Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στο ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ο Κώστας Καζάκος, σήμερα και το επόμενο Σάββατο

Τον ηθο­ποιό και σκη­νο­θέ­τη Κώστα Καζά­κο βιο­γρα­φεί η εκπο­μπή ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ: προ­βο­λή (α’ μέρος): Σάβ­βα­το 16 Ιου­νί­ου 2018 — ΕΡΤ2 — ώρα: 15:00 / (β’ μέρος): Σάβ­βα­το 23 Ιου­νί­ου 2018 — ΕΡΤ2 — ώρα: 15:00

Ο Κώστας Καζά­κος ο πλη­θω­ρι­κός ηθο­ποιός, σκη­νο­θέ­της, με ταλέ­ντο, παι­δεία και γοη­τεία, που υπερ­βαί­νει κάθε προ­βλε­πό­με­νο μέσο όρο, κατα­θέ­τει την ιστο­ρία της συναρ­πα­στι­κής ζωής του, στο Μονόγραμμα.

Στο πρώ­το μέρος της αυτο­βιο­γρα­φί­ας θα παρα­κο­λου­θή­σου­με την ζωή και το κινη­μα­το­γρα­φι­κό έργο του Κώστα Καζά­κου, ενώ στο δεύ­τε­ρο θα μας μιλή­σει για την θεα­τρι­κή του καριέ­ρα με μια ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά στο “Μεγά­λο μας Τσίρ­κο”, με άγνω­στες ιστο­ρί­ες και παρα­σκή­νια από την παράσταση.

Γεν­νή­θη­κε στον Πύρ­γο Ηλεί­ας στις 29 Μαΐ­ου του 1935.

Ο Κώστας Καζά­κος, ήθε­λε να γίνει δάσκα­λος, καθη­γη­τής. Πήγε στο Πανε­πι­στή­μιο να γρα­φτεί για τις εξε­τά­σεις. Όμως έλει­πε το χαρ­τί των κοι­νω­νι­κών φρο­νη­μά­των, «κλη­ρο­νο­μιά» από τον αρι­στε­ρό πατέ­ρα του, κι έτσι αυτή η πόρ­τα έκλεισε.

Τυχαία και από περιέρ­γεια, μια μέρα ανε­βαί­νει τα σκα­λιά της Σχο­λή Κινη­μα­το­γρά­φου «Λυκούρ­γος Σταυ­ρά­κος». Δίνει εξε­τά­σεις αμέ­σως και μπαίνει.

Εκεί, ανά­με­σα στους σπου­δαί­ους ανθρώ­πους που σφρά­γι­σαν το ελλη­νι­κό σινε­μά και το θέα­τρο, γνώ­ρι­σε και ως δάσκα­λο τον Κάρο­λο Κουν που έμελ­λε να παί­ξει καθο­ρι­στι­κό ρόλο στη ζωή του. Ο Κουν είχε τέτοια ακτι­νο­βο­λία ο ίδιος, η προ­σω­πι­κό­τη­τα του, που συγκέ­ντρω­σε ένα πλή­θος κόσμου και το κρα­τού­σε δεμένο.

KAZAKOS1

Το ’58 ο Κώστας Καζά­κος φεύ­γει από τον Κουν και μαζί με τον Λεω­νί­δα Τρι­βι­ζά έφτια­ξαν ένα θία­σο σκη­νο­θέ­τη, το Ελεύ­θε­ρο Θέα­τρο, κατά τα γαλ­λι­κά πρό­τυ­πα, το θέα­τρο λίμπρε, όπως το λέγανε.

Στο μετα­ξύ ξεκι­νά­ει η πορεία του στο ελλη­νι­κό σινε­μά, στο οποίο δού­λε­ψε επί δέκα χρό­νια για­τί του άρε­σε σαν δου­λειά, σαν συν­θή­κη δου­λειάς. Η πρώ­τη του ται­νία, ήταν «Η Αρπα­γή της Περ­σε­φό­νης» στη Σχο­λή Σταυ­ρά­κου. Μια ται­νία που ξεχω­ρί­ζει, ήταν το «Κον­τσέρ­το για Πολυ­βό­λα» το 1966, η πρώ­τη που έκα­νε στο Φίνο. Εκεί συνα­ντή­θη­κε για πρώ­τη φορά με τη Τζέ­νη Καρέ­ζη, στο πρώ­το γύρι­σμα, στα Ίσθμια. Από τότε άρχι­σαν να δου­λεύ­ουν μαζί στο θέα­τρο και στον κινηματογράφο.

Κατά τη διάρ­κεια της χού­ντας του ’67 ο Ιάκω­βος Καμπα­νέλ­λης, είχε μια ιδέα, τον ερέ­θι­ζε πάρα πολύ ο μύθος του Κρό­νου που τρώ­ει τα παι­διά του. Έβλε­πε την Ελλά­δα σαν τον Κρό­νο που τρώ­ει τα παι­διά της. Άρχι­σε σε συνεν­νό­η­ση με τον Καζά­κο, να γρά­φει ένα σπον­δυ­λω­τό έργο που να δια­τρέ­χει την ιστο­ρία και να λέει κάποιες αλή­θειες για το σήμε­ρα. Να μπο­ρεί ο κόσμος να κάνει ανα­γω­γές στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα του, αυτό που βίω­νε κάτω από τη χού­ντα τότε. Η Επι­τρο­πή Λογο­κρι­σί­ας καρα­δο­κού­σε κόβο­ντας πολ­λά κεί­με­να τα οποία ο Καμπα­νέλ­λης με διά­φο­ρα τρικ επανέφερε…

KAZAKOS2

«Το Μεγά­λο μας Τσίρ­κο» πέρα­σε στη θεα­τρι­κή Ιστο­ρία του τόπου, αντι­προ­σω­πεύ­ο­ντας τη μαζι­κή αντί­στα­ση του λαού ενά­ντια τη χούντα.

Ο Κώστας Καζά­κος, κατα­στα­λαγ­μέ­νος πια, νιώ­θει πως έζη­σε πολ­λές ζωές. Κοντεύ­ουν είκο­σι τέσ­σε­ρα χρό­νια μαζί με τη γυναί­κα του, τη ηθο­ποιό Τζέ­νη Κόλ­λια και τα τρία παι­διά τους.

Παρα­γω­γός Γιώρ­γος Σγου­ρά­κης, σκη­νο­θε­σία Περι­κλής Κ. Ασπρού­λιας, φωτο­γρα­φία Στά­θης Γκό­βας, ηχο­λη­ψία Λάμπρος Γόβα­τζης, μοντάζ  Στα­μά­της Μαρ­γέ­της, διεύ­θυν­ση παρα­γω­γής Στέ­λιος Σγουράκης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο