Μάρκος Γεωργιλάκης: Μέσα από το Μνημείο, οι «Σκιές», οι ψυχές των Μακρονησιωτών πήραν μορφή και είναι εδώ (ΦΩΤΟ)

Χαι­ρε­τι­σμό στην εκδή­λω­ση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα απο­κα­λυ­πτή­ρια του Μνη­μεί­ου του ΚΚΕ στη Μακρό­νη­σο, απηύ­θυ­νε ο Μάρ­κος Γεωρ­γι­λά­κης, γλύ­πτης και ανα­πλη­ρω­τής καθη­γη­τής στην Ανω­τά­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών, ο οποί­ος φιλο­τέ­χνη­σε το έργο «Σκιές», το Μνη­μείο που δεσπό­ζει από σήμε­ρα στη Μακρόνησο.

«Όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, από τη στιγ­μή που σχη­μα­τί­στη­κε η ιδέα για το μνη­μείο μέχρι και σήμε­ρα που έχει πάρει όχι μόνο την τελι­κή του μορ­φή, αλλά και τη θέση του ανά­με­σά μας, αισθά­νο­μαι ιδιαί­τε­ρη χαρά και συγκίνηση.

Χαρά και συγκί­νη­ση που μου δόθη­κε η ευκαι­ρία να εκφρά­σω με ένα έργο, στον εμβλη­μα­τι­κό αυτό τόπο, τον αγώ­να και τη θυσία των απλών αλλά και ηρω­ι­κών και βαθιά ηθι­κών ανθρώ­πων, των κρα­του­μέ­νων της Μακρο­νή­σου, που βασα­νί­στη­καν ή άφη­σαν και τη ζωή τους εδώ, ως “αντα­μοι­βή” στον αγώ­να τους για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες στον κόσμο.

Με το έργο αυτό θέλη­σα να εκφρά­σω αυτό που πάντα ένιω­θα κάθε φορά που επι­σκε­πτό­μουν τη Μακρό­νη­σο, την παρου­σία των ανθρώ­πων της, των εξο­ρί­στων, αυτών των ευγε­νι­κών μορ­φών, που η θυσία τους καθα­γί­α­σε και τους έκα­νε σύμ­βο­λα. Ένιω­θα τη σκιά τους να πλα­νά­ται πάνω απ’ αυτόν εδώ τον τόπο και την ιστορία.

Το μνη­μείο απο­τε­λεί­ται από δύο μέρη. Το ένα είναι αυτό που φαί­νε­ται. Πέντε δυσ­διά­στα­τες ανθρώ­πι­νες μορ­φές, μια γυναι­κεία και τέσ­σε­ρις ανδρι­κές που λες και σηκώ­θη­καν μέσα από τη γη της Μακρο­νή­σου. Πέντε σκιές που μας περι­μέ­νουν να βρε­θού­με ανά­με­σά τους, να τις ακου­μπή­σου­με, να συνο­μι­λή­σου­με μαζί τους. Έτσι όπως συμ­βαί­νει κάθε φορά που ανα­κα­λού­με στη μνή­μη μας αγα­πη­μέ­να πρό­σω­πα και καταστάσεις.

Το δεύ­τε­ρο μέρος είναι αυτό που δεν φαί­νε­ται. Δεν απευ­θύ­νε­ται στις αισθή­σεις μας, αλλά αφο­ρά τους νεκρούς της Μακρο­νή­σου. Είναι οι πέντε μεταλ­λι­κές μήτρες μέσα από τις οποί­ες απο­σπά­στη­καν οι πέντε αυτές μορ­φές — “σκιές”. Είναι θαμ­μέ­νες στο χώμα, η κάθε μία κάτω από την αντί­στοι­χη μορ­φή. Οι μήτρες αυτές είναι τα απο­τυ­πώ­μα­τα των μορ­φών — σκιών αυτών μέσα στη γη. Όπως πάνω της υπάρ­χουν και τα απο­τυ­πώ­μα­τα των ποδιών, τα ίχνη των χεριών τους, τα σημά­δια από ό,τι έχει συμ­βεί σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Η σχέ­ση των δύο μερών, που απο­τε­λούν μια ενιαία γλυ­πτι­κή σύν­θε­ση, δεν είναι απλώς η σχέ­ση μήτρας και φόρ­μας, είναι εν τέλει η σχέ­ση που έχου­με εμείς, οι επό­με­νες γενιές με αυτές των εξο­ρί­στων. Το ορα­τό παρόν με το αόρα­το, αλλά υπαρ­κτό και καθο­ρι­στι­κό παρελθόν.

Μέσα από το έργο αυτό, οι σκιές, οι ψυχές των Μακρο­νη­σιω­τών πήραν μορ­φή και είναι εδώ. Κάθε φορά που θα ερχό­μα­στε, θα μας καλω­σο­ρί­ζουν και εμείς θα ακου­μπά­με πάνω τους, όπως ακου­μπά­με στις πιο βαθιές ανα­μνή­σεις μας.

Τελειώ­νο­ντας, θέλω να συγ­χα­ρώ την ΚΕ του ΚΚΕ για την από­φα­σή της, για την ανέ­γερ­ση του Μνη­μεί­ου και να ευχα­ρι­στή­σω όλους όσους δού­λε­ψαν με την καρ­διά τους για την υλο­ποί­η­ση αυτού του έργου. Σας ευχα­ρι­στώ και σας χαιρετώ».