Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μόρια…και μωρία και τιμωρία

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Και ταλαι­πω­ρία και βάσα­να και εξα­θλί­ω­ση της ανθρώ­πι­νης προ­σω­πι­κό­τη­τας και αξιοπρέπειας.

Και στην προ­κει­μέ­νη περί­πτω­ση ται­ριά­ζουν όλες οι βρώ­μι­κες λέξεις της ελλη­νι­κής γλώσ­σας… Υπο­κρι­σία, Κρο­κο­δεί­λια, Αθλιό­τη­τα, Ψέμα, Χυδαιό­τη­τα, Αναλ­γη­σία, Ντροπή.

Έξι ολό­κλη­ρα τυραν­νι­σμέ­να χρό­νια, χωρίς καμία εξέ­λι­ξη, χωρίς προ­ο­πτι­κή, χωρίς μέλ­λον και χωρίς ζωή.

Τα παι­διά των 14–15 χρο­νών κοντεύ­ουν να γίνουν άνδρες, κοντεύ­ουν να χάσουν την πιο δημιουρ­γι­κή, τη πιο εποι­κο­δο­μη­τι­κή περί­ο­δο της ζωής τους.

Η γη χρειά­ζε­ται χέρια. Η βιο­μη­χα­νία χρειά­ζε­ται χέρια. Η βιο­μη­χα­νία και τα σχο­λεία χρειά­ζο­νται παι­διά και οι δάσκα­λοι μαθητές.

Τους τα στέ­ρη­σαν! Τους εξό­ντω­σαν, τους σκό­τω­σαν, κατέ­στρε­ψαν το σπι­τι­κό και την περιου­σία τους, ψαλί­δι­σαν την προ­ο­πτι­κή και το μέλ­λον τους, την ίδια τους την ζωή. Τους έκαψαν!

Υπο­τί­θε­ται πως όλοι αυτοί οι δυστυ­χι­σμέ­νοι άνθρω­ποι ήταν περα­στι­κοί από τον τόπο μου, για­τί είχα­νε τους προ­ο­ρι­σμούς τους.

Έξι ολό­κλη­ρα χρό­νια και οι  δομές, ο εγκλω­βι­σμός κάτι σαν φυλα­κή. Η έλλει­ψη ελευ­θε­ρί­ας και η λύση καμία. Δεν έγι­νε απο­λύ­τως τίπο­τα. Απο­θή­κες ψυχών- τα είπα­νε- απο­θή­κες αλυ­σο­δε­μέ­νων ψυχών είναι.

Οι κυβερ­νή­σεις πέφτου­νε, αλλά οι Μόριες μένουν. Και όπως φαί­νε­ται θα εξα­κο­λου­θούν να μένουν, αν και άλλα­ξαν στέκι.

Έτσι το λένε τώρα, ένας άθλιος εγκλω­βι­σμός, χωρίς φυσι­κά να φταί­νε όλα αυτά τα μικρά παιδιά.

Τώρα οι φταί­χτες χάνουν κρο­κο­δεί­λια δάκρυα με λόγια ευσπλα­χνί­ας, συμπό­νιας και συμπαράστασης.

Τώρα ετοι­μά­ζε­ται ένας δεύ­τε­ρος εγκλω­βι­σμός, συμπλη­ρω­μέ­νος με αρρώ­στιες και κορονοιό.

Και τι ζητά­νε; Τι ζητά­νε; Μια ευκαι­ρία στον παρά­δει­σο να πάνε…!!!

Ελευ­θε­ρία να πάνε όπου θέλουν και να ζήσουν όπως θέλουν, ανα­ζη­τώ­ντας μία καλύ­τε­ρη ζωή.

Υπάρ­χει διέ­ξο­δος; Υπάρ­χει λύση; Να τι λέει ένας ανεκ­δι­ή­γη­τος πολι­τι­κός: «Να τους εγκλω­βί­σου­νε και πάλι, να τους φυλα­κί­σου­νε, να τους τσου­βα­λιά­σουν και να τους στεί­λουν σε μικρά ακα­τοί­κη­τα νησιά». Και τι ειρω­νεία, το πρό­τει­νε κιό­λας… Μακρό­νη­σος και Γιούρα.

Μήπως πρέ­πει να υπο­γρά­ψου­νε δήλω­ση μετά­νοιας που είναι πρό­σφυ­γες και βασανισμένοι;

Μόρια λοι­πόν και μωρία, βρεί­τε σωστές ανθρώ­πι­νες λύσεις. Υπάρ­χου­νε τόσες!!!

Αρκεί να υπάρ­χει θέλη­ση, πραγ­μα­τι­κή ΘΕΛΗΣΗ!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο