Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Οι ενοχές μας \ Δεν μπορέσαμε να σώσουμε τίποτα απ’ αυτά που θα ΄πρεπε να σωθούν!

Γρά­φει η \\  Ηλέ­κτρα Στρα­τω­νί­ου \\
20-Απρ-2015 _Σα να μην πέρα­σε μια μέρα!

Ωωω εσύ Μεσόγειος!

Πώς θ’ αντέ­ξεις τόσους ακάρ­φω­τους σταυ­ρούς, τόσα μάτια κλει­στά, τόσα στό­μα­τα ανοι­χτά στην τελευ­ταία τους κραυ­γή βοή­θειας;;; Κι εσύ άνθρω­πε της αγά­πης, πώς θα κοι­μη­θείς ξανά στο κρεβ­βά­τι σου χωρίς να θυμά­σαι “σαπιο­κά­ρα­βα”;;; Πώς θ’ ανα­σαί­νεις λεβά­ντα, χωρίς να σκέ­φτε­σαι το λιβά­νι που δεν βρή­κε μνή­μα να θυμιά­σει;;; Θα φύγει ο και­ρός… θα περάσει… !!

Πόσο φοβάμαι τη μέρα
που θα ξεθωριάσουν πάλι οι ενοχές μας!
_Εμείς… μόνο εμείς… γιατί _
δεν έχει χώρο για τους “άλλους”!

Οι ενο­χές μας

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο