Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ντάριο Φο, μια πολιτική φιγούρα κυρίαρχη στο ευρωπαϊκό θέατρο

Ήταν ένα χρό­νο πρίν, σαν σήμε­ρα, 13 Οκτω­βρί­ου 2016, όταν έφυ­γε από τη ζωή ο Ντά­ριο Φο, ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους καλ­λι­τέ­χνες και δια­νο­ού­με­νους — σκη­νο­θέ­της, ηθο­ποιός και συγγραφέας

Γεν­νη­μέ­νος στα 1926, αφο­σιώ­θη­κε από πολύ νωρίς στο θέα­τρο και πέρα­σε γρή­γο­ρα στην επι­θε­ώ­ρη­ση, στο ραδιό­φω­νο, τον κινη­μα­το­γρά­φο και την τηλε­ό­ρα­ση. Κινή­θη­κε ανά­με­σα στην κωμω­δία και στη σάτι­ρα και ίδρυ­σε τη δική του σκη­νή με τη συμπα­ρά­στα­ση της συνερ­γά­τι­δας και γυναί­κας του Φράν­κα Ράμε.

Με κατα­βο­λές από την Κομέ­ντια ντελ άρτε και το θέα­τρο των Ρου­τζά­ντε, Γκολ­ντό­νι και Μολιέ­ρου, ο Ντά­ριο Φο σημά­δε­ψε το θέα­τρο της επο­χής του με ευφυή θεα­τρι­κή σκέ­ψη και το όνει­ρο για ένα άλλο θέα­τρο, για έναν άλλο κόσμο, καλύ­τε­ρο! Οπως έλε­γε και ο ίδιος, «το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

Ο Ιτα­λός δημιουρ­γός, που έχει τιμη­θεί με το βρα­βείο Νόμπελ Λογο­τε­χνί­ας, είναι ένας ακα­τα­μά­χη­τος κωμι­κός, μια πολι­τι­κή φιγού­ρα με ηγε­τι­κά προ­σό­ντα στο ευρω­παϊ­κό θέα­τρο. Ο Φο έγι­νε διε­θνώς γνω­στός με την πολι­τι­κή φάρ­σα “Ο τυχαί­ος θάνα­τος ενός αναρχικού”.Ο Ντά­ριο Φο κυνη­γή­θη­κε και τιμω­ρή­θη­κε για τις δημο­κρα­τι­κές ιδέ­ες και πρά­ξεις του για πολ­λά χρό­νια. Δέχτη­κε επι­θέ­σεις φασι­στων. Η ιτα­λι­κή τηλε­ό­ρα­ση αρνή­θη­κε να προ­βά­λει τη δου­λειά του και η αστυ­νο­μία στα­μά­τη­σε πολ­λές φορές τις παρα­στά­σεις του. Ακό­μη, η επί­σκε­ψή του στις ΗΠΑ ήταν απαγορευμένη!

Ο Ντά­ριο Φο έγρα­ψε πολι­τι­κό θέα­τρο, θέα­τρο που είναι ταυ­τό­χρο­να λαϊ­κό και στρα­τευ­μέ­νο, που τοπο­θε­τεί­ται ηθε­λη­μέ­να εκτός συστή­μα­τος, ένα πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρο και ανε­ξάρ­τη­το θέα­τρο. Μιλώ­ντας για ένα από τα πιο γνω­στά έργα του, το «Δεν πλη­ρώ­νω! Δεν πλη­ρώ­νω!» σημεί­ω­νε: «Πιστεύ­ο­ντας πως με το γέλιο, τη σκλη­ρή σάτι­ρα, πετυ­χαί­νου­με τη μεγα­λύ­τε­ρη έκφρα­ση αμφι­βο­λί­ας και αμφι­σβή­τη­σης, γρά­ψα­με μια φάρ­σα. Αυτό το είδος φάρ­σας είναι μια θεα­τρι­κή φόρ­μα που επι­νό­η­σε ο ίδιος ο λαός, για να χτυ­πή­σει ανε­λέ­η­τα, με γλώσ­σα τσου­χτε­ρή, αιώ­νες τώρα, τα στρα­βά μάτια της εξου­σί­ας ή τα σάπια προ­ϊ­ό­ντα της κοι­νω­νί­ας». Γι’ αυτό και το έργο του χαρα­κτη­ρί­στη­κε ως «μια μαστι­γω­τι­κή, τρα­γι­κής υφής καταγ­γε­λία των συν­θη­κών ζωής της καπι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Ως ένα ρωμα­λέο, καθα­ρά και άμε­σα προ­ο­δευ­τι­κό, λαϊ­κό και αγω­νι­στι­κό θέατρο».

Ορι­σμέ­να από τα έργα του είναι το «Δεν πλη­ρώ­νω! Δεν πλη­ρώ­νω!», «Μίστε­ρο Μπού­φο», «Οι αρχάγ­γε­λοι δεν παί­ζουν Φλί­περ» και «Ο τυχαί­ος θάνα­τος ενός αναρχικού».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο