«Ο άνθρω­πος που ζει μέσα στην άγνοια και στην ανά­γκη, δεν έχει μάτια ακό­μα και για το ωραιό­τε­ρο θέα­μα»
|            Κ.Μαρξ

«Για σας ο κινη­μα­το­γρά­φος είναι ένα θέαμα.
Για μένα είναι σχε­δόν μια αντί­λη­ψη του κόσμου.
Ο κινη­μα­το­γρά­φος είναι φορέ­ας της κίνη­σης.
Ο κινη­μα­το­γρά­φος είναι τόλ­μη.
Ο κινη­μα­το­γρά­φος δια­δί­δει ιδέες
Η τέχνη όχι σαν καθρέ­φτης να αντα­να­κλά, μα σαν φακός να μεγε­θύ­νει»

φωνά­ζει ο Μαγια­κόφ­σκι και η φωνή αυτή γίνε­ται το σύν­θη­μα μιας ολό­κλη­ρης γενιάς.

Τα τρέ­να τρέ­χουν στις ράγες, κατα­πί­νουν τα χιλιό­με­τρα της απέ­ρα­ντης ρώσι­κης γης, συμ­με­τέ­χουν στον ερχο­μό του νέου.
Μερι­κοί μόνο μήνες πέρα­σαν από τον κόκ­κι­νο Οκτώ­βρη του 1917, τα όνει­ρα από προσ­δο­κί­ες γίνο­νται πρά­ξη, οι Μπολ­σε­βί­κοι στην εξου­σία.
Και το τρέ­νο τρέ­χει, μετα­φέ­ρει εικό­νες απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα, το φιλμ γυρί­ζει στη μηχα­νή, «ο κινη­μα­το­γρά­φος μετα­δί­δει εικόνες».
Η Επα­νά­στα­ση δεν είναι εύκο­λη υπό­θε­ση, ο αντί­πα­λος καρα­δο­κεί και αντι­στέ­κε­ται, δεν παρα­δί­δει εύκο­λα τα όπλα και ο σιδη­ρό­δρο­μος μπαί­νει στην υπη­ρε­σία του αγώ­να, μετα­φέ­ρει ται­νί­ες οι οποί­ες προ­βάλ­λο­νται για να τονώ­σουν το ηθι­κό του εξε­γερ­μέ­νου λαού.
Αυτά ήταν τα περί­φη­μα «τρέ­να της επα­νά­στα­σης», τα «τρέ­να της προ­πα­γάν­δας».Έχουν περά­σει 103 χρό­νια από την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση.
Μια επα­νά­στα­ση που άλλα­ξε το ρου της ιστο­ρί­ας και σημά­δε­ψε τις πιο σημα­ντι­κές εξε­λί­ξεις σε όλο τον κόσμο.
Μετά από το 1917 τα πράγ­μα­τα στην παγκό­σμια ιστο­ρία δεν ήταν πια τα ίδια. Τόσο πολι­τι­κά όσο και κοι­νω­νι­κά και καλλιτεχνικά.

Η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση έβα­λε τις βάσεις για ένα τέτοιο κοι­νω­νι­κό μοντέ­λο και μας ενέ­πνευ­σε με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση, μέσα από τις τέχνες, για την κοι­νω­νι­κή επανάσταση.

Καθοδηγητής ο Λένιν

Ιδε­ο­λο­γι­κό εργα­λείο η θεω­ρία, κοι­νω­νι­κή ‑φιλο­σο­φι­κή-οικο­νο­μι­κή, του Μαρξ και του ΄Ενγκελς, ανα­πτυγ­μέ­νη στις νέες συν­θή­κες από το Λένιν.
Όπλα, η γρα­φί­δα των δια­νο­ού­με­νων και των καλ­λι­τε­χνών, δίπλα στις κινη­το­ποι­ή­σεις της εργα­τι­κής τάξης, του εξε­γερ­μέ­νου λαού, με επι­κε­φα­λής το κόμ­μα στην ένο­πλη επα­νά­στα­ση των μπολσεβίκων.
Η ρωσι­κή πρω­το­πο­ρία, σε όλους τους τομείς της Τέχνης έσπα­σε όλες τις αντι­στά­σεις του κατε­στη­μέ­νου και κατά­φε­ρε να επι­βά­λει το δικό της λόγο, ανα­τρε­πτι­κό, σκλη­ρό, πραγ­μα­τι­κό και, συγ­χρό­νως, φανταστικό.

«Το φως, κ’ οι τυφλοί ακό­μα το νοιώ­θουν, είναι ακα­τα­νί­κη­τη εκρη­χτι­κή δύνα­μη. Κι όταν εκρα­γεί στο σπί­τι φωτί­ζει, είτε το θέλεις είτε μη, και το σπί­τι του γει­τό­νου…»
Εισα­γω­γή του Ν. Καζαν­τζά­κη στο Βιβλίο του Σ. Γκό­πνερ «Η ορμη­τι­κή άνο­δος του πολι­τι­σμού στην ΕΣΣΔ»

Όταν το 1920 ο Λένιν ξεκί­νη­σε την προ­σπά­θεια για τον εξη­λε­κτρι­σμό της χώρας με την πεποί­θη­ση ότι θα εξα­λει­φθούν η ασι­τία και η φτώ­χεια, ο Γκού­σταβ Κλού­τσις (Густав Густавович Клуцис) τον ζωγρά­φι­σε σαν έναν γίγα­ντα παι­δι­κού παρα­μυ­θιού να κρα­τά­ει έναν πυλώ­να ηλε­κτρι­κού ρεύματος.
Ο Κλού­τσις ήταν άλλω­στε ο δημιουρ­γός και θεω­ρη­τι­κός του σοβιε­τι­κού φωτο­μο­ντάζ, μιας τεχνι­κής που έγι­νε κήρυ­κας της επα­νά­στα­σης και χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε πολύ σε πλα­κάτ, εξώ­φυλ­λα βιβλί­ων, εφη­με­ρί­δες αλλά και για τα συν­θή­μα­τα στους τοίχους.

Ο Λένιν ονει­ρευό­ταν και έβα­λε τις βάσεις της σοβιε­τι­κής πολι­τι­στι­κής επα­νά­στα­σης που να αγκα­λιά­ζει και να αγκα­λιά­ζε­ται από όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρους δια­νο­ού­με­νους και καλ­λι­τέ­χνες, ζητώ­ντας την ενθάρ­ρυν­ση και ενί­σχυ­ση με κάθε τρό­πο των νέων ανα­ζη­τή­σε­ων στον τομέα της τέχνης.
Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι το από­σπα­σμα της συνο­μι­λί­ας του με την Κλά­ρα Τσέτ­κιν για θέμα­τα του Πολι­τι­σμού: «Στη χώρα μας γίνο­νται πολ­λοί πει­ρα­μα­τι­σμοί. Και πλάι στους σοβα­ρούς έχου­με και πολ­λούς παι­δα­ριώ­δεις, ανώ­ρι­μους, που μας αφαι­ρούν δυνά­μεις και πόρους. Μα όπως στη φύση, έτσι και στην κοι­νω­νία η δημιουρ­γι­κή ζωή απαι­τεί σπα­τά­λη».

Οι καλ­λι­τέ­χνες είναι εργά­τες δου­λεύ­ουν συλ­λο­γι­κά, υπη­ρε­τώ­ντας το ίδιο κανο­νι­κό όρα­μα. ακό­μα κι όταν έρχο­νται σε αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ τους ή και οξύ­νο­ντας της καλ­λι­τε­χνι­κές αντι­θέ­σεις τους, δου­λεύ­ουν σε κλί­μα ελευ­θε­ρί­ας για την παρα­γω­γή νέων ιδεών.
Δρούν μέσα από ομά­δες και κινή­μα­τα, κυριευ­μέ­νοι από την επα­να­στα­τι­κή συνεί­δη­ση για ριζι­κή αλλα­γή της αισθη­τι­κής της καθη­με­ρι­νής ζωής παράλ­λη­λα και σε εναρ­μό­νι­ση με τις οικο­νο­μι­κο-κοι­νω­νι­κές αλλα­γές.

Φαντα­στεί­τε μια τέχνη που απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται. Βγαί­νει από τα μου­σεία, τις γκα­λε­ρί, τα ωδεία, τα βασι­λι­κά θέα­τρα και εισβάλ­λει στη ζωή και την καθημερινότητα.
Στο­λί­ζει τους τοί­χους της πόλης, τα τραμ, τα ρού­χα μας.
Απευ­θύ­νε­ται σε όλους, προ­κα­λεί τους πάντες, ζητά­ει απ’τον καθέ­να να πάρει μέρος, να γίνει κομ­μά­τι αυτής της δημιουρ­γι­κής έκρηξης.
Η μεγά­λη σοβιε­τι­κή σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση, ανά­με­σα σε όλα τα άλλα, έφε­ρε στο προ­σκή­νιο μια τέτοια τέχνη.
Προ­σι­τή σε όλους, προ­σβά­σι­μη από όλους, γεμά­τη θάρ­ρος, θρά­σος και αυθά­δεια απέ­να­ντι στο παλιό, το σάπιο, το κατεστημένο.

Τα χρό­νια της επα­νά­στα­σης, οι ρώσοι καλ­λι­τέ­χνες προ­σπα­θούν να συν­δέ­σουν την τέχνη με τη ζωή.
Είτε χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τις τεχνι­κές και τα υλι­κά με τα οποία ήταν φτιαγ­μέ­να τα κτί­ρια, τα αυτο­κί­νη­τα, οι σιδη­ρό­δρο­μοι, όλα τα επι­τεύγ­μα­τα που αντα­να­κλούν τη δύνα­μη του νέου σοβιε­τι­κού ανθρώπου.
Είτε βάζο­ντας την τέχνη παντού, στα λεω­φο­ρεία και στα τραμ, στα εργο­στά­σια, στους τοί­χους των κτιρίων.
Υπε­ρα­σπί­ζο­νται την αλλη­λε­πί­δρα­ση των τεχνών: η ζωγρα­φι­κή συν­δέ­ε­ται με την αρχι­τε­κτο­νι­κή αλλά και με τον κινη­μα­το­γρά­φο, τη γρα­φι­στι­κή και το θέατρο.

Το 1918, στην πρώ­τη επέ­τειο της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, ο Νάταν Αλτμαν (Натан Исаевич Альтман) ανα­λαμ­βά­νει να ανα­μορ­φώ­σει στο Λένιν­γκραντ (τότε Πέτρο­γκράντ και νυν [Αγία] Πετρού­πο­λη) την πλα­τεία του ανα­κτό­ρου, θέλο­ντας να «αντι­πα­ρα­θέ­σει τη νέα ομορ­φιά ενός λαού που είχε νική­σει, στην ομορ­φιά της αυτο­κρα­το­ρι­κής Ρωσί­ας», όπως επε­σή­μαι­νε ο ίδιος.
Καλύ­πτει, λοι­πόν, την πρό­σο­ψη του ανα­κτό­ρου με τερά­στιες εικό­νες εργα­τών και αγρο­τών που κρα­τούν λάβα­ρα, ενώ σε μια τερά­στια κατα­σκευή κυριαρ­χεί η φρά­ση: «Προ­λε­τά­ριοι όλου του κόσμου ενω­θεί­τε».

Για τον ίδιο λόγο, ο Λένιν πήρε μέτρα που θα ευνο­ού­σαν την ανά­πτυ­ξη του κινη­μα­το­γρά­φου αλλά και θα τον έθε­ταν σαφώς κάτω από το έλεγ­χο του σοσια­λι­στι­κού κράτους.
Το Διά­ταγ­μα για την εθνι­κο­ποί­η­ση του κινη­μα­το­γρά­φου, το 1919, τον απαλ­λάσ­σει από τις αυστη­ρές εμπο­ρι­κές εξαρ­τή­σεις του και δια­μορ­φώ­νει συν­θή­κες, που επι­τρέ­πουν την είσο­δο των ρευ­μά­των της καλ­λι­τε­χνι­κής πρω­το­πο­ρί­ας στη νεα­ρή και ακό­μη ανε­ξε­ρεύ­νη­τη ως προς τα εκφρα­στι­κά της μέσα “7^η τέχνη”.

Η εθνι­κο­ποι­η­μέ­νη βιο­μη­χα­νία ξεκί­νη­σε πολύ νωρίς την κατα­σκευή κινη­μα­το­γρα­φι­κών μηχα­νών προ­βο­λής σε μαζι­κή κλίμακα.
Πρώ­τα το 1919 εμφα­νί­στη­κε η στα­θε­ρή μηχα­νή «Ρους» και αμέ­σως μετά η φορη­τή «Γκόζ».
Την ίδια χρο­νιά, το σοβιε­τι­κό κρά­τος ιδρύ­ει την πρώ­τη κινη­μα­το­γρα­φι­κή σχο­λή στον κόσμο.

Στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση η κινη­μα­το­γρα­φι­κή άνθι­ση εξα­κο­λού­θη­σε να υπάρ­χει με σημα­ντι­κά έργα και μάλι­στα σε υπερ­θε­τι­κό βαθ­μό, στην περί­ο­δο κατά την οποία στους καλ­λι­τέ­χνες ωρι­μά­ζει ο σοσια­λι­στι­κός ρεα­λι­σμός, ως απο­τέ­λε­σμα και των παλιών αντι­θέ­σε­ων σε μια μετα­βα­τι­κή κοι­νω­νία, απο­δει­κνύ­ο­ντας έτσι ότι το συγκε­κρι­μέ­νο πρω­το­πο­ρια­κό ρεύ­μα (που δεν αφο­ρού­σε μόνο το σινε­μά) δεν είναι «αισθη­τι­κό απο­στει­ρω­μέ­νο» όπως υπο­στη­ρί­ζουν οι απο­λο­γη­τές των αστών και του ρεφορμισμού.

Την περί­ο­δο 1942–45, όλο το καλ­λι­τε­χνι­κό δυνα­μι­κό της χώρας παρά­γει εμψυ­χω­τι­κά έργα για τον πόλε­μο, αλλά η παρα­γω­γή, εξαι­τί­ας των κατα­στρο­φών που προ­κά­λε­σε ο πόλε­μος, περιο­ρί­ζε­ται κύρια σε ντο­κι­μα­ντέρ (ξεχω­ρί­ζουν είναι η «μάχη του Όρελ» [1943] και «Η γερ­μα­νι­κή ήττα στη Μόσχα» [1942]).
Ύστε­ρα όμως από τη νίκη του Στά­λιν­γκραντ, οι Σοβιε­τι­κοί μπό­ρε­σαν να παρου­σιά­σουν ξανά αντά­ξια της κινη­μα­το­γρα­φι­κής τους παρά­δο­σης έργα, από τα οποία τα πιο σπου­δαία είναι: το αρι­στούρ­γη­μα του Αϊζεν­στάιν «Ιβάν ο Τρο­με­ρός» (1945), «Το ουρά­νιο τόξο» (1944) του Ντον­σκόι «Η απο­φα­σι­στι­κή καμπή» (1945) του Έρμ­λερ κά.

Με τις ανα­τρο­πές και την καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση, παρα­σύρ­θη­κε στην λησμο­νιά και η κινη­μα­το­γρα­φι­κή ιστο­ρία της Ε.Σ.Σ.Δ που υπήρ­ξε επι­βλη­τι­κή, και πρω­το­πο­ρια­κή για την παγκό­σμια εξέ­λι­ξη της τέχνης των κινού­με­νων εικόνων.

Όμως τη μεγάλη περιπέτεια του παγκόσμιου κινηματογράφου ως επιστήμη, ως τέχνη και ως κανονικό αγαθό, ξέρουμε ότι εν πολλοίς την οφείλουμε σε αυτούς τους πρώτους σοβιετικούς  κινηματογραφιστές   σε αυτούς τους μπολσεβίκους καλλιτέχνες που κάνανε την δικιά τους έφοδο στον ουρανό.

Ένα κινη­μα­το­γρα­φι­κό «πανό­ρα­μα» με αρι­στουρ­γή­μα­τα του σοβιε­τι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, εμπνευ­σμέ­να από την προ­σω­πι­κό­τη­τα, τη ζωή και τη δρά­ση του ηγέ­τη της Μεγά­λης Οχτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης, Β. Ι. Λένιν, ετοί­μα­σε η εται­ρεία «New Star» με αφορ­μή τα 150 χρό­νια από τη γέν­νη­σή του, στον κινη­μα­το­γρά­φο «STUDIO» new star art cinema (Σπάρ­της και Σταυ­ρο­πού­λου 33 πλα­τεία Αμερικής).

ℹ️  Από 1 έως 30 Σεπτέμ­βρη θα προ­βλη­θούν πάνω από 60 ται­νί­ες και ντο­κι­μα­ντέρ από «μάστο­ρες» του παγκό­σμιου κινη­μα­το­γρά­φου, όπως ο Αϊζεν­στάιν, ο Ρομ, ο Βερ­τόφ, ο Που­ντόβ­κιν κ.ά. οι οποί­οι, εκτός των άλλων, υπο­τάσ­σο­ντας το ανυ­πέρ­βλη­το ταλέ­ντο και την καλ­λι­τε­χνι­κή τους διά­νοια στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης και της οικο­δό­μη­σης του πρώ­του κρά­τους της, όχι μόνο χάρι­σαν στην τέχνη του κινη­μα­το­γρά­φου μερι­κά από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα δημιουρ­γή­μα­τά της, αλλά απα­ντούν στο διη­νε­κές και με τον πλέ­ον ρηξι­κέ­λευ­θο τρό­πο σε όσους ακό­μη και σήμε­ρα επι­χει­ρούν να νεκρα­να­στή­σουν το σάπιο, αστι­κό ιδε­ο­λό­γη­μα περί της «τέχνης για την τέχνη».

Εκτός από γνή­σια κινη­μα­το­γρα­φι­κή από­λαυ­ση και πραγ­μα­τι­κή ψυχα­γω­γία, κάθε μία από τις ται­νί­ες απο­τε­λούν και ντο­κου­μέ­ντα που τεκ­μη­ριώ­νουν την πολύ­πλευ­ρη προ­σφο­ρά της σοβιε­τι­κής κινηματογραφίας.
Σε καλ­λι­τε­χνι­κό επί­πε­δο, απο­τε­λούν χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα της τερά­στιας ώθη­σης που έδω­σε η Επα­νά­στα­ση στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή τέχνη, από τα «γεν­νο­φά­σκια» του πρώ­του προ­λε­τα­ρια­κού κρά­τους, το 1919, οπό­τε ιδρύ­θη­κε το «Παν-σοβιε­τι­κό κρα­τι­κό ινστι­τού­το κινη­μα­το­γρα­φί­ας», το θρυ­λι­κό «ΒΓΚΙΚ», η πρώ­τη, ανώ­τα­τη, δημό­σια ακα­δη­μία κινη­μα­το­γρά­φου στον κόσμο.
Είναι πασί­γνω­στη η εκτί­μη­ση του ίδιου του Λένιν: «Για μας ο κινη­μα­το­γρά­φος είναι η σημα­ντι­κό­τε­ρη από όλες τις τέχνες», έλε­γε.
Απο­τε­λούν επί­σης χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα των πρω­το­πό­ρων μεθό­δων και τεχνι­κών σε όλα τα πεδία της κινη­μα­το­γρα­φι­κής έκφρα­σης (πλά­να, μοντάζ κλπ.) που εξα­κο­λου­θούν να διδά­σκο­νται σε όλες τις σοβα­ρές κινη­μα­το­γρα­φι­κές σχο­λές του κόσμου, ενώ προ­σφέ­ρουν και πλευ­ρές των αισθη­τι­κών — ιδε­ο­λο­γι­κών ζυμώ­σε­ων και ανα­ζη­τή­σε­ων της σοβιε­τι­κής καλ­λι­τε­χνι­κής πρω­το­πο­ρί­ας σε βάθος δεκα­ε­τιών, ξεκι­νώ­ντας από την επο­χή του μεσο­πο­λέ­μου, ανα­ζη­τή­σεις που επη­ρέ­α­σαν κατα­λυ­τι­κά γενιές καλ­λι­τε­χνών σε όλες τις ηπεί­ρους, ανε­ξαρ­τή­τως ιδε­ο­λο­γι­κών και αισθη­τι­κών προσανατολισμών.

Κάθε ται­νία του αφιε­ρώ­μα­τος έχει και τα ιδιαί­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της.
Για παρά­δειγ­μα, το αρι­στούρ­γη­μα του Μιχα­ήλ Ρομ «Ο Λένιν τον Οχτώ­βρη» (1937) είναι η πρώ­τη στην οποία ο Λένιν ερμη­νεύ­ε­ται από ηθο­ποιό (τον Μπο­ρίς Σιούκιν).
Αλλά και η «συνέ­χειά» της, «Ο Λένιν στα 1918», επί­σης του Ρομ, η οποία ανα­φέ­ρε­ται στην πιο κρί­σι­μη φάση της Επα­νά­στα­σης, με το νεα­ρό σοβιε­τι­κό κρά­τος να είναι περι­κυ­κλω­μέ­νο από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά στρατεύματα.
Η ται­νία αυτή ήταν υπο­ψή­φια για «Χρυ­σό Φοί­νι­κα» το 1939.
Μάλι­στα οι δυο αυτές ται­νί­ες θα προ­βλη­θούν για πρώ­τη φορά στη μεγά­λη οθό­νη στην πλή­ρη έκδο­σή τους.

1) «Οκτώ­βρης» του Σερ­γκέι Αϊζενστάιν
Ασπρό­μαυ­ρη (1928) Δρά­μα | Ιστο­ρι­κό Διάρ­κεια: 127 min
2) «Απερ­γία» του Σερ­γκέι Αιζενστάιν
Ασπρό­μαυ­ρο Δρά­μα (1924) Διάρ­κεια: 95 min
3) «Ποτέμ­κιν» του Σερ­γκέι Αιζενστάιν
Ασπρό­μαυ­ρη (1925) Δρά­μα | Ιστο­ρι­κό | Πολε­μι­κό Διάρ­κεια: 80 min
4) «Γενι­κή Γραμ­μή» του Σερ­γκέι Αιζενστάιν
5) «Τρία τρα­γού­δια για τον Λένιν» του Τζί­γκα Βερ­τόφ Ντο­κι­μα­ντέρ ασπρό­μαυ­ρο (1934) Διάρ­κεια: 59 min
6) «Ο ενδέ­κα­τος χρό­νος» του Τζί­γκα Βερτόφ
Ντο­κι­μα­ντέρ ασπρό­μαυ­ρο (1928) Διάρ­κεια: 52 min
7) «Εμπρός, Σόβιετ» του Τζί­γκα Βερ­τόφ — Ντοκιμαντέρ
8) «Το 1 | 6 της γης» του Τζί­γκα Βερ­τόφ — Ντοκιμαντέρ
9) «KINO EYE» του Τζί­γκα Βερ­τόφ — Ντοκιμαντέρ
10) «Η επέ­τειος της Επα­νά­στα­σης» (1918) του Τζί­γκα Βερ­τόφ — Ντο­κι­μα­ντέρ (1918)
11) «KINO PRAVDA no 13- ΕΝΑ ΣΙΝΕ-ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» του Τζί­γκα Βερ­τόφ — Ντο­κι­μα­ντέρ (1922)
12) «KINO PRAVDA no 21 ‑ΕΝΑ ΣΙΝΕ-ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ» του Τζί­γκα Βερ­τόφ, Ντοκιμαντέρ
13) «ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ — Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝΜΠΑΣ» του Τζί­γκα Βερ­τόφ, Ντοκιμαντέρ
14) «Ο άνθρω­πος με την κινη­μα­το­γρα­φι­κή μηχα­νή» του Τζί­γκα Βερ­τόφ, Ντοκιμαντέρ
15) «Τσα­πά­γιεφ» των Γκέ­ορ­γκι Βασί­λιεφ ‑Σερ­γκέι Βασίλιεφ
16) «Ιστο­ρί­ες για τον Λένιν» του Σερ­γκέι Γιούτκεβιτς
17) «Ο άνθρω­πος με το όπλο» του Σερ­γκέι Γιούτκεβιτς
18) «Ο Λένιν στο Παρί­σι» των Σερ­γκέι Γιούτ­κε­βιτς και Λεο­νίντ Ιντλιλ (1981)
19) «Ο Λένιν στην Πολω­νία» του Σερ­γκέι Γιούτκεβιτς
20) «Ο δρό­μος προς την ζωή» του Νικο­λάι Εκκ
21) «Θωρη­κτό Αβρό­ρα» του Γιού­ρι Βισίνσκι
22) «Η επί­τρο­πος» του Αλε­ξά­ντρ Ασκόλντοφ
23) «O έβδο­μος σύντρο­φος» των Αλε­ξέι Γκέρ­μαν και Γκρι­γκό­ρι Αρόνοφ
24) «Komcomol — Το τρα­γού­δι των ηρώ­ων» του Γιό­ρις Ιβενς Ντοκιμαντέρ
25) «Ο Λένιν τον Οκτώ­βρη» των Μιχα­ήλ Ρομ — Ντι­μι­τρι Βασί­λιεφ — Ασπρό­μαυ­ρη (1937) Βιο­γρα­φία | Ιστορικό
26) «Ο Λένιν στα 1918» των Μιχα­ήλ Ρομ — Ντι­μι­τρι Βασί­λιεφ Υπο­ψή­φιο για Χρυ­σό Φοί­νι­κα το 1939
27) «Οι δεκα­τρείς» του Μιχα­ήλ Ρομ (1936)
28) «Η νιό­τη του Μαξίμ» των Γκρι­γκό­ρι Κόζιν­τσεφ — Λεο­νίντ Τράουμπεργκ
Ασπρό­μαυ­ρη (1935) Δρά­μα | Ιστο­ρι­κό | Πολεμικό
29) «Η επι­στρο­φή του Μαξίμ» των Γκρι­γκό­ρι Κόζιν­τσεφ — Λεο­νίντ Τράουμπεργκ
30) «Ο Μαξίμ στην εξου­σία» των Γκρι­γκό­ρι Κόζιν­τσεφ — Λεο­νίντ Τράουμπεργκ
31) «Μέρες Επα­νά­στα­σης» του Σερ­γκέι Βασίλιεφ
32) «Ο κύριος Γου­έστ στη χώρα των Μπολ­σε­βί­κων» του Λεβ Κου­λέ­σοβ (1924)
33) «Ο πρώ­τος δάσκα­λος» του Αντρέι Μιχαλ­κώφ Κοντσαλόφσκι
34) «Στις έξι του Ιού­λη» του Γιού­λι Κάρασικ
35) «Παι­δα­γω­γι­κό ποί­η­μα» (1931) των Aleksei MASLYUKOV — Mechislava MAYEVSKAYA
36) «Ευτυ­χία» του Αλε­ξά­ντρ Μεντβέντκιν
37) «Η Γη» του Αλε­ξά­ντρ Ντοβ­ζέν­κο — Ασπρό­μαυ­ρη (1930)
Δρά­μα Διάρ­κεια: 75 min
38) «ΑΡΣΕΝΑΛ ΤΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ» του Αλε­ξά­ντερ Ντοβζένκο
Ασπρό­μαυ­ρη (1929) Δρά­μα | Πολε­μι­κό Διάρ­κεια: 90 min
39) «ΣΟΡΣ ΤΟ ΞΕΣΗΚΩΜΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ» του Αλε­ξά­ντερ Ντοβζένκο
40) «ΣΒΕΝΙΓΚΟΡΑ» του Αλε­ξά­ντερ Ντοβζένκο
41) «Νάντια Κρούπ­σκα­για» του Μαρκ Ντονσκόι
42) «Η καρ­διά της μάνας» του Μαρκ Ντονσκόι
43) «Η πίστη της μάνας» του Μαρκ Ντονσκόι
44) «Έμείς απ’ την Κρο­στάν­δη» του Γιε­φίμ Ντζι­γκάν (1936)
45) «Θύελ­λα στην Ασία» του Βσέ­βο­λοντ Πουντόβκιν
Δρά­μα | Ιστο­ρι­κό | Πολε­μι­κό (1928)
46) «Το τέλος της Αγί­ας Πετρού­πο­λης» του Βσέ­βο­λοντ Πουντόβκιν
Ασπρό­μαυ­ρη (1927) Δρά­μα Διάρ­κεια: 80 min
47) «10 Μέρες Που Συγκλό­νι­σαν Τον Κόσμο» του Σερ­γκέι Μπονταρτσούκ
48) «Η Μάνα» του Βσέ­βο­λοντ Πουντόβκιν
Ασπρό­μαυ­ρη (1926) Δρά­μα Διάρ­κεια: 89 min
49) «Οι γυναί­κες της Ριζάν» των Ivan Pravov — Olga Preobrazhenskaya
50) «Ο 41ος» του Yakov Protazanov (1927)
51) «Ο Κομ­μου­νι­στής» του Γιού­λι Ράισμαν
52) «Η πτώ­ση της δυνα­στεί­ας των Ρομα­νόφ» της Εσθήρ Σουμπ
53) «Το ψωμί» (1929) του Nikolai Shpikovsky
54) «Ο ήρε­μος Ντον» του Μιχα­ήλ Σολό­χωφ (1930)
55) «Το αξέ­χα­στο έτος 1919» του Μιχα­ήλ Τσια­ου­ρέ­λι (1951)
56) «O όρκος» του Μιχα­ήλ Τσια­ου­ρέ­λι (1946)
57) «Ο βου­λευ­τής της Βαλ­τι­κής» των Ιωσήφ Χάι­φιτς — Αλε­ξά­ντρ Ζάρ­χι (1937)
58) «Ο Λένιν Ζει» των Μ. Ρομ, Μ. Σλαβίνσκαια
Ντο­κι­μα­ντέρ Ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα (1969) Διάρ­κεια: 20 min
59) «Βλα­δί­μη­ρος Ιλιτς Λένιν»
Ντο­κι­μα­ντέρ Ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα (1955) Διάρ­κεια: 65 min
60) «Ο Λένιν και ο χρό­νος» του Λ. Κρίστη
Ντο­κι­μα­ντέρ Ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα Εγχρω­μo (1980) Διάρ­κεια: 58 min
61) «Β.Ι. Λένιν» του Α. Ζενιά­κιν, Ντοκιμαντέρ
62) «Β.Ι. Λένιν, Σελί­δες μιας Μεγα­λειώ­δους Ζωής»
Ντο­κι­μα­ντέρ Ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα (1958) Διάρ­κεια: 30 min
63) «Το δύσκο­λο πόστο του Επα­να­στά­τη» του Ι. Βεσσαράμποβ
Ντο­κι­μα­ντέρ Ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα (1982) Διάρ­κεια: 49 min

• Εισι­τή­ριο ανά ται­νία 5€
• Ημε­ρή­σιο 7€
• Εβδο­μα­διαία κάρ­τα 20€
• Μηνιαία κάρ­τα για όλες τις προ­βο­λές 30€