Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος //
Τα σχολεία άνοιξαν! Η χαρά των εμπόρων. Να πουλήσουμε τετράδια, μολύβια, γομολάστιχες κλπ. Φυσιολογικότατο. Τα σχολεία άνοιξαν! Η χαρά των αληθινών εμπόρων. Να πουλήσουμε «μυαλό»… και μαζί με το μυαλό αρχίζουν τα ενισχυτικά, για να μην πω να πουλήσουμε ντοπάρισμα.
Τα σχολεία άνοιξαν! Ο προβληματισμός των γονιών… «Δίνουμε Πανελλήνιες…» Πώς να το κάνουμε; Υπόθεση καταξίωσης. Τα αδιέξοδά μας, τα υπαρξιακά μας κενά θα τα καλύψουμε με την επιτυχία των παιδιών μας. Μια επιτυχία, που μεταφράζεται σε δήθεν κοινωνική ανοδικότατα και «κοινωνική καταξίωση». Να φύγουμε, να ξεφύγουμε από τη «δευτεράτζα», να παραμείνουμε στην τάξη μας, πρώτοι και μοναδικοί, να ξεχωρίζουμε από τους άλλους και να διαστρωματωθούμε σε ανώτερα- υψηλά κοινωνικά κλιμάκια.
Αρλούμπες… Αρλούμπες, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια». Αρχίζει από παλιά, πολύ παλιά. Μόλις ξεκινήσει το παιδάκι στο Δημοτικό, υποχρεωτικά και με πρωτεύοντα ρόλο, μπαλέτο, χορό, Κουνγκ-Φου, Τάε Κβον Ντο, καράτε, δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, χώρια που πρέπει να έχει το καλύτερο κινητό με όλα τα συμπαρομαρτούντα. TABLET με οθόνη πολλαπλής αφής, επεξεργαστή, κάρτα γραφικών, μνήμη απίστευτη, μεγάλη χωρητικότητα, Webcam, υψηλή συνδεσιμότητα, ασύρματη επικοινωνία και εγγύηση ενός χρόνου και φωτιά στα μπατζάκια του κάθε γονιού και πυρκαγιά στην τσέπη του και αποκαΐδια στο μυαλό του παιδιού.
Αποκαΐδια ή μάλλον απορρίμματα, γιατί τα αποκαΐδια θα τα μετρήσουν αργότερα, πολύ αργότερα, όταν θα μπει για τα καλά μπουρλότο. Τώρα μπαζώνουμε με πρωτογενές υλικό και όχι με ανακυκλούμενο το μυαλουδάκι του παιδιού με ό,τι θέλουμε ή νομίζουμε πως πρέπει να εναποθέσουμε στο μυαλό του. Κι αυτά τα μπάζα στομώνουν τη σκέψη, τη διάθεση για παιχνίδι, την επιθυμία για ζωή του παιδιού. Κατακρατούν και τη θέληση ακόμα για ζωή και επικοινωνία. Με το κινητό ανά χείρας συνομιλούν με το άδηλο, έρχονται σε επαφή με το άοσμο και επιζητούν όσα τους σερβίρει ο ιντερνετικός παροξυσμός.
Και σαν αποσχολίσουν από το Γυμνάσιο «αρχίζει το ματς». Ιδιαίτερα, αβέρτα ιδιαίτερα, κόντρα στο γκρουπ, συνεχόμενες «πνευματικές ντόπες». Έχω υπόψη γονείς που έδωσαν και βαρβιτουρικά στα παιδιά για να αντέξουν και να ανεβούν τον Γολγοθά των εξετάσεων. Κι όλοι αρχίζουν τις συμβουλές. «Η πρώτη ξαδέρφη του τρίτου ξάδελφου, του Κολοκοτρώνη, που έδωσε εξετάσεις το 1821, διάβαζε 20 ώρες το εικοσιτετράωρο, και πέτυχε στην Ανωτάτη Ελατοκομική Τζουμέρκων». Κάτι τέτοια ακούς και ανακράζεις. «Έχουν το διάολο μέσα τους». Κι αν δεν καταφέρει κάποιος να μπει σε καμιά σχολή, ντροπή για τους γονείς, «κάρνα για να βάψουν την μ’τσούνα, τι δεν έχουν μούτρα να βγουν στην κοινωνία», γιατί τους ξέφυγε η κοινωνική τους καταξίωση. Τώρα; Τώρα σαν από τώρα. Εξωτερικό. Σπουδές και πάει λέγοντας. Κι όποιος αντέξει. Να πούμε ακόμη και για κείνο το φασιστικό μπάζωμα που μερικοί «αρνούνται» να δεχτούν στο Σχολείο που θα φοιτήσει ο γιόκας να είναι και προσφυγάκια.
Ξέχασα. Δεν ισχύουν για τους «Αριστείς». Η πορεία αυτών είναι προδιαγεγραμμένη, άμα τη γεννήσει.
Η κατάσταση αυτή είναι άρρωστη. Η πραγματικότητα αυτή είναι τερατογόνος. Καταστρέφει την ψυχή του παιδιού με ανείπωτες συνέπειες στην υγεία του. Δεν μιλάμε για όλα τα παιδιά.
Ασφαλώς και πολλά θα σπουδάσουν. Άλλα έχουν κλίσεις και ενδιαφέροντα σε άλλους τομείς. Όχι… εκεί οι γονείς. «Θα σπουδάσεις, γιατί θα σού φάω τον καρδυλάγκο! » Ώσπου να το ζουρλάνουν κυριολεκτικά και να καταλάβουν, αν ποτέ καταλάβουν, πως « το της υστεραίας, κατόπιν εορτής ήκομεν».
Ο Χρήστος Α.Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άγναντα Άρτας (Τζουμέρκα). Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθως σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έγραψε τέσσερα βιβλία: «Αγναντίτικα Λιχνίσματα», «Το Γυμνάσιο Αγνάντων ο Πνευματικός Φάρος των Τζουμέρκων», «Με την Ηπειρώτικη λαλιά» και «Τραγουδώντας την ξενιτιά», καθώς και εννέα θεατρικά έργα με περιεχόμενο που αφορά τη ζωή στην Ήπειρο.
