Κούβα: Asuntos pendientes _ ανοιχτοί λογαριασμοί

Εκκρε­μό­τη­τες _απλό δεί­χνει… είναι εκεί­να που παρα­μέ­νουν έωλα και δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται επαρ­κώς και έγκαι­ρα αλλά…

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Η granma –όργα­νο του ΚΚ Κού­βας τις είδε σαν θέμα­τα έντο­νου κοι­νω­νι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος στη σοσια­λι­στι­κή οικο­νο­μία και την κοι­νω­νι­κή ανα­γνώ­ρι­ση των γυναι­κών της Κούβας.

Asuntos pendientes λοιπόν …

Στο δρό­μο και στα κοι­νω­νι­κά δίκτυα, πολ­λοί σχο­λί­α­σαν, τους τελευ­ταί­ους μήνες, τις αντι­ξο­ό­τη­τες των “Εκκρε­μο­τή­των”. Οι Κου­βα­νοί χαρα­κτη­ρί­ζο­νται από το να μπαί­νουν βαθιά στις ιστο­ρί­ες που μας περι­βάλ­λουν, οι οποί­ες μπο­ρεί να είναι αυτές που ζουν καθε­μιά \ καθέ­νας, ή αυτές των γει­τό­νων ή των συνα­δέλ­φων. Το επί­πε­δο ικα­νο­ποί­η­σης από μια σύγ­χρο­νη σαπου­νό­πε­ρα εξαρ­τά­ται από το βαθ­μό στον οποίο αντι­κα­το­πτρί­ζει ή απο­τυγ­χά­νει να αντι­κα­το­πτρί­ζει την πιο άμε­ση πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και αντα­πο­κρί­νε­ται, καλώς ή κακώς, στις προσ­δο­κί­ες που έχει σφυ­ρη­λα­τή­σει ο καθέ­νας για το πώς πρέ­πει να είναι τα πράγματα.

Η συζή­τη­ση γύρω από τα Εκκρε­μή _ Asuntos pendientes θέμα­τα δεν ήταν απο­κλει­στι­κή σε αυτή τη σει­ρια­κή παρα­γω­γή. Από το El rostro de los días _ το πρό­σω­πο των ημε­ρών μέχρι αυτή τη στιγ­μή, το ενδια­φέ­ρον ορι­σμέ­νων τμη­μά­των του κοι­νού να παρέμ­βουν δημό­σια στην εξέ­λι­ξη της πλο­κής, με βάση την ενσυ­ναί­σθη­ση ή την απόρ­ρι­ψη, αυτού που φαί­νε­ται απο­δε­κτό ή απα­ρά­δε­κτο έχει αυξη­θεί. Ημι­τε­λής δου­λειά έγει­ρε τη ζυγα­ριά υπέρ του και αυτό σημαί­νει ότι έχου­με να κάνου­με με ένα έργο με σημα­ντι­κές συνει­σφο­ρές ή ότι υπάρ­χει εγγύ­η­ση διαρ­κούς μνήμης;

Του­λά­χι­στον, και δεν είναι λίγο, η τηλε­νου­βέ­λα, σε σενά­ριο Yamila Suárez και σκη­νο­θε­σία Felo Ruiz και Tamara Castellanos, είχε το θρά­σος –ας το περι­γρά­ψου­με έτσι, αφού το να κολυ­μπάς κόντρα στο ρεύ­μα είναι ένδει­ξη τόλ­μης– να βγά­λει στην οθό­νη δύο θέμα­τα έντο­νου κοι­νω­νι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος: το εσω­τε­ρι­κό ενός κέντρου παρα­γω­γής γυναι­κών στη σοσια­λι­στι­κή οικονομία.

Όσον αφο­ρά το πρώ­το θέμα, υπήρ­χαν επι­φυ­λά­ξεις για αυτό που σε κάποιους φαι­νό­ταν ως déjà vu, μια επι­στρο­φή σε αυτό που κάπο­τε ονο­μα­ζό­ταν δρα­μα­τουρ­γία της παρα­γω­γής: θεα­τρι­κά και οπτι­κο­α­κου­στι­κά έργα που δημιουρ­γή­θη­καν στο πρώ­ην σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο που αντι­με­τώ­πι­ζαν προ­βλή­μα­τα εγγε­νή στις ανα­δυό­με­νες –και στην πραγ­μα­τι­κή ζωή μη εδραιω­μέ­νες– παρα­γω­γι­κές σχέσεις.

Κανέ­να ίχνος σοσια­λι­στι­κού ρεα­λι­σμού ή συν­δι­κα­λι­στι­κού μυθι­στο­ρή­μα­τος, και αν μη τι άλλο, λοξά, κάποια σχέ­ση με προ­τά­σεις που τίθε­νται στη μόδα σε κου­βα­νέ­ζι­κες σει­ρές των περα­σμέ­νων δεκα­ε­τιών, δια­βά­στε το Horizontes. Η γειτ­νί­α­ση προ­έ­κυ­ψε, κυρί­ως, λόγω του συμ­βα­τι­κού τρό­που με τον οποίο οι κόμποι της οικο­πέ­δου πλέ­κο­νταν και δεν υφαί­νο­νταν. Η μεγα­λύ­τε­ρη δυσκο­λία, ωστό­σο, ήταν η μετά­δο­ση του πλαι­σί­ου μέσα στο οποίο δια­δρα­μα­τί­στη­καν οι ιστο­ρί­ες: ένας χώρος εργα­σί­ας στη βιο­μη­χα­νία δομι­κών υλι­κών. Όταν ο μετρί­ως ενη­με­ρω­μέ­νος θεα­τής αντι­πα­ρα­βάλ­λει τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες, παρα­τη­ρεί πώς αυτό το πλαί­σιο άλλα­ξε ριζι­κά, ώστε δεν μπο­ρεί να παρα­λεί­ψει να παρα­τη­ρή­σει ένα κενό που απο­δί­δε­ται όχι στους κινη­μα­το­γρα­φι­στές –η σαπου­νό­πε­ρα άρχι­σε να δια­μορ­φώ­νε­ται πριν από την παν­δη­μία, το Διά­ταγ­μα και την εμφά­νι­ση νέων οικο­νο­μι­κών παρα­γό­ντων– αλλά την ίδια τη ζωή.

Πολύ πιο σφι­χτά και διεισ­δυ­τι­κά, μας παρου­σιά­ζο­νται τα διλήμ­μα­τα, οι ανα­πο­διές και οι επι­θυ­μί­ες για αυτο­βελ­τί­ω­ση των τριών κορυ­φαί­ων γυναι­κών: της Ρεβέ­κας, της Πατρί­σια και της Αντριά­νας. Όλα με πολύ καλά καθο­ρι­σμέ­να προ­φίλ και σε συνε­χή εξέ­λι­ξη –η αξία του σενα­ρί­ου και η σοβα­ρό­τη­τα και η δέσμευ­ση με την οποία οι Yía Caamaño, Belissa Cruz και Flora Borrego ενσάρ­κω­σαν τους ρόλους τους–, χωρίς δάκρυα και αντι­φά­σεις, σε έναν κόσμο που δεν είναι μόνο ο εργα­σια­κός χώρος, αλλά και σε κοι­νω­νι­κή κλί­μα­κα το μοντέ­λο του πατριωτικού.

Αυτές οι τρεις γυναί­κες –και μια τέταρ­τη, όχι λιγό­τε­ρο σημα­ντι­κή, η Dayana της Mirtha Lilia Pedro, ανα­ζω­ο­γο­νη­τι­κή και πνευ­μα­τώ­δης, σε αντί­θε­ση με τον σύντρο­φό της, έναν Kelvis Sorita που βγά­ζει το Eliseo του από τα κοι­νά μέρη– μας εισά­γουν σε σφο­δρές συγκρού­σεις, εκκρε­μό­τη­τες στην κοι­νω­νία μας.

Ο πλού­τος των χαρα­κτή­ρων των πρω­τα­γω­νι­στών δεν βρί­σκει πάντα το επι­θυ­μη­τό αντί­στοι­χο στους ανδρι­κούς χαρα­κτή­ρες, μερι­κούς υπερ­βο­λι­κά γραμ­μι­κούς και προ­βλέ­ψι­μους. Ο Andro Díaz ξεπερ­νά αυτό το γκρί­ζο, σε έναν Bruno με τον οποίο σκο­πεύ­ει να ξορ­κί­σει τους δαί­μο­νες που κου­βα­λά­ει μέσα του. Άξι­ζε τον κόπο για τη συναι­σθη­μα­τι­κή του φόρ­τι­ση, στο τελευ­ταίο κεφά­λαιο, να θυμί­ζει το πέρα­σμα του Manuel Porto από τη σαπουνόπερα.

Το soundtrack ανέ­δει­ξε εξέ­χου­σες νότες. Τα τρα­γού­δια της Teresa Yanet συμπλή­ρω­ναν την αφή­γη­ση και πόσο ωραίο να βλέ­πεις την εισβο­λή της Flora Borrego.

Προς ενη­μέ­ρω­ση:
1. Το Asuntos Pendientes | La Novela Cubana| ξεκί­νη­σε πριν από 6 μήνες με το Επει­σό­διο 1 (185.000 προ­βο­λές) και έφτα­σε αισί­ως στο 79^ο (149.000 προ­βο­λές στο YouTube και μερι­κές 100άδες χιλιά­δες ακό­μη μέσω FBook κλπ ΜΚΔ)
2. Αυτή τη στιγ­μή “τρέ­χουν” αρκε­τές σαπου­νό­πε­ρες στην τηλε­ό­ρα­ση του νησιού της επα­νά­στα­σης, με μεγά­λη ως πολύ υψη­λή ακροαατικότητα.

Δεί­τε (ενδει­κτι­κά)…
1. Με αφορ­μή μια συζή­τη­ση για την τηλε­ο­πτι­κή ενη­μέ­ρω­ση _ Του Μάκη ΜΑΪΛΗ
2. ΟΓΕ _Η τηλε­ό­ρα­ση, το «ηλε­κτρο­νι­κό ναρ­κω­τι­κό», στο στό­χα­στρό της
3. Σύγ­χρο­νες Μέθο­δοι Χει­ρα­γώ­γη­σης της νεο­λαί­ας _Τηλεόραση: Ένας ιδιό­τυ­πος τρό­πος εθι­σμού (Του Βασί­λη Λιό­ση συνερ­γά­τη της Ιδε­ο­λο­γι­κής Επι­τρο­πής της ΚΕ του ΚΚΕ)
4. Η τηλε­ό­ρα­ση μέσο επι­βο­λής της άρχου­σας ιδε­ο­λο­γί­ας. Ο ρόλος της στην επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία (Αγγε­λι­κή Σωτή­ρη Πνευ­μο­νο­λό­γος, Νοση­μά­των Θώρα­κος Αθη­νών “Η Σωτηρία”)
5. Μέτω­πο στην πλα­στή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που φτιά­χνουν τα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύωσης