Ουρανία Κοσμίδου: Γράμμα στον Γιάννη Ρίτσο

Σαν απο­τσί­γα­ρα πατού­σαν τους ανθρώπους.

Δεν το βαστού­σε η καρ­διά κι ο νους σου.

Υψω­μέ­νες γρο­θιές ανε­μί­ζαν στα λόγια σου.

Κι εγώ αγέν­νη­τη τότε.

Σ’ ευχα­ρι­στώ που αργότερα

με κέρα­σες μες τις σελί­δες σου

το από­σταγ­μα της ιστο­ρί­ας του ανθρώπου.

Για χάρη σου έρα­ψα ένα ματσά­κι κυκλάμινα

στη μέση του στηθόδεσμου.

Έβα­λα το κόκ­κι­νο φουστάνι

που τόσο μας άρε­σε και τους δυο.

Σε επι­σκέ­φτη­κα στο ηλιό­λου­στο μπαλ­κό­νι σου.

Στην αυλή σταθ­μευ­μέ­νο ένα μικρό αερόστατο

που χωρά πολ­λές ψυχές, πολ­λά σημά­δια ζωής,

καλά­θια με τρι­φύλ­λι κι ώρι­μα φρούτα.

Να σου πω πόσο χαί­ρο­μαι που μου ‘μαθες

να μη φέρο­μαι ως έρμαιο αλλο­τρί­ων σχεδίων

ως φοβι­σμέ­νο αγρίμι

σκαρ­φα­λω­μέ­νο στα βομ­βαρ­δι­σμέ­να πατά­ρια της Βαβέλ.

Μου ‘μαθες να μη φωνα­σκώ, αλλά και να μη σωπαίνω.

Μου μίλη­σες για τις πλη­γές, το δίκιο και την ομορφιά

για την ευερ­γε­σία του έρωτα

για την ανα­τρο­πή της καθημερινότητας.

Μ’ έπει­σες να σφίγ­γω το χέρι του άλλου

όταν δεν το περιμένει

και δεν το τολμά.

Διά­βα­σα το στερ­νό σου γραφτό.

Ήταν αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα.

Άνοι­ξες την πόρ­τα ήρεμα…

Σφίγ­γο­ντας σα λάφυ­ρο τα καρ­φιά της κατα­δί­κης σου

στο μαρ­μά­ρι­νο τρα­πέ­ζι που το δέρ­νει η αλμύρα

κρα­τώ­ντας τη σμί­λη των στίχων

έπλα­σες τον πιο φωτει­νό εαυ­τό μου.

Σαν απο­τσί­γα­ρα πατούν και τώρα τους ανθρώπους.

Τα φωτα­χτέ­ρια σου σκορπίστηκαν

μαγκω­μέ­να σε γρα­νά­ζια νεανικά

αντί σφυ­ριά πλή­κτρα κτυπούν

αντί στη διψα­σμέ­νη φύση και τα σύρματα

μες σε καλώ­δια, σε δίκτυα ασύρματα

πλα­νώ­νται και σε οθόνες.

Δεν είναι αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα

σου απο­κρί­νο­μαι

να σηκω­θούν απ’ τις αβύσ­σους των γραφείων

και να απαι­τή­σουν τα αγα­θά που τόσο πόθησες.

«Ο Μεγά­λος Ζωο­λο­γι­κός Κήπος» του Νικο­λάς Γκι­γιέν, από­δο­ση Γιάν­νη Ρίτσου