Μάθημα προλεταριακού διεθνισμού στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Σε μια περί­ο­δο που οι πάσης φύσης «Ζιου­γκά­νοφ» του οπορ­του­νι­σμού έχουν ενσω­μα­τω­θεί στο άρμα της υπε­ρά­σπι­σης των συμ­φε­ρό­ντων της ρωσι­κής αστι­κής τάξης, απο­τε­λώ­ντας εξα­πτέ­ρυ­γο της αντι­δρα­στι­κής κυβέρ­νη­σης Πού­τιν, οι νέοι κομ­μου­νι­στές σε Ρωσία και Ουκρα­νία παρα­δί­δουν μαθή­μα­τα προ­λε­τα­ρια­κού διεθνισμού.

Πλάϊ-πλάϊ στην Διε­θνού­πο­λη του Φεστι­βάλ ΚΝΕ-Οδη­γη­τή στην Αθή­να, η Επα­να­στα­τι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Ένω­ση Νεο­λαί­ας της Ρωσί­ας (Μπολ­σε­βί­κοι) και η Νεο­λαι­ί­στι­κη Πτέ­ρυ­γα της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών της Ουκρα­νί­ας, φτύ­νουν κατά­μου­τρα τις αστι­κές τάξεις των χωρών τους που στο βωμό των ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών θυσιά­ζουν τους εργα­ζό­με­νους λαούς της Ρωσί­ας και της Ουκρα­νί­ας. Δυο λαών που επί 70 και πλέ­ον χρό­νια έζη­σαν και προ­ό­δευ­σαν ειρη­νι­κά, στο πλαί­σιο του πρώ­του εργα­τι­κού κρά­τους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ.

Αυτοί, οι νέοι κομ­μου­νι­στές από την Ουκρα­νία και την Ρωσία, αρνού­νται να δια­λέ­ξουν στρα­τό­πε­δο ιμπε­ρια­λι­στή. Αρνού­νται πει­σμα­τι­κά να γίνουν ντε­κόρ σε έναν πόλε­μο που διε­ξά­γε­ται, απο­κλει­στι­κά και μόνο, για τα συμ­φέ­ρο­ντα του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, των «δυτι­κών» μονο­πω­λια­κών ομί­λων απ’ τη μια και της ρωσι­κής αστι­κής τάξης απ’ την άλλη.

Ξέρουν καλά ότι το Ευρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) και η καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία είναι οι όψεις του ίδιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού νομί­σμα­τος. Ότι αυτοί που σήμε­ρα βυσο­δο­μούν κατά του «αυταρ­χι­κού Πού­τιν» είναι οι ίδιοι που πριν λίγα χρό­νια τον απο­θέ­ω­ναν και έσπευ­δαν να φωτο­γρα­φη­θούν μαζί του.

Οι Ρώσοι και Ουκρα­νοί κομ­μου­νι­στές που εκπρο­σω­πού­νται αυτές τις μέρες στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ είναι η καλύ­τε­ρη απά­ντη­ση απέ­να­ντι στους «Κάου­τσκι» του 21ου αιώ­να που καλούν την εργα­τι­κή τάξη να συντα­χθεί κάτω απο ξένες σημαίες.

Η νεο­λαία, οι λαοί των χωρών που βιώ­νουν την κόλα­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, όχι μόνο δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν αλλά, αντί­θε­τα, θέλουν και μπο­ρούν να ζήσουν ειρη­νι­κά, όπως έκα­ναν στο παρελ­θόν. Για να φτιά­ξουν έναν κόσμο «στο μπόι των ονεί­ρων και των ανθρώπων».

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας