Τα “παράδοξα” του Ισραήλ ή η λήθη της κόλασης

Σε καμία περί­πτω­ση το Ισρα­ήλ δεν μπο­ρεί να αγνο­ή­σει ή να δικαιο­λο­γή­σει τον γενο­κτο­νι­κό χαρα­κτή­ρα των ενερ­γειών του στη Γάζα…
“Η ιστο­ρία εμφα­νί­ζε­ται δύο φορές: την πρώ­τη ως τρα­γω­δία τη δεύ­τε­ρο, ως φάρ­σα”: Αυτή είναι μια πολύ γνω­στή φρά­ση: κάπως έτσι ξεκι­νά η 18^η Μπρυ­μαίρ του Λου­δο­βί­κου Βονα­πάρ­τη, έργο του Καρλ Μαρξ και με τον και­ρό το έχουν επα­να­λά­βει πολ­λοί συγ­γρα­φείς. Ωστό­σο, συχνά, η ιστο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται όχι μόνο ως φάρ­σα, αλλά ως μια νέα τρα­γω­δία με εξί­σου τρο­με­ρές συνέπειες.

Η Κού­βα στη­ρί­ζει την προ­σφυ­γή της Ν. Αφρι­κής στο Διε­θνές Δικα­στή­ριο κατά του κρά­τους του Ισραήλ

Στον τομέα των παρα­δό­ξων, η ιστο­ρία δεν στα­μα­τά να μας εκπλήσ­σει. Στη δεκα­ε­τία του ’40 _του περα­σμέ­νου αιώ­να, οι Εβραί­οι μετα­τρά­πη­καν σε παρί­ες. Ενα­ντί­ον τους, οι Ναζί διέ­πρα­ξαν μια φρι­κτή γενο­κτο­νία: περισ­σό­τε­ρα από έξι εκα­τομ­μύ­ρια δολο­φο­νή­θη­καν σε στρα­τό­πε­δα εξό­ντω­σης. Τώρα, ωστό­σο, είναι το κρά­τος του Ισρα­ήλ που καθι­στά τον εαυ­τό του παρία δια­πράτ­το­ντας μια φρι­κτή γενο­κτο­νία κατά του παλαι­στι­νια­κού λαού.

Ο κόσμος παρα­κο­λου­θεί με τρό­μο τον άμα­χο πλη­θυ­σμό της Γάζας να βομ­βαρ­δί­ζε­ται αλύ­πη­τα, με απο­τέ­λε­σμα τον θάνα­το χιλιά­δων ανθρώ­πων, το 70% από αυτούς γυναί­κες και παι­διά. Νοσο­κο­μεία, σχο­λεία, κατα­στή­μα­τα, ασθε­νο­φό­ρα βομ­βαρ­δί­ζο­νται… Σύμ­φω­να με τον Μάρ­τιν Γκρί­φι­θς, ανα­πλη­ρω­τή γενι­κό γραμ­μα­τέα του ΟΗΕ για ανθρω­πι­στι­κές υπο­θέ­σεις, «η Γάζα έχει γίνει τόπος θανά­του και απελ­πι­σί­ας. Ούτε νερό, ούτε μαθή­μα­τα, τίπο­τα άλλο παρά οι τρο­μα­κτι­κοί ήχοι του πολέ­μου, μέρα με τη μέρα».

Αντι­μέ­τω­πη με ένα τέτοιο σενά­ριο, η κυβέρ­νη­ση της Νότιας Αφρι­κής κίνη­σε νομι­κές δια­δι­κα­σί­ες κατά του Ισρα­ήλ στο Διε­θνές Δικα­στή­ριο της Χάγης, το κύριο δικα­στι­κό όργα­νο των Ηνω­μέ­νων Εθνών, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι αυτό το κρά­τος δια­πράτ­τει σοβα­ρή παρα­βί­α­ση της Σύμ­βα­σης για την Πρό­λη­ψη το έγκλη­μα της γενοκτονίας.

Απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι οι ενέρ­γειες του Ισρα­ήλ απο­σκο­πούν ειδι­κά στην κατα­στρο­φή του πλη­θυ­σμού στη Λωρί­δα της Γάζας, ως τμή­μα της ευρύ­τε­ρης παλαι­στι­νια­κής εθνι­κής και εθνι­κής ομά­δας, και ότι τέτοιες φρι­κα­λε­ό­τη­τες χρη­μα­το­δο­τού­νται και επι­βάλ­λο­νται από το ίδιο το κράτος.

Αντι­μέ­τω­πη με την καταγ­γε­λία, η κυβέρ­νη­ση του Μπε­νια­μίν Νετα­νιά­χου αντέ­δρα­σε με αγα­νά­κτη­ση, θυμα­το­ποιώ­ντας τον εαυ­τό της: πως δήθεν η πρω­το­βου­λία της Νοτί­ου Αφρι­κής αντι­προ­σω­πεύ­ει μια «συκο­φα­ντία αίμα­τος»: ένας τρό­πος ανα­φο­ράς στη συκο­φα­ντία που δια­πρά­χθη­κε κατά των Εβραί­ων κατά τον Μεσαί­ω­να, όταν κατη­γο­ρή­θη­καν ψευ­δώς ότι χρη­σι­μο­ποιού­σαν το αίμα χρι­στια­νών παι­διών σε τελε­τουρ­γί­ες μαύ­ρης μαγείας.

Είναι “παρά­δο­ξο” το Ισρα­ήλ να κατη­γο­ρεί άλλους για αντι­ση­μι­τι­σμό, όταν και οι Παλαι­στί­νιοι είναι σημι­τι­κός λαός και σφα­γιά­ζο­νται από αυτούς. Επί­σης “παρά­δο­ξες” είναι οι προ­σπά­θειες επα­νε­γκα­τά­στα­σης του πλη­θυ­σμού της Γάζας στο Κον­γκό, “η οποία εκδη­λώ­νει ξεκά­θα­ρη επι­θυ­μία για εθνο­κά­θαρ­ση” όταν, μόλις στο τέλος του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, το σιω­νι­στι­κό κίνη­μα απέρ­ρι­ψε την πρό­τα­ση για τη δημιουρ­γία ενός ισραη­λι­νού κρά­τους σε αφρι­κα­νι­κά εδάφη.

Υπάρ­χουν όμως περισ­σό­τε­ρα “παρά­δο­ξα”. Το 1948, το νεο­σύ­στα­το κρά­τος του Ισρα­ήλ ήταν ένας από τους αρχι­κούς χορη­γούς της Σύμ­βα­σης για τη Γενο­κτο­νία και ένας από τους πρώ­τους που την υπέ­γρα­ψαν το 1949 και στη συνέ­χεια την επι­κύ­ρω­σαν το 1950. Ήταν επί­σης Πολω­νός νομι­κός, εβραϊ­κής κατα­γω­γής, ο πρώ­τος που χρη­σι­μο­ποί­η­σε και όρι­σε τον όρο “γενο­κτο­νία”: ο Raphael Lemkin.
Έτσι, σε καμία περί­πτω­ση το Ισρα­ήλ δεν μπο­ρεί να αγνο­ή­σει ή να δικαιο­λο­γή­σει τη γενο­κτο­νι­κή φύση των ενερ­γειών του στη Γάζα, το πεδίο εφαρ­μο­γής της οποί­ας –σύμ­φω­να με τη Σύμ­βα­ση– περι­λαμ­βά­νει τη δολο­φο­νία ή την πρό­κλη­ση σοβα­ρών σωμα­τι­κών βλα­βών και την εσκεμ­μέ­νη επι­βο­λή υπο­λο­γι­σμέ­νων συν­θη­κών δια­βί­ω­σης στους εκεί λαούς προ­κα­λώ­ντας τη σωμα­τι­κή τους καταστροφή.
Η Σύμ­βα­ση διευ­κρι­νί­ζει ότι δεν είναι απα­ραί­τη­το να εξα­λει­φθεί πλή­ρως μια εθνο­τι­κή ομά­δα _ένας λαός, για να θεω­ρη­θεί γενο­κτο­νία Και η πρό­θε­ση να το κάνεις αρκεί.

Είναι σημα­ντι­κό ότι ανώ­τε­ροι εκπρό­σω­ποι της ισραη­λι­νής κυβέρ­νη­σης, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του πρω­θυ­πουρ­γού Μπε­νια­μίν Νετα­νιά­χου, έχουν επα­νει­λημ­μέ­να ανα­φερ­θεί στους Παλαι­στί­νιους ως «ανθρώ­πι­να ζώα» και εξέ­φρα­σαν την επι­θυ­μία να ισο­πε­δώ­σουν τη Γάζα.

Τον περα­σμέ­νο Νοέμ­βριο, ο Ισραη­λι­νός υπουρ­γός Amichai Eliyahu παρα­δέ­χτη­κε ότι η ρίψη ατο­μι­κής βόμ­βας στη Λωρί­δα της Γάζας ήταν «μία από τις δυνα­τό­τη­τες» που εξέ­τα­ζε η κυβέρ­νη­σή του.
Τα εγκλή­μα­τα κατά του παλαι­στι­νια­κού λαού δεν είναι και­νούρ­για. Έχουν μακρά ιστο­ρία. Το 1979, ο εξέ­χων Κου­βα­νός ποι­η­τής Λουίς Ρογέ­λιο Νογκέ­ρας επι­σκέ­φτη­κε το φρι­κτό στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης του Άου­σβιτς – όπου εξο­ντώ­θη­καν ένα εκα­τομ­μύ­ριο Εβραί­οι – και αυτή η εμπει­ρία τον παρα­κί­νη­σε να γρά­ψει ένα ποί­η­μα που είναι τώρα πολύ επίκαιρο:

«Σας σκέ­φτο­μαι, Εβραί­οι της Ιερου­σα­λήμ και της Ιερι­χούς, / σας σκέ­φτο­μαι, άνδρες της γης της Σιών, / που τρε­κλί­ζο­ντας, γυμνοί, παγω­μέ­νοι / τρα­γου­δού­σα­τε τη Χατικ­βά στους θαλά­μους αερί­ων. / Σκέ­φτο­μαι εσέ­να και το μακρύ και επί­πο­νο μονο­πά­τι σου / από τους λόφους της Ιου­δαί­ας / στα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης του Τρί­του Ράιχ. / Σε σκέ­φτο­μαι / και δεν μπο­ρώ να κατα­λά­βω / πώς ξέχα­σες τόσο γρή­γο­ρα τον ατμό της κόλασης.

σσ. Χατικ­βά είναι το όνο­μα του εθνι­κού ύμνου του Ισρα­ήλ. Το κεί­με­νο έγρα­ψε ο Ναφτά­λι Χερτζ Ίμπερ. Η μελω­δία βασί­ζε­ται σε ένα λαϊ­κό μου­σι­κό μοτί­βο της Βοη­μί­ας που χρη­σι­μο­ποί­η­σε ο Σμέ­τα­να το 1874 στο συμ­φω­νι­κό του ποί­η­μα Μολδάβας

πηγή granma όργα­νο του ΚΚ Κούβας