Ρωμύλου Αυδή: Το φωτεινό αύριο, στη Λεωφόρο 1917…

Ο ιδρώ­τας έγι­νε αλάτι,

το αίμα ξεράθηκε,

Το κορι­τσά­κι γεν­νή­θη­κε σε μια σκο­τει­νή υπόγα.

Ήταν κι ο Βλα­δί­μη­ρος με το μού­σι του,

πόσο μυα­λό άρα­γε κρύ­βε­ται στο μυα­λό κάτω από το σκού­φο του.

Μόλις γεν­νή­θη­κε ο μικρός, τον τύλι­ξαν μ’ ένα χνου­δω­τό κουβερτάκι,

ο πατέ­ρας μπή­κε στο μαύ­ρο του αυτοκίνητο.

Σήμε­ρα !!!

Βρο­ντο­φώ­να­ξε ο Βλαδίμηρος.

Εφ’ όπλου λόγ­χη. τα κανό­νια έτοιμα,

οι μπολ­σε­βί­κοι σφίγ­γουν τον κλοιό,

οι λακέ­δες είχαν αλλά­ξει εκα­τό χρώματα.

Πλού­τη αμύ­θη­τα σε λίγα χέρια,

φτώ­χεια απέ­ρα­ντη στην αχα­νή χώρα.

Ήταν κι ο άλλος Βλα­δί­μη­ρος, ο Μαγιακόφσκι:

Ξελα­σπώ­στε το μέλ­λον. Δεν θάρ­θει από μόνο του αν δεν πάρου­με μέτρα κι εμείς !!!!

Το κόκ­κι­νό του τραί­νο, όργω­σε την απέ­ρα­ντη Ρωσία.

Ούρα !!!!!

Η έφο­δος άρχισε,

οι πόρ­τες ανοίξαν.

Στις σκά­λες των ανα­κτό­ρων ανέ­βαι­νε το ΜΕΛΛΟΝ.

Όλοι οι θησαυ­ροί στη θέση τους.

Ο Στα­χά­νοφ δού­λε­ψε στις στο­ές για το αύριο.

Ο Στά­λιν φρό­ντι­σε να καρ­φω­θεί το λάβα­ρο με το σφυροδρέπανο,

στην καρ­διά του φιδιού στο Ράιχσταγκ.

Ο Γιού­ρι, στα­μά­τη­σε τη δου­λειά του στο γερα­νό του στο χυτή­ριο που δούλευε…

Λίγους μήνες αργό­τε­ρα, στις 12 Απρί­λη 1961,

ο ‘Κέδρος’ Γιού­ρι Γκα­γκά­ριν έκα­νε τον πρω­ι­νό του περί­πα­το γύρω από το φεγγάρι.

Ο Ανα­τό­λι Καρ­πόφ, ο Φιντέλ, ο Τσε,

Ο Χο-Τσι-Μινχ κι ο Πατρίς Λου­μού­μπα, πάλε­ψαν έδω­σαν τη ζωή τους

για το ΜΕΛΛΟΝ.

Εσέ­να,

Ποιος σου είπε ότι πέθαναν;

Πέθα­νε ο Νερού­ντα, πέθα­νε ο Λόρ­κα, ο Λοΐζος;

Ποιος μιλά­ει σήμε­ρα για τον ‘σημα­δε­μέ­νο’,

για τον Μπό­ρις το μεθύστακα;

Ποιος σου είπε ότι απέτυχαν;

Τα μπα­λέ­τα Κίροφ, τα Μπολ­σόι ήρθαν και στην Αθήνα.

Και για τα μάτια τους χιλιά­δες Έλλη­νες πήγαιναν

στην κλι­νι­κή του Φιο­ντό­ρωφ, χωρίς λεφτά.

Δεν είχαν τζην,

Αλλά ο Βαλέ­ρι Μπορ­ζόφ κι ο Αλε­ξέ­γιεφ ξεσή­κω­ναν τα πλήθη,

μαζί με τον Γιού­ρι Σέντυχ.

Ο Τζί­κα Βερ­τόφ με τη μηχα­νή και τους κινό­κι του,

Έβα­λε και­νούρ­για λάστι­χα στ’ αυτο­κί­νη­το του Ντμί­τρι Σοστακόβιτς.

Η Λάι­κα ταξι­δεύ­ει ακόμα,

η Βαλε­ντί­να είναι ακό­μα στο δορυφόρο,

της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επανάστασης.

Ποιος είναι αυτός που έχει συμ­φέ­ρον να σου παρουσιάσει,

το μαύ­ρο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρβαρότητας,

σαν το υπο­χρε­ω­τι­κό τέλος του Κόσμου;

Η Ιστο­ρία βρί­σκε­ται στην τρί­τη μόλις σελί­δα της σύγ­χρο­νης ζωής.

Παρι­σι­νή Κομμούνα,

Πετρού­πο­λη 1917,

Τώρα άρχι­σαν να γρά­φο­νται τα γεγο­νό­τα της τρί­της σελίδας:

Στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, στο έγκλη­μα στις Σκουριές,

στη Μαδρί­τη και τη Λισαβόνα,

το Λον­δί­νο και τη Λιβύη,

στη Βενε­ζου­έ­λα και την Κούβα,

στο Ντι­τρόιτ και τη Νέα Υόρκη,

στα δάση του Αμαζόνιου,

στην Παλαι­στί­νη.

Κάθε απερ­γία,

κάθε πορεία,

κάθε χρό­νο στην αντι-αμε­ρι­κά­νι­κη αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πορεία

για το Πολυτεχνείο.

Κάθε νεκρός εργά­της στους χώρους δουλειάς,

κάθε απο­λυ­μέ­νος,

κάθε απλή­ρω­τος,

κάθε άστε­γος πάνω σ’ ένα χαρ­τό­κου­το, σε κάθε σημείο του Πλανήτη,

είναι κι ένα βόλι στην καρ­διά του σάπιου καπιταλισμού.

Έτσι γρά­φε­ται,

Το ματω­μέ­νο φωτει­νό αύριο στην κόκ­κι­νη Λεω­φό­ρο του χτες.!!!!

Έτσι κι αλλιώς, η Γη θα γίνει Κόκκινη.

Ρωμύ­λος Αυδής,

Πάρ­κο Τρίτση,

43ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ.