Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από μια οθόνη;

Την τελευ­ταία δεκα­ε­τία στη χώρα μας παρα­τη­ρεί­ται έξαρ­ση σε νέες μορ­φές εξάρ­τη­σης πλην αυτής από ναρ­κω­τι­κές ουσί­ες, όπως είναι η εξάρ­τη­ση από το διαδίκτυο.

Το δια­δί­κτυο έχει προ­σφέ­ρει απε­ριό­ρι­στες δυνα­τό­τη­τες εκπαί­δευ­σης, ενη­μέ­ρω­σης και ψυχα­γω­γί­ας. Από το 2007, οπό­τε στην Ελλά­δα είχα­με το πρώ­το κλι­νι­κό περι­στα­τι­κό εθι­σμού στο δια­δί­κτυο μέχρι σήμε­ρα, ο τρό­πος χρή­σης του και η ποιό­τη­τα του μέσου έχουν διαφοροποιηθεί.Μοναξιά

Οι μορ­φές εξάρ­τη­σης από το δια­δί­κτυο είναι πολ­λές, με πιο γνω­στή την εξάρ­τη­ση από τα δια­δι­κτυα­κά ηλε­κτρο­νι­κά παι­χνί­δια ή αλλιώς δια­δι­κτυα­κά παι­χνί­δια μαζι­κής συμ­με­το­χής (ΜΜΟ), τα οποία συχνά συγ­χέ­ο­νται με τα δια­δι­κτυα­κά παι­χνί­δια ρόλων (MMORPGs), μια υπο­κα­τη­γο­ρία εξαι­ρε­τι­κά δημο­φι­λών δια­δι­κτυα­κών παιχνιδιών.

Μέσα από τη δημιουρ­γία ενός εικο­νι­κού χαρα­κτή­ρα σε αυτά, του avatar, ο χρή­στης μπο­ρεί να ενσαρ­κώ­σει δια­φο­ρε­τι­κούς ρόλους ή να υιο­θε­τή­σει δια­φο­ρε­τι­κές ταυ­τό­τη­τες, ανά­λο­γα με την εκά­στο­τε δια­δι­κτυα­κή εμπει­ρία, εξαι­τί­ας της ανω­νυ­μί­ας, που είναι κατε­ξο­χήν χαρα­κτη­ρι­στι­κό του διαδικτύου.

Σύμ­φω­να με τον απο­λο­γι­σμό του ΚΕΘΕΑ, 8 στους 10 όσων ζήτη­σαν βοή­θεια για το δια­δί­κτυο και το gaming το 2019, είναι νέοι, άρρε­νες, με μέση ηλι­κία τα 18,6 έτη.
Η ενα­σχό­λη­σή τους με το δια­δί­κτυο είναι καθη­με­ρι­νή και αφο­ρά κυρί­ως παι­χνί­δια και εφαρ­μο­γές MMORPGs.

Το 30% αφιε­ρώ­νει στο δια­δί­κτυο 2 — 3 ώρες καθη­με­ρι­νά, το 50% από 4 έως 10 ώρες, ενώ ένα 9% απα­σχο­λεί­ται από 11 έως 20 ώρες. Το 2016, το Τμή­μα Προ­βλη­μα­τι­κής Χρή­σης Δια­δι­κτύ­ου του 18 Ανω για τους ενή­λι­κες κατέ­γρα­ψε μέσο όρο ωρών χρή­σης του δια­δι­κτύ­ου όσων εντά­χθη­καν στο πρό­γραμ­μα 56,85 ώρες τη βδο­μά­δα και περί­που τα 8 έτη προ­βλη­μα­τι­κής χρή­σης μέχρι την έντα­ξη στο πρόγραμμα.

Τα στοι­χεία στη χώρα μας για τους εφή­βους συνο­λι­κά δεί­χνουν ότι το 24,3% (1 στους 4 εφή­βους) ασχο­λεί­ται για του­λά­χι­στον 3 ώρες καθη­με­ρι­νά με τον Η/Υ και το ίντερ­νετ, το 47,8% των εφή­βων παί­ζουν από μισή έως 2 ώρες καθη­με­ρι­νά ηλε­κτρο­νι­κά παι­χνί­δια, ποσο­στό το οποίο διπλα­σιά­ζε­ται το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο και 1 στους 6 παρου­σιά­ζει συμπε­ρι­φο­ρές εξάρ­τη­σης από το ίντερνετ.

Η συμ­πτω­μα­το­λο­γία του εθι­σμού από το δια­δί­κτυο συν­δέ­ε­ται τόσο με τον χρό­νο που αφιε­ρώ­νε­ται στη χρή­ση του όσο και με την κατά­στα­ση στην οποία περιέρ­χε­ται το άτο­μο από τη δια­κο­πή της χρή­σης αυτής. Το κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο μέσα στο οποίο ο εθι­σμός παίρ­νει σάρ­κα και οστά δια­μορ­φώ­νει και καθο­ρί­ζει όμως και τις κατάλ­λη­λες προϋποθέσεις.ΚΝΕ Άσε τη ζωή που κάνεις. Πάλεψε για τη ζωή που χάνεις!

Χτίζοντας το avatar

Ο εξαρ­τη­μέ­νος χτί­ζει το avatar του (την ψηφια­κή ανα­πα­ρά­στα­ση του εαυ­τού του) και το σώμα του γίνε­ται προ­έ­κτα­ση του avatar. Αρχί­ζει να συμπε­ρι­φέ­ρε­ται σαν αυτό και η ενέρ­γειά του διο­χε­τεύ­ε­ται στο πώς θα εξε­λί­ξει το avatar του, τον ψευ­δή δηλα­δή εαυ­τό του. Ετσι, η ταυ­τό­τη­τα που δεν μπό­ρε­σε πιθα­νόν να ολο­κλη­ρώ­σει στην πραγ­μα­τι­κή του ζωή ανα­πλη­ρώ­νε­ται από την ψηφια­κή ιδε­α­τή του ταυ­τό­τη­τα, τα στοι­χεία δηλα­δή που αυτός θέλει να προσ­δώ­σει στη νέα του «περ­σό­να».

Πιθα­νές απο­τυ­χί­ες που έζη­σε, η κοι­νω­νι­κή του απο­μό­νω­ση, οι ταξι­κές και εκπαι­δευ­τι­κές ανι­σό­τη­τες, το κενό που βίω­σε, η έλλει­ψη επι­βρά­βευ­σης και νοή­μα­τος, η αδιά­κο­πη και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη ρου­τί­να, ξεχνιού­νται στο ατέρ­μο­νο gaming.

Εκεί γίνε­ται ο νικη­τής, ο θριαμ­βευ­τής, ο εξο­λο­θρευ­τής ή απλά σημα­ντι­κός. Οσο πιο επι­θε­τι­κός πολ­λές φορές, τόσο πιο δυνα­τός και ικα­νός. «Οταν εμφα­νί­ζε­ται το avatar μου οι υπό­λοι­ποι φεύ­γουν» ή «Είμαι άχρη­στος offline. Online είμαι κάποιος», είναι τα λόγια εθι­σμέ­νων ατό­μων στο παιχνίδι.

Η δια­μόρ­φω­ση των σύγ­χρο­νων εθι­σμών, όπως η εξάρ­τη­ση από τα ηλε­κτρο­νι­κά παι­χνί­δια και το δια­δί­κτυο, ή αλλιώς οι συστη­μα­τι­κά επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες «πρά­ξεις φυγής», γεν­νιού­νται τις περισ­σό­τε­ρες φορές εκεί που η ζωή αδειά­ζει από νόη­μα, στό­χους, όνει­ρα, προ­ο­πτι­κή. Εκεί που το «κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο» δίνει τη θέση του στο «ατο­μι­κό υπο­κεί­με­νο», στην απο­θέ­ω­ση του «εγώ» και της «ατο­μι­κής ελευθερίας».

Μήδεια Medea AttikH 16 Feb 2021 bird

Είναι ελεύ­θε­ρος όμως σήμε­ρα ο άνθρω­πος; Εχει πλη­θώ­ρα επι­λο­γών θα έλε­γε κανείς, αλλά την ίδια στιγ­μή η πλειο­ψη­φία αυτών είναι προδιαγεγραμμένες.
Οι περιο­ρι­σμοί που του επι­βάλ­λει το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, το οποίο κινεί­ται με κρι­τή­ριο το κέρ­δος και όχι τις ανά­γκες του ανθρώ­που και την ίδια στιγ­μή η ψευ­δαί­σθη­ση της «ελευ­θε­ρί­ας της επι­λο­γής» γεν­νά­νε έναν ακό­μη εγκλω­βι­σμό και μια ακό­μη απο­τυ­χία που προ­σλαμ­βά­νε­ται ως ατο­μι­κή αποτυχία.

Στο παι­χνί­δι αισθά­νε­ται ελεύ­θε­ρος για­τί εκεί δεν υπάρ­χουν όρια και κανό­νες. Ο χρή­στης έχει τη δυνα­τό­τη­τα να κάμ­ψει το χώρο και το χρό­νο όπως επι­θυ­μεί, να καθο­δη­γή­σει, να ελέγ­ξει και να σκη­νο­θε­τή­σει τον ονει­ρι­κό κόσμο που του παρου­σιά­ζε­ται με τα γεμά­τα χρώ­μα­τα γρα­φι­κά και την καλο­δου­λε­μέ­νη μου­σι­κή και εκεί μπο­ρεί να επι­τύ­χει. Η βία και η εξό­ντω­ση γίνο­νται αυτο­σκο­πός και μετα­τρέ­πο­νται σε κάτι εύκο­λο και ανώδυνο.

Ο χρή­στης συμ­με­τέ­χει ενερ­γά σε αυτή, βάζει στό­χους, εκφρά­ζει κατα­πιε­σμέ­νες επι­θυ­μί­ες και αντα­μεί­βε­ται. Στο παι­χνί­δι οι ταξι­κές ανι­σό­τη­τες εξα­λεί­φο­νται. Εκεί δεν υπάρ­χουν τάξεις ή κοι­νω­νι­κή κατά­στα­ση. Ο παί­χτης από τα φτω­χά κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα μπο­ρεί να γίνει στον εικο­νι­κό κόσμο καθο­δη­γη­τής άλλων ή να χαί­ρει μεγά­λου σεβα­σμού από παί­χτες ανώ­τε­ρου κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κού status.

Τα σύγ­χρο­να δια­δι­κτυα­κά παι­χνί­δια δια­μορ­φώ­νο­νται με κρι­τή­ριο την αύξη­ση της «τηλε­πα­ρου­σί­ας» (της υπο­κει­με­νι­κής αίσθη­σης του παί­χτη ότι είναι πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που συμ­βαί­νει χωρίς τη δια­με­σο­λά­βη­ση της τεχνο­λο­γί­ας) και της «ροής» (του ποσο­στού απορ­ρό­φη­σης του παί­χτη από το παι­χνί­δι έτσι ώστε να ξεχά­σει τον κόσμο γύρω του).

Οι απαι­τή­σεις τους διαρ­κώς αυξά­νο­νται με στό­χο τη δια­τή­ρη­ση του level up, το να μην κου­ρά­ζε­ται δηλα­δή ο παί­χτης και να συνε­χί­ζει. Οταν ενώ­νο­νται η τηλε­πα­ρου­σία και η ροή παρα­τη­ρεί­ται υψη­λή εμπλο­κή του χρή­στη στο μέσο. Ετσι, το παι­χνί­δι γίνε­ται κάτι παρα­πά­νω από αυτό που σχε­διά­στη­κε να είναι.

Ενώ οι χρή­στες γνω­ρί­ζουν σε γνω­στι­κό επί­πε­δο ότι δεν είναι τίπο­τα άλλο παρά ένα παι­χνί­δι, σε επί­πε­δο συναι­σθη­μα­τι­κό και συμπε­ρι­φο­ρι­κό δεν υπάρ­χει καμιά αντι­στοι­χία. Τα βασι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά των πιο δημο­φι­λών δια­δι­κτυα­κών παι­χνι­διών στη­ρί­ζο­νται στη δια­δι­κτυα­κή κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, στο στή­σι­μο avatars (χαρα­κτή­ρων) και στο σύστη­μα της αντα­μοι­βής. Ενας ενιαί­ος ψηφια­κός κόσμος χτί­ζε­ται, ο οποί­ος συνε­χί­ζει να υφί­στα­ται ακό­μα και όταν ο χρή­στης δεν είναι παρών με απώ­τε­ρο στό­χο το κέρ­δος των εται­ρειών παρα­γω­γής παιχνιδιών.Πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από μια οθόνη Ριζοσπάστης

Το κοινωνικό πλαίσιο της εξάρτησης

Στην εξάρ­τη­ση βέβαια του παί­χτη ρόλο δεν παί­ζει μόνο το μέσο αλλά καταρ­χήν τι φέρει ο παί­χτης από πριν. Πώς έχει χτί­σει την προ­σω­πι­κό­τη­τά του; Με τι ποιο­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά; Σε ποιες κοι­νω­νι­κές σχέσεις;

Ξεκι­νώ­ντας από τις σχέ­σεις παρα­γω­γής, παρα­τη­ρού­με την αντα­νά­κλα­ση αυτών στο περιε­χό­με­νο του εποι­κο­δο­μή­μα­τος. Στην ποιό­τη­τα της εργα­σί­ας, του εκπαι­δευ­τι­κού συστή­μα­τος, του πολι­τι­σμού, του ελεύ­θε­ρου χρό­νου, των οικο­γε­νεια­κών και άλλων σχέ­σε­ων. Μέσα σε αυτές πραγ­μα­τώ­νει την προ­σω­πι­κό­τη­τά του ο χρή­στης ως κοι­νω­νι­κό υποκείμενο.

Η οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κρί­ση του καπι­τα­λι­σμού δια­περ­νά τον ψυχι­σμό του εξαρ­τη­μέ­νου σε συν­θή­κες απο­ξέ­νω­σης, στρέ­βλω­σης του πραγ­μα­τι­κού περιε­χο­μέ­νου της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης, ανερ­γί­ας, πολι­τι­στι­κής καθυ­στέ­ρη­σης και παρακμής.

Η βασι­κή αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας στον καπι­τα­λι­σμό, η κοι­νω­νι­κή φύση της εργα­σί­ας, από τη μια, και η καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της, από την άλλη, απο­τυ­πώ­νε­ται στον ψυχι­σμό του εξαρ­τη­μέ­νου ως προ­σω­πι­κή απο­τυ­χία. Η δια­μόρ­φω­ση της ψυχο­κοι­νω­νι­κής ταυ­τό­τη­τας του νέου ανθρώ­που αντα­να­κλά μετα­ξύ άλλων τα βαθιά κοι­νω­νι­κά ελλείμ­μα­τα που καθι­στούν περαι­τέ­ρω ελλειμ­μα­τι­κή τη δια­δι­κα­σία κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης και οργά­νω­σης του ψυχι­σμού του.

Η μάθη­ση, ως σύν­θε­τη δια­δι­κα­σία αφο­μοί­ω­σης της γνώ­σης, μετα­τρέ­πε­ται σε ένα σύνο­λο απο­σπα­σμα­τι­κών και ασύν­δε­των πλη­ρο­φο­ριών. Η διά ζώσης επα­φή σε ψηφια­κή επι­κοι­νω­νία. Η εργα­σία σε πεδίο ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρης απο­ξέ­νω­σης από τον εαυ­τό του. Η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σή του σε άθροι­σμα τυχαί­ων επα­φών. Η υγεία του από ζήτη­μα κοι­νω­νι­κής υπό­θε­σης, σε ατο­μι­κή ευθύ­νη και επι­λο­γή. Η οικο­γέ­νεια, από ανα­γκαίο φρο­ντι­στή και κρά­τη­μα στη ζωή του νέου, σε ακα­τάλ­λη­λο πλαί­σιο να επι­τε­λέ­σει το ρόλο του.

Ειδι­κά την περί­ο­δο της οικο­νο­μι­κής κρί­σης παρα­τη­ρή­θη­κε πως η έλλει­ψη αντο­χών της οικο­γέ­νειας συνέ­βα­λε στην έλλει­ψη επι­κοι­νω­νί­ας, συναι­σθη­μα­τι­κών δεσμών, στην παρα­μέ­λη­ση, απου­σία ορί­ων και στα­θε­ρής συμπε­ρι­φο­ράς. Ανα­ζη­τά έτσι ο εθι­σμέ­νος στο παι­χνί­δι πιο εύκο­λα έναν ιδα­νι­κό εικο­νι­κό εαυ­τό ή υιο­θε­τεί όποιο ρόλο θέλει στην προ­σπά­θειά του να απο­κτή­σει κάποια ταυ­τό­τη­τα (ρευ­στή — πολ­λα­πλή ταυ­τό­τη­τα). Στη θέση των πραγ­μα­τι­κών του ανα­γκών μπαί­νουν υποκατάστατα.

Aπομόνωση μοναξιά The New YorkerΑπό εξώ­φυλ­λο του “The New Yorker”

Επιπτώσεις της εξάρτησης

Η παρα­τε­τα­μέ­νη χρο­νι­κά χρή­ση οδη­γεί σε κόπω­ση, έλλει­ψη συγκέ­ντρω­σης, εκνευ­ρι­σμό, δια­τα­ρα­χή του ύπνου (ύπνος κατά τη μέρα και δρα­στη­ριό­τη­τα απο­κλει­στι­κά στο δια­δί­κτυο το βρά­δυ). Οταν δια­κό­πτε­ται η χρή­ση εμφα­νί­ζο­νται άγχος, από­το­μη συμπε­ρι­φο­ρά και ευε­ρε­θι­στό­τη­τα, ενώ ανα­δύ­ο­νται τα αρνη­τι­κά συναι­σθή­μα­τα και κατα­στά­σεις που ενδε­χο­μέ­νως να τα περιό­ρι­ζε η χρή­ση δια­δι­κτύ­ου, όπως η κατά­θλι­ψη, φοβί­ες κ.ά.

Κοι­νός παρο­νο­μα­στής στα παρα­πά­νω είναι η έκπτω­ση της λει­τουρ­γι­κό­τη­τας του ατό­μου, η αδια­φο­ρία για τις υπο­χρε­ώ­σεις, η ανα­βλη­τι­κό­τη­τα, η απά­θεια. Το άτο­μο συχνά συγκρού­ε­ται με την οικο­γέ­νειά του (χαρα­κτη­ρι­στι­κό έντο­νο στους εφή­βους), λέει ψέμα­τα για το χρό­νο που πέρα­σε στο δια­δί­κτυο, απο­μα­κρύ­νε­ται από άτο­μα που συν­δέ­ε­ται φιλι­κά ή συναι­σθη­μα­τι­κά, ενώ τελι­κά χάνει σημα­ντι­κές σχέ­σεις και παρου­σιά­ζει μειω­μέ­νη από­δο­ση στην εργα­σία και στο σχολείο.

Η εξάρ­τη­ση από το δια­δί­κτυο δημιουρ­γεί εκπτώ­σεις στις κοι­νω­νι­κές δεξιό­τη­τες, σε γνω­στι­κές λει­τουρ­γί­ες όπως η σκέ­ψη και η προ­σο­χή λόγω μειω­μέ­νης διέ­γερ­σης του μετω­πιαί­ου λοβού από την παρα­τε­τα­μέ­νη χρή­ση, μεγα­λύ­τε­ρη ροπή σε επι­θε­τι­κές συμπε­ρι­φο­ρές. Η από­συρ­ση από τη ζωή και η έλλει­ψη πίστης στον εαυ­τό οδη­γούν στη χαμη­λή αυτο­ε­κτί­μη­ση, στη χαμη­λή αυτο­α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και σε ανε­παρ­κή ικα­νό­τη­τα αντι­με­τώ­πι­σης δυσκο­λιών. Η ανα­μέ­τρη­ση με τις δυσκο­λί­ες κλεί­νε­ται, περιο­ρί­ζε­ται στις πίστες του παιχνιδιού.

Στην εξάρ­τη­ση, το παι­χνί­δι ως δια­δι­κα­σία από­λαυ­σης και ενδιά­με­σος χώρος ανά­με­σα στο φαντα­στι­κό και στο πραγ­μα­τι­κό, χάνει τα ουσια­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του. Η πολύ­ω­ρη χρή­ση του, τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του μέσου αυτού καθε­αυ­τού στον καπι­τα­λι­σμό, σε αντί­θε­ση με το παι­χνί­δι ως εργα­λείο βοη­θη­τι­κό στην ίδια τη ζωή, αλλά και τα ψυχι­κά — κοι­νω­νι­κά κενά που καλεί­ται να καλύ­ψει ο παί­χτης, δημιουρ­γούν μια από­συρ­ση από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και μια ψευ­δαί­σθη­ση της κοι­νω­νι­κό­τη­τας και της επικοινωνίας.

Αλλά οι εικο­νι­κές κοι­νό­τη­τες δεν απο­τε­λούν αλη­θι­νές κοι­νό­τη­τες, αφού μετά την απο­μά­κρυν­ση από την οθό­νη του Η/Υ ο χρή­στης βρί­σκε­ται και πάλι αντι­μέ­τω­πος με τον πραγ­μα­τι­κό κόσμο της περι­χα­ρά­κω­σης, της εξα­το­μί­κευ­σης και της μονα­ξιάς. Εκεί που οι ανά­γκες γίνο­νται πρό­σκαι­ρες επι­θυ­μί­ες και η ικα­νο­ποί­η­σή τους πολυτέλεια…

Πηγή Ιλιά­να ΝΑΖΕΝΤΙΑΔΟΥ
μέλος του Τμή­μα­τος Κατά των Ναρ­κω­τι­κών της ΚΕ του ΚΚΕ

Κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι, θάλασ­σες τεκίλα
φύλ­λα πετα­μέ­να στη φωτιά
κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι, κόκ­κι­νο λιμάνι
κάτι μου ‘χεις κάνει

Είδα πολ­λούς που ζήσα­νε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τρα­βη­χτή­κα­νε και άσχη­μα τραβιούνται
και το πλη­ρώ­σα­νε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύ­ρα ρού­χα, αμί­λη­τοι καπνί­ζουν, οι φίλοι
κι ονει­ρεύ­ο­νται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρή­κα­νε τίπο­τα ν’ αγαπήσουν
που δεν πιστεύ­ουν τίπο­τα, κανέ­ναν, πουθενά

Υπάρ­χουν χίλιοι τρό­ποι για να τρελαθείς
υπάρ­χουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακό­μα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα μεί­νω εδώ και θα υπάρ­χω όπως μπορώ
και για το πεί­σμα σας γου­ρού­νια θα αντέχω
θα περι­μέ­νω άλλες μέρες

Σκλη­ρή πικρή βρο­χή βρά­δυ Σαββάτου
το δελ­τίο των εννιά πουλάει
τη μονα­ξιά μου | τη ζωή μου που γλιστράει
Μα υπάρ­χω ακό­μα | είμ’ ακό­μα εδώ
παίρ­νω ανά­σα και χρώ­μα | σε τρο­χιά άλλη πετώ
Ρίξε κόκ­κι­νο στη νύχτα | ρίξε λάδι στη φωτιά
απ’ όσα έχω ζήσει | ζητάω πιο πολλά
Ζεστή παλιά σκου­ριά βρέ­χει απόψε
το δελ­τίο των εννιά που­λά­ει | τεί­χη που πέφτουν
στα ερεί­πια
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο