ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ BIG BROTHER ‑TRASH

Γρά­φει ο Κώστας Ευαγ­γε­λά­τος //
Ζωγρά­φος, Λογο­τέ­χνης, Θεω­ρη­τι­κός τέχνης

Με αφορ­μή την σκαν­δα­λώ­δη επα­νεμ­φά­νι­ση του “Βig Brother”, με όλα τα ανα­με­νό­με­να συμ­πτώ­μα­τα παθο­λο­γί­ας του γού­στου, κοι­νω­νι­κού απο­προ­σα­να­το­λι­σμού, υπο­κουλ­τού­ρας, ρατσι­σμού, σεξι­σμού, πνευ­μα­τι­κής πενί­ας και επι­διω­κό­με­νης ανο­χής, που προ­βάλ­λει συστη­μα­τι­κά το τηλε­ο­πτι­κό κατε­στη­μέ­νο ανά­γο­ντας τα «τηλε­σκου­πί­δια» σε καθη­με­ρι­νή τρο­φή μεγά­λης μερί­δας τηλε­θε­α­τών, μέσα στα πλαί­σια — πλή­ρως κατευ­θυ­νό­με­να και συνει­δη­τά- χει­ρα­γώ­γη­σης και εθι­σμού στην ζωή του εγκλει­σμού και της “κλει­δα­ρό­τρυ­πας,” απλά σας υπεν­θυ­μί­ζω ότι το 2002 έκα­να την performance B. B. TRASH.

H performance αυτή είχε στό­χο την καταγ­γε­λία του σχε­τι­κά νέου τότε φαι­νο­μέ­νου και προ­κά­λε­σε πολ­λές και αμφι­λε­γό­με­νες κριτικές.

Τότε μετά από πολ­λή σκέ­ψη αλλά και θυμό δια­μόρ­φω­σα στο Κέντρο Τέχνης στο Παγκρά­τι τον χώρο-περι­βάλ­λον δρά­σης με κολ­λάζ στο δάπε­δο της γκα­λε­ρί τις φωτο­γρα­φί­ες των παι­κτών του πρώ­του “Big Brother” περι­βαλ­λό­με­νες από μαύ­ρες σακού­λες σκου­πι­διών, επι­γρα­φές και άλλα συμ­βο­λι­κά στοι­χεία, ενώ στο κέντρο σε απο­χαυ­νω­τι­κή στά­ση και τυλιγ­μέ­νη με ρολά τηλε­τύ­πων ανα­παυό­ταν σε μεγά­λο κανα­πέ η γνω­στή τραν­σέ­ξουαλ Τάνια. Στην παρου­σί­α­ση παρα­βρέ­θη­καν γνω­στές προ­σω­πι­κό­τη­τες της καλ­λι­τε­χνι­κής ζωής. Βέβαια η δρά­ση μου αυτή πλή­ρως αυτό­βου­λη, με θαυ­μά­σιους όμως συνερ­γά­τες και υπο­στη­ρι­κτές, δεν θα μπο­ρού­σε να έχει εμβέ­λεια και απή­χη­ση μένο­ντας μόνο στον χώρο της γκα­λε­ρί για τους λίγους. Έτσι απο­φά­σι­σα-δίκο­πο μαχαί­ρι- να δεχτώ την απευ­θεί­ας τηλε­ο­πτι­κή μετά­δο­ση της…

Κατέ­λη­ξα να επι­λέ­ξω την τότε εκπο­μπή της Τατιά­νας- με σατι­ρι­κή διά­θε­ση εκ μέρους μου, για­τί θα στη­λί­τευα την κατά­στα­ση απευ­θεί­ας στο μεγά­λο κοι­νό που ήταν το πλέ­ον φανα­τι­κό για τις ανά­λο­γης ποιό­τη­τας εκπο­μπές… Όπερ και εγέ­νε­το με τον όρο οι λήψεις να γίνουν πρίν και μετά την περ­φόρ­μανς μου ώστε να μην απο­δυ­να­μω­θεί η καλ­λι­τε­χνι­κή της διά­στα­ση από τις κάμε­ρες, που ήδη όταν ήρθαν μετέ­τρε­ψαν εκνευ­ρι­στι­κά την γκα­λε­ρί σε στού­ντιο.. Όμως η ραδιουρ­γι­κή δημο­σιο­γρα­φι­κή δει­νό­τη­τα της παρου­σιά­στριας με εξέ­πλη­ξε δυσά­ρε­στα. Όταν έγι­νε η απευ­θεί­ας σύν­δε­ση με την εκπο­μπή της ένα κυριο­λε­κτι­κά επι­θε­τι­κό πάνελ άρχι­σε να μας επι­κρί­νει αβά­σι­μα, απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά για το θέμα και χυδαία. Ομο­λο­γώ ότι η εμπει­ρία αυτή αν και “ελε­ει­νή” πρό­σφε­ρε και θετι­κά, για­τί δεν έχα­σα την ψυχραι­μία μου και απά­ντη­σα σε όλους δεό­ντως. Έκτο­τε όμως και παρά τις προ­σκλή­σεις διέ­κο­ψα τα τηλε­ο­πτι­κά, ακό­μη και τα δήθεν σοβα­ρά, αφού και εκεί έχω περι­στα­τι­κά που άλλα είπα και με δια­φο­ρε­τι­κό νόη­μα μετα­δό­θη­καν. Αυτή είναι και η μόνη εφι­κτή λύση στο σύστη­μα που ζού­με για­τί η εμπο­ρι­κό­τη­τα και το κυνή­γι της τηλε­θέ­α­σης ιδιαί­τε­ρα από τα ιδιω­τι­κά κανά­λια τρέ­φει τα ανά­λο­γα φαι­νό­με­να απο­χαύ­νω­σης, που πάντα στην “ευνο­μού­με­νη” κοι­νω­νία μας επι­βιώ­νουν και εξα­πλώ­νο­νται παρά τις σοβα­ρές αντι­δρά­σεις, κρι­τι­κές, δια­πι­στώ­σεις και προσφυγές.