Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σεπτέμβριος στο Εθνικό Θέατρο

Με δύο επα­να­λή­ψεις για περιο­ρι­σμέ­νο αριθ­μό παρα­στά­σε­ων ανοί­γει το Εθνι­κό Θέα­τρο τον Σεπτέμβριο.

Από 18 Σεπτεμ­βρί­ου στην Κεντρι­κή Σκη­νή επα­νέρ­χε­ται το «Από­ψε αυτο­σχε­διά­ζου­με» του Λουί­τζι Πιρα­ντέ­λο, σε δια­σκευή από τον Δημή­τρη Μαυ­ρί­κιο και μου­σι­κή που είχε γρά­ψει ο Μάνος Χατζι­δά­κις το 1961 για την παρά­στα­ση του Δημή­τρη Μυράτ.

Από τις 27 Σεπτεμ­βρί­ου στο Θέα­τρο Rex Σκη­νή «Μαρί­κα Κοτο­πού­λη» επι­στρέ­φει η μου­σι­κο­θε­α­τρι­κή παρά­στα­ση, σε μου­σι­κή σύν­θε­ση και σκη­νο­θε­σία του Θοδω­ρή Αμπα­ζή «Ο άνθρω­πος που γελά», βασι­σμέ­νη στο ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα του Βικτώρ Ουγκώ.

Στο «Από­ψε αυτο­σχε­διά­ζου­με» μια πλειά­δα εξαί­ρε­των ηθο­ποιών ταυ­τί­ζο­νται με τους ρόλους τους, προ­κει­μέ­νου να ζήσουν τις ζωές των χαρα­κτή­ρων που υπο­δύ­ο­νται. Ένας θία­σος προ­σπα­θεί να δια­σκευά­σει σε θεα­τρι­κό έργο το διή­γη­μα του Λουί­τζι Πιρα­ντέ­λο «Λεο­νό­ρα, αντίο!» Η δύνα­μη του δημιουρ­γή­μα­τος ένα­ντι του δημιουρ­γού του είναι σχή­μα ουσιώ­δες για την τέχνη, αλλά και για τον Λουί­τζι Πιρα­ντέ­λο. Το έργο μοιά­ζει να γεν­νή­θη­κε για ν’ απο­τυ­πώ­σει αυτή την εκρη­κτι­κή σχέ­ση. Συμπλη­ρώ­νει την τρι­λο­γία του συγ­γρα­φέα υπό τη μορ­φή «θεά­τρου μέσα στο θέα­τρο» για το πλέ­ον αγα­πη­μέ­νο του θέμα: τη σύγ­χυ­ση της φαντα­σί­ας με την πραγματικότητα.

Στο έργο «Ο άνθρω­πος που γελά», βασι­σμέ­νο στο ομώ­νυ­μο πολι­τι­κό μυθι­στό­ρη­μα του σπου­δαί­ου Ουγκώ πίσω από ένα θυελ­λώ­δες ειδύλ­λιο απο­κα­λύ­πτε­ται η αλλο­τρί­ω­ση που δημιουρ­γεί η άσκη­ση εξου­σί­ας και οι ακρό­τη­τες της που υφί­στα­ται ο άνθρω­πος. Το έργο τοπο­θε­τεί­ται στο Λον­δί­νο, αρχές του 18ου αιώ­να. Μια αυστη­ρά δομη­μέ­νη, αρι­στο­κρα­τι­κή κοι­νω­νία με απο­λύ­τως δια­κρι­τά όρια μετα­ξύ των τάξε­ων. Ο πλού­τος και η υψη­λή θέση στην ιεραρ­χία προ­κα­λεί αλα­ζο­νεία. Ο λαός, άνθρω­ποι εξα­θλιω­μέ­νοι, άβου­λοι, τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι, χωρίς διά­θε­ση για αντί­στα­ση και κάποιες φορές χωρίς ελπί­δα. Σε αυτό το σκλη­ρό περι­βάλ­λον, ο Γκουίν­πλεϊν, ένας νεα­ρός άνδρας με παρα­μορ­φω­μέ­νο πρό­σω­πο ‑ένα μόνι­μα χαραγ­μέ­νο χαμό­γε­λο ως εκδί­κη­ση από τον βασι­λιά- βιώ­νει έναν αγνό και αλη­θι­νό έρω­τα με την τυφλή Ντία. Η σχέ­ση τους φαί­νε­ται να είναι ό,τι πιο σημα­ντι­κό για εκεί­νον. Ως μέλος ενός θιά­σου, σύντο­μα, θα γίνει διά­ση­μος, λόγω της ιδιαι­τε­ρό­τη­τάς του. Η τύχη όμως παί­ζει τα πιο τρε­λά παι­χνί­δια: όταν βρε­θεί σε θέση ισχύ­ος και τολ­μή­σει να υψώ­σει το ανά­στη­μά του θα βρε­θεί αντι­μέ­τω­πος με την αναλ­γη­σία των ισχυρών.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο