Ο Μαρκουλάκης _ανεξάρτητα από τις αδιαμφισβήτητες καλλιτεχνικές του ικανότητες, αποτελεί “persona” και επομένως όταν στο πρόγραμμα της παράστασης για την οποία θα μιλήσουμε αναλυτικά στη συνέχεια ξεκινάει με Andrew Carnegie \ “The greatest astonishment of my life was the discovery who does the work the who gets rich” (η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου ήταν η ανακάλυψη για το ποιος δουλεύει και ποιος γίνεται πλούσιος), θα αρχίσουμε από αυτό.
Άντριου Κάρνεγκι
Ο Άντριου Κάρνεγκι (Andrew Carnegie 1835 _1919) ήταν Σκοτσέζος-Αμερικάνος μεγαλοβιομήχανος και πρώτος διδάξας ως “φιλάνθρωπος”, “εθνικός ευεργέτης” και “tax deductible” _Για να πούμε την αλήθεια τον πρόλαβε ο δικός μας Ανδρέας Συγγρός
O Κάρνεγκι ηγήθηκε της επέκτασης της Αμερικάνικης βιομηχανίας χάλυβα στα τέλη του 19ου αιώνα και έγινε ένας από τους πλουσιότερους Αμερικάνους στην ιστορία, κυρίως “δωρίζοντας” ~350 εκατομ$ (5.2 δις$ σημερινά), σε φιλανθρωπίες, ιδρύματα και πανεπιστήμια. Αυτά τα “άλλα κόλπα” τα δημοσίευσε το 1889 με τίτλο “The Gospel of Wealth”. Ξεκινώντας να δουλεύει ως τηλεγραφιστής, μέχρι το 1860 είχε επενδύσεις σε σιδηρόδρομους, και γερανογέφυρες (βλ Cosco), στη συνέχεια συγκέντρωσε ακόμη περισσότερο πλούτο ως πωλητής ομολόγων μαζεύοντας χρήματα για αμερικάνικη επιχείρηση επέκτασης στην Ευρώπη. Ίδρυσε την Pittsburgh’s Carnegie Steel Company την οποία στην συνέχεια πούλησε στον Τζ. Π. Μόργκαν το 1901 έναντι 303.450.000$ (πάνω από 5δις$ σημερινά) ξεπερνώντας τον Τζον Ντ. Ροκφέλερ ως ο πλουσιότερος Αμερικάνος για τα επόμενα 20 χρόνια.
Η «κληρονομιά» του Κάρνεγκι, συνεχίζεται μέσω “θεσμών” και ΜηΚυΟ της Wall Street, της Silicon Valley κά _βλ Giving Pledge», ένα κλειστό κλαμπ δισεκατομμυριούχων, που έφτιαξαν το 2010 ο συνιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς και ο επιχειρηματίας-επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ, «κίνημα φιλάνθρωπων» που περιγράφεται στη σχετική ιστοσελίδα. Φιλανθρωπία ώστε να πληρώνεις λιγότερο από 1% φόρο _δλδ. εφαρμόζοντας το απανταχού ταξικό σύστημα δικαίου των αστών αντί για _“πολλά από τους λίγους” _“λίγα από τους πολλούς”
Για “επιβίωση των πλουσιότερων” έκανε λόγο σε πρόσφατη έκθεσή της η οργάνωση Oxfam, _με φωτο κεφαλίδας αυτόν τον καιρό Παλαιστίνη κάνοντας λόγο για ταυτόχρονη έκρηξη της ακραίας φτώχειας και των εταιρικών κερδών. “Ένας φόρος έως και 5% στους πολυεκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους του κόσμου θα μπορούσε να συγκεντρώσει 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, αρκετά για να βγάλουν 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια”.
Η Ξένια Καλογεροπούλου
πρωταγωνιστεί στην παράσταση “The Humans” _
και μόνο γι αυτό αξίζει να πάμε!
Η 88χρονη+ σήμερα μεγάλη μας _πολυβραβευμένη ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας επίτιμη διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και πολλά ακόμη, σπουδαγμένη στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου και με το Θέατρο Πόρτα να γράφει ιστορία από το 1984, με την “Παιδική Σκηνή” στην “Μικρή Πόρτα” από το 1972.
“Είπα αμέσως ΝΑΙ στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, χωρίς να ξέρω το έργο. Ήθελα να δουλέψω μαζί του, έπαιζε στο Πόρτα όταν ήταν νεαρούλης”, είπε. Δεν φαντάστηκα ότι η γιαγιά που θα υποδυόμουν, με αλτσχάιμερ και καθηλωμένη σε αμαξίδιο, θα ήταν ένας τόσο συγκινητικός ρόλος. Τον αγάπησα πάρα πολύ. Στην ηλικία που είμαι, το να παίζεις με τόσο ωραίους συνάδελφους σε ένα ωραίο θέατρο είναι ένα δώρο. Αυτό που με βοήθησε να ενσαρκώσω την ηρωίδα με αλτσχάιμερ Θυμάμαι …όταν πριν χρόνια είχα σχεδόν καθολική απώλεια της παραλίγο να με πάρει από κάτω…”, με έπιασε μία απελπισία. Έλεγα “εν θέλω να ζήσω, θέλω να πεθάνω”, και τώρα θέλω πάρα πολύ να ζω, μου αρέσει πολύ να ζω και να δουλεύω. Πρέπει να χαίρομαι που βλέπω αυτά που βλέπω…
Το 2021 γυρίστηκε μια αμερικανική ψυχολογική δραματική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Stephen Karam στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο του μεγάλου μήκους, που βασιζόταν στο ομώνυμο μονόπρακτο έργο του. Πρωταγωνιστες Richard Jenkins, Jayne Houdyshell, Amy Schumer, Beanie Feldstein, Steven Yeun και June Squibb. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο 2021 και κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη σε κινηματογράφους και Showtime. Νωρίτερα (30-Σεπ-2015 _και μέχρι τα μέσα Γενάρη) έκανε την πρώτη παράσταση στη Νέα Υόρκη (Roundabout Theatre Company) και αμέσως μετά σε συμπαραγωγή Broadway (Scott Rudin, Barry Diller, Roundabout Theatre Company).
“Ένα έργο στοιχειωμένο, όμορφα υλοποιημένο, πιθανότατα το καλύτερο που θα δούμε όλη τη σεζόν… Απίστευτα αστείο και εντελώς υπέροχο”. _The New York Times
Σπάζοντας την παράδοση, ο Erik Blake έφερε την οικογένειά του στην Πενσυλβάνια για να γιορτάσει την Ημέρα των Ευχαριστιών στο διαμέρισμα της κόρης του στο κάτω Μανχάταν. Καθώς το σκοτάδι πέφτει έξω από την ακαταμάχητη προπολεμική διπλή όψη, τα απόκοσμα πράγματα αρχίζουν να ξεσπούν τη νύχτα. Σύντομα, οι οικογενειακές εντάσεις φτάνουν σε σημείο βρασμού… και η χαρά, η καρδιά και η φρίκη της οικογένειας των Μπλέικ αποκαλύπτονται. “Πανέμορφο. Ο Stephen Karam μας αναγκάζει με τόλμη σε έναν κόσμο πέρα από τον οικείο.” _ Time out New york
Η Roundabout Theatre Company παρουσιάζει την πρεμιέρα της Νέας Υόρκης του The Humans του φιναλίστ του βραβείου Pulitzer Stephen Karam (Sons of the Prophet, Speech & Debate). Ο δύο φορές βραβευμένος με Tony Award® Joe Mantello (The Last Ship, Roundabout’s Assassins) σκηνοθετεί.
Το The Humans αποτελεί μέρος του Roundabout’s New Play Initiative, μιας συλλογής προγραμμάτων, σχεδιασμένων για την προώθηση και την παραγωγή νέων έργων από ανερχόμενους και καταξιωμένους καλλιτέχνες. Το The Humans είναι το δεύτερο έργο του Karam που παραγγέλθηκε από την Roundabout Theatre Company, μετά το εξαιρετικά αναγνωρισμένο Speech & Debate (2007) και Sons of the Prophet
«Απολύτως, αδυσώπητα τέλειο… Απίστευτα αστείο, παρόλο που χτυπάει την καρδιά και τρομάζει τα bejesus από μέσα σου». _New York Magazine
Υπόθεση
Την Ημέρα των Ευχαριστιών, ο Erik και η Deirdre Blake, η κόρη τους Aimee, και η γερόντισσα μητέρα του Erik, Momo, επισκέπτονται την άλλη τους κόρη, Brigid και τον σύντροφό της Richard στο νέο τους διαμέρισμα στην Chinatown. Ο Erik αποδοκιμάζει αμέσως το υποβαθμισμένο διαμέρισμα σε μια περιοχή που συνέχεια πλημμυρίζει και κοντά στο “Ground Zero” (σσ. το _πρώην, Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, συχνά αναφέρεται ως “Ground Zero” ή “the Pile” αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στο Κάτω Μανχάταν της Ν. Υόρκης).
Στις 9/11, είχε οδηγήσει την Έιμι σε μια συνέντευξη για δουλειά και είχε σχεδιάσει να επισκεφτεί το επίπεδο παρατήρησης των Δίδυμων Πύργων, αλλά περίμενε απέναντι καθώς δεν είχε ανοίξει ακόμη. Έχει επίσης στοιχειωθεί από τις αναμνήσεις που είδε ένα νεκρό θύμα που έμοιαζε με την Aimee.
(παρένθεση)
Όχι τυχαία η όλη υπόθεση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του 24ωρου “Thanksgiving” _“ημέρα των ευχαριστιών” μιας γιορτής της 4ης Πέμπτη του Νοεμβρίου. Ξεκίνησε ως Γιορτή της συγκομιδής και στο επίκεντρο παραμένει το δείπνο από φαγητά και τοπικά πιάτα, όπως γαλοπούλα, πατάτες (συνήθως πουρέ), γέμιση, σκουός, καλαμπόκι, πράσινα φασόλια και κολοκυθόπιτα. Θεωρείται ως η αρχή της εποχής διακοπών, που περιλαμβάνει Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
Καθώς το βράδυ τελειώνει, αντί για χαρά, είναι εμφανής στην οικογένεια η ένταση και η δυστυχία. Η Μπρίτζιντ είναι ανοιχτά αγανακτισμένη που οι γονείς της δεν της έδωσαν χρήματα για να αντέξει οικονομικά έναν καλύτερο τρόπο ζωής και πληγωμένη που τα όνειρά της να γίνει συνθέτης δεν έχουν γίνει πραγματικότητα. Τόσο εκείνη όσο και ο σύντροφός της αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση της Deirdre γιατί δεν έχουν ακόμη παντρευτεί. Ο Ρίτσαρντ έχει να παλέψει με την κατάθλιψη και παραπαίει στην προσωπική του ζωή και καριέρα, όντας και αποδέκτης ενός καταπιστεύματος, που δεν θα λάβει μέχρι τα 40 του, πέντε χρόνια από τώρα. Η Έιμι πάσχει από χρόνια ασθένεια, έχασε πρόσφατα τόσο τη δουλειά της όσο και την επί χρόνια φίλη της και θα χρειαστεί να κάνει σοβαρή εγχείρηση παχέως εντέρου. Η Deirdre πάσχει από αρθρίτιδα και την κοροϊδεύουν όλοι _μαζί και η οικογένεια, λόγω της θρησκοληψίας της κι ο Erik, ήδη καταθλιπτικός για την κατάσταση της Momo, συγκρούεται με την Brigid κρίνοντας την εργασιακή της ηθική και τον αστικό τρόπο ζωής της. Μόνη σύντομη ανάπαυλα στο θλιβερό τοπίο όταν η Deirdre διαβάζει στην κόρη ένα γράμμα που έγραψε η Momo όταν ήταν ακόμα στα καλά της, ζητώντας συγγνώμη για όλα και διαβεβαιώνοντάς τους ότι θα τους αγαπά πάντα και ότι δεν θα ασχολείται τόσο πολύ με την καθημερινότητα.
Η οικογένεια αρχίζει τελικά να μιλάει για τα όνειρα και τους εφιάλτες της. Ο Ρίτσαρντ είναι ανοιχτός και ειλικρινής για τους δικούς του, αλλά ο Έρικ επιφυλάσσεται να αποκαλύψει τα δικά του και τελικά, ομολογεί ότι υποφέρει από εφιάλτες για μια απρόσωπη γυναίκα, που υπονοείται ότι αντικατοπτρίζει το τραύμα του από την 11η Σεπτέμβρη. Η υπόλοιπη οικογένεια τον πειράζει για την απρόσωπη γυναίκα, προς μεγάλη του δυσφορία, ενώ υποκινούμενος από την Deirdre, ο Erik ομολογεί στις κόρες του ότι είχε σεξουαλική σχέση με έναν από τους δασκάλους στο καθολικό σχολείο που δούλευε, με αποτέλεσμα να χάσει τόσο τη δουλειά του όσο και τη σύνταξή του. Αποκαλύπτει ότι το αγαπημένο τους σπίτι στη λίμνη έπρεπε να πουληθεί για να καλύψει τα έξοδα φροντίδας της Momo. Παρά τη διαβεβαίωση του Erik ότι αυτός και η Deirdre πήγαν σε ψυχολόγο και έχουν ξεπεράσει τα πάντα, οι κόρες είναι τρομοκρατημένες και απογοητευμένες από τον πατέρα τους.
Η Ημέρα των Ευχαριστιών φτάνει στο τέλος της, τα μέλη της οικογένειας αναχωρούν για ένα ξενοδοχείο και ενώ οι υπόλοιποι βοηθούν την Μόμο να μπει στο ταξί, ο Έρικ παραμένει πίσω στο διαμέρισμα, προσπαθώντας να διορθώσει μια διακοπή ρεύματος, όμως αποπροσανατολίζεται και παθαίνει κρίση πανικού στο σκοτάδι και κολλάει εκεί κλαψουρίζοντας και προσευχόμενος. Συνέρχεται μόνο όταν η Μπρίγκιντ ξαναμπαίνει στο διαμέρισμα, που τον παραλαμβάνει και φεύγουν μαζί.
Η ταινία προβλήθηκε σε περισσότερα από 25 φεστιβάλ κινηματογράφου, συμπεριλαμβανομένου του Όστιν (Κεντρική προβολή), Ιντιανάπολη, Νάσβιλ (νύχτα κλεισίματος), Μίντλεμπουργκ, Σαν Ντιέγκο, Φιλαδέλφεια, Ντένβερ, Σαβάνα και πολλά ακόμη. Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, το 92% από τις 140 κριτικές των κριτικών είναι θετικές, με μέση βαθμολογία 7,5/10.
Η ταινία μπήκε σε πολλές λίστες των 10 κορυφαίων 2021 _Vanity Fair, Associated Press, The Guardian, Vogue, The Austin Chronicle, RogerEbert.com, The Hollywood Reporter, στην Indiewire κλπ. ενώ επιλέχθηκε ως “Critic’s Pick” από τους New York Times.
- Imdb
- The Humans στο AllMovie
- The Humans στο Rotten Tomatoes
- Official screenplay
Πάμε θέατρο Μουσούρη;
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει φέτος _από το φθινόπωρο του 23 να παρουσιάσει με διαύγεια, χιούμορ, τρυφερότητα και βαθιά αγάπη για “τη ζωή, όπως προσπαθούμε να τη ζήσουμε”, το “The Humans”
- Μετάφραση \ Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
- Σκηνογραφία: Αθανασία Σμαραγδή
- Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
- Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής
Ερμηνεύουν:- Έρικ: Λάζαρος Γεωργακόπουλος
- Ντίντρη: Θέμις Μπαζάκα
- Μόμο: Ξένια Καλογεροπούλου
- Έιμι: Ειρήνη Μακρή
- Μπρίτζετ: Μαρία Πετεβή
- Ρίτσαρντ: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
(από το πρόγραμμα) _Ρίτσαρντ:
Υπάρχει αυτό το κόμικ της Marvel το Quazar… είναι γι’ αυτό το είδος που είναι, ας πούμε, κάτι πλάσματα, ανάμεσα σε εξωγήινους και δαίμονες με δόντια στην πλάτη τους — στον δικό τους πλανήτη, όλες οι τρομαχτικές ιστορίες που λένε μεταξύ τους είναι για μας. Στον κόσμο των τεράτων, πρωταγωνιστές στις ιστορίες τρόμου είμαστ’ εμείς οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι είναι πολιτισμένα πρωτεύοντα θηλαστικά που κατατάσσονται στο γένος Homo, και ειδικότερα στο είδος Homo Sapiens. Είναι ανατομικά όμοιοι και συγγενείς με τους μεγάλους πιθήκους (ουρακοτάγκοι, χιμπαντζήδες, μπονόμπο και γορίλες), αλλά διακρίνονται από έναν πιο ανεπτυγμένο εγκέφαλο που επιτρέπει την ικανότητα αρθρωτής ομιλίας και αφηρημένης σκέψης. Οι άνθρωποι εμφανίζουν μια έντονη όρθια στάση του σώματος που απελευθερώνει τα χέρια για χρήση ως χειριστικά μέλη.
“The Humans”_ “Η ζωή χωρίς οδηγίες χρήσης”_ “Η ζωή μας δεν έχει νόημα!», μου είπε εμφατικά σ’ ένα μπαρ πριν λίγο καιρό, πίνοντας τις γουλιές απ’ το ποτό του, ένας φίλος. Την έχω ακούσει συχνά αυτήν τη φράση, αυτολεξεί ή σε παραλλαγές της «όλα είναι μάταια», «τα πάντα έχουν διαλυθεί», «δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο», ξανά και ξανά, από πολλούς, εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, την έχω διαβάσει σε βιβλία και άρθρα γνώμη5, τη συνάντησα ακόμα και με συνοδεία μουσικής σε τραγούδια, σαν να έχει γίνει το μόττο της εποχής, το μάντρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, αυτής του δυτικού ανθρώπου. Την έχω πει κι εγώ, κι όταν τη λέω, νιώθω τι εννοώ: «δεν έχω τις οδηγίες χρήσης».
Σαν να έχουμε χάσει, μια ολόκληρη κοινωνία, το εγχειρίδιο χρήσης της ζωής, μιας ζωής που μοιάζει όλο και πιο σύνθετη, πιο πολύπλοκη. Τα manual στα οποία στηριχτήκαμε συλλογικά στο παρελθόν, η θρησκεία, οι ιδεολογίες, η φιλοσοφία, ατονούν πλέον σκονισμένα σε κάποιο ράφι, καινούργιο δεν έχει γραφτεί. Κι έτσι, έχει ο καθένας μας προσωπικά την αποκλειστική ευθύνη να νοηματοδοτήσει τη ζωή του
Τελειώσαμε τα ποτά μας και περπατήσαμε αμίλητοι για λίγο, στους πολύβουους δρόμους κάτω απ’ το Σύνταγμα και προς την Πλάκα. Στριμωχτήκαμε στο ετερόκλητο πλήθος. Συνηθισμένοι άνθρωποι σε όλες τις μορφές τους, άντρες και γυναίκες κι αγόρια και κορίτσια και παιδάκια κάθε ηλικίας, χρώματος και σωματικής διάπλασης. Ήταν αδύνατον να καταλάβουμε τη χώρα καταγωγής του καθενός, αν δεν ακούγαμε τη γλώσσα του. Κανένα τους δεν ήταν ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτος, όπως ούτε κι εμείς ανάμεσά τους, παίρναμε υπόσταση μόνον ως «πλήθος», ήμασταν απλώς «άνθρωποι σε δρόμο».
Μου ήρθε στο μυαλό ο γιατρός Ντορν, από τον Γλάρο του Τσέχωφ, alter ego του ίδιου του συγγραφέα, να μιλάει για το ταξίδι του στη Γένοβα: «Εκεί πέρα, το πλήθος μέσα στους δρόμους είναι κάτι το καταπληκτικό. Όταν βγαίνεις από το ξενοδοχείο σου το βράδυ, όλοι οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι από κόσμο. Κινείσαι κι εσύ ανάμεσα στο πλήθος, πέρα-δώθε, χωρίς κανέναν σκοπό… Ζεις μαζί τους, σμίγεις μ’ αυτούς ψυχικά και αρχίζεις να πιστεύεις πως, πραγματικά, μπορεί να υπάρχει μια παγκόσμια ψυχή…»
Σκέφτηκα πως, αν υπάρχει μια «παγκόσμια ψυχή», αυτά που νιώθει είναι κοινά για όλους μας. Τα δικά της άγχη, οι φοβίες της, για το θάνατο, για την αρρώστια, για τα γηρατειά, για τα χρήματα, για την αποτυχία, για το χαμό της αγάπης, είναι δικά μας, τα μοιραζόμαστε όλοι από κοινού. Άρχισα να παρατηρώ πιο προσεκτικά έναν — έναν τους άγνωστους ανθρώπους γύρω μας, εστίαζα σε λεπτομέρειες, στα πρόσωπα, στα πόδια, στους λαιμούς. Ακόμα πιο κοντά, στο δέρμα του καθένα, στις αμυχές, στις φλέβες που πετούσαν, σε παλιές πληγές που είχαν κλείσει αφήνοντας σημάδι, σημάδι επαφής του σώματος εκείνου με τον κόσμο, κάποτε στο παρελθόν. Πήγα όσο πιο κοντά μπορούσα, μέχρι τους πόρους.
Σκέφτηκα πως καθένας απ’ αυτούς, καθένας από μας, είναι αξιοπρόσεκτος. Καθένας, ένας μικρός ήρωας, που παλεύει, μόνος, χωρίς οδηγίες χρήσης, με μόνο του όπλο, αν είναι τυχερός, την αγάπη των δικών του ανθρώπων, να ζήσει μια ζωή που μοιάζει όλο και πιο αλλόκοτη. Καθένας, με μια ζωή, τόσο συνηθισμένη, τόσο όμοια με εκατομμύρια άλλες, και γι’ αυτό, τόσο ξεχωριστή που αξίζει να της δώσεις φωνή. Καθένας, αυτό το ένιωσα καθαρά, καθένας από τους ανθρώπους, τόσο αξιαγάπητος.
Έξι άνθρωποι ανεβαίνουν απόψε στη σκηνή.
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Τόπος & χρόνος:
Την Ημέρα των Ευχαριστιών, ο ‘Ερικ και η Ντίρντρη Μπλέηκ, πηγαίνουν από το Σκράντον τns Πενσυλβάνια στη Νέα Υόρκη, οδηγώντας μέσα στο χιόνι…
“The greatest astonishment of my life was the discovery that the man who does the work is not the man who gets rich” _ Η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου ήταν η ανακάλυψη ότι ο άνθρωπος που δουλεύει δεν είναι αυτός που πλουτίζει”- Andrew Carnegie
Από τον πρόλογο του Samuel G. Freedman στο βιβλίο
Στα μισά περίπου του αριστουργηματικού έργου του Στίβεν Κάραμ Humans, διαφορετικές γενιές της οικογένειας Μπλέικ κάθονται στο τραπέζι για το δείπνο των Ευχαριστιών. Πίνουν κρασί και μπίρα καθώς το τραπέζι γεμίζει πιατέλες με φαγητά και περνούν τις τελευταίες στιγμές πριν από το γεύμα συζητώντας για μια δημοφιλή τηλεοπτική σειρά με ζόμπι. «Ναι, ακριβώς», διακόπτει η μητριαρχική Ντίρντρη για να πει, “αρκετά γίνονται στην αληθινή ζωή για να μου κόψουν το αίμα, μου φτάνουν και μου περισσεύουν…». Αυτό το φευγαλέο σχόλιο, που εκστομίζεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως επίγραμμα για ολόκληρο το έργο. Γιατί αυτό που ο Κάραμ ξεκίνησε να γράφει ως φόρο τιμής σε θρίλερ όπως το Περίμενε Μέχρι Να Νυχτώσει _Wait Until Dark εξελίχθηκε σιγά σιγά σε ένα είδος ιστορίας φαντασμάτων όπου τα φαντάσματα όμως είναι πάρα πολύ αληθινά. Το σκοτάδι που τρομάζει και περιβάλλει TOUS χαρακτήρες του, προέρχεται στην πραγματικότητα από ένα γεγον05 τόσο πεζό όσο το κάψιμο των ηλεκτρικών λαμπτήρων.
σσ. Wait Until Dark θρίλερ αγωνίας παραγωγής 1967 σε σκηνοθεσία Terence Young, με Audrey Hepburn _υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, Alan Arkin & Richard Crenna + Τζακ Γουέστον, Τζούλι Χέροντ, Εφρέμ Ζίμπαλιστ κά σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Φρέντρικ Νοτ. 55η θέση στη λίστα του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τις 100 τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών
-
- Wait Until Dark (1967) σκηνοθεσία Terence Young εδώ η Audrey Hepburn
Αυτά τα φώτα που τρεμοπαίζουν και σβήνουν το ένα μετά το άλλο, αντιπροσωπεύουν τις κοινωνικές δυνάμεις που αφήνουν τους Μπλέικ να προσκολλώνται όλο και πιο επισφαλώς στη μίζερη ζωή μιας μεσαίας τάξης, η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί αμερικανικό κληρονομικό δικαίωμα.
Ένας ορισμός μιας μεγάλης Tέχνηs θα μπορούσε να είναι ότι γνωρίζει τα πάντα πριν καν αυτά συμβούν. Πράγματι, το The Humans, που ξεκίνησε εκτός Μπρόντγουεϊ στα τέλη του 2015 και μεταφέρθηκε εκεί στις αρχές 2016, συνέλαβε την εθνική ανησυχία για την εισοδηματική ανισότητα και την οικονομική στασιμότητα, που ανέδειξε η διχαστική και πολωτική προεδρική εκστρατεία του 2016. Ωστόσο, ενώ το The Humans αποτυπώνει τη σύγχρονη πραγματικότητα, είναι ένα έργο που γνωρίζει την ιστορία δεκαετιών, όπως την έζησε ο Κάραμ και οι πρόγονοί του.
Ο Karam γεννήθηκε το 1979 στο Σκράντον της Πενσυλβάνια, που κάποτε αποτελούσε το εμπορικό κέντρο μιας περιοχής εξόρυξης άνθρακα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από Λιβανέζους μετανάστες, συγκεκριμένα από έναν παππού που μεγάλωσε δέκα παιδιά με τον μισθό ράφτη. Η μητρική γραμμή είναι ιρλανδική καθολική, με έναν παππού που ήταν στοιχειοθέτης εφημερίδων και παθιασμένος με τη δουλειά του. Σε ένα Σκράντον που εξακολουθούσε να ακμάζει, κάθε οικογένεια πέτυχε την ανοδική τns πορεία. Ο πατέρας του Στίβεν, Άλμπερτ, έγινε διευθυντής γυμνασίου και η μητέρα του Μαρί διευθύντρια στο εργαστήριο γλωσσών ενός τοπικού κολεγίου.
Μεγαλώνοντας σε μια μεταβιομηχανική εποχή, ο νεαρός Στίβεν δεν έβρισκε τίποτα ασυνήθιστο στους σωρούς από σκουπίδια και μαυρισμένα απόβλητα άνθρακα που συναντούσε με την οικογένειά του όταν πήγαιναν να επισκεφθούν τη γιαγιά του. Θεωρούσε δεδομένο ότι ο τερματικός σταθμός Lackawanna, με την πέτρινη επένδυση και το χάλκινο ρολόι του, που είχε να υποδεχθεί τρένο από το 1970, ήταν ένα διαρκές έργο ανάπλασης. Γι’ αυτό, όλες οι εγκαταλελειμμένες και κατάφυτες ράγες και οι σιδηροδρομικοί χώροι γύρω από την πόλη έμοιαζαν απλά με υπέροχα μέρη για βόλτες με ποδήλατο. Όταν τελείωσε το λύκειο και ανακάλυψε την αγάπη του για το θέατρο, ο Στίβεν ακόμη ζούσε αγνοώντας σχεδόν την ιστορία που εκτυλισσόταν έξω από την πόρτα του, την ιστορία που ήταν γραφτό αργότερα να διηγηθεί. Στη συνέχεια πήγε στο κολέγιο του Πανεπιστημίου Brown (…).Όταν αρχίζει να απομακρύνεσαι, αποκτάς αυτή τη συναισθηματική σύνδεση με το μέρος που μεγάλωσες, μου εξήγησε. Είναι ενστικτώδες, έχει να κάνει με τη θέα και τους ήχους. Μετά μετακομίζει μακριά και βλέπει τη γενέτειρά σου με τον τρόπο που τη βλέπει ο κόσμος. Ένιωσα μια προστατευτικότητα και μια θλίψη όταν είδα ότι οι άνθρωποι βλέπουν το Σκράντον σαν ένα μέρος που μαραζώνει. Στη συνέχεια, το Σκράντον έγινε κάτι σαν το Slough στην αμερικανική εκδοχή του Office, και τότε συνειδητοποιείς ότι η γενέτειρά σου γελοιοποιείται. Έχω πάει φίλους στην πατρίδα μου και νιώθεις ότι είναι ένα μέρος που βρίσκεται σε κατάθλιψη ‑η βιομηχανία έχει τελειώσει- αλλά είναι επίσης το σπίτι σου. Οπότε νιώθεις άνετα εκεί.
Ανάμεσα στο Σκράντον της συναισθηματικής μνήμης και το Σκράντον τns σκληρής πραγματικότητας, ο Κάραμ είχε βρει το θέμα του και το θέμα του τον είχε βρει. Μπορεί θεωρητικά να τοποθέτησε τα δύο πρώτα του επαγγελματικά έργα σε άλλα μέρη ‑στο Σάλεμ του Όρεγκον το Speech & Debate και στη Ναζαρέτ τns Πενσυλβάνια το Sons of the Prophet- αλλά το ψυχικό και θεματικό υπόβαθρο ήταν ξεκάθαρα εμπνευσμένο από την εμπειρία του Κάραμ στο Σκράντον. To Speech & Debate 2006) μιλούσε για τρε5 μαθητέε λυκείου που προσπαθούσαν να ξεσκεπάσουν έναν παιδόφιλο καθηγητή. To Sons of the (2011) επικεντρώθηκε στον γκέι γιο μιας λιβανοαμερικανικής οικογένειας Μαρωνιτών χριστιανών, ένα σενάριο που μοιάζει πολύ με αυτό του ίδιου του συγγραφέα. Τα έργα αυτά, τοποθέτησαν τον Κάραμ στον λογοτεχνικό χάρτη και όπως και προηγούμενα, το The Humans δεν διαδραματίζεται στο Σκράντον. Η αφηγητική δράση, ενενήντα αδιάκοπα λεπτά πραγματικού χρόνου, λαμβάνει χώρα στο διαμέρισμα της Τσάιναταουν του Μανχάταν (κλπ)
Υπάρχουν έξι Βασικοί φόβοι,
με συνδυασμούς τους των οποίων κάθε άνθρωπος
υποφέρει κάποια στιγμή.…
- Ο φόβος της φτώχειας
- Της κριτικής
- της αρρώστιας
- Ο φόβος της απώλειας της αγάπης κάποιου
- Ο φόβος των γηρατειών και 6ο
- του θανάτου
