Κινηματογραφική βδομάδα με καλές προτάσεις

Κρι­τι­κή του Ριζο­σπά­στη //

Κινη­μα­το­γρα­φι­κή βδο­μά­δα με καλές προ­τά­σεις αυτή που ξεκι­νά, αφού σχε­δόν κάθε ται­νία, για δια­φο­ρε­τι­κούς λόγους, αξί­ζει την προ­σο­χή μας. Ξεχω­ρί­ζου­με τη σινε­φίλ «Έρη­μη Χώρα» και την επα­νέκ­δο­ση «Σκη­νές από έναν Γάμο», ενώ και «Το Μονο­πά­τι των Χαμέ­νων Ψυχών» δεν αφή­νει περι­θώ­ρια να μην το αγα­πή­σει κανείς, δια­τη­ρώ­ντας τις ενστά­σεις του.

Προ­βάλ­λο­νται επί­σης: Το «Γάζα, Αγά­πη Μου» των Ταρ­ζάν και Αραμπ Νάσερ, που δυστυ­χώς αφή­νει σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα την ισραη­λι­νή κατο­χή και την αντί­στα­ση του παλαι­στι­νια­κού λαού, φωτί­ζει όμως πτυ­χές των παρα­δό­σε­ων και της καθη­με­ρι­νό­τη­τας στη Γάζα μέσα από μια ιστο­ρία αγάπης.

Και το «Latin Noir» του Ανδρέα Απο­στο­λί­δη, μια άρτια σκη­νο­θε­τι­κά δου­λειά γύρω από το λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κό μυθι­στό­ρη­μα, με σπου­δαί­ους συγ­γρα­φείς του είδους να παρε­λαύ­νουν από την οθό­νη μας, επι­λέ­γο­ντας όμως να κρα­τή­σει αδι­καιο­λό­γη­τα «ίσες απο­στά­σεις» ανά­με­σα στην επα­να­στα­τι­κή Κού­βα και τις δικτα­το­ρί­ες της Λατι­νι­κής Αμερικής.

Έρη­μη Χώρα | The Wasteland | Αχμάντ Μπα­χρα­μί | 2020

Σε ένα απο­μα­κρυ­σμέ­νο παρα­δο­σια­κό εργο­στά­σιο οικο­δο­μι­κών υλι­κών, ο επι­στά­της Λοτ­φο­λά απο­τε­λεί για χρό­νια τον επι­τυ­χη­μέ­νο ενδιά­με­σο ανά­με­σα στον ιδιο­κτή­τη του και τους εργά­τες, ένα πει­θή­νιο όργα­νο έτοι­μο να κατευ­νά­σει οποια­δή­πο­τε αντί­δρα­ση, μέχρι που ανα­κα­λύ­πτει ότι ο ιδιο­κτή­της του εργο­στα­σί­ου σκο­πεύ­ει να το κλεί­σει και να αφή­σει τους εργά­τες στον δρόμο…

Ιρα­νι­κός κοι­νω­νι­κός κινη­μα­το­γρά­φος. Απλός και βαθύς στα νοή­μα­τά του, ασπρό­μαυ­ρος και υπέ­ρο­χα κινη­μα­το­γρα­φη­μέ­νος, σαν να κυλά­ει αργά νερό σε ρυά­κι. Αντί κρι­τι­κής αφή­νου­με τον σκη­νο­θέ­τη να μιλήσει:

«Είναι δύσκο­λο να είσαι ευθύς στο Ιράν, οπό­τε επι­λέ­ξα­με μία μετα­φο­ρά για να δεί­ξου­με όσα θέλα­με… Η σκη­νο­θε­σία και οι διά­λο­γοι εκφρά­ζουν πράγ­μα­τα που έχω ζήσει, όταν βρι­σκό­μουν σε μια κατά­στα­ση που συνε­χώς επα­να­λαμ­βα­νό­ταν. Πιστεύω ότι η ζωή των εργα­τών είναι έτσι, ασπρό­μαυ­ρη. Οσον αφο­ρά το κάδρο, οι χαρα­κτή­ρες φαί­νο­νται πιο στρι­μωγ­μέ­νοι σε αυτό το πλαί­σιο, ένας άλλος τρό­πος για να εκφρά­σω την κατα­πί­ε­ση που αισθά­νο­νται. Παρ’ όλα αυτά, για να κάνω μια ανα­φο­ρά στον αγα­πη­μέ­νο μου σκη­νο­θέ­τη, τον Μπέ­λα Ταρ, αν δεν είχα μεγά­λη ελπί­δα για το μέλ­λον του κόσμου δεν θα έκα­να ται­νί­ες… Ελπί­ζω ότι βλέ­πο­ντας την ται­νία, περισ­σό­τε­ροι άνθρω­ποι θα σκε­φτούν να αλλά­ξουν τη ρου­τί­να τους. Θα τολ­μή­σουν να επι­λέ­ξουν έναν άλλο τρό­πο να συνε­χί­σουν…». Προ­τεί­νε­ται ανεπιφύλακτα.

Σκη­νές από έναν Γάμο |
Scener ur ett äktenskap, iScenes from a Marriage | Μπέρ­γκ­μαν | 1974

Το αρι­στούρ­γη­μα του Ίνγκ­μαρ Μπέρ­γκ­μαν, μια θαρ­ρα­λέα ματιά στα άδυ­τα της συζυ­γι­κής ζωής, απο­κα­τε­στη­μέ­νο σε επα­νέκ­δο­ση με νέες ψηφια­κές κόπιες στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή εκδο­χή του των 169 λεπτών.

Η ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού μεσοαστών, της Μαριάν και του Γιόχαν, στην πάροδο μιας εικοσαετίας…

Όσο απλή ακού­γε­ται η υπό­θε­ση, τόσο άπει­ρα σύν­θε­τη είναι η εξι­στό­ρη­σή της. Πρό­κει­ται για ένα από τα κλα­σι­κό­τε­ρα αρι­στουρ­γή­μα­τα του Μπέρ­γκ­μαν και συνο­λι­κά του παγκό­σμιου κινη­μα­το­γρά­φου. Ο Μπέρ­γκ­μαν εστιά­ζει στους ήρω­ες χρη­σι­μο­ποιώ­ντας στη μεγα­λύ­τε­ρη διάρ­κεια της ται­νί­ας κοντι­νά πλά­να και δομεί τους δια­λό­γους με ασύ­γκρι­τη τεχνι­κή αρτιό­τη­τα, σαν να παρα­κο­λου­θεί κανείς ένα ατέ­λειω­το σκλη­ρό παι­χνί­δι επι­κρά­τη­σης. Απο­δο­μεί τον γάμο, τον κατα­κερ­μα­τί­ζει στα συν­θε­τι­κά του χαρα­κτη­ρι­στι­κά, ώστε να φωτί­σει όλες τις πλευ­ρές, και τον προσ­διο­ρί­ζει από την αρχή. Οι «Σκη­νές από έναν Γάμο» είναι μια εμπει­ρία για τον θεα­τή, που τον ωθεί να ανα­τρέ­ξει στις πιο ενδό­μυ­χες σκέ­ψεις του… Αυτό το σπου­δαίο κεί­με­νο ερμη­νεύ­ουν εκπλη­κτι­κά οι Λιβ Ούλ­μαν και Ερλαντ Γιό­ζεφ­σον, αφή­νο­ντας επο­χή και στο σημα­ντι­κό κομ­μά­τι της υποκριτικής

O χαρι­σμα­τι­κός και φιλό­δο­ξος Στά­ντον Καρ­λάιλ γίνε­ται μέλος ενός περιο­δεύ­ο­ντα θιά­σου και κερ­δί­ζει την εύνοια της Ζίνα, μέντιουμ, και του συζύ­γου της, Πιτ. Από εκεί­νους μαθαί­νει «μυστι­κά και τεχνι­κές εξα­πά­τη­σης» που θα τον φτά­σουν στο σημείο να εισχω­ρή­σει στα σαλό­νια της πλού­σιας ελίτ της Νέας Υόρ­κης του 1940…

Η ται­νία απο­τε­λεί δια­σκευή του ομώ­νυ­μου μυθι­στο­ρή­μα­τος του Γουί­λιαμ Λίν­τσεϊ Γκρέ­σαμ, γραμ­μέ­νου το 1946, το οποίο γυρί­στη­κε σε ται­νία και το 1947, από τον Εντμουντ Γκούλ­ντινγκ. Ο Ντελ Τόρο επι­λε­γεί να «ανα­με­τρη­θεί» μαζί του στο σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρο ανοί­γο­ντας έναν διά­λο­γο με το μυθι­στό­ρη­μα παρά δια­σκευά­ζο­ντάς το.

Το χαρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα του σκη­νο­θέ­τη που μας έχει χαρί­σει τα «Η Μορ­φή του Νερού» και «Ο Λαβύ­ριν­θος του Πάνα» είναι ότι θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί ένας «ευφά­ντα­στος παρα­μυ­θάς» του κοι­νω­νι­κού κινη­μα­το­γρά­φου. Σε αυτήν την ται­νία, μέσα από τον κόσμο του τσίρ­κου της δεκα­ε­τί­ας του ’40, τον κόσμο των λού­μπεν και των κατα­τρεγ­μέ­νων, ανοί­γει τη βεντά­λια με τις κοι­νω­νι­κές αντι­θέ­σεις που παρα­μέ­νουν μέχρι σήμε­ρα. Η ται­νία αντι­στρέ­φει το αμε­ρι­κα­νι­κό όνει­ρο και το παρο­μοιά­ζει με εφιάλ­τη, αυτό που πραγ­μα­τι­κά είναι, επι­χει­ρώ­ντας μια ευθεία αντι­πα­ρά­θε­ση με την Αμε­ρι­κή του σήμε­ρα. Κάτω από αυτό το πρί­σμα η ανα­γνώ­ρι­ση της παρακ­μής της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας φωτί­ζε­ται περισ­σό­τε­ρο, με πιο πλου­μι­στά χρώ­μα­τα, και με ακραί­ες συμπε­ρι­φο­ρές και επι­διώ­ξεις από τους ήρω­ές του.

Η σκη­νο­θε­σία ανα­δει­κνύ­ει τους χαρα­κτή­ρες υπο­δειγ­μα­τι­κά και το καστ είναι αξιο­ζή­λευ­το (Μπρά­ντλεϊ Κού­περ, Τόνι Κολέτ, Ρού­νι Μάρα, Κέιτ Μπλάν­σετ). Όσο όμως κι αν προ­σπά­θη­σε να δώσει την αίγλη των ερμη­νευ­τι­κών εργα­λεί­ων του ’40, δεν τα κατά­φε­ρε… Η ται­νία απέ­χει από το να χαρα­κτη­ρι­στεί η καλύ­τε­ρη του Ντελ Τόρο, για­τί δυστυ­χώς έχει χρο­νι­κή ανι­σο­μέ­ρεια και πολ­λές λεπτο­μέ­ρειες και εμμο­νές που ενδε­χο­μέ­νως θα κου­ρά­σουν τον θεα­τή. Όμως είναι μια ται­νία που αξί­ζει την προ­σο­χή μας και τη συζή­τη­ση των ανα­γνώ­σε­ων που θα προ­σθέ­σει ο καθέ­νας μας…

Αδημοσίευτες φωτογραφίες από την τελευταία ταινία του Αγγελόπουλου

Είκο­σι αδη­μο­σί­ευ­τες φωτο­γρα­φί­ες μεγά­λου μεγέ­θους, όσες και οι μέρες των γυρι­σμά­των της τελευ­ταί­ας ται­νί­ας του Θόδω­ρου Αγγε­λό­που­λου, «Η άλλη θάλασ­σα», που δεν έμελ­λε να ολο­κλη­ρω­θεί, παρου­σιά­ζο­νται από τις 29 Γενά­ρη στο Πολι­τι­στι­κό Κέντρο «Μελί­να» του δήμου Αθη­ναί­ων, με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση δέκα ετών από τον θάνα­το του αξέ­χα­στου σκηνοθέτη.

Η πρω­τό­τυ­πη έκθε­ση με τίτλο «Γεφυ­ρο­ποιός» του φωτο­γρά­φου, σκη­νο­θέ­τη και κινη­μα­το­γρα­φι­στή Νίκου Νικο­λό­που­λου θα «εισά­γει» το κοι­νό στο «πλα­τό» της τελευ­ταί­ας ται­νί­ας του Αγγε­λό­που­λου, ο οποί­ος στις 24 Γενά­ρη 2012 τραυ­μα­τί­στη­κε θανά­σι­μα από διερ­χό­με­νη μοτο­σι­κλέ­τα στη Δρα­πε­τσώ­να, σε διά­λειμ­μα γυρι­σμά­των της ταινίας.

Σύμ­φω­να με τον Ν. Νικο­λό­που­λο, ο τίτλος της έκθε­σης περι­γρά­φει την ηλε­κτρι­σμέ­νη ατμό­σφαι­ρα που επι­κρα­τού­σε στο πλα­τό της «Αλλης θάλασ­σας» και «ενώ­νει αυτό που συνέ­βαι­νε μπρο­στά από την κάμε­ρα με το έργο που γινό­ταν πίσω, στη δική μου πλευ­ρά». Ο Νίκος Νικο­λό­που­λος εργά­στη­κε ως φωτο­γρά­φος πλα­τό για τη συγκε­κρι­μέ­νη ται­νία και ήταν ο «αθό­ρυ­βος» αυτό­πτης μάρ­τυ­ρας των όσων συνέ­βη­σαν στα γυρί­σμα­τα των 20 ημε­ρών. Οι φωτο­γρα­φί­ες του μας μετα­φέ­ρουν στο «αγγε­λο­που­λι­κό σύμπαν», απο­κα­λύ­πτο­ντας τον τρό­πο με τον οποίο ο σπου­δαί­ος σκη­νο­θέ­της εργα­ζό­ταν και κατηύ­θυ­νε τους ηθο­ποιούς, την από­λυ­τη προ­σή­λω­ση στη δου­λειά του, τη θεα­τρι­κό­τη­τα των κινή­σε­ών του, τις μιμι­κές εκφρά­σεις και τη συναι­σθη­μα­τι­κή του σχέ­ση με όσους εργά­ζο­νταν για την ται­νία. «Ανα­ζω­πυ­ρώ­νουν», ακό­μα, το ενδια­φέ­ρον για μια ται­νία — αίνιγ­μα, η οποία δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε ποτέ…

Μέρες και ώρες λει­τουρ­γί­ας: Τρί­τη — Παρα­σκευή 11.00 — 19.00, Σάβ­βα­το και Κυρια­κή 10.00 — 15.00, Δευ­τέ­ρα κλειστά.

Η είσο­δος είναι ελεύθερη.

Κυρια­κή 23 Γενά­ρη στις 6.30 μ.μ. στο Στέ­κι Πολι­τι­σμού και Νεα­νι­κής Δημιουρ­γί­ας της ΚΝΕ (Τροί­ας 36, Βικτώ­ρια), η Κομ­μα­τι­κή Οργά­νω­ση Οπτι­κο­α­κου­στι­κού του ΚΚΕ πραγ­μα­το­ποιεί αφιέ­ρω­μα σε ται­νί­ες μικρού μήκους, για την οικο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση του Κόμματος.

Ται­νί­ες μικρού μήκους, παλιό­τε­ρες και σύγ­χρο­νες, κινη­μα­το­γρα­φη­μέ­νες από τους Ελλη­νί­δες σκη­νο­θέ­τες Λεω­νί­δα Βαρ­δα­ρό («Ο χαφιές»), Θεο­δο­σία Γραμ­μα­τι­κού («Go back — κολο­μπά­ου), Σήφη Στά­μο και Κώστα Στα­μα­τό­που­λο («Μάθε εργά­τη πώς» και «Οι παλαι­στές»), μας περι­μέ­νουν να τις γνω­ρί­σου­με, να συνο­μι­λή­σου­με με τους δημιουρ­γούς τους και παράλ­λη­λα να γνω­ρί­σου­με το έργο των Jorge Furtado («Το νησί των λου­λου­διών») και Pierluigi Ferrandini («Lutto di civilta», «Oroverde» και «Vietato Fermarsi»).

Σας περι­μέ­νου­με…

Οργανωμένες ξεναγήσεις στην έκθεση χαρακτικής