Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ακρίβεια και τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό

Στην πλα­τεία Συντάγ­μα­τος μπρο­στά από τη Βου­λή, συρ­ρέ­ουν αυτή τη στιγ­μή χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι πίσω από τα πανό των σωμα­τεί­ων τους για τις διεκ­δι­κή­σεις και τα αιτή­μα­τά τους για αυξή­σεις στους μισθούς κόντρα στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό καρ­μα­νιό­λα που σήμε­ρα σκο­πεύ­ει να ψηφί­σει κυβέρνηση.

«Για τους εργα­ζό­με­νους δεν υπάρ­χει μία λεφτά υπάρ­χουν μόνο για την εργο­δο­σία» ακού­γε­ται δυνα­τά από τους χιλιά­δες διαδηλωτές.

Μπρο­στά στην επί­θε­ση στο λαϊ­κό εισό­δη­μα, Ομο­σπον­δί­ες και Συν­δι­κά­τα αντι­τάσ­σουν τις διεκ­δι­κή­σεις τους για αυξή­σεις στους μισθούς και στις συντά­ξεις και υπο­γρα­φή Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων. Μαζί με τους μαζι­κούς φορείς των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, των επι­στη­μό­νων, των φοι­τη­τών, των γυναι­κών, παλεύ­ουν για ουσια­στι­κά μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης της ακρί­βειας και της ενερ­γεια­κής φτώ­χειας, μπλό­κο στο ξεσπί­τω­μα από τους πλει­στη­ρια­σμούς πρώ­της — κύριας κατοικίας.

«Κου­πό­νια για το ρεύ­μα, κου­πό­νια φαΐ, σε λίγο θα μας δίνου­με κου­πό­νια για ζωή» και «Για τους εργα­ζό­με­νους δεν υπάρ­χει μία, λεφτά υπάρ­χουν μόνο για την εργο­δο­σία»βρο­ντο­φω­νά­ζουν οι εργαζόμενοι.

Θεσσαλονίκη

Σε εξέ­λι­ξη είναι η συγκέ­ντρω­ση συν­δι­κά­των και σωμα­τεί­ων της Θεσ­σα­λο­νί­κης, μπρο­στά στο άγαλ­μα Βενι­ζέ­λου, ενά­ντια στον αντι­λαϊ­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό για το 2023.

Την ίδια ώρα διεκ­δι­κούν ουσια­στι­κές αυξή­σεις στους μισθούς και μπλό­κο στους πλει­στη­ρια­σμούς. Δυνα­μι­κό «παρών» δίνουν οι συνταξιούχοι.

Αυτή την ώρα έχει ξεκι­νή­σει η πορεία στους δρό­μους της πόλης με τους δια­δη­λω­τές να φωνά­ζουν συν­θή­μα­τα όπως «λαέ που σε τσα­κί­ζουν άλλα­ξε πορεία να σπά­σει ο τσα­μπου­κάς στην εργο­δο­σία», «δου­λειά για όλους, στοπ στις απο­λύ­σεις για όλους τους άνερ­γους μαζι­κές προσλήψεις».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο