Νατάσσα Θάνου: Ο ερχομός…

Από μακριά ήρθε η είδη­ση τα ΜΜΕ…

Την έφε­ραν κοντά μας…

Ο ιός χτύ­πη­σε όλες τις πόρ­τες του πλα­νή­τη γη…

Σήμα­νε τον συναγερμό…

Το κόκ­κι­νο σήμα ήχη­σε παντού..

Τα θύμα­τα αυτού συνεχόμενα…

Η τηλε­ό­ρα­ση ανα­με­τα­δό­της της φρίκης…

Οι άνθρω­ποι τα θύμα­τα αργοπεθαίνουν…

Η γη δεν αντέ­χει τον θρή­νο, γονα­τί­ζει κλαί­ει μαζί με τον άνθρωπο…

Το κλά­μα της πνί­γει κάθε συναί­σθη­μα, πλημ­μυ­ρί­ζει  με τον θρή­νο της το χώμα, τα ερω­τή­μα­τα πολ­λά.. Ανα­πά­ντη­τα θα μεί­νουν , ίσως όταν τελειώ­σει αυτή η φρί­κη να φανε­ρω­θεί η αιτία…

Ίσως να φανεί η αλή­θεια,  έχου­με βιο­λο­γι­κό πόλε­μο  η όχι , το χρή­μα η εξου­σία θα δεί­ξει τον αλη­θι­νό της εαυ­τό η θα κρύβεται…

Έχου­με πόλε­μο φυσικό;

Υπάρ­χουν κρυμ­μέ­να συμφέροντα;

Άρα­γε ο άνθρω­πος θα επι­ζή­σει απ’ τον πόλε­μο των συμφερόντων;

Και ο ιός κύριος στις οθό­νες δεί­χνει τα δόντια του…

Σκλη­ρός ύπου­λος αόρα­τος ανε­λέ­η­τος μας κοι­τά και πίσω απ’ το βλέμ­μα του χαμο­γε­λά, γνω­ρί­ζει ότι έχει νική­σει τον άνθρω­πο που έχει φτά­σει στην σελή­νη , τώρα εδώ πεσμέ­νο στα πόδια του να παρα­κα­λά να μην τον πιά­σει αυτός με το ύφος του το ειρω­νι­κό  το πρό­σω­πο το σκλη­ρό, με τα κοφτε­ρά δόντια του λέει :τώρα εγώ έχω το πάνω χέρι, εσύ πιό­νι και σε πηγαί­νω όπου θέλω εγώ, σου δίνω μια και σε στέλ­νω εάν θέλω και  στον μαύ­ρο θάνατο …

Παρα­μο­νεύ­ει κάθε ανυ­πο­ψί­α­στο, να τον πιά­σει, να τον βρει στην πιο αδύ­να­τη στιγ­μή και να του δώσει και αυτός μια…

Ο άνθρω­πος κρυ­φτό παί­ζει μαζί του εφο­πλί­ζε­ται με όπλα μάσκες γάντια αντι­ση­πτι­κά και τελι­κά ο εγκλει­σμός πόσοι θα αντέ­ξουν ψυχολογικά;

Πόσοι θα συμ­μορ­φω­θούν με την ιδέα της αόρα­της απειλής…

Κάθε χώρα του πλα­νή­τη βιώ­νει τον δικό του εσω­τε­ρι­κό πόλε­μο, εδώ πολ­λά θύμα­τα , εκεί πιο λίγα, ασύμ­φο­ρες λίστες θανά­του υπό τα βλέμ­μα­τα των τηλεθεατών …

Κάθε κυβερ­νή­της ανά­λο­γα πράτ­τει και θέτει νόμους , περιο­ρί­ζει τον κόσμο, για το καλό του λαού του…

Άλλος αφή­νει στο έλε­ος τους ανθρώ­πους , κάνο­ντας πειράματα…

Κύρια αντι­με­τώ­πι­ση του κορω­νοιού ο «ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ»

Κάθε χώρα τον εφαρ­μό­ζει ανάλογα…

Η δικιά μας έκα­νε το ίδιο , κλεί­σι­μο  σχο­λεί­ων , κατα­στη­μά­των , μαγα­ζιών, τέρ­μα οι συγκε­ντρώ­σεις , οι μαζι­κές συνα­θροί­σεις κ.λ.π …

Τα παι­διά κλεί­στη­καν, η τεχνο­λο­γία στα μάτια τους ‚το μέλ­λον της οθό­νης μπρο­στά τους…

Η φύση έξω ο ήλιος τα καλεί κοντά …

Αυτά δεν την ακούν …

Αυτός ο ιός σαν γίγα­ντας παρα­μο­νεύ­ει , η φαντα­σία των παι­διών οργιά­ζει , άλλα δεν τον φοβού­νται και τον αντι­με­τω­πί­ζουν και άλλα κρύ­βουν τον φόβο τους μέσα τους …

Τα παι­διά της τεχνο­λο­γί­ας έχουν νική­σει πολ­λούς εχθρούς μέσα από την οθό­νη, αυτός θα τους πει­ρά­ξει τώρα!!

-Τα παι­διά των παρα­μυ­θιών ζουν το δικό τους παρα­μύ­θι , μα ξέρουν στο τέλος θα βγουν νικη­τές, για­τί τα παρα­μύ­θια πάντα έχουν ωραίο τέλος!!

Άλλω­στε ο κόσμος του παρα­μυ­θιού ‚βοη­θά τα παι­διά να αντι­με­τω­πί­ζουν τις καταστάσεις!!

Οι γονείς χαμέ­νοι στην επο­χή της τεχνο­λο­γί­ας, αλλά έχουν ξεφύ­γει απ’ το παρα­μύ­θι οπό­τε ο ρεα­λι­σμός της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας τους πνίγει!!

Άρα­γε πόσοι από αυτούς θα επι­βιώ­σουν σώοι και αβλαβείς;

Δεν κιν­δυ­νεύ­ουν απ’ ον ιό αλλά απ’ το τέρας του εαυ­τού τους, που εάν δεν κοι­τά­ξουν να τον ανα­γνω­ρί­σουν κιν­δυ­νεύ­ουν, λίγοι αυτοί που έχουν το « γνώ­σι εαυτόν » …

Οι εργα­ζό­με­νοι δεν νιώ­θουν τον εγκλει­σμό , αλλά ζουν την μονα­ξιά, την απο­ξέ­νω­ση, την βου­βή πόλη, άλλοι το χαί­ρο­νται πηγαί­νουν πιο γρή­γο­ρα στην δου­λειά τους , άλλοι ανα­ρω­τιού­νται πότε η νεκρι­κή σιω­πή θα ηχή­σει από τον θόρυ­βο της πόλης…

Και οι άνθρω­ποι σαν διέ­ξο­δο , έγι­ναν όλοι αθλη­τές , φόρε­σαν τα αθλη­τι­κά και εξόρμηση …

Οι ρομα­ντι­κοί απο­λαμ­βά­νουν την βόλ­τα , ακούν τους φτε­ρω­τούς υμνω­δούς  , βλέ­πουν τα χρώ­μα­τα της φύσης, τα χρώ­μα­τα του ουρα­νού, χαί­ρο­νται με τον ήλιο , γεμί­ζουν την ψυχή τους με φως!!

Οι ηλι­κιω­μέ­νοι άλλοι με τον φόβο υπακούν..

Τι είναι αυτό που απει­λεί την ζωή τους έχουν ζήσει πόλε­μο μα αυτός είναι χειρότερος…

Ο αόρα­τος εχθρός…

Κρυμ­μέ­νος …

Περι­μέ­νει…

Και οι άλλοι που δεν φοβού­νται παίρ­νουν το μπα­στού­νι τους και βγαί­νουν με το γάντι στο ένα χέρι με το μπα­στού­νι στο άλλο και το χαμό­γε­λο στα χείλη..

Ζουν κάθε στιγμή…

Και να και ο κ Λάμπρος περι­μέ­νει στην στά­ση, ντυ­μέ­νος στην τρί­χα πρά­σι­νο κοστού­μι καφέ ανοι­χτή γρα­βά­τα καφέ γυα­λι­σμέ­να παπούτσια..

-Που πάτε τον ρωτάω…

-Στο Καλα­μά­κι..

-Μου λέει…

- Δεν φοβό­σα­στε τον ιό;

- Όχι μου λέει είμαι μόνος…

-Με κυνη­γούν…

-Μου λέει …

-Με τα εκφρα­στι­κά του πρά­σι­να μάτια που ται­ριά­ζουν με το χρώ­μα του κοστουμιού…

- Κατα­λα­βαί­νω …

Άρα­γε ποιος θα στα­μα­τή­σει τον κύριο Λάμπρο που τον κυνηγούν..

Μόνος στο σπίτι…

Και παίρ­νει τους δρόμους..

Φοβά­ται αυτούς που τον κυνη­γούν όχι τον ιό…

Μα δεν είναι μόνο ο κ. Λάμπρος κάθε ημέ­ρα βλέ­πω και έναν δια­φο­ρε­τι­κό ηλικιωμένο …

Και είδα και αυτόν που υπα­κού­ο­ντας,  σαν νομο­τα­γής πολί­της, πήρε   τις προ­φυ­λά­ξεις : φόρε­σε την μάσκα του , τα γάντια του , αλλά  ξέχα­σε να βγά­λει την πιζά­μα του και βγή­κε έξω …

Είναι η εικό­να της κοι­νω­νί­ας μας, οι μονα­χι­κοί άνθρω­ποι , που δεν έχουν κάποιον δίπλα τους, που η αρρώ­στια του αιώ­να  τους έχει χτυ­πή­σει την πόρ­τα τους, το Αλτσχάι­μερ  που αγκα­λιά­ζει και ελέγ­χει τον νου…

Σαν απλός παρα­τη­ρη­τής της ζωής, βλέ­πω πρό­σω­πα  με τον φόβο στα μάτια και την κυρία που σαν φοβι­σμέ­νη φεύ­γει από κοντά μου…

Στην δου­λειά απο­μα­κρυ­νό­μα­στε, πρέ­πει να προ­στα­τεύ­σου­με και αυτούς που έχου­με σπίτι!!

Μα ήρθε και η στιγ­μή και του δικού μου εγκλει­σμού, η δου­λειά στο Αερο­δρό­μιο μειω­μέ­νη , οπό­τε ήρθε και η σει­ρά μου…

Δεν με πεί­ρα­ξε καθό­λου , ίσα ‑ίσα είχαν πολ­λά πράγ­μα­τα να ασχοληθώ!!

Το μόνο που με πεί­ρα­ξε , ήταν το κλεί­σι­μο των εκκλη­σιών , οι λει­τουρ­γί­ες κεκλει­σμέ­νων των θυρών…

Το Πάσχα των Χρι­στια­νών Ορθο­δό­ξων στην απα­γό­ρευ­ση οι ιερείς μέσα οι πιστοί έξω , η παρα­κο­λού­θη­ση από την οθόνη…

Μα δεν έχει σχέ­ση η γαλή­νια αγκα­λιά της εκκλη­σί­ας , με το γυα­λί , όσοι πήγαι­ναν μόνο για το Χρι­στός Ανέ­στη και έφευ­γαν , δεν τους πεί­ρα­ξε, μα για μένα Πάσχα σημαί­νει βίω­μα της Σταύ­ρω­σης του Χρι­στού, μέχρι την Ανά­στα­ση του κυρίου…

Ευτυ­χώς που πρό­λα­βα πριν κλεί­σουν οι εκκλη­σί­ες να κοι­νω­νή­σω, με την αντί­θε­τη γνώ­μη συγ­γε­νών και φίλων, μα δεν κολ­λάς τίπο­τα από την θεία κοι­νω­νία, έχει απο­δει­χθεί ανά τους αιώ­νες στην Χρι­στια­νι­κή μας ιστο­ρία, η αντι­πα­ρά­θε­σή μου ‚γαλή­νε­ψε με την μετάληψη.

Όσοι  το γνώ­ρι­ζαν με απέ­φευ­γαν και όταν πέρα­σαν οι 15 ημέ­ρες σιωπήσαν..

Πλη­σί­α­σε η μεγά­λη εβδο­μά­δα , η ψυχή να μαυ­ρί­ζει ‚την Μεγά­λη Παρα­σκευή  είχα απο­φα­σί­σει από και­ρό να πάω με φίλη μου αδελ­φι­κή την Μαρία το βρά­δυ απ’ έξω από την πόρτα …

Η εκκλη­σία με κλει­στές πόρ­τες αλλά ανοι­κτά τα τζά­μια ακου­γό­ταν η λει­τουρ­γία , νιώ­σα­με την θλί­ψη, της ημέ­ρας , ο ιερέ­ας ήρθε και μας πρό­σφε­ρε λου­λού­δια , έπει­τα μας μύρω­σε τελειώ­νο­ντας   φύγα­με και περ­πα­τή­σα­με τον δρό­μο της περιφοράς…

Την Ανά­στα­ση την ζήσα­με το ίδιο , έξω …

Φορώ­ντας την φόρ­μα εγώ και η φίλη μου πάλι απ’ έξω , κόσμος μετρη­μέ­νοι ‚στα δάχτυ­λα  όσο πλη­σί­α­ζε η ώρα της Ανά­στα­σης γινό­μα­σταν πολ­λοί τηρώ­ντας τις αποστάσεις..

Ο ιερέ­ας φωνά­ζει: το Χρι­στός Ανέ­στη , λέμε το Αλη­θώς Ανέ­στη , η ψυχή μας φτε­ρου­γί­ζει από χαρά, μπο­ρεί να είμα­σταν έξω αλλά ζήσα­με την στιγ­μή της Ανάστασης…

Όσοι πήραν το Άγιο Φως έφυ­γαν λίγα άτο­μα έμει­ναν μέχρι το τέλος  της Ανα­στά­σι­μης νυχτε­ρι­νής λει­τουρ­γί­ας, ζώντας κάθε στιγ­μή λέγο­ντας και το« Επικράθην» .

Ευχή μου  ποτέ να μην ξανα­κλεί­σουν  οι εκκλη­σί­ες ανοι­χτές για τους πιστούς…

Νατάσ­σα Θάνου Δόνα Αμαρυλλίς