Κ. Μητσοτάκης: Με ανάρτηση στο Facebook συνεχίζει να προκαλεί για το έγκλημα στα Τέμπη…

Συνε­χί­ζει την πρό­κλη­ση σε βάρος των θυμά­των της τρα­γω­δί­ας στα Τέμπη ο πρω­θυ­πουρ­γός ενώ προ­σπα­θεί να  δια­στρε­βλώ­σει το μήνυ­μα των λαϊ­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων που κατα­δι­κά­ζουν την πολι­τι­κή που βάζει τα κέρ­δη πάνω από τις ανθρώ­πι­νες ζωές. 

Αντι­στρέ­φο­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κι επι­χει­ρώ­ντας να δικαιώ­σει τη συνέ­χι­ση της ίδιας εγκλη­μα­τι­κής πολι­τι­κής, ο Κ. Μητσο­τά­κης σε σημε­ρι­νή του ανάρ­τη­ση στο facebook ανα­φέ­ρει πως λαμ­βά­νει το κοι­νω­νι­κό αίτη­μα του κόσμου που — κατ’ αυτόν — είναι «να σαρω­θεί επι­τέ­λους ό,τι κρα­τά­ει την Ελλά­δα πίσω, να αλλά­ξου­με πιο γρή­γο­ρα πιο πολ­λά ώστε να έχου­με μια χώρα που μας αξίζει».

Σε μια ξεκά­θα­ρη προ­σπά­θεια να παρου­σιά­σει το μαύ­ρο – άσπρο και αγνο­ώ­ντας το παλ­λαϊ­κό αίτη­μα για μέτρα προ­στα­σί­ας της ανθρώ­πι­νης ζωής, ανα­φέ­ρει χαρα­κτη­ρι­στι­κά «Έχω την υπο­χρέ­ω­ση να μετα­τρέ­ψω αυτά τα συναι­σθή­μα­τα σε δημιουρ­γι­κή δρά­ση. Και αυτό σκο­πεύω να κάνω», υπο­δη­λώ­νο­ντας την συνέ­χι­ση της ίδιας εγκλη­μα­τι­κής πολι­τι­κής που προ­βλέ­πει την «απε­λευ­θέ­ρω­ση» και ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των σιδη­ρο­δρο­μι­κών γραμ­μών προς όφε­λος των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Σε ένα ρεσι­τάλ υπο­κρι­σί­ας, ανα­φέ­ρει πως προ­τε­ραιό­τη­τα της κυβέρ­νη­σης είναι η ψυχο­λο­γι­κή στή­ρι­ξη των οικο­γε­νειών των θυμά­των ενώ δεν παρα­λεί­πει να κατη­γο­ρή­σει εμμέ­σως πλην σαφώς και πάλι τους εργα­ζό­με­νους, κάνο­ντας λόγο για «παθο­γέ­νειες που έρχο­νται από το παρελ­θόν» σε μια προ­σπά­θεια ν’ απο­κρύ­ψει τις ευθύ­νες της κυβέρ­νη­σής του και όλων των κυβερ­νή­σε­ων που προ­ώ­θη­σαν βήμα — βήμα την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των μετα­φο­ρών, εφαρ­μό­ζο­ντας τις ευρω­παϊ­κές οδηγίες.

Ο Κ. Μητσο­τά­κης, στην ανάρ­τη­σή του συνε­χί­ζει και τον εμπαιγ­μό των εργα­ζο­μέ­νων για τον κατώ­τα­το μισθό ανα­φε­ρό­με­νος στις τελευ­ταί­ες εξαγ­γε­λί­ες που τον δια­μορ­φώ­νουν πλέ­ον, στα μόλις 780 ευρώ κι ενώ οι όποιες αυξή­σεις εξα­νε­μί­ζο­νται από την ακρί­βεια και τον πληθωρισμό.

Ομο­λο­γώ­ντας ότι «αυτή η αύξη­ση από μόνη της δεν αρκεί για να λύσει το πρό­βλη­μα» επι­κα­λεί­ται «τις αντο­χές της οικο­νο­μί­ας ώστε να δια­σφα­λί­σου­με ότι οι επι­χει­ρή­σεις αντέ­χουν την αύξη­ση του κατώ­τα­του μισθού», κάνει ξεκά­θα­ρο ότι οι όποιες αυξή­σεις απο­φα­σί­ζει η κυβέρ­νη­ση (ελέω νόμου Βρού­τση — Αχτσιό­γλου), γίνο­νται με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρή­σε­ων και όχι τις ανά­γκες των εργαζομένων.

Στην ανάρ­τη­σή του δεν παρα­λεί­πει να ανα­φερ­θεί στις συντά­ξεις και στην έκδο­σή τους από ιδιω­τι­κούς φορείς καθώς και στις αυξή­σεις – ψίχου­λα που δεν καλύ­πτουν ούτε στο ελά­χι­στο τις απώ­λειες εισο­δή­μα­τος που είχαν εκα­τομ­μύ­ρια συντα­ξιού­χοι με τις περι­κο­πές των συντά­ξε­ών τους.

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα