Μια άλλη «συνάντηση κορυφής» Κούβας – ΗΠΑ

Γρά­φει η Νατά­σα Τερ­λε­ξή //

Όταν οι αρχές των ΗΠΑ συνέ­λα­βαν, κατα­δί­κα­σαν και φυλά­κι­σαν επί 16 χρό­νια τους 5 Κου­βα­νούς μαχη­τές που απο­φυ­λα­κί­στη­καν τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη, θεω­ρού­σαν ότι έδι­ναν άλλο ένα ταπει­νω­τι­κό χαστού­κι στη σοσια­λι­στι­κή Κού­βα. Σίγου­ρα δεν περί­με­ναν ότι η υπό­θε­ση των Πέντε θα έπαιρ­νε δια­στά­σεις εντός των ΗΠΑ και ότι το αίτη­μα για την απε­λευ­θέ­ρω­σή τους θα εξα­πλω­νό­ταν μέσα από τις κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην αστυ­νο­μι­κή δολο­φο­νι­κή βία.

Θα εστιά­σω στον δίαυ­λο επι­κοι­νω­νί­ας που άνοι­ξε ανά­με­σα στους μαχη­τές της εργα­τι­κής τάξης των ΗΠΑ και στην επα­να­στα­τι­κή Κού­βα, με αφε­τη­ρία επα­φές και εκδη­λώ­σεις που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν τον περα­σμέ­νο μήνα (Μάρ­τη 2015): Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα απο­κτά ακρο­α­τή­ριο μετα­ξύ των εργα­ζο­μέ­νων στις ΗΠΑ. Ταυ­τό­χρο­να, οι Κου­βα­νοί μαχη­τές γνω­ρί­ζουν καλύ­τε­ρα την ταξι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του καπι­τα­λι­σμού σε ύφεση.

Εκα­τομ­μύ­ρια Κου­βα­νοί, παρα­κο­λου­θώ­ντας την υπό­θε­ση των Πέντε, είχαν την ευκαι­ρία να δουν το άλλο πρό­σω­πο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού τέρα­τος το οποίο γνω­ρί­ζουν τόσο καλά από την επι­θε­τι­κό­τη­τά του διε­θνώς. Να μάθουν ότι οι ΗΠΑ έχουν το υψη­λό­τε­ρα ποσο­στά φυλά­κι­σης στον κόσμο. Η αστυ­νο­μία, τα δικα­στή­ρια και οι φυλα­κές δεν είναι παρά το πρό­σω­πο που δεί­χνει αυτός ο ίδιος ιμπε­ρια­λι­σμός στο εσω­τε­ρι­κή της χώρας: ταξι­κά προ­κα­τει­λημ­μέ­νο, κατα­σταλ­τι­κό και ρατσιστικό.

Όταν λοι­πόν η Iris Baez, μητέ­ρα του Anthony Baez που δολο­φο­νή­θη­κε από την αστυ­νο­μία στους δρό­μους της Νέας Υόρ­κης το 1994 έμα­θε για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των 5, απευ­θυ­νό­με­νη στις μητέ­ρες τους, έγρα­ψε: «Η καρ­διά μου τρα­γου­δά­ει … μου δίνει μεγά­λη δύνα­μη και μεγα­λύ­τε­ρη αγά­πη βλέ­πο­ντας σήμε­ρα τους αδερ­φούς μου να περ­πα­τούν ελεύθεροι».

Σήμε­ρα πάνω από 2.2 εκ. άνδρες και γυναί­κες είναι φυλα­κι­σμέ­νοι στις ΗΠΑ, ενώ περί­που 4.8 ακό­μα υπό­κει­νται σε κάποιο καθε­στώς «επι­τη­ρού­με­νης απο­φυ­λά­κι­σης». Αυτό πρα­κτι­κά σημαί­νει ότι δεν υπάρ­χει εργα­τι­κή οικο­γέ­νεια που να μην έχει κάποιο συγ­γε­νι­κό πρό­σω­πο, συνά­δελ­φο, φίλο ή γεί­το­να πια­σμέ­νο στα πλο­κά­μια της καπι­τα­λι­στι­κής «δικαιο­σύ­νης». Η μετα­χεί­ρι­ση και οι συν­θή­κες που αντι­με­τώ­πι­σαν οι Πέντε είναι γνώ­ρι­μες ακό­μα και στα παι­διά των εργα­του­πό­λε­ων του Βορρά.

Τα ΜΜΕ στην Ελλά­δα «έπαι­ξαν» τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες που ξέσπα­σαν πέρυ­σι στο Φέρ­γκου­σον. Ωστό­σο, δύσκο­λα δια­φαί­νε­ται εκτός ΗΠΑ η έκτα­ση των δολο­φο­νιών αυτών, ο τρό­μος που σπέρ­νουν, αλλά και η τόλ­μη των κινη­μά­των που έχουν ξεπη­δή­σει με αίτη­μα τη στοι­χειώ­δη δικαιο­σύ­νη: Να κατο­νο­μα­στούν και να κατα­δι­κα­στούν οι αστυ­νο­μι­κοί που δολο­φο­νούν. Να στα­μα­τή­σει η ατι­μω­ρη­σία. Η αστυ­νο­μι­κή βία επι­σφρα­γί­ζει σε τελι­κή ανά­λυ­ση την καθη­με­ρι­νό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης στις ΗΠΑ. Τα τελευ­ταία λίγα χρό­νια όμως, οι οικο­γέ­νειες των θυμά­των, κυρί­ως μητέ­ρες, έχουν βγει από την απο­μό­νω­σή τους και αρχί­ζουν να δικτυώ­νο­νται πανεθνικά.

Η Teresa Amarelle Boué, γενι­κή γραμ­μα­τέ­ας της Ομο­σπον­δί­ας Γυναι­κών Κού­βας (FMC) με πολυ­πλη­θή αντι­προ­σω­πία της FMC και άλλων κου­βα­νι­κών οργα­νώ­σε­ων, βρέ­θη­κε στη Νέα Υόρ­κη 9–20 Μάρ­τη για την 59η ετή­σια συνά­ντη­ση του ΟΗΕ για την κατά­στα­ση των γυναικών.

Η αντι­προ­σω­πεία συμ­με­τεί­χε σε μια σει­ρά εκδη­λώ­σε­ων στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Νέας Υόρ­κης, δίνο­ντας την ευκαι­ρία σε εκα­το­ντά­δες ανθρώ­πους να έρθουν σε επα­φή με το ζωντα­νό παρά­δειγ­μα που απο­τε­λεί η κου­βα­νι­κή σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση. Σε κάθε εκδή­λω­ση μίλη­σαν για τη νέα φάση των σχέ­σε­ων με την Ουά­σιγ­κτον. «Ο κου­βα­νι­κός λαός χαι­ρε­τί­ζει τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τις ΗΠΑ, στη βάση του αμοι­βαί­ου σεβα­σμού. Η κυβέρ­νη­ση της Κού­βας έχει ξεκα­θα­ρί­σει ότι δια­τη­ρού­με τις αρχές μας, οι οποί­ες είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τες», είπε η Amarelle μιλώ­ντας στο πανε­πι­στή­μιο Φόρ­νταμ. Η Ana Milagro Martinez, μιλώ­ντας στο New Jersey κάλε­σε τους παρευ­ρι­σκο­μέ­νους να «ενω­θούν μαζί μας στη μάχη κατά του απο­κλει­σμού». Και η Isabel Moya πρό­σθε­σε ότι «η Ουά­σιγ­κτον έχει αλλά­ξει τακτι­κή αλλά ο στό­χος της παρα­μέ­νει ο ίδιος: να κατα­στρέ­ψει την Κου­βα­νι­κή Επανάσταση».

Σε μια εκκλη­σία του Μπρονξ τις αντι­προ­σώ­πους από την Κού­βα υπο­δέ­χτη­κε η Iris Baez, η Hawa Bah που ο γιος της δολο­φο­νή­θη­κε στη Νέα Υόρ­κη πριν από 2 χρό­νια, και η Cynthia Howell της οποί­ας η θεία σκο­τώ­θη­κε όταν αστυ­νο­μι­κοί έκα­ναν έφο­δο στο δια­μέ­ρι­σμά της, λέγο­ντας αργό­τε­ρα ότι είχαν κάνει λάθος στη διεύθυνση.

Η Hawa Bah διη­γή­θη­κε πώς η αστυ­νο­μία σκό­τω­σε τον γιο της όταν εκεί­νη φώνα­ξε ασθε­νο­φό­ρο επει­δή ήταν άρρω­στος, και κατέ­φτα­σε ένα περι­πο­λι­κό. Η Tanya Brown Dickinson, οδη­γός σχο­λι­κού από τη Φιλα­δέλ­φεια, είπε ότι ο γιος της Branson Tate Brown χτυ­πή­θη­κε και μετά πυρο­βο­λή­θη­κε από αστυ­νο­μι­κούς τις 15 Δεκέμ­βρη. Η Shelia Reid, μητέ­ρα του Jerame Reid που σκό­τω­σαν αστυ­νο­μι­κοί στο Bridgetown του New Jersey ήταν εκεί με τον γιο της Sean. Η οικο­γέ­νειά τους έχει οργα­νώ­σει σει­ρά δια­μαρ­τυ­ριών μετά τον θάνα­το του Jerame τον Δεκέμ­βρη. Μίλη­σε και η Juanita Young, της οποί­ας ο γιος Malcolm Ferguson σκο­τώ­θη­κε το 2000, λέγο­ντας ότι «εδώ και 15 χρό­νια αγω­νί­ζο­μαι, και οι ιστο­ρί­ες χει­ρο­τε­ρεύ­ουν». Η Juanita καλω­σό­ρι­σε την αντι­προ­σω­πεία του FMC και είπε ότι, ακό­μα και με τη νίκη των Πέντε, «επι­θυ­μώ να γνω­ρί­σω τις μητέ­ρες τους!».

Κλεί­νο­ντας εκεί­νη τη συγκι­νη­τι­κή συνά­ντη­ση, η κου­βα­νή Maritzel González: «Ακού­γο­ντας τις μητέ­ρες αυτές θυμή­θη­κα γεγο­νό­τα από την ιστο­ρία της Κού­βας. Πριν το 1959, στη διάρ­κεια του αγών για να ανα­τρέ­ψου­με το αμε­ρι­κα­νο­στή­ρι­κτο καθε­στώς του Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα, κάθε μέρα ο κόσμος στην Αβά­να ξυπνού­σε και έβλε­πε νέους σκο­τω­μέ­νους στους δρό­μους από τη δικτα­το­ρία. Και βέβαια οι μητέ­ρες δεν μπο­ρού­σαν απλά να κλαί­νε. Ορι­σμέ­νες εντά­χθη­καν στον επα­να­στα­τι­κό αγώ­να». Μετά την επα­νά­στα­ση οι ΗΠΑ υπέ­θαλ­ψαν αντε­πα­να­στα­τι­κές επι­θέ­σεις που κόστι­σαν πολ­λές ζωές. Πρό­κει­ται για επι­θέ­σεις που έγι­ναν «επει­δή θέλα­με να είμα­στε κυρί­αρ­χοι της μοί­ρας μας, επει­δή κάνα­με μια σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση 90 μίλια από της Ηνω­μέ­νες Πολιτείες».

Οι συνα­ντή­σεις αυτές είναι μια μικρή γεύ­ση του ανοίγ­μα­τος που υπάρ­χει. Όταν ο εργα­ζό­με­νος λαός στις ΗΠΑ αρχί­ζει να κινεί­ται, το μήνυ­μα της Κού­βας απο­κτά το φυσι­κό του ακρο­α­τή­ριο: Η καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα δεν είναι μονόδρομος.

Αυτός ο δίαυ­λος υπάρ­χει από την επο­χή ακό­μα του Χοσέ Μαρ­τί και του αγώ­να της Κού­βας κατά της ισπα­νι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας του 19ου αιώνα.

«Με ρωτά­τε τι έμα­θα στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες», είπε τον Φλε­βά­ρη σε συγκέ­ντρω­ση φοι­τη­τών ο Αντό­νιο Γκε­ρέ­ρο, ένας από τους απε­λευ­θε­ρω­μέ­νους πλέ­ον Πέντε Κου­βα­νούς. «Καθώς επέ­στρε­φα στην Κού­βα, τους είπα: ‘Μου αφαι­ρεί­ται την υπη­κο­ό­τη­τα των ΗΠΑ επει­δή ο Ομπά­μα το έθε­σε ως όρο για την απε­λευ­θέ­ρω­σή μου. Δε μπο­ρεί­τε όμως να αφαι­ρέ­σε­τε τα αισθή­μα­τα αγά­πης για τον λαό των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών που έχω ανα­πτύ­ξει’. Όπως ο Μαρ­τί, μπο­ρώ να πω ότι γνώ­ρι­σα το τέρας επει­δή έζη­σα στα σπλά­χνα του. Αλλά το τέρας δεν είναι ο λαός των Ηνω­μέ­νων Πολιτειών.»