Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΣΥΡΙΖΑ: Απολογητές της βαρβαρότητας

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Κατά­φε­ραν, μέσα σε μια τετρα­ε­τία, να ντρο­πιά­σουν, να κου­ρε­λιά­σουν, να ποδο­πα­τή­σουν την έννοια της Αρι­στε­ράς την οποία υπο­τί­θε­ται πως τιμούν.

Στο όνο­μα της «αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης» ανέ­λα­βαν να βγά­λουν σε πέρας την πιο βρώ­μι­κη δου­λειά για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου, που ακό­μη και η πιο δεξιά κυβέρ­νη­ση θα δίστα­ζε να το πράξει.

Αντι­πο­λι­τεύ­τη­καν ως «αντι-μνη­μο­νια­κοί» και κυβέρ­νη­σαν ως μνη­μο­νια­κό­τε­ροι των μνημονιακών.

Ταυ­τί­στη­καν με τις ορι­σμέ­νες από τις αντι­δρα­στι­κό­τε­ρες πολι­τι­κές που εφαρ­μό­στη­καν στη μετα­πο­λι­τευ­τι­κή Ελλά­δα. Απο­δεί­χθη­καν οι ικα­νό­τε­ροι στυ­λο­βά­τες του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και οι καλύ­τε­ροι μαθη­τές των ιμπε­ρια­λι­στών- των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Επι­χεί­ρη­σαν, με θρά­σος που δια­κρί­νει τους χει­ρό­τε­ρους και­ρο­σκό­πους, να «ξεπλύ­νουν» τις βρω­μιές τους με στε­φά­νια στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής και τον ήρωα Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη. Σαν λαθρε­πι­βά­τες της ταξι­κής πάλης προ­σπά­θη­σαν- και συνε­χί­ζουν μέχρι και σήμε­ρα- να οικειο­ποι­η­θούν τους αγώ­νες και τις θυσί­ες του ελλη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Μέσα σε περί­που δέκα χρό­νια κατά­φε­ραν να προ­κα­λέ­σουν στο εργα­τι­κό κίνη­μα ζημιά ανά­λο­γη, αν όχι μεγα­λύ­τε­ρη, απ’ όση προ­κά­λε­σε το ΠΑΣΟΚ τις δεκα­ε­τί­ες του 1980 και του 1990. Εξα­γό­ρα­σαν και εξα­πά­τη­σαν εργα­τι­κές-λαϊ­κές συνει­δή­σεις, που­λώ­ντας στο κεφά­λαιο τα όποια ψήγ­μα­τα ιδε­ο­λο­γι­κής αξιο­πρέ­πειας τους είχαν απομείνει.

Απέ­δει­ξαν στην πρά­ξη ότι η βία και το μίσος του αστι­κού κρά­τους απέ­να­ντι σε όποιον σηκώ­νει κεφά­λι παρα­μέ­νουν ίδια και απα­ράλ­λα­χτα, όποιο κόμ­μα κι’ αν βρί­σκε­ται στην δια­χεί­ρη­σή του. Γι’ αυτό και έστελ­ναν τα ΜΑΤ να τσα­κί­ζουν τις φοι­τη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, να ψεκά­ζουν με χημι­κά τους συντα­ξιού­χους, να προ­στα­τεύ­ουν το άγαλ­μα του αρχι­δο­λο­φό­νου Τρούμαν.

Χωρίς ίχνος ντρο­πής έφτα­σαν στο σημείο να ανα­γο­ρεύ­σουν την αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κής κοπής συμ­φω­νία των Πρε­σπών σε… «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πράξη».

Χωρίς στά­λα τσί­πας συγκυ­βέρ­νη­σαν με την ακρο­δε­ξιά των ΑΝΕΛ και φωτο­γρα­φί­ζο­νταν στο Καστε­λό­ρι­ζο δίπλα στους εγκλη­μα­τί­ες ναζι­στές της Χρυ­σής Αυγής.

Απο­δεί­χθη­καν- πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας- ότι πιο εκφυ­λι­σμέ­νο εμφα­νί­στη­κε στις γραμ­μές της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα των τελευ­ταί­ων 30 χρόνων.

Σήμε­ρα, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι την εύλο­γη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και οργή απέ­να­ντι στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, επι­χει­ρούν να ξανα­εμ­φα­νι­στούν ως «σωτή­ρες», να ξανα­φο­ρέ­σουν το «αρι­στε­ρό» και «ριζο­σπα­στι­κό» τους προ­σω­πείο, προ­σφέ­ρο­ντας την ξανα­ζε­στα­μέ­νη σού­πα της δήθεν φιλο­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­σμού με νέο περιτύλιγμα.

Και για να το πετύ­χουν, εκτός από ψέμα­τα, δημα­γω­γία και απα­τη­λές υπο­σχέ­σεις, δεν διστά­ζουν να αγγί­ξουν τα όρια του σου­ρε­α­λι­σμού, οικειο­ποιού­με­νοι συν­θή­μα­τα όπως «Σοσια­λι­σμός ή Βαρβαρότητα»!

Το 2022, όμως, δεν είναι 2012. Ακό­μη και οι πέτρες γνω­ρί­ζουν πλέ­ον ότι έχουν τόση σχέ­ση με τον σοσια­λι­σμό όση ο έχει ο φάντης με το ρετσι­νό­λα­δο. Όσα τσι­τά­τα κι’ αν χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν, όσες μάσκες κι’ αν φορέ­σουν, η ιστο­ρία τους έχει ήδη κατα­γρά­ψει γι’ αυτό ακρι­βώς που είναι: Απο­λο­γη­τές της βαρβαρότητας.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο