Λουί Αραγκόν, ενοχλούσε και φόβιζε εν ζωή και εξακολουθεί να ενοχλεί και να φοβίζει μετά το θάνατό του

Στις 24 Δεκεμ­βρί­ου 1982 πεθαί­νει ο Λουί Αρα­γκόν. Γάλ­λος συγ­γρα­φέ­ας και πολι­τι­κός. Μέλος του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος από το 1927 και της Κεντρι­κής του Επι­τρο­πής από το 1954, στά­θη­κε στην πρώ­τη γραμ­μή των αγώ­νων των Γάλλων.

Πρω­το­πό­ρος, τόσο στην αισθη­τι­κή, όσο και στην πολι­τι­κή του επι­λο­γή, ένας από τους σπου­δαιό­τε­ρους λογο­τέ­χνες του περα­σμέ­νου αιώ­να που έθε­σε το ζήτη­μα της στρά­τευ­σης στην Τέχνη, ο μεγά­λος Γάλ­λος κομ­μου­νι­στής λογο­τέ­χνης, Λουί Αρα­γκόν , άφη­σε στις επό­με­νες γενιές μια βαριά πνευ­μα­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά και ένα έργο, πάντα επί­και­ρο και ζωντανό.

Στα πρώ­τα στά­δια της λογο­τε­χνι­κής του δημιουρ­γί­ας, ακο­λου­θεί το ρεύ­μα του υπερ­ρε­α­λι­σμού με έντο­νο πνεύ­μα κρι­τι­κής του αστι­κού κόσμου. Στρο­φή προς το ρεα­λι­σμό σημα­το­δο­τεί το ποί­η­μά του «Το κόκ­κι­νο μέτω­πο» το 1931, όπου ανα­γνω­ρί­ζει τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση ως το σύμ­βο­λο του νέου κόσμου. Στη συνέ­χεια, στα μυθι­στο­ρή­μα­τά του, απει­κο­νί­ζει την εργα­τι­κή τάξη ως την ανερ­χό­με­νη δύνα­μη του έθνους. Συμ­με­τέ­χει στην οργά­νω­ση της γαλ­λι­κής αντί­στα­σης κατά των Γερ­μα­νών και γίνε­ται ο βάρ­δος της. Το σημα­ντι­κό­τε­ρο, ίσως, έργο του, ο κύκλος μυθι­στο­ρη­μά­των με τίτλο «Ο πραγ­μα­τι­κός κόσμος», ολο­κλη­ρώ­νε­ται το 1951 με το μυθι­στό­ρη­μα «Οι κομμουνιστές».

Ο Αρα­γκόν ενο­χλού­σε και φόβι­ζε στη ζωή και εξα­κο­λου­θεί να ενο­χλεί και να φοβί­ζει μετά το θάνα­το, με το έργο του, όσους πραγ­μα­τι­κά πρέ­πει να φοβού­νται. Τη ημέ­ρα που ανα­κοι­νώ­θη­κε ο θάνα­τός του, μια γαλ­λι­κή νεο­φα­σι­στι­κή οργά­νω­ση έβγα­λε την εξής ανα­κοί­νω­ση: «Οι λέξεις μάς λεί­πουν σήμε­ρα για να δια­δη­λώ­σου­με τη χαρά μας. Δεν είμα­στε απ’ εκεί­νους τους φιλε­λεύ­θε­ρους, που θα χύσουν κρο­κο­δεί­λια δάκρυα για το θάνα­το ενός αντι­γάλ­λου. Μετά από τον θάνα­το του Μέντες Φρανς και του Μπρέζ­νιεφ, προ­α­ναγ­γέλ­λε­ται πράγ­μα­τι ένας ωραί­ος χει­μώ­νας για τους εθνι­κό­φρο­νες»! Το σίγου­ρο είναι και πως τα κόμ­μα­τα της γαλ­λι­κής αστι­κής τάξης – και όχι μόνο της γαλ­λι­κής – έτρε­φαν τα ίδια αισθή­μα­τα για τον ποι­η­τή, έστω και αν το μέγε­θος της προ­σφο­ράς του στη λογο­τε­χνία της πατρί­δας του επέ­βαλ­λε το στοι­χειώ­δη σεβα­σμό και την αναγνώριση.

Ο Λουί Αρα­γκόν βρα­βεύ­τη­κε με το Βρα­βείο Λένιν το 1957.

Όταν ο Λουί Αρα­γκόν επι­σκέ­φτη­κε την Ελλά­δα (Με αφορ­μή την επέ­τειο θανά­του του, 24/12/1982)

Όταν ο Αρα­γκόν υμνού­σε τον ποι­η­τή της Ρωμιοσύνης