ΣΥΡΙΖΑ-ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Περσινά ξινά σταφύλια…

Ρεπορ­τάζ ιστο­σε­λί­δας που ανή­κει σε μεγά­λο συγκρό­τη­μα του Τύπου σημεί­ω­νε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρι­θεί ως δύνα­μη που μπο­ρεί να παί­ξει τον ρόλο του ως φορέα υπο­δο­χής (και εγκλω­βι­σμού λέμε εμείς) της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας σε συν­θή­κες μιας νέας «οικο­νο­μι­κής κρί­σης» και ενός νέου «Ψυχρού Πολέ­μου» που βρί­σκο­νται παγκό­σμια σε πορεία εξέ­λι­ξης και κλι­μά­κω­σης, αντίστοιχα.

Αντί­στοι­χες επι­ση­μάν­σεις υπάρ­χουν σε όλες τις αστι­κές ανα­λύ­σεις και στα ΜΜΕ. Δεν είναι άδι­κη η αγω­νία που υπάρ­χει για το τι θα γίνει με τον έτε­ρο πόλο της αστι­κής κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής. Αλλω­στε, ακό­μα και στε­λέ­χη της ΝΔ δίνουν ευχές για να ξεπε­ρα­στεί η κρί­ση για το καλό πάντα… της «χώρας» και της «δημο­κρα­τί­ας».

Η κίνη­ση της παραί­τη­σης του Αλ. Τσί­πρα και η δρο­μο­λό­γη­ση εξε­λί­ξε­ων για αλλα­γή ηγε­σί­ας και «επα­νί­δρυ­σης» του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση. Ωστό­σο εκφρά­ζο­νται αμφι­βο­λί­ες για το αν θα μπο­ρέ­σει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανα­κάμ­ψει ή αν θα οδη­γη­θεί σε περαι­τέ­ρω συρ­ρί­κνω­ση, αλλά και ανη­συ­χί­ες για το αν θα μπο­ρέ­σει το ΠΑΣΟΚ να ανα­πλη­ρώ­σει το κενό στον σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό χώρο.

“Ιστορική παρακαταθήκη”
η δικαίωση της αντιλαϊκής πολιτικής

Ακό­μα και στη δήλω­ση παραί­τη­σής του, βέβαια, ο Αλ. Τσί­πρας έσπευ­σε να δώσει εγγυ­ή­σεις για την πορεία που θα έχει το όλο εγχεί­ρη­μα: Παρου­σί­α­σε ως «ιστο­ρι­κή παρα­κα­τα­θή­κη» του ΣΥΡΙΖΑ ακρι­βώς τη συμ­βο­λή στον συμ­βι­βα­σμό ευρύ­τε­ρων εργα­τι­κών — λαϊ­κών μαζών στην πολι­τι­κή των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ετσι, ανα­φέρ­θη­κε στην «έξο­δο από τα μνη­μό­νια», με ένα τρί­το βάρ­βα­ρο μνη­μό­νιο και την εφαρ­μο­γή άλλων δύο, στη «διά­σω­ση από τη χρε­ο­κο­πία» με ένα «μαξι­λά­ρι» 37 δισ. ευρώ ματω­μέ­νων πλε­ο­να­σμά­των και χρε­ο­κο­πί­ας του ελλη­νι­κού λαού, στη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών, το «μαρ­γα­ρι­τά­ρι στο στέμ­μα» της εμπλο­κής στα ΝΑΤΟι­κά σχέ­δια που απο­γειώ­θη­κε επί ημε­ρών του, στην «ανα­βάθ­μι­ση του διε­θνούς κύρους της χώρας» με τις συμ­φω­νί­ες με τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ, που μετέ­τρε­ψαν όλη την Ελλά­δα σε αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή βάση.

Επι­βε­βαί­ω­σε και μ’ αυτόν τον τρό­πο πως ένας κύκλος μεν έκλει­σε, όμως ο νέος που ανοί­γει δεν χωρά καμιά αυτα­πά­τη για ανα­θε­ώ­ρη­ση της στρα­τη­γι­κής του σε φιλο­λαϊ­κή κατεύ­θυν­ση, αλλά σκο­πεύ­ει στο ακρι­βώς αντί­θε­το, στην ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη προ­σαρ­μο­γή στις ανά­γκες του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος. Αυτό άλλω­στε σημα­το­δό­τη­σε και η επι­λο­γή προ­σώ­πων που στε­λέ­χω­σαν την εκλο­γι­κή του επι­τρο­πή και σήκω­σαν το βάρος της προ­ε­κλο­γι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, στε­λε­χών δοκι­μα­σμέ­νων σε επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς, με προ­νο­μια­κές σχέ­σεις πολ­λών απ’ αυτούς με το αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό στρατόπεδο.

Ποια αντιπολίτευση;

Το δεί­χνουν άλλω­στε από τις πρώ­τες κιό­λας μέρες η υπο­δο­χή της κυβέρ­νη­σης ΝΔ από στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλά­νε για μια «καλή κυβέρ­νη­ση» (Ευ. Απο­στο­λά­κης), που «έχει κάποια στοι­χεία θετι­κά» (Ρ. Θρα­σκιά), η κρι­τι­κή στην πρώ­τη φουρ­νιά των δεκά­δων αντι­λαϊ­κών προ­α­παι­τού­με­νων του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης που παρου­σί­α­σε η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ περί «φτω­χών» και «άτολ­μων» μέτρων. Κρι­τι­κή που προϊ­δε­ά­ζει για μια ακό­μα θητεία στο «υπουρ­γείο αντι­πο­λί­τευ­σης» της κυβέρ­νη­σης, μετά από μια τετρα­ε­τία όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έβα­λε πλά­τη σε όλα τα κρί­σι­μα, από την παν­δη­μία έως τις «μεγά­λες επεν­δύ­σεις», τύπου Ελλη­νι­κού και Ναυ­πη­γεί­ων Ελευ­σί­νας, και φυσι­κά στα ζητή­μα­τα της εμπλο­κής στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, ψηφί­ζο­ντας πάνω από τα μισά νομο­σχέ­δια της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ.

Δυσκολίες και αντιφάσεις

Τις δυσκο­λί­ες και τις αντι­φά­σεις που έχει αυτό το εγχεί­ρη­μα — από τη μια, να εμφα­νι­στεί ως υπεύ­θυ­νη αξιό­πι­στη λύση για την αστι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση και, από την άλλη, να οικειο­ποι­η­θεί αγω­νι­στι­κές και ριζο­σπα­στι­κές δια­θέ­σεις — απο­τυ­πώ­νουν και τοπο­θε­τή­σεις, όπως του Π. Σκουρ­λέ­τη, για την «ανά­γκη μιας ουσια­στι­κής, προ­γραμ­μα­τι­κής, αξια­κής, ιδε­ο­λο­γι­κής ταυ­τό­τη­τας που την έχει ο αντί­πα­λός μας, η ΝΔ», ζητώ­ντας «συζή­τη­ση σε βάθος» για το «ποιες ήταν οι καλώς εννο­ού­με­νες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές απέ­να­ντι στους άλλους πολι­τι­κούς χώρους» και «πώς αξιο­ποι­ή­σα­με μια δεκα­ε­τία που ένας κόσμος είχε εμπι­στευ­θεί τον ΣΥΡΙΖΑ για να απο­κτή­σου­με ισχυ­ρούς κοι­νω­νι­κούς και πολι­τι­κούς δεσμούς; Ποιες ήταν οι κοι­νω­νι­κές ομά­δες που κατά προ­τε­ραιό­τη­τα θέλα­με να εκφρά­σου­με και ταυ­τό­χρο­να να δημιουρ­γή­σου­με τις αντί­στοι­χες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες στη βάση μιας προ­γραμ­μα­τι­κής πρότασης;».

Αλλά και του Γ. Στα­θά­κη, που έγρα­ψε ότι «στην ήττα αυτή πρω­ταρ­χι­κό ρόλο φαί­νε­ται να είχε όχι το άνοιγ­μα στο Κέντρο (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ (…) κατέρ­ρευ­σε στις παρα­γω­γι­κές ηλι­κί­ες, στους εργα­ζό­με­νους και τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους, στις ηλι­κί­ες 30 με 40».

Διεργασίες και συμπράξεις

Με φόντο τα παρα­πά­νω, η παραί­τη­ση του Αλ. Τσί­πρα από την ηγε­σία του ΣΥΡΙΖΑ — ο οποί­ος θεω­ρού­νταν και «συγκολ­λη­τι­κή ουσία» των δια­φό­ρων τάσε­ων — η δια­δι­κα­σία για την εκλο­γή αρχη­γού με διά­φο­ρους φημο­λο­γού­με­νους «επι­σπεύ­δο­ντες» από τις εσω­κομ­μα­τι­κές τάσεις (Αχτσιό­γλου, Χαρί­τσης, αλλά και Πολά­κης, Τεμπο­νέ­ρας και Σακελ­λα­ρί­δης), «απε­λευ­θε­ρώ­νει δυνά­μεις» για τα διά­φο­ρα σενά­ρια για την ίδια τη μετε­ξέ­λι­ξη του ΣΥΡΙΖΑ και για το ενδε­χό­με­νο συμπλεύ­σε­ων και «συγκλί­σε­ων» με άλλα τμή­μα­τα της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, αλλά και για το στή­σι­μο άλλων ανα­χω­μά­των στα «αρι­στε­ρά» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενδει­κτι­κά είναι τα όσα έλε­γαν μέσα στη βδο­μά­δα στε­λέ­χη του, ζητώ­ντας σύμπρα­ξη με το ΠΑΣΟΚ, αρχής γενο­μέ­νης από τις επερ­χό­με­νες τοπι­κές εκλο­γές: Την αρχή έκα­νε η Μ. Ρεπού­ση λέγο­ντας ότι «είναι περισ­σό­τε­ρο ανα­γκαία παρά ποτέ η συνεν­νό­η­ση της Κεντρο­α­ρι­στε­ράς και συγκε­κρι­μέ­να των δύο πολι­τι­κών κομ­μά­των που εγγρά­φο­νται στον χώρο της: Του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ». Ακο­λού­θη­σε ο Δ. Τεμπο­νέ­ρας λέγο­ντας ότι «η Αρι­στε­ρά και η Κεντρο­α­ρι­στε­ρά, με πρώ­το σημείο καμπής τις επερ­χό­με­νες αυτο­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, θα πρέ­πει να συναι­νέ­σουν» και ότι «όποιος δεν το συμ­με­ρί­ζε­ται αυτό δεν έχει αντι­λη­φθεί τι συντε­λέ­στη­κε στη χώρα την προη­γού­με­νη Κυριακή».

Χαρα­κτη­ρι­στι­κή για όλα τα «ανοι­χτά σενά­ρια» στον χώρο και η τοπο­θέ­τη­ση της Αννας Δια­μα­ντο­πού­λου, που έγρα­ψε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπαί­νει σε δίνη ή ανα­συ­γκρό­τη­σης ή διά­σπα­σης. Το ΠΑΣΟΚ ανοί­γει πόρ­τες υπο­δο­χής και έχει πλέ­ον δυνα­τό­τη­τες προ­σέγ­γι­σης με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Σε κάθε περί­πτω­ση, το «στίγ­μα» τις επό­με­νες μέρες δίνουν οι διερ­γα­σί­ες για την εκλο­γή προ­έ­δρου κι ενώ ανοι­χτός παρα­μέ­νει ο «οδι­κός χάρ­της» για το συνέ­δριο του κόμ­μα­τος, για το πότε θα γίνει και αν αυτό θα είναι έκτα­κτο, τακτι­κό ή διαρ­κές (κάτι που κρί­νει και το ποιοι θα είναι οι σύνε­δροι). Τα ζητή­μα­τα αυτά ανα­μέ­νε­ται να απα­σχο­λή­σουν και την Πολι­τι­κή Γραμ­μα­τεία που συνε­δριά­ζει μέσα στο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο, ενώ ανοι­χτό παρα­μέ­νει και το ποιος θα εκλε­γεί τη Δευ­τέ­ρα πρό­ε­δρος της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας του ΣΥΡΙΖΑ, ενό­ψει και των προ­γραμ­μα­τι­κών δηλώ­σε­ων στο τέλος της βδο­μά­δας, με τις πλη­ρο­φο­ρί­ες να κάνουν λόγο για την Ο. Γεροβασίλη.

Ρέκ­βιεμ για έναν «αρι­στε­ρό» υπη­ρέ­τη του κεφαλαίου

Μια από τα ίδια;