Πέτρος Αβδίκος: Οι δίδυμοι Πύργοι

Αχ! Παλη­κά­ρια μου,
δανεί­στε μου τα μάτια σας,
να δω τους ουρα­νο­ξύ­στες της New York,
της καπι­τα­λι­στι­κής μητρόπολης,
με τα δικά σας προ­φη­τι­κά μάτια.

Αχ! Λεβέ­ντες μου,
να μην ήμουν κι εγώ εκεί,
μαζί να σεργιανίζαμε
στους δρό­μους της New York,
να γινό­μα­στε φέσι
από τα περί­φη­μα κοκτέ­ηλς τους-
τότε έπι­να κι εγώ, τώρα τα βαρέθηκα.

Αχ! Φρε­ντε­ρί­κο και Βλαντιμίρ,
μαζί να στεκόμαστε
κάτω από ένα ουρανοξύστη,
μετά ν’ ανεβαίναμε
στον τελευ­ταίο όροφο,
να μύρι­ζα κι εγώ
την οσμή πού­χει ο χρυσός,
όταν είναι βαμμένος
μ’ εργα­τι­κό αίμα.
Μαζί ν’ ακούγαμε
τους ήχους από τις μηχανές
των πολυ­τε­λών αυτοκινήτων
και τις οιμω­γές των πεινασμένων.
Τι φρι­κτές εικόνες.

Αχ! Δίδυ­μοι Πύργοι
της Παγκό­σμιας Ποίησης.
Ένας Ισπα­νός κι ένας Ρώσος,
τόσο δια­φο­ρε­τι­κοί και τόσο πανομοιότυποι.
Ταξι­δέ­ψα­τε χιλιά­δες μίλια
μακριά από τους τόπους σας,
είδα­τε την ίδια πόλη,
πιθα­νόν να μπήκατε
και στα ίδια μαγαζιά.
Κι όμως,
κι οι δυο σας
μυρί­σα­τε αμέσως
την οσμή πού­χει ο χρυσός,
όταν είναι βαμμένος
μ’ εργα­τι­κό αίμα.

Αχ! Πρω­το­πό­ροι μου,
δυστυ­χώς, εγώ έλειπα.
Άλλο πράγ­μα να δια­βά­ζω-με γυαλιά-
τους στί­χους σας
κι άλλο νάμουν μαζί σας,
το ένα μου μάτι του Φρεντερίκο,
το άλλο του Βλαδίμηρου.

Δίδυ­μοι Πύρ­γοι της Παγκό­σμιας Ποίησης,
η‑σκε­πτό­με­νη-Ανθρ­πό­τη­τα,
Υπο­κλί­νε­ται κι Ευγνωμονεί.