«Ο θάνατος του Στάλιν»: Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως…

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Αρι­στεί­δης Λαμπρού­λης //

Ψέμα, δυσφή­μι­ση, συκο­φά­ντι­ση, παρου­σί­α­ση πλα­στών γεγο­νό­των ως αλη­θι­νών… Μόνο και μια από τις παρα­πά­νω κατα­στά­σεις καθί­στα­ται ικα­νή να εξορ­γί­σει κάποιον φυσιο­λο­γι­κό άνθρω­πο. Όταν, όμως, όλα αυτά συν­δυά­ζο­νται και επι­κε­ντρώ­νο­νται σε ένα συγκε­κρι­μέ­νο θέμα επί πάνω από μισό αιώ­να, τότε πώς θα όφει­λε να αντι­δρά­σει είς σόφρων πολί­της; Πόσο μάλ­λον όταν το θέμα αυτό αφο­ρά ένα αμι­γώς πολι­τι­κό-ιστο­ρι­κό ζήτη­μα! Πόσο μάλ­λον όταν το πολι­τι­κό-ιστο­ρι­κό αυτό ζήτη­μα σχε­τί­ζε­ται με μια αδιαμ­φι­σβή­τη­τα σπου­δαία προ­σω­πι­κό­τη­τα που σημά­δε­ψε ανε­ξί­τη­λα τον σύντο­μο και πολυ­τά­ρα­χο εικο­στό αιώ­να, που δια­δρα­μά­τι­σε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο σε μια σει­ρά από αξιο­ση­μεί­ω­τα γεγο­νό­τα και που αγιο­ποι­ή­θη­κε από εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους ανά τον κόσμο και δαι­μο­νο­ποι­ή­θη­κε από άλλους τόσους…

Περί Ιωσήφ Βησ­σα­ριό­νο­βιτς, λοι­πόν, ο λόγος, κατά κόσμον Στά­λιν, γενι­κού γραμ­μα­τέ­ως του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της ΕΣΣΔ και ηγέ­της της αχα­νούς σοσια­λι­στι­κής χώρας επί μια τριακονταετία…

Θα μπο­ρού­σε κανείς, κάλ­λι­στα, να ισχυ­ρι­στεί πως πρό­κει­ται για ιερο­συ­λία να εξα­κο­λου­θείς να επι­τί­θε­σαι με τέτοιο βάναυ­σο τρό­πο, μίσος και προ­πα­γάν­δα του χει­ρί­στου είδους σε έναν άνθρω­πο που έχει απο­βιώ­σει εδώ και εξή­ντα πέντε ολό­κλη­ρα χρόνια…

Θα μπο­ρού­σε, όμως, επί­σης κάλ­λι­στα, να εμπέ­σει στην κατη­γο­ρία της ξεφτί­λας όλη αυτή η υπε­ρε­βδο­μη­ντά­χρο­νη επί­θε­ση στο πρό­σω­πο του «πατε­ρού­λη», επί­θε­ση που χρό­νο με τον χρό­νο εντεί­νε­ται και που έχει κορυ­φω­θεί τα τελευ­ταία είκο­σι εφτά χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Η νέα ψηφί­δα του 2018 στο μεγά­λο ψηφι­δω­τό του psycho-αντι­κομ­μου­νι­σμού είναι, αδιαμ­φι­σβή­τη­τα, η ται­νία του Armando Iannucci , «Ο θάνα­τος του Στά­λιν». Και, ενώ η διε­θνής κατα­κραυ­γή πλα­κώ­νει την όποια από­πει­ρα δια­κω­μώ­δη­σης του θρη­σκευ­τι­κού φανα­τι­σμού ή τοπο­θε­τεί στη μαύ­ρη λίστα τους επι­κρι­τές της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πολι­τι­κής των ΗΠΑ, κάθε­ται άνε­τα και προ­κλη­τι­κά στην πρώ­τη σει­ρά των θέσε­ων των κινη­μα­το­γρα­φι­κών αιθου­σών και κατα­χει­ρο­κρο­τά αυτήν και τις αντί­στοι­χες προ­σβο­λές στην επι­στή­μη της ιστο­ρί­ας και της πολι­τι­κής, ντύ­νο­ντάς τις, κου­κου­λώ­νο­ντάς τις, μάλι­στα, με τον μαν­δύα της ‘’πολι­τι­κής σάτι­ρας’’. Το ίδιο έκα­νε, εξάλ­λου και πέρυ­σι με την αηδια­στι­κή, ελε­ει­νή παρα­γω­γή ‘’Bitter harvest’’, το ίδιο έκα­νε, το 1992, με το βασι­σμέ­νο σε αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ανέκ­δο­τα και ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του Μεσο­πο­λέ­μου φίλμ ονό­μα­τι «Stalin» ή νωρί­τε­ρα, το 1983, με το ανά­λο­γης ποιό­τη­τας και ακό­μη χαμη­λό­τε­ρου επι­πέ­δου ‘’Red monarch’’… Το ίδιο, βέβαια, συνέ­βη σε κάθε περί­πτω­ση κυκλο­φο­ρί­ας μιας από τις δεκά­δες, υπάρ­χου­σες πλέ­ον, εμε­τι­κές, αντιε­πι­στη­μο­νι­κές, φαι­δρές, προ­σβλη­τι­κές, αντι­κομ­μου­νι­στι­κές ταινίες.

Τι και αν απε­δεί­χθη­σαν πλα­στά τα χαρ­τιά, τα φερό­με­να ως επί­ση­μα κρα­τι­κά αρχεία των μυστι­κών υπη­ρε­σιών της ΕΣΣΔ, που κου­νού­σε με περίσ­σιο θρά­σος ο μέθυ­σος αμε­ρι­κα­νό­δου­λος Γιέλ­τσιν προ­κει­μέ­νου να απε­νο­χο­ποι­ή­σει τους ναζί στην υπό­θε­ση του Κατίν και να απο­δώ­σει το φρι­κια­στι­κό έγκλη­μα στους Σοβιε­τι­κούς… Τι και αν μαρ­τυ­ρί­ες και βιώ­μα­τα ανθρώ­πων, καθώς και αδιαμ­φι­σβή­τη­τα στοι­χεία καθι­στούν ολο­φά­νε­ρο πως η κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­ση χόρ­τα­σε και δεν αφά­νι­σε τους λαούς της ΕΣΣΔ… Τι και αν ο Στά­λιν, ιστο­ρι­κώς τεκ­μη­ριω­μέ­να και απο­δε­δειγ­μέ­να, υπήρ­ξε ο ηγέ­της της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, της τιτά­νιας πάλης ενά­ντια στο τερα­τούρ­γη­μα του Χίτλερ, το Γ’ Ράιχ… Τι και αν οι ξένοι διπλω­μά­τες που διέ­με­ναν στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση κατά την περί­ο­δο των δικών της Μόσχας δια­βε­βαιώ­νουν ότι οι τελευ­ταί­ες κάθε άλλο παρά άδι­κες ή σκη­νο­θε­τη­μέ­νες ήταν… Τι και αν ο ίδιος ο ενορ­χη­στρω­τής των περισ­σό­τε­ρων αντι­σο­βιε­τι­κών σταυ­ρο­φο­ριών, Ουίν­στον Τσώρ­τσιλ, χαρα­κτη­ρί­ζει το σύμ­φω­νο Μολό­τωφ-Ρίμπερ­ντροπ ως διπλω­μα­τι­κή επι­τυ­χία του Στά­λιν… Οι κρα­τού­ντες τα ηνία της εξου­σί­ας στον λεγό­με­νο ‘’Δυτι­κό κόσμο’’ εξα­κο­λου­θούν να επι­στρα­τεύ­ουν όλη τους τη μαε­στρία, τη διε­στραμ­μέ­νη φαντα­σία και τους πολυ­πλό­κα­μους μηχα­νι­σμούς τους, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σουν τους παθη­τι­κο­ποι­η­μέ­νους και ταξι­κά ασυ­νεί­δη­τους πλη­θυ­σμούς τους πως ο Στά­λιν καθ’όλη τη χρο­νι­κή περί­ο­δο 1923–1953 έφται­γε προ­σω­πι­κώς για τα πάντα στην ΕΣΣΔ πλην του βαρέ­ως σιβη­ρι­κού χειμώνα…

Με την προ­βο­λή και ιδί­ως πλέ­ον με την επα­να­προ­βο­λή του «Ο θάνα­τος του Στά­λιν», κατ’ακολουθίαν του αρχαί­ου ρητού «Επα­νά­λη­ψις , μήτηρ πάσης μαθή­σε­ως», στις ελλη­νι­κές αίθου­σες απο­δει­κνύ­ε­ται έτι μια φορά ότι και η έβδο­μη τέχνη θα κατα­λή­ξει έρμαιο στα χέρια των προ­σκυ­νη­τών του ‘’laissez faire’’ προ­κει­μέ­νου, αφε­νός, να σβή­σει από τη μνή­μη των λαών η ανυ­πο­λό­γι­στη προ­σφο­ρά του σοσια­λι­σμού στην ανθρω­πό­τη­τα και, αφε­τέ­ρου, να εξου­δε­τε­ρω­θεί κάθε από­πει­ρα ώρι­μης, λογι­κή , απο­τε­λε­σμα­τι­κής και ολο­κλη­ρω­μέ­νης αμφι­σβή­τη­σης του καπι­τα­λι­σμού, να θεω­ρη­θεί η εναλ­λα­κτι­κή και η επα­να­στα­τι­κή προ­ο­πτι­κή ως ένα ουτο­πι­κό όνει­ρο που με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια οδη­γεί σε έναν ζωντα­νό εφιάλτη…

Ό,τι, όμως, γρά­φε­ται με αίμα δε σβή­νει με βρώ­μι­κο μελά­νι! Η έφο­δος του ανθρώ­που στον ουρα­νό έγι­νε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα! Η καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή του Ιωσήφ Βησ­σα­ριό­νο­βιτς σε αυτό στοι­χειώ­νει έως σήμε­ρα εκεί­νους που κρα­τούν σφι­χτά τα χαλι­νά­ρια τα οποία κρα­τούν τους λαούς δέσμιους της εκμε­τάλ­λευ­σης. Γι’αυτό θέλουν να θυμού­νται διαρ­κώς το θάνα­το του μπολ­σε­βί­κου ηγέ­τη. Γι’αυτό θέλουν να μας τον θυμί­ζουν συνέ­χεια με κάθε τρό­πο και μέσο… Η αμη­χα­νία και η σύγ­χυ­σή τους, όμως, τους εμπο­δί­ζει να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν το εξής : Οι άνθρω­ποι φεύ­γουν, μα οι ιδέ­ες μένουν! Οι ιδέ­ες που ο Στά­λιν, ο πατέ­ρας των λαών πρέ­σβευε σε όλη του τη ζωή είναι, σήμε­ρα, ζωντα­νές και πιο επί­και­ρες από ποτέ! Και αν χθες η κόκ­κι­νη σημαία υπε­στά­λη από το Κρεμ­λί­νο, ως το απο­κο­ρύ­φω­μα μιας σει­ράς αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών, αύριο θα υψω­θεί σε ακό­μα περισ­σό­τε­ρα σημεία, θα αγκα­λιά­σει την υφή­λιο! Μονα­δι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση: τα εκα­τομ­μύ­ρια των ανθρώ­πι­νων όντων που στέλ­νο­νται, καθη­με­ρι­νά, στην κόλα­ση να απα­ντή­σουν με το «Εμπρός της Γης οι κολασμένοι»…

Αρι­στεί­δης Λαμπρούλης
19/4/2018
Η αντί­δρα­ση ενός νέου φοι­τη­τή, σχε­τι­κά με την προ­βο­λή και την χθε­σι­νή επα­να­προ­βο­λή της αντι­ι­στο­ρι­κής, αντι­κομ­μου­νι­στι­κής ται­νί­ας «Ο θάνα­τος του Στάλιν».