Με αφορμή ένα αφιέρωμα για τον Β.Ι. Λένιν (1)  — Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας 

Μία βδο­μά­δα μετά τη δημο­σί­ευ­ση της ανα­κοί­νω­σης της Κ.Ε του ΚΚΕ για τα 100 χρό­νια από το θάνα­το του Β.Ι. Λένιν, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυρια­κής (28/1) υπήρ­χε μία πολυ­σέ­λι­δη (βιβλίο 256 σελ.) έκδο­ση με τίτλο «Βλα­ντι­μίρ Ιλτς Λένιν. 100 χρό­νια από το θανα­τό του».

Τίπο­τε το «αφύ­σι­κο», μιας και στην ίδια την έκδο­ση δια­βά­ζου­με: «…Όποια στά­ση κι αν υιο­θε­τεί κανείς, όμως υπάρ­χει ένας κοι­νός τόπος: ο Λένιν περι­λαμ­βά­νε­ται σε εκεί­νες τις προ­σω­πι­κό­τη­τες που άφη­σαν ισχυ­ρό απο­τύ­πω­μα στον 20 αιώ­να κι εξα­κο­λου­θούν να συζη­τού­νται ευρέ­ως και στον 21ο αιώνα…».

Από την αρχή να ξεκα­θα­ρί­σου­με ότι υπήρ­χαν και ενδια­φέ­ρο­ντα άρθρα. Που θα μπο­ρού­σα­με να τα χαρα­κτη­ρί­σου­με ως τίμια, άσχε­τα από το βαθ­μό συμ­φω­νί­ας μαζί τους. Ελά­χι­στα όμως ήταν αυτά που απέ­δω­σαν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της προ­σω­πι­κό­τη­τας, δρά­σης και θεω­ρη­τι­κής κλη­ρο­νο­μιάς του Β.Ι. Λένιν.

Στο σημεί­ω­μα αυτό θα ασχο­λη­θού­με με αυτά τα άρθρα που στο όνο­μα του Β.Ι. Λένιν, προ­χώ­ρη­σαν στην αστή­ρι­κτη απο­δό­μη­ση των συνε­χι­στών του έργου του στις νέες συν­θή­κες. Για το Β.Ι. Λένιν ήταν το αφιέ­ρω­μα, για τον Στά­λιν ανέ­φε­ραν αυτοί και μάλι­στα ξεπερ­νώ­ντας τα όρια της κρι­τι­κής και κατα­φεύ­γο­ντας σε ωμές διαστρεβλώσεις.

Ας πάρου­με μία γεύ­ση από τα «μαρ­γα­ρι­τά­ρια» αυτά:

«…Τα όσα επα­κο­λού­θη­σαν με τον στα­λι­νι­σμό δεν ήταν απο­τέ­λε­σμα μόνο της προ­σω­πι­κό­τη­τας του Στά­λιν, Βρί­σκο­νταν εγγε­γραμ­μέ­να στην ίδια τη μαρ­ξι­στι­κή θεωρία…Συμπερασματικά ο ολο­κλη­ρω­τι­σμός δεν βρί­σκε­ται στην κακή εφαρ­μο­γή μιας ορθής θεω­ρί­ας, αλά στην ίδια τη θεω­ρία..» (σελ. 69)

«…ο μπολ­σε­βι­κι­σμός υπήρ­ξε εκβλά­στη­ση μιας παρά φύσιν εκτρω­μα­τι­κής θα έλε­γε κανείς, σύζευ­ξης του πιο ακραί­ου και αυθαί­ρε­του ντε­τερ­μι­νι­σμού με τον πιο ακραίο βολονταρισμό…Έτσι μέσω δια­δο­χι­κών υπο­κα­τα­στά­σε­ων (της τάξης από το κόμ­μα, του κόμ­μα­τος από το πολι­τι­κό γρα­φείο, του πολι­τι­κού γρα­φεί­ου από τον γραμ­μα­τέα) θα ανοί­ξει ο δρό­μος προς τον Στά­λιν και τους επι­γό­νους του…» (σελ. 101)

«…Πρό­σφα­τες βιο­γρα­φί­ες του Στά­λιν επι­μέ­νουν αφε­νός στη σημα­σία της προ­σω­πι­κό­τη­τας τους για τη δια­μόρ­φω­ση του νέου καθε­στώ­τος, δεδο­μέ­νου του βάρους του ηγέ­τη σε ένα μη δημο­κρα­τι­κό θεσμι­κό πλαί­σιο. Αφε­τέ­ρου, στον βαθ­μό που οι «ρίζες» του στα­λι­νι­σμού ανα­ζη­τού­νται στο παρελ­θόν, φαί­νε­ται ότι παρα­πέ­μπουν περισ­σό­τε­ρο σε ανθε­κτι­κές ρωσι­κές κρα­τι­κές παρα­δό­σεις και λιγό­τε­ρο στη λενι­νι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά…» (σελ. 127)

«…Ο Στά­λιν κατα­γό­ταν από γονείς που γεν­νή­θη­καν δου­λο­πά­ροι­κοι. Σε μια προ­σπά­θεια κοι­νω­νι­κής ανέ­λι­ξης στέλ­νε­ται σε Θεο­λο­γι­κό Σεμι­νά­ριο της Τυφλί­δας. Αυτό το σύμπλεγ­μα της κοι­νω­νι­κής ανέ­λι­ξης τον σημα­δεύ­ει σε όλη την επό­με­νη ζωή του. Παρό­λο που είναι 19 χρο­νών εντάσ­σε­ται στη σοσια­λι­στι­κή ομά­δα, παρα­μέ­νει στο Θεο­λο­γι­κό Σεμι­νά­ριο, υπο­κρι­νό­με­νος τον πιστό, παρό­τι είναι άθε­ος και δεχό­με­νος όλο το σύστη­μα κατα­πί­ε­σης, παρό­τι θέλει να είναι επα­να­στά­της…» (σελ. 218)

«…Ο Λένιν είχε επί­γνω­ση των ορί­ων της βίας και ενδε­χο­μέ­νως θα είχε φρί­ξει βλέ­πο­ντας τις βίαιες συνέ­πειες του στα­λι­νι­σμού…» (σελ. 243)

Χτυ­πώ­ντας «κομ­ψά» τον Λένιν και στη συνέ­χεια πιο «βάναυ­σα» τον Στά­λιν ως άξιο συνε­χι­στή του γιγά­ντιου έργου της σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­σης, επι­διώ­κουν οι συγκε­κρι­μέ­νοι αρθρο­γρά­φοι όχι τη «διόρ­θω­ση και κρι­τι­κή των στρα­βών», αλλά στο όνο­μα των λαθών, παρα­λή­ψε­ων που έγι­ναν να τα εμφα­νί­σουν αυτά ως εγγε­νή ελατ­τώ­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας και άρα να ακυ­ρώ­σουν στα μυα­λά των ανα­γνω­στών τα τερά­στια επι­τεύγ­μα­τα συνο­λι­κά της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και ως συνέ­χεια της ανά­γκης και κυρί­ως της δυνα­τό­τη­τας αλλα­γής της καπι­τα­λι­στι­κής κοινωνίας!

Ας κλεί­σου­με με μία ανα­φο­ρά του Θανά­ση Παφί­λη στο τεύ­χος αυτός:«…Το παρά­δειγ­μα της ΕΣΣΔ παρα­μέ­νει εμβλη­μα­τι­κό, για­τί ήταν η από­δει­ξη ότι ο βάλ­τος της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης δεν είναι αιώ­νιος..» (σελ. 230)

Θα επα­νέλ­θου­με με άλλα μας σημειώ­μα­τα σε άλλα άρθρα ή πλευ­ρές τους, που περι­λαμ­βά­νο­νται στο συγκε­κρι­μέ­νο αφιέρωμα.