Οι «παπαρατσένκο» της Κουμουνδούρου

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η ιστο­ρία του 20ου αιώ­να έχει απο­δεί­ξει ότι το χει­ρό­τε­ρο είδος αντι­κομ­μου­νι­σμού δεν βρί­σκο­νταν στη Δεξιά η την άκρα Δεξιά. Δεξιοί, εθνι­κι­στές και φασί­στες ουδέ­πο­τε έκρυ­ψαν το βαθύ μίσος τους για τους κομ­μου­νι­στές και την ταξι­κή πάλη.

Αντί­θε­τα, το πιο ύπου­λο, καμου­φλα­ρι­σμέ­νο και ως εκ τού­του αδί­στα­κτο είδος αντι­κομ­μου­νι­σμού έβρι­σκε πάντα κατα­φύ­γιο στις παρυ­φές της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Η κατά­πνι­ξη της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης στη Γερ­μα­νία το 1918, η συμ­βο­λή της στην άνο­δο του Χίτλερ στην εξου­σία, ο κομ­βι­κός ρόλος της ως ανά­χω­μα στην ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση πλα­τιών εργα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών στη μετα­πο­λε­μι­κή Ευρώ­πη, η πολε­μι­κή της ενά­ντια στην Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις κυβερ­νή­σεις των σοσια­λι­στι­κών χωρών, απο­τε­λούν εμβλη­μα­τι­κά παρα­δείγ­μα­τα του πως τοπο­θε­τού­νταν δια­χρο­νι­κά η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία απέ­να­ντι στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα.

Τα τελευ­ταία δεκα­πέ­ντε χρό­νια, η ραγδαία μετε­ξέ­λι­ξη του ΣΥΡΙΖΑ από μικρό οπορ­του­νι­στι­κό κόμ­μα σε βασι­κό φορέα της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας οδή­γη­σε στην όξυν­ση των αντι­κομ­μου­νι­στι­κών του χαρα­κτη­ρι­στι­κών. Αν στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 ο τότε «Συνα­σπι­σμός» πανη­γύ­ρι­ζε ντρο­πα­λά για τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, ο σημε­ρι­νός ΣΥΡΙΖΑ «τσα­λα­βου­τά­ει» απρο­σχη­μά­τι­στα στον πιο χυδαίο αντι­κομ­μου­νι­σμό, εντάσ­σο­ντας στο μηχα­νι­σμό του ακό­μη και σεση­μα­σμέ­νους σημαιο­φό­ρους της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας όπως ο καθη­γη­τής Μαραντζίδης.

Η απο­γεί­ω­ση της αθλιό­τη­τας είναι η από­πει­ρα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύ­νει τον αντι­κομ­μου­νι­σμό του καπη­λευό­με­νος ανε­ρυ­θρί­α­στα τις θυσί­ες και τους ηρω­ϊ­κούς αγώ­νες του ελλη­νι­κού και διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Διό­τι, για παρά­δειγ­μα, χρειά­ζε­ται τερά­στιο θρά­σος και πολι­τι­κή ξετσιπωσιά:

— Από τη μια να κατα­θέ­τεις λου­λού­δια στην Και­σα­ρια­νή, εκεί όπου εκτε­λέ­στη­καν 200 κομ­μου­νι­στές από τους Ναζί και, από την άλλη, να προ­σλαμ­βά­νεις για σύμ­βου­λό σου έναν επαγ­γελ­μα­τία συκο­φά­ντη της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης που στα πονή­μα­τά του ξεπλέ­νει τα Τάγ­μα­τα Ασφαλείας.

— Από τη μια να καμώ­νε­σαι πως «τιμάς» τον ήρωα κομ­μου­νι­στή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη και, απ’ την άλλη, να υπο­γρά­φεις κατά­πτυ­στες αντι­κομ­μου­νι­στές δια­κη­ρύ­ξεις της ΕΕ περί «σιδη­ρούν παρα­πε­τά­σμα­τος», όπως αυτή στο Σιμπί­ου της Ρου­μα­νί­ας το 2019.

— Από τη μια να παρί­στα­σαι στην κηδεία του ηγέ­τη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης Φ. Κάστρο, που­λώ­ντας τζά­μπα αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμό τάχα ως «φίλος» του κου­βα­νι­κού λαού και, από την άλλη, να απο­δει­κνύ­ε­σαι ο καλύ­τε­ρος υπη­ρέ­της των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, να υπο­γρά­φεις συμ­φω­νία για επέ­κτα­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βάσε­ων και να συνα­γε­λά­ζε­σαι με τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ.

Τι σχέ­ση έχει άρα­γε η ιδε­ο­λο­γι­κά σαπι­σμέ­νη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία του ΣΥΡΙΖΑ με τις ηρω­ϊ­κές παρα­δό­σεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Μπε­λο­γιάν­νη, του Πλου­μπί­δη, του αγω­νι­στή της Ειρή­νης Λαμπράκη;

Μπο­ρουν να χωρέ­σουν στο ίδιο κάδρο ο Βελου­χιώ­της και τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα τύπου Μαραντζίδη;

Τι σόι «Ριζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά» είναι άρα­γε αυτή που συνα­γε­λα­ζε­ται προ­ε­κλο­γι­κά με πατε­ντα­ρι­σμέ­νους ακρο­δε­ξιούς και φασί­στες, προ­κει­μέ­νου να κερ­δί­σει λίγες ψήφους παραπάνω;

Όλα αυτά πρέ­πει στις 25 Ιού­νη να απο­τε­λέ­σουν ενα επι­πλέ­ον κρι­τή­ριο ψήφου για όσους θεω­ρούν τους εαυ­τούς τους αρι­στε­ρούς και προ­ο­δευ­τι­κούς, για όλους όσους τιμούν πραγ­μα­τι­κά και όχι ψευ­δε­πί­γρα­φα τις αγω­νι­στι­κές παρα­δό­σεις του λαού μας.

Και εδώ το δίλημ­μα έχει μόνο δύο απα­ντή­σεις: Ή με το ΚΚΕ ή με τους «παπα­ρα­τσέν­κο» της σοσιαλδημοκρατίας.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα