Νεολαιίστικη Πτέρυγα της Ένωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας: Χαιρετισμός στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ

Στον χαι­ρε­τι­σμό της στο 13ο Συνέ­δριο της ΚΝΕ η Νεο­λαι­ί­στι­κη Πτέ­ρυ­γα της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας σημείωσε:

«Για την κατά­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Δεχτεί­τε τους χαι­ρε­τι­σμούς μου εκ μέρους της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας και της νεο­λαί­ας της, που αγω­νί­ζο­νται σήμε­ρα κάτω από δύσκο­λες συνθήκες.

Η χρο­νιά που πέρα­σε δημιούρ­γη­σε νέες προ­ο­πτι­κές για το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα όσον αφο­ρά τη διε­ρεύ­νη­ση και την ανεύ­ρε­ση τρω­τών σημεί­ων στον κύριο εχθρό του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, το κεφάλαιο.

Πράγ­μα­τι, το κεφά­λαιο δεν μπο­ρεί να αντι­στα­θεί στον πει­ρα­σμό των βρα­χυ­πρό­θε­σμων κερ­δών, ακό­μη και με τον κίν­δυ­νο ενός σοβα­ρού μακρο­πρό­θε­σμου κόστους. Μιλά­με, φυσι­κά, για τον παρα­τε­τα­μέ­νο “μικρό νικη­φό­ρο πόλε­μο” που διε­ξά­γει η ηγε­σία μιας από τις άλλο­τε αδελ­φι­κές σοβιε­τι­κές δημο­κρα­τί­ες, που τώρα βρί­σκε­ται κάτω από την μπό­τα της αστι­κής τάξης. Προς το παρόν, βλέ­που­με ότι ο στό­χος των Ρώσων νεό­πλου­των — το πλού­σιο σε πρώ­τες ύλες και μετα­ποι­η­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες νοτιο­α­να­το­λι­κό τμή­μα της Ουκρα­νί­ας — έχει μετα­τρα­πεί σε βρα­χνά για τις επι­τι­θέ­με­νες δυνά­μεις και όλες οι περαι­τέ­ρω προ­σπά­θειες κατά­λη­ψής του απει­λούν να απο­ξε­νώ­σουν κι άλλο τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία από τις εξα­γω­γι­κές αγο­ρές πρώ­των υλών της περιο­χής αυτής.

Ταυ­τό­χρο­να, αυτό που οι ουκρα­νι­κές αρχές (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι τυχο­διω­κτι­κές μαριο­νέ­τες του δυτι­κού κεφα­λαί­ου) απο­κα­λούν “επι­τυ­χί­ες” και “στρα­τιω­τι­κές νίκες”, δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από το αιμα­το­κύ­λι­σμα του άμα­χου πλη­θυ­σμού της χώρας, καθώς και από την απο­στο­λή χιλιά­δων νεα­ρών στρα­τιω­τών στο σφα­γείο του πολέ­μου με αντάλ­λαγ­μα εντε­λώς παρά­ξε­νες διεκ­δι­κή­σεις σε εδά­φη που έχουν ήδη κατα­λη­φθεί από τη Ρωσι­κή Ομοσπονδία.

Πολικές προοπτικές ενός “μάταιου πολέμου”

Πιστεύ­ου­με ότι η στρα­τιω­τι­κή σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία απο­τε­λεί, σε παγκό­σμια κλί­μα­κα, ένα επει­σό­διο, ένα πρε­λού­διο, ένα δωμά­τιο εκπαί­δευ­σης, ένα πεδίο βολής για έναν παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Σε τοπι­κή κλί­μα­κα, ωστό­σο, πρό­κει­ται για έναν “μάταιο πόλε­μο” που διε­ξά­γε­ται υπό σκο­πί­μως ψευ­δή συν­θή­μα­τα, ενώ οι στό­χοι του δεν θα επι­τευ­χθούν, αφού πρό­κει­ται για κενές δια­κη­ρύ­ξεις, φέρ­νο­ντας, έτσι, μόνο δει­νά και θλί­ψη στους λαούς της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας — άλλο­τε αδελ­φι­κών σοβιε­τι­κών δημο­κρα­τιών. Το ζήτη­μα του τερ­μα­τι­σμού του πολέ­μου δεν είναι απλώς ένα αφε­λές ανθρω­πι­στι­κό σύν­θη­μα, αλλά μια αντι­κει­με­νι­κή ανα­γκαιό­τη­τα για να στα­μα­τή­σει η έναρ­ξη του Τρί­του Παγκό­σμιου Πολέ­μου, από τη μία πλευ­ρά, και η αδελ­φο­κτό­νος σφα­γή, από την άλλη. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλε­μος αυτός έχει σαφείς συμπα­θού­ντες μετα­ξύ των κομ­μου­νι­στι­κών οργανώσεων.

Δεν θα προ­χω­ρή­σου­με σε λεπτο­με­ρή κατά­λο­γο των οργα­νώ­σε­ων που εξα­κο­λου­θούν να αυτο­α­πο­κα­λού­νται κομ­μου­νι­στι­κές, αλλά έχουν επι­λέ­ξει πλευ­ρά σε αυτόν τον πόλε­μο. Θα ανα­φέ­ρου­με μόνο τα κύρια επι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιούν για να δικαιο­λο­γή­σουν που μετα­τρά­πη­καν σε ουρά των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και, κατά συνέ­πεια, τα κύρια θεω­ρη­τι­κά λάθη που έγι­ναν στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα κατά την ανά­λυ­ση των σημε­ρι­νών γεγονότων.

1. Προ­βάλ­λε­ται η υπό­θε­ση του αντι­φα­σι­στι­κού χαρα­κτή­ρα της επέμ­βα­σης της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας στην Ουκρα­νία. Ναι, πράγ­μα­τι, ένα φασι­στι­κό καθε­στώς εγκα­θι­δρύ­θη­κε στην Ουκρα­νία μετά το Μαϊ­ντάν, με στό­χο την πλή­ρη απο­σο­βιε­το­ποί­η­ση της Ουκρα­νί­ας. Ναι, ο πλη­θυ­σμός του Ντον­μπάς εξε­γέρ­θη­κε κατά της νέας ηγε­σί­ας της Ουκρα­νί­ας και έλα­βε μέτρα για να απο­μα­κρυν­θεί από το καθε­στώς του Κιέ­βου. Ναι, το 2014–2015, σε όλο το Ντον­μπάς ο λαός ζητού­σε να στα­λούν ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα για να προ­στα­τεύ­σουν τους ίδιους και ολό­κλη­ρη την Ουκρα­νία από τη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που σχε­δί­α­σε η αρρω­στη­μέ­νη φαντα­σία των οπα­δών των συνερ­γα­τών των ναζί Μπα­ντέ­ρα και Σου­χέ­βιτς. Αυτό ζητή­θη­κε ανοι­χτά από τον λαό του Ντον­μπάς σε αυθόρ­μη­τες και οργα­νω­μέ­νες συγκε­ντρώ­σεις και στο δημο­ψή­φι­σμα του Μαΐ­ου 2014. Αλλά τι έκα­νε η Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία στην πορεία; Την επι­τυ­χή προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας “χωρίς να πέσει ούτε ένας πυρο­βο­λι­σμός” με τις προ­σπά­θειες νομι­μο­ποί­η­σής της δια­δέ­χθη­καν οκτώ χρό­νια εκβια­σμών, σε μια προ­σπά­θεια να εξα­να­γκα­στεί το Ντον­μπάς να επι­στρέ­ψει στην Ουκρα­νία μέσω της λεγό­με­νης “συμ­φω­νί­ας του Μινσκ”, αλλά δια­τη­ρώ­ντας παράλ­λη­λα το status quo στο ζήτη­μα της Κρι­μαί­ας. Ας θυμη­θού­με ότι τα απο­τε­λέ­σμα­τα του λαϊ­κού δημο­ψη­φί­σμα­τος στις Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­γκάνσκ δεν είχαν ανα­γνω­ρι­στεί από τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία μέχρι πρό­σφα­τα. Και πάλι, βλέ­που­με ένα παρά­δειγ­μα κυνι­κού παζα­ρέ­μα­τος, οι στό­χοι του οποί­ου δεν ήταν σε καμία περί­πτω­ση η προ­στα­σία του πλη­θυ­σμού του Ντον­μπάς ούτε η ανα­τρο­πή του καθε­στώ­τος του Κιέ­βου και ούτε, τελι­κά, ο αντιφασισμός.

2. Η αντί­θε­τη πολι­τι­κή κατεύ­θυν­ση απο­τε­λεί τη δεύ­τε­ρη κοι­νή θέση σχε­τι­κά με τον ιμπε­ρια­λι­σμό της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας “που εισβάλ­λει στο έδα­φος ενός κυρί­αρ­χου γει­το­νι­κού κρά­τους”. Από αυτό προ­κύ­πτει λογι­κά η ανά­γκη για άνευ όρων στρα­τιω­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη της Ουκρα­νί­ας ως θύμα­τος της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επί­θε­σης. Και πάλι, βλέ­που­με πως το ερώ­τη­μα τίθε­ται με λάθος τρό­πο. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν γνω­ρί­ζει σύνο­ρα, δεν έχει ξεχω­ρι­στά απο­μο­νω­μέ­να μέρη με την επι­γρα­φή “Κρά­τος Ν”. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι μια κατη­γο­ρία πολι­τι­κής οικο­νο­μί­ας που περι­γρά­φει ένα στά­διο στην ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού, όπου η συγ­χώ­νευ­ση των βιο­μη­χα­νι­κών και τρα­πε­ζι­κών μονο­πω­λί­ων παρά­γει μια νέα μορ­φή μονο­πω­λί­ου — το χρη­μα­τι­στι­κό μονο­πώ­λιο. Αυτό σημαί­νει ότι η σύγκρου­ση των συμ­φε­ρό­ντων των δια­φό­ρων χρη­μα­τι­στι­κών μονο­πω­λί­ων απο­τε­λεί μια μόνι­μη δια­δι­κα­σία και ότι η στρα­τιω­τι­κή μορ­φή επί­λυ­σης των αντι­θέ­σε­ων είναι μόνο θέμα χρό­νου. Ο Δεύ­τε­ρος Πόλε­μος του Κον­γκό, ο οποί­ος σύμ­φω­να με διά­φο­ρες εκτι­μή­σεις στοί­χι­σε τη ζωή σε πάνω από 5 εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους μέσα σε μόλις 5 χρό­νια, από το 1998 έως το 2003, είναι ένα ζωντα­νό παρά­δειγ­μα του πώς τα χρη­μα­τι­στι­κά μονο­πώ­λια επι­διώ­κουν να προ­ω­θή­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, αξιο­ποιώ­ντας την κρε­α­το­μη­χα­νή του πολέ­μου σε συγκρού­σεις που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μακρι­νές χώρες. Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι η μία πλευ­ρά σε αυτή τη σύγκρου­ση υπο­στη­ρί­χθη­κε μετα­ξύ άλλων από την Κίνα και τη Γαλ­λία και η άλλη από τις ΗΠΑ και το Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η πόλω­ση δεν εμπό­δι­σε τις αμε­ρι­κα­νι­κές πολυ­ε­θνι­κές να συνε­χί­σουν να συγκε­ντρώ­νουν παρα­γω­γι­κές εγκα­τα­στά­σεις στο έδα­φος της Κίνας και τη Γαλ­λία να επα­νε­ντα­χθεί στο ΝΑΤΟ το 2009.

Στις πολυ­πο­λι­κές θέσεις που εκτέ­θη­καν παρα­πά­νω, βρί­σκου­με μια κοι­νή ρίζα — τον οπορ­του­νι­σμό. Ο Λένιν προει­δο­ποιού­σε ενά­ντια στη χρή­ση του όρου “οπορ­του­νι­σμός” ως χαρα­κτη­ρι­σμού, δηλώ­νο­ντας τα εξής:

“Μάταια συχνά θεω­ρού­με τη λέξη αυτή ως “απλή αισχρο­λο­γία”, χωρίς να εξε­τά­ζου­με σοβα­ρά το νόη­μά της. Ένας οπορ­του­νι­στής δεν προ­δί­δει το κόμ­μα του, δεν το εξα­πα­τά, δεν το δια­σπά. Συνε­χί­ζει ειλι­κρι­νά και επι­με­λώς να το υπη­ρε­τεί. Αλλά το κοι­νό και δια­κρι­τι­κό του γνώ­ρι­σμα είναι η υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τά του στις δια­θέ­σεις της στιγ­μής, η αδυ­να­μία του να αντι­στα­θεί στη μόδα, η πολι­τι­κή του κοντό­φθαλ­μη και αχα­ρα­κτή­ρι­στη συμπε­ρι­φο­ρά. Ο οπορ­του­νι­σμός είναι η θυσία των μακρο­χρό­νιων και ουσια­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων του κόμ­μα­τος στα στιγ­μιαία, πρό­σκαι­ρα, δευ­τε­ρεύ­ο­ντα συμ­φέ­ρο­ντά του”.

Πράγ­μα­τι, οι υπο­στη­ρι­κτές της λεγό­με­νης “ειδι­κής επι­χεί­ρη­σης” βλέ­πουν στην επέμ­βα­ση της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας μια ευκαι­ρία για χει­ρα­φέ­τη­ση των λαών που βρί­σκο­νται κάτω από την μπό­τα του δυτι­κού κεφα­λαί­ου, αφού ο “άξο­νας ΝΑΤΟ — ΕΕ — ΗΠΑ” φέρε­ται πλέ­ον να μην μπο­ρεί να δια­τη­ρή­σει τον έλεγ­χο των αποι­κιών του. Αλλά τι έχουν να πουν αυτοί οι “παρά­γο­ντες της ειδι­κής επι­χεί­ρη­σης” για το γεγο­νός ότι πάνω από το 80% της αγο­ράς καυ­σί­μων στην ΕΕ βρί­σκε­ται πλέ­ον υπό τον έλεγ­χο των ΗΠΑ και ότι οι πρώ­τες ύλες από τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία αγο­ρά­ζο­νται σε εξευ­τε­λι­στι­κά χαμη­λές τιμές από τους καπι­τα­λι­στές της Κίνας και της Ινδίας;

Διά­φο­ροι κομ­μου­νι­στές και σοσια­λι­στές υπο­στη­ρι­κτές του ουκρα­νι­κού καθε­στώ­τος βλέ­πουν μια ευκαι­ρία για τους λαούς που ζουν στη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία να απε­λευ­θε­ρω­θούν από την “κατα­πί­ε­ση του Κρεμ­λί­νου” και, υπό τις σημαί­ες νέων κρα­τών, να εγκα­θι­δρύ­σουν “δημο­κρα­τία” στην καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, η οποία καταρ­ρέ­ει κάτω από μια μάζα οικο­νο­μι­κών αντι­φά­σε­ων και στρα­τιω­τι­κών ηττών. Παρ’ όλο τον παρα­λο­γι­σμό και την από­λυ­τη αιμο­δι­ψία, η θέση αυτή βρί­σκει ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρα στη­ρίγ­μα­τα και απο­τε­λεί, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, την κύρια εναλ­λα­κτι­κή λύση για τους υπο­στη­ρι­κτές των ειδι­κών επιχειρήσεων.

Και στις δύο περι­πτώ­σεις έχου­με να κάνου­με με “μαρ­ξι­στές” που ζητούν την ανα­θε­ώ­ρη­ση του Μαρξ και του Λένιν λόγω της υπο­τι­θέ­με­νης ανε­πι­και­ρό­τη­τας των θέσε­ων του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού για τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις. Περισ­σό­τε­ρα από 105 χρό­νια μετά τη δημο­σί­ευ­ση του έργου “Ιμπε­ρια­λι­σμός, ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού”, ο ιμπε­ρια­λι­σμός έχει τάχα απο­κτή­σει συγκε­κρι­μέ­να κρα­τι­κά όρια, σχε­δόν ενσαρ­κω­μέ­νος με τη μορ­φή του αμε­ρι­κα­νι­κού αετού, της ρωσι­κής αρκού­δας, του κινε­ζι­κού δρά­κου και άλλων πραγ­μα­τι­κών και φαντα­στι­κών χαρα­κτή­ρων. Τέτοιοι “μαρ­ξι­στές” έχουν μάλ­λον ξεχά­σει ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ένα στά­διο στην ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παρα­γω­γής και ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος είναι μια ένο­πλη λύση στις πολι­τι­κές αντι­φά­σεις στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού. Αυτοί οι σύγ­χρο­νοι οπα­δοί του Κάου­τσκι επι­μέ­νουν να απο­κα­λούν μεμο­νω­μέ­να κρά­τη ιμπε­ρια­λι­στές, πράγ­μα που δεν αλλά­ζει την ουσία του ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως την απο­κά­λυ­ψε ο Λένιν, ως επο­χής, βάρος των και­ρών του καπι­τα­λι­σμού και όχι ως κρα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος που περι­κλεί­ε­ται μέσα σε εθνι­κά σύνορα.

Υπάρχει ζωή μετά τους θανάτους;

Από τη μία πλευ­ρά, είναι άχα­ρο καθή­κον να κάνεις προ­βλέ­ψεις σε μια απρό­βλε­πτη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Από την άλλη, η εφαρ­μο­γή της μαρ­ξι­στι­κής μεθό­δου για την επε­ξερ­γα­σία πιθα­νών σενα­ρί­ων για το τέλος του πολέ­μου είναι απα­ραί­τη­τη. Για όσους υπο­στη­ρί­ζουν ξεκά­θα­ρα είτε τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία είτε την Ουκρα­νία, δεν υπάρ­χουν καθό­λου ερω­τή­μα­τα — κάθε πλευ­ρά απλώς πιστεύ­ει στη νίκη “των δικών της”. Για εκεί­νους που δεν στη­ρί­ζουν τα “δικά τους” αστι­κά κρά­τη, η υπό­θε­ση είναι κάπως πιο περίπλοκη.

Ας δού­με λοι­πόν τρία πιθα­νά σενά­ρια και ας προ­σπα­θή­σου­με να εκτι­μή­σου­με τι σημαί­νουν για την εργα­τι­κή τάξη μακροπρόθεσμα.

1. Βλέ­που­με μια χαμη­λής έντα­σης, μακρο­χρό­νια σύγκρου­ση ως το πιο πιθα­νό σενά­ριο, επει­δή κανέ­να από τα μέρη δεν είναι πρό­θυ­μο να δια­πραγ­μα­τευ­τεί για την ειρή­νη. Βλέ­που­με επί­σης μεγά­λης κλί­μα­κας εκστρα­τεί­ες πλη­ρο­φό­ρη­σης για την υπο­στή­ρι­ξη της στρα­τιω­τι­κής υστε­ρί­ας δημιουρ­γού­νται στο εσω­τε­ρι­κό κάθε χώρας. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει μια συνε­χι­ζό­με­νη αντι­πα­ρά­θε­ση που είναι μόνο η εστία, το πρώ­το σημείο βολής στην εξέ­λι­ξη του Τρί­του Παγκό­σμιου Πολέ­μου. Αν η τρέ­χου­σα δυνα­μι­κή συνε­χι­στεί και όλο και περισ­σό­τε­ρα αστι­κά κρά­τη εμπλα­κούν στην ανταλ­λα­γή απει­λών, κάποια στιγ­μή τα λόγια θα γίνουν πρά­ξεις. Δεν έχει νόη­μα να προ­βλέ­ψου­με πώς θα εξε­λι­χθεί ο Τρί­τος Παγκό­σμιος Πόλε­μος και πώς ακρι­βώς θα τελειώ­σει, αλλά όποιος και αν κερ­δί­σει, το προ­λε­τα­ριά­το θα είναι στους χαμένους.

Ας εξε­τά­σου­με περαι­τέ­ρω δύο σενά­ρια στα οποία ένας παγκό­σμιος πόλε­μος καθυ­στε­ρεί λόγω της τυπι­κής ήττας μιας από τις εμπό­λε­μες χώρες.

2. Η στρα­τιω­τι­κή ήττα της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας και η πιθα­νή διά­σπα­ση της χώρας σε έναν μεγά­λο αριθ­μό κυρί­αρ­χων κρα­τών. Αυτή η επι­λο­γή θα αντα­να­κλού­σε ουσια­στι­κά την επι­θυ­μία των κύριων ιμπε­ρια­λι­στι­κών πόλων — από τον Ατλα­ντι­κό μέχρι την Ασία — να θυσιά­σουν τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία προ­κει­μέ­νου να ανα­βλη­θεί η παγκό­σμια ιμπε­ρια­λι­στι­κή σφα­γή. Εξάλ­λου, η εμφά­νι­ση πολ­λών νέων χωρών ταυ­τό­χρο­να (σύμ­φω­να με διά­φο­ρες προ­βλέ­ψεις από 5 έως 26) σημαί­νει ανα­κα­τα­νο­μή εδα­φών, των πλου­σιό­τε­ρων απο­θε­μά­των πρώ­των υλών, αγο­ρών και σφαι­ρών επιρ­ρο­ής στις οποί­ες οι εκπρό­σω­ποι του δια­κρα­τι­κού κεφα­λαί­ου θα μπο­ρούν να ικα­νο­ποιούν προ­σω­ρι­νά τις ορέ­ξεις τους.

Σε αυτό το σενά­ριο, δεν είναι λιγό­τε­ρο ανη­συ­χη­τι­κές οι πιθα­νές ενέρ­γειες της “νική­τριας χώρας”, της Ουκρα­νί­ας. Η Ουκρα­νία θα απο­κτή­σει νέα εικό­να, νέα σύνο­ρα, εξο­πλι­σμό από τη Δύση και πολε­μο­χα­ρή στρα­τό και, κυρί­ως, το σοβι­νι­στι­κό και “ανί­κη­το” νέο ουκρα­νι­κό έθνος της. Υπο­θέ­του­με ότι το κυνή­γι μαγισ­σών, το οποίο διε­ξά­γε­ται πλέ­ον με εντα­τι­κούς ρυθ­μούς στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, μπο­ρεί κάλ­λι­στα να ξεχυ­θεί και εκτός Ουκρα­νί­ας μετά από έναν τέτοιο θρί­αμ­βο. Ειδι­κά αν οι κύριοι παγκό­σμιοι παί­κτες είναι απα­σχο­λη­μέ­νοι με το μοί­ρα­σμα όσων έχουν απο­μεί­νει από τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία και του ελέγ­χου του ουκρα­νι­κού καθε­στώ­τος — μαριο­νέ­τα. Σε κάθε περί­πτω­ση, ακό­μη και αν η ουκρα­νι­κή αστι­κή τάξη δεν διεκ­δι­κή­σει εδά­φη γει­το­νι­κών κρα­τών, θα βγουν τα μαχαί­ρια στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Αυτό ισχύ­ει ιδιαί­τε­ρα για τα εδά­φη του νοτιο­α­να­το­λι­κού τμή­μα­τος που θα γυρί­σουν πάλι στην Ουκρανία.

3. Στρα­τιω­τι­κή ήττα της Ουκρα­νί­ας. Πιθα­νό­τα­τα το λιγό­τε­ρο πιθα­νό σενά­ριο χωρίς τη χρή­ση όπλων μαζι­κής κατα­στρο­φής από τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία. Σε περί­πτω­ση που η Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει, ωστό­σο, ο πόλε­μος στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη δεν θα τερ­μα­τι­στεί, αλλά απλώς θα μετα­το­πι­στεί ελα­φρώς δυτι­κό­τε­ρα, προς τα σύνο­ρα της Πολω­νί­ας. Η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση, στην οποία κατα­φεύ­γουν σε όλο τον κόσμο και ιδιαί­τε­ρα στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, ανα­δει­κνύ­ει ότι οι χώρες της Βαλ­τι­κής, όπως και η Πολω­νία, μπο­ρούν κάλ­λι­στα να διεκ­δι­κή­σουν να ανα­λά­βουν τον ρόλο μιας “εφε­δρι­κής Ουκρα­νί­ας” για να συνε­χί­σει το δυτι­κό κεφά­λαιο να πιέ­ζει τη Ρωσία.

Ανα­φέ­ρου­με ότι το σενά­ριο της “νίκης” ενός από τα μέρη της σύγκρου­σης δεν συνε­πά­γε­ται ειρή­νη. Η ειρή­νη είναι το πιο σημα­ντι­κό εργα­λείο του παγκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού και προ­λε­τα­ρια­κού κινή­μα­τος στον αγώ­να του ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, για τον κομ­μου­νι­σμό. Η ειρή­νη είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να συνει­δη­το­ποι­ή­σει κανείς τη θέση του, να ενω­θεί, να αγω­νι­στεί. Ο πόλε­μος ήταν και θα είναι πάντα στοι­χείο και εργα­λείο της τάξης των εκμε­ταλ­λευ­τών. Ο πόλε­μος φέρ­νει μόνο χάος, θάνα­το και κατα­στρο­φή, διχα­σμό. Μια σερ­βι­κή παροι­μία είναι πολύ επί­και­ρη σήμε­ρα: “Στον πόλε­μο, οι πολι­τι­κοί ανταλ­λάσ­σουν όπλα, οι πλού­σιοι μοι­ρά­ζο­νται τα τρό­φι­μα και οι φτω­χοί δίνουν τα παι­διά τους. Όταν τελειώ­σει ο πόλε­μος, οι πολι­τι­κοί δίνουν τα χέρια, οι πλού­σιοι αυξά­νουν τις τιμές των τρο­φί­μων και οι φτω­χοί ψάχνουν τους τάφους των παι­διών τους”.

Ειρήνη στις καλύβες, πόλεμος στα παλάτια!

Οι Ουκρα­νοί Κομ­μου­νι­στές απαι­τού­με, από το μέρος της ηγε­σί­ας της Ουκρα­νί­ας που είναι ακό­μα σε θέση να πάρει ανε­ξάρ­τη­τες απο­φά­σεις, την άμε­ση παύ­ση των εχθρο­πρα­ξιών και την έναρ­ξη ειρη­νι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για τον τερ­μα­τι­σμό αυτής της σφαγής.

Ως Σοβιε­τι­κοί κομ­μου­νι­στές καλού­με τους συντρό­φους μας από τη Ρωσία να απαι­τή­σουν από την αστι­κή ηγε­σία του κρά­τους τους να βάλει τέλος στην επέμ­βα­ση και τη λεγό­με­νη “ειδι­κή επιχείρηση”.

Ως μέλη του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος καλού­με τους κομ­μου­νι­στές όλου του κόσμου να μποϊ­κο­τά­ρουν τις παρα­δό­σεις όπλων στα εμπό­λε­μα μέρη, ώστε να απο­τρα­πεί μια ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη κλι­μά­κω­ση της σύγκρουσης.

Δηλώ­νου­με την απαί­τη­σή μας για ειρή­νη με οποιο­δή­πο­τε, ακό­μη και το πιο “δυσμε­νές” τίμη­μα, καθώς έχου­με μάθει πολύ καλά το τίμη­μα του πολέ­μου από τις νεκρολογίες.

Εν κατα­κλεί­δι, παρα­θέ­του­με ένα από τα καλύ­τε­ρα συν­θή­μα­τα της Μεγά­λης Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης, το οποίο παρέ­λα­βαν οι Ουκρα­νοί Μπολ­σε­βί­κοι την επο­χή του Εμφυ­λί­ου Πολέ­μου 1917–1921:

“Ειρή­νη στις καλύ­βες! Πόλε­μος στα παλάτια!”».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα