Με μπλε και με λέξεις

Γρά­φει η \\ Χαρού­λα Βερίγου

Μια φορά κι έναν καιρό,
του βοριά το φυσερό,
γλί­στρη­σε απ’ τα δυο του χέρια
στων παι­διών τα μεσημέρια.

Μια δασκά­λα εποχής
είπε, «μην ανησυχείς,
εκεί στο βάθος της ψυχής
μια στα­γό­να της βροχής
θα σε πάει παραπέρα,
πες μας και μια καλημέρα!

Μα τα μπλε μου σκουλαρίκια
μπλε είναι του βυθού τα φύκια,
μα τη μπλε μου τη βεντάλια,
τα γαλά­ζια μου σαντάλια
και το μπλε μου το φουστάνι
που έπε­σε λίγο μελάνι,
δες ποιος βγή­κε στο σεργιάνι.»

Μια φορά, και πήρε φόρα
τι μεγά­λη κατηφόρα,
χαμη­λώ­νει ο ουρανός,
«εσύ είσαι ικανός»,
είπε στου για­λού το αυτί
πριν προ­λά­βει να βαφτεί,
και στο μπλε να βουτηχτεί.

Ικα­νός να κάνει τι;
Ρώτη­σαν δυο αετοί,
που έπαι­ζαν πάνω απ’ τις βάρκες,
τα παπιά πηγαί­ναν τσάρκες
δύο – δύο, τρία – τρία
μάθαι­ναν γεωμετρία!

Και πιο πέρα οι μουσικοί
που ήταν φίλοι παιδικοί
έπαι­ζαν τα μπλουζ του μπλε,
η παρέα τους κομπλέ,
ώσπου μπή­κε σαν τη σφήνα,
με βιο­λί η κυρά ψιψίνα
που τη λέγαν Ζοζεφίνα!

Μπλε, δικό σου, μια σταγόνα
και στον άλλο τον αιώνα,
πάλι μπλε και μπλε θα έχει
κι αν χιο­νί­ζει, και αν βρέχει,
μπλε στα όμορ­φα σου χέρια
μπλε και μπλε στα καλοκαίρια
θάλασ­σα και ουρανός
κι ο βαθύς ωκεανός.

Σκού­ρο μπλε του κοβαλτίου,
μπλε ελε­κτρίκ του κιβωτίου,
που έχει μέσα μια ομπρέλα
η βρο­χή φωνά­ζει «έλα».

Μπλε βιο­λέ και τυρκουάζ,
μπλε πετρόλ στα τατουάζ,
γαλα­νό και κυανό,
ταξι­δεύ­ει με κανό.
Να μια σιέλ χιονοσανίδα
και μια ονειροπαγίδα,
να και ένα ραφ κουπί
κι ένα μπλε ρουά στουπί,
και το μπλε του ζαφειριού
στην αυλή του φεγγαριού
μα και στα δικά σου μάτια
και στου ήλιου τα παλάτια!

Πόσο μπλε ουλτραμαρίν
ξόδε­ψε για την Κλαρίν
μέχρι να τη ζωγραφίσει,
πριν το για­σε­μί ν’ ανθίσει.

Πάμε πάλι απ’ την αρχή
που το μπλε κάνει ευχή
κι ύστε­ρα χαρίζεται
και παντού σκορπίζεται!

Στου μυα­λού σου την ανέμη
μπλε κλω­στή είναι δεμένη
η αγά­πη και η αλήθεια
κρύ­βο­νται στα παραμύθια.

Μπλε φτε­ρά η αλκυόνη,
και το όμορ­φο παγώνι,
μπλε παι­χνί­δια στο τραπέζι
άσε το παι­δί να παίζει.

Η αγά­πη δεν τελειώνει,
το γαλά­ζιο σου σεντόνι
μπλε ριγέ στα μανταλάκια
μπλε πετρόλ στα βοτσαλάκια,
μπλε ραδιό­φω­νο στο κύμα
γρά­ψε το δικό σου ποίημα.

Πάμε πάλι απ’ την αρχή
που το μπλε κάνει ευχή,
μια ευχή με πανωφόρι
«της χαράς μου ψηφοφόροι,
πως γελά ο ουρανός
που δεν είναι στεριανός»
λέει και λέει η δασκάλα
με το μέλι, με το γάλα,
μια φορά κι έναν καιρό
μπλε λου­λά­κι στο νερό!

Γου­βιά, 28 Γενά­ρη του 2024
Ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή για παι­διά «Οι λέξεις καπετάνισσες»
Ζωή Δικταί­ου