Λού­σι είναι ο επι­λεγ­μέ­νος φόρος της Περιο­χής 12 που θα παλέ­ψει για την επι­βί­ω­σή της στην αρέ­να, στους 10ους Αγώ­νες Πεί­νας. Όμως, ο Κοριο­λά­νους Σνόυ, ως μέντο­ρας της, βρί­σκε­ται διχα­σμέ­νος ανά­με­σα στα καθή­κο­ντά του στην Κάπι­τολ και τα συναι­σθή­μα­τα που ανα­πτύσ­σει στα­δια­κά για εκείνη.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Εξέ­λι­ξη: Ελλη­νι­κή δρα­μα­τι­κή ται­νία από τον Περι­κλή Χούρ­σο­γλου, ο οποί­ος επι­στρέ­φει, έπει­τα από 14 χρό­νια και τον «Δια­χει­ρι­στή» του, στο προ­σκή­νιο. Ένα δρά­μα, με βιο­γρα­φι­κά στοι­χεία του σκη­νο­θέ­τη, για την καθυ­στε­ρη­μέ­νη ενη­λι­κί­ω­ση ενός καθη­γη­τή σκη­νο­θε­σί­ας, που ζητά από τον πατέ­ρα του να τον συνο­δεύ­σει στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και την τελε­τή ορκω­μο­σί­ας στην ανώ­τε­ρη πανε­πι­στη­μια­κή βαθ­μί­δα. Να του απο­δεί­ξει ότι εξε­λί­χθη­κε, τα κατά­φε­ρε. Ένα δρά­μα χαρα­κτή­ρων για τη σχέ­ση πατέ­ρα — παι­διού αλλά και δασκά­λου — σπου­δα­στών, με πρω­τα­γω­νι­στές τους Αλέ­ξαν­δρο Λογο­θέ­τη και Βασί­λη Κολο­βό, που ξεχω­ρί­ζουν με την άψο­γη χημεία που ανα­πτύσ­σουν μετα­ξύ τους. Μία ανθρω­πο­κε­ντρι­κή και τρυ­φε­ρή ται­νία, από τον σκη­νο­θέ­τη του «Λευ­τέ­ρη Δημα­κό­που­λου», που παρα­μέ­νει η πιο αξιό­λο­γη δου­λειά τού Χούρσογλου.

Κινη­μα­το­γρά­φος: Ουρα­νός (1962), του Τάκη Κανελλόπουλου

Ουρα­νός: Το αντι­πο­λε­μι­κό δρά­μα του αεί­μνη­στου Τάκη Κανελ­λό­που­λου, που συμπλή­ρω­σε 60 χρό­νια από την πρώ­τη του προ­βο­λή, όταν ξεσή­κω­σε το σινε­φίλ κοι­νό της επο­χής και βρέ­θη­κε ανά­με­σα στις δια­γω­νι­ζό­με­νες ται­νί­ες του Φεστι­βάλ Καν­νών. Σε αυτή την πρώ­τη μεγά­λου μήκους ται­νία του Θεσ­σα­λο­νι­κιού σκη­νο­θέ­τη, ακτι­νο­γρα­φεί­ται ο πόλε­μος της Αλβα­νί­ας, μέσα από τις ιστο­ρί­ες ανώ­νυ­μων φαντά­ρων, που βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή και δεν επέ­στρε­ψαν ποτέ, αφή­νο­ντας πίσω τους και ανθρώ­πι­να ερεί­πια. Ποι­η­τι­κή αφή­γη­ση, θαυ­μά­σια ασπρό­μαυ­ρη φωτο­γρα­φία και συμπα­θη­τι­κές ερμη­νεί­ες από τους Φαί­δω­να Γεωρ­γί­τση, Τάκη Εμμα­νου­ήλ, Αιμι­λία Πίτ­τα, Ελέ­νη Ζαφειρίου.

Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από _ΑΠΕ-ΜΠΕ / Χάρης Αναγνωστάκης

16_22-Νοε STUDIO new star art cinema: Σπάρ­της και Σταυ­ρο­πού­λου 33 πλα­τεία Αμε­ρι­κής \ Τηλ 210–8640054 _6932479731 — Η αίθου­σα κλιματίζεται

• “Ουρα­νός” του  Τάκη Κανελ­λό­που­λου _ Πέμ­πτη έως Κυρια­κή  20:30 _ μαζί θα προ­βλη­θούν με ενιαίο εισι­τή­ριο και οι μ.μ “μακε­δο­νι­κός γάμος” & “Θάσος”
• “Chinatown” του  ΡΟΜΑΝ ΠΟΛΑΝΣΚΙ ‑Πέμ­πτη έως Κυρια­κή   στις 22.30
• “Arcadia 1900 Champagne D’ Orient” του Κώστα Σπυρόπουλου

Πέμ­πτη, Παρα­σκευή, Σάβ­βα­το, Τρί­τη 19:00 Κυρια­κή 15:00 _

• «Mπλε καφτά­νι» της Μαριάμ Τουζανί

Πέμ­πτη, Παρα­σκευή, Σαβ­βά­το στις 17.00

• «ο μικρός Νικό­λας: τι περι­μέ­νου­με για να είμα­στε ευτυ­χι­σμέ­νοι » των Amandine Fredon, Benjamin Massoubre

Δευ­τέ­ρα-Τρί­τη στις 17:00   με ελλη­νι­κούς υπότιτλους

• «fingernails» του Χρή­στου Νίκου

Τρί­τη στις 20:30

• • • «ο νονός» του Φράν­σις-Φορντ Κόπολα

Κυρια­κή 12:00, Τρί­τη στις 22:30

• “πολί­της Κέιν” του Όρσον Γουέλς

Σάβ­βα­το-Δευ­τέ­ρα-Τρί­τη στις 15:00

• «Μήδεια» του Δημή­τρη Αθανίτη

Δευ­τέ­ρα στις 22.00

• «take a trip» του  Χρή­στου Ν. Καρακάση

Δευ­τέ­ρα, Τρί­τη στις  14:30

• ειδι­κή προ­βο­λή “η τέχνη του να επι­βιώ­νεις” (El Mérito Es Estar Vivo)

ΔΕΥΤΕΡΑ 20/11 στις 19:00
Εκδή­λω­ση για τα 7 χρό­νια από το θάνα­το του Fidel Castro
Θα μιλή­σει ο Πρέ­σβης της Κού­βας, χαι­ρε­τι­σμοί οργα­νώ­σεις αλληλεγγύης.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Official Site New Star Art Cinema

New Star Art Cinema — Φίλοι του Studio _Στού­ντιο New Star Art Cinema

Προσεχώς…

To Φεστι­βάλ Ελλη­νι­κού Ντο­κι­μα­ντέρ — docfest που γίνε­ται κάθε χρο­νιά στη Χαλ­κί­δα συμπλη­ρώ­νει φέτος 17 χρό­νια καλ­λι­τε­χνι­κής και δημιουρ­γι­κής πορεί­ας και ανοί­γει την αυλαία του την Τρί­τη 21 Νοεμ­βρί­ου και για έξι μέρες, μέχρι την Κυρια­κή 26 Νοεμ­βρί­ου. Υπό­σχε­ται να μας ταξι­δέ­ψει σε νέους φαντα­σια­κούς τόπους, ιδω­μέ­νους μέσα από το κλεί­στρο του κινη­μα­το­γρα­φι­κού φακού. Όπως κάθε χρό­νο, το Φεστι­βάλ θα πλαι­σιω­θεί από πολ­λές παράλ­λη­λες εκδη­λώ­σεις — κινη­μα­το­γρα­φι­κά εργα­στή­ρια, ημε­ρί­δες, εκθέ­σεις φωτο­γρα­φί­ας, σεμι­νά­ρια και παρου­σιά­σεις εργα­στη­ρί­ων σε συνερ­γα­σία με δημό­σια εκπαι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα. Η συμ­με­το­χή των δημιουρ­γών αυτή τη χρο­νιά ήταν πρω­το­φα­νής, με περισ­σό­τε­ρες από 120 ται­νί­ες τεκ­μη­ρί­ω­σης να επι­λέ­γο­νται στο επί­ση­μο πρό­γραμ­μα του Φεστι­βάλ, 40 εκ των οποί­ων θα κάνουν την επί­ση­μη πρε­μιέ­ρα τους. Έως τότε μπο­ρεί­τε να δεί­τε περισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες και το πρό­γραμ­μα στην ιστο­σε­λί­δα του φεστι­βάλ.

Το Πανό­ρα­μα Ευρω­παϊ­κού Κινη­μα­το­γρά­φου, το μακρο­βιό­τε­ρο κινη­μα­το­γρα­φι­κό φεστι­βάλ της Αθή­νας, επι­στρέ­φει, κλεί­νο­ντας φέτος 36 χρό­νια διαρ­κούς προ­σφο­ράς στην τέχνη του σινε­μά, με καλε­σμέ­νους του τον σενα­ριο­γρά­φο Paul Laverty και τον σκη­νο­θέ­τη Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα. Το φεστι­βάλ θα φιλο­ξε­νη­θεί από την Πέμ­πτη 30/11 μέχρι την Τετάρ­τη 6/12, στους κινη­μα­το­γρά­φους «ΕΛΛΗ» και «ΑΝΔΟΡΑ»!

Από την Πέμ­πτη 23/11 έως και τις 29/11 στο «STUDIO new star art cinema» θα γίνει ρετρο­σπε­κτί­βα του έργου του Κου­στου­ρί­τσα, όπου θα προ­βλη­θούν και οι 13 ται­νί­ες του με ελλη­νι­κούς υπό­τι­τλους. Την Πέμ­πτη στις 19.00 θα γίνει η πρε­μιέ­ρα του αφιε­ρώ­μα­τος με την ται­νία «Ο και­ρός των Τσιγ­γά­νων», όπου ο Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα θα συνο­μι­λή­σει με το κοι­νό. Παράλ­λη­λα το Σάβ­βα­το στις 25/11 στις 15.00 θα γίνει MasterClass με τον Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα και μπο­ρεί­τε να δηλώ­σε­τε τη συμ­με­το­χή σας στο email [email protected].