Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Το ζήτημα της άρνησης του ΚΚΕ να συμμετάσχει σε αστικές κυβερνήσεις έχει αναλυθεί πολλαπλώς και ενδελεχώς τα προηγούμενα χρόνια τόσο μέσω της αρθρογραφίας στον κομματικό τύπο (βλ. ΚΟΜΕΠ, «Ριζοσπάστης») όσο και σε συνεντεύξεις στελεχών του στα μέσα ενημέρωσης.
Παρ’ όλα αυτά, με αφορμή το 21ο Συνέδριο του Κόμματος, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο – κατά τα λοιπά συμπαθής – δημοσιογράφος Τάσος Παππάς επαναφέρει το ζήτημα, προβαίνοντας μάλιστα σε μια σειρά αυθαίρετα συμπεράσματα.
Ο δημοσιογράφος κάνει μια συνοπτική αναδρομή στην συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας, αποφεύγοντας ωστόσο να πει την ουσία: Που οδήγησαν τον λαό τέτοια εγχειρήματα και που κατέληξαν τα ΚΚ που συμμετείχαν σε τέτοιου είδους κυβερνήσεις. «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας συμμετείχε στην πρώτη κυβέρνηση του Μιτεράν, στη βάση του κοινού προγράμματος, αλλά το εγχείρημα δεν ευδοκίμησε» γράφει ο Τ. Παππάς χωρίς να πει λέξη για τον ιδεολογικό και πολιτικό εκφυλισμό στον οποίο οδηγήθηκε το Γαλλικό ΚΚ.
Πίσω απ’ την φράση «το εγχείρημα δεν ευδοκίμησε» κρύβεται η πραγματικότητα ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρ. Μιτεράν, με την συναίνεση της τότε ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, επέβαλλε σκληρότατα αντεργατικά μέτρα όπως μεταξύ άλλων νομικές προβλέψεις για μαζικές απολύσεις στη βιομηχανία, περικοπές κοινωνικής πρόνοιας, καθήλωση μισθών, μείωση αποζημιώσεων για τους απολυμένους, κλπ.
«Ο ιστορικός συμβιβασμός στην Ιταλία δεν δοκιμάστηκε στην πράξη» γράφει ο δημοσιογράφος της «ΕΦΣΥΝ» εξαιτίας της δολοφονίας του Άλντο Μόρο. Το γεγονός ότι ο περίφημος «ιστορικός συμβιβασμός» του Μπερλινγκουέρ αποτελούσε ένα αταξικό ιδεολογικό συνονθύλευμα οδήγησε το Ιταλικό ΚΚ σε οριστικό διαζύγιο με τον μαρξισμό-λενινισμό και το εργατικό κίνημα στην ενσωμάτωση και τον συμβιβασμό.
Στο άρθρο του, ο Τ. Παππάς αναφέρεται και στην κυβέρνηση συνασπισμού του Σοσιαλιστικού Κόμματος με τους Ποδέμος στην Ισπανία, τις βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές της οποίας ο λαός της ιβηρικής χώρας τις ζει καθημερινά στο πετσί του.
Που θέλει να καταλήξει ο δημοσιογράφος της «ΕΦΣΥΝ»; Στο ότι η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει «σε κυβερνήσεις συνεργασίας με προοδευτικό πρόσημο» το καθιστά, όπως γράφει, μια εξαίρεση «ακίνδυνη για το σύστημα», που «δεν ταράζει σαν εφιάλτης τον ύπνο των αρχόντων»! Προφανώς για τον κ. Παππά, κίνδυνος για το… σύστημα και εφιάλτης για τον ύπνο των αρχόντων είναι μια «κυβέρνηση συνεργασίας με προοδευτικό πρόσημο», όπου οι αριστερές δυνάμεις του τόπου θα καθίσουν από κοινού να… διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα. Λες και στο πλαίσιο της εξουσίας των μονοπωλίων είναι ποτέ δυνατό να υπάρξει διέξοδος προς το συμφέρον των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων… Λες και το παράδειγμα της περίφημης «Πρώτης Φοράς Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλουσιότατη πηγή συμπερασμάτων για τις συνέπειες που έχει για τον λαό η κυβερνητική διαχείριση στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας…
Δυστυχώς δεν μας λέει κάτι νέο ο Τ. Παππάς, παρά αναμασά το χιλιοειπωμένο – από το 2012 μέχρι και σήμερα — επιχείρημα περί κυβερνήσεων συνεργασίας με την συμμετοχή των κομμουνιστών. Πρόκειται για την ίδια χιλιομασημένη «καραμέλα» για το δήθεν «απομονωμένο ΚΚΕ» που «αυτοεξαιρείται», που «δεν θέλει να κυβερνήσει», που μένει «εκλογικά καθηλωμένο», κλπ.
Εύλογα αναρωτιέται κάποιος: Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι πιπιλίζουν, ξανά και ξανά, τα περί συμμετοχής των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας; Η απάντηση είναι σαφής. Καταλαβαίνουν και πολύ καλά μάλιστα, γι’ αυτό και συχνά πυκνά ανασύρουν από τα σκουριασμένα συρτάρια του αντικομμουνισμού το ψευδεπίγραφο επιχείρημα των «πολιτικών συμμαχιών της Αριστεράς».
Τελειώνοντας, ας μας επιτραπεί, απευθυνόμενοι τόσο στον δημοσιογράφο της «ΕΦΣΥΝ» όσο και στους λοιπούς… «αγωνιούντες» για την πορεία του ΚΚΕ, να υπογραμμίσουμε τα εξης:
1. Η καθαρή θέση του ΚΚΕ για άρνηση συμμετοχής του σε αστική κυβέρνηση την περίοδο 2012–2015 αποτελεί κορυφαίας σημασίας παρακαταθήκη για το εγχώριο και διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Επιβεβαιώνεται ότι στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και για όσο διάστημα η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης, τα ΚΚ δεν έχουν θέση σε κανενός είδους κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΜεΡΑ25, συνεπικουρούμενοι από έντυπα όπως η «ΕΦΣΥΝ», κάνουν λόγο για «συμπόρευση αριστερών δυνάμεων» στο πλαίσιο συμφωνίας σε επίπεδο ηγεσίας. Πρόκειται για την κλασσική ελιτίστικη προσέγγιση της πολιτικής που αγνοεί σκόπιμα ότι το πραγματικό πεδίο όπου κρίνονται οι συσχετισμοί είναι μέσα στο ίδιο το κίνημα, στην ίδια την κοινωνία. Τέτοιου είδους πολιτικές δυνάμεις (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜεΡΑ25) κινούνται στην λογική της διαχείρισης, υποσχόμενοι έναν υποτιθέμενο «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» ακόμη κι’ αν γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Μιλούν για «ανθρώπινο καπιταλισμό» ακριβώς επειδή δεν επιθυμούν την ανατροπή του, αποφεύγουν όπως ο διάολος το θυμίαμα κάθε σκέψη για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν επιθυμούν την εργατική εξουσία.
3. Πραγματικός κίνδυνος για το σύστημα – και «εφιάλτης για τον ύπνο των αρχόντων» — δεν είναι καμιά κυβέρνηση αστικής διαχείρισης όσο «προοδευτικό» ή «αριστερό» πρόσημο κι’ αν έχει. Ο πραγματικός κίνδυνος για το σύστημα τους βρίσκεται στην όξυνση της ταξικής πάλης, σε κάθε χώρο δουλειάς και μόρφωσης, στις καθημερινές διεκδικήσεις των εργαζόμενων και στη μαζικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, εκεί όπου «ζυμώνεται» κάθε μέρα η πολιτική πρόταση για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Και εκεί, το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, πρωταγωνιστούν όντας η αξιόπιστη και μαχητική δύναμη που με συνέπεια και σταθερότητα υπερασπίζεται και προωθεί τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα
