Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει»: 14 χρόνια από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη

Ήταν σαν σήμε­ρα πριν 14 χρό­νια, στις 22 Μάη 2005, όταν έπα­ψε να χτυ­πά η καρ­διά ενός σπου­δαί­ου λαϊ­κού ηγέ­τη, ενός πραγ­μα­τι­κού κομ­μου­νι­στή, του Χαρί­λα­ου Φλωράκη. 

Γεν­νη­μέ­νος στις 20 Ιού­λη 1914 στο Παλιο­ζο­γλώ­πι των θεσ­σα­λι­κών Αγρά­φων, ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης έζη­σε μια ζωή που είναι άρρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νη με την ιστο­ρία του ΚΚΕ. Αντάρ­της, αγω­νι­στής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και αργό­τε­ρα του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΔΣΕ), ο Χαρί­λα­ος παρέ­μει­νε προ­ση­λω­μέ­νος στο δίκιο της  εργα­τι­κής τάξης και του λαού, το οποίο υπε­ρα­σπί­στη­κε με κάθε μέσο απ’ όποια θέση κι’ αν βρέθηκε. 

Η πολι­τι­κή και κομ­μα­τι­κή δρά­ση του Χαρί­λα­ου δε γνώ­ρι­σε δια­λείμ­μα­τα. Εξο­ρί­ες, φυλα­κί­σεις, διωγ­μοί, πολι­τι­κή προ­σφυ­γιά περι­λαμ­βά­νο­νται στο βιο­γρα­φι­κό του κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη. Την άνοι­ξη του 1949 ανα­δεί­χθη­κε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και στη συνέ­χεια τακτι­κό. Τον Ιού­νη του 1972, η 16η Ολο­μέ­λεια τον εξέ­λε­ξε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ το Δεκέμ­βρη του ’72, στη 17η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ, ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης εκλέ­γε­ται Α’ Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Κόμματος.

Παρέ­μει­νε στη θέση του γενι­κού γραμ­μα­τέα μέχρι το 1989. Ο ρόλος του κατά την περί­ο­δο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών (1989–1991), όταν η ομά­δα των φρα­ξιο­νι­στών οπορ­του­νι­στών του «Συνα­σπι­σμού» επι­χεί­ρη­σε να δια­σπά­σει το Κόμ­μα, ήταν καθο­ρι­στι­κός για την διά­σω­ση και ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΚΚΕ. Υπε­ρα­σπί­στη­κε με σθέ­νος τον μαρ­ξι­στι­κό-λενι­νι­στι­κό χαρα­κτή­ρα και ιδε­ο­λο­γία του ΚΚΕ. 

Ο Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης ανα­γνώ­ρι­ζε και υπε­ρα­σπί­ζο­νταν τις σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, ιδιαί­τε­ρα της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης. Για τη διε­θνι­στι­κή του δρά­ση τιμή­θη­κε από πολ­λά Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα ανά τον κόσμο, με αξιο­ση­μεί­ω­τη τη βρά­βευ­ση του με το βρα­βείο Λένιν τον Σεπτέμ­βρη του 1984 από την ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Σοβιε­τι­κής Ένωσης. 

Έχο­ντας συμπλη­ρώ­σει μια ζωή 91 χρό­νων γεμά­τη αγώ­νες και θυσί­ες για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, έφυ­γε από τη ζωή στις 22 Μάη 2005 στην Αθή­να. Η πολι­τι­κή του κηδεία — στην οποία παρα­βρέ­θη­κε πλή­θος κόσμου απ’ όλη την Ελλά­δα — έγι­νε στον Περισ­σό, ενώ τάφη­κε, όπως επι­θυ­μού­σε, στην ιδιαί­τε­ρη του πατρί­δα, το Παλιο­ζο­γλώ­πι Ραχούλας.

Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης: Για πάντα παρών στους αγώ­νες για ένα καλύ­τε­ρο αύριο

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «Αυτός ο κόσμος μπο­ρεί ν’ αλλά­ξει και θ’ αλλάξει!»

Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης: Σημειώ­σεις για την αντε­πα­νά­στα­ση, τον σοσια­λι­σμό και τον οπορτουνισμό

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο