Τζέσε Οουενς, θρυλική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού

Ο Τζέ­σε Οου­ενς , το “μαύ­ρο βέλος”, όπως ονο­μά­στη­κε μετά την Ολυ­μπιά­δα του Βερο­λί­νου, γεν­νή­θη­κε στις 12 Σεπτεμ­βρί­ου 1913  στο Κλί­βε­λαντ και ήταν το δέκα­το παι­δί του Τζέιμς Οου­ενς . Στο σχο­λείο, σε ηλι­κία 14 χρό­νων, έτρε­ξε τις 220 γιάρ­δες σε 22.9 δευ­τε­ρό­λε­πτα. Ενα χρό­νο αργό­τε­ρα πήδη­ξε στο ύψος 1.85 και στο μήκος 6.80, επι­δό­σεις εντυ­πω­σια­κές για την ηλι­κία του. Επι­πλέ­ον, στο σχο­λείο του έπαι­ζε φού­τμπολ, μπέι­σμπολ και ήταν αρχη­γός της ομά­δα μπά­σκετ. Μικρό τον φώνα­ζαν Τζι — Σι, από τα πρώ­τα γράμ­μα­τα του ονό­μα­τός του. Ετσι προ­έ­κυ­ψε το Τζέσε .

Οταν έφτα­σε στο Βερο­λί­νο βρί­σκο­νταν στον κολο­φώ­να της δόξας του. Ενα χρό­νο νωρί­τε­ρα, ως φοι­τη­τής του Πολι­τεια­κού Πανε­πι­στη­μί­ου του Οχάιο, στη διάρ­κεια μιας μέρας είχε δημιουρ­γή­σει πέντε παγκό­σμια ρεκόρ και είχε ισο­φα­ρί­σει ένα άλλο. Ολα αυτά έγι­νε στην πόλη Αν Αρμπορ του Μίτσι­γκαν στις 25 Μάη 1935, κατά τη διάρ­κεια των πανε­πι­στη­μια­κών αθλη­τι­κών αγώ­νων. Στις 15.15 ο Οου­ενς ισο­φα­ρί­ζει το παγκό­σμιο ρεκόρ στα 100μ. με 9.4 δευ­τε­ρό­λε­πτα. Στις 15 και 25, με την πρώ­τη και μονα­δι­κή προ­σπά­θεια στο μήκος,… πετά­ει στα 8,13μ. Στις 15 και 45 τρέ­χει τις 220 γιάρ­δες σε 20,3 δευ­τε­ρό­λε­πτα, καταρ­ρί­πτο­ντας παράλ­λη­λα το παγκό­σμιο ρεκόρ στα 200μ. Στις 16.00 τρέ­χει τις 220 γιάρ­δες με εμπό­δια σε 22,6 δευ­τε­ρό­λε­πτα και παράλ­λη­λα καταρ­ρί­πτει το παγκό­σμιο ρεκόρ στα 200μ. με εμπό­δια. Κι όλα αυτά στη διάρ­κεια 45 λεπτών. Το ρεκόρ του στο μήκος κρά­τη­σε 25 ολό­κλη­ρα χρό­νια, ενώ με την επί­δο­σή του στα 100μ., μπο­ρού­σε να στε­φθεί Ολυ­μπιο­νί­κης ακό­μα και το 1964 στο Τόκιο.

Στο Βερο­λί­νο ο Οου­ενς κατέ­κτη­σε 4 χρυ­σά μετάλ­λια. Στα 100μ. με 10,3, στα 200μ. με 20,7, στα 4Χ100 και στο μήκος με 8.06 και μάλι­στα στην τελευ­ταία προ­σπά­θεια, υπο­χρε­ώ­νο­ντας τον Χίτλερ να εγκα­τα­λεί­ψει άρον — άρον το γήπεδο.

Ο Τζέι Σι Οου­ενς με τα τέσ­σε­ρα χρυ­σά μετάλ­λιά του έδω­σε ένα πολύ ηχη­ρό χαστού­κι στις χιτλε­ρι­κές ιδέ­ες περί «ανω­τε­ρό­τη­τας της άριας φυλής».

Μετά τα τέσ­σε­ρα μετάλ­λια που κέρ­δι­σε ένας δημο­σιο­γρά­φος τον ρώτη­σε πως του φάνη­κε που δεν τον χαι­ρέ­τη­σε ο Χίτλερ μετά τον θρί­αμ­βό του στο μήκος. Η απά­ντη­σή του ήταν αφο­πλι­στι­κή: «Για­τί θα με συγ­χα­ρεί ο πρό­ε­δρος των ΗΠΑ;». Δεν είχε άδι­κο. Η στά­ση των ναζί βρή­κε μιμη­τές και στις ΗΠΑ. Ο Οου­ενς παρά το γεγο­νός ότι έκα­νε κάτι που έμοια­ζε ακα­τόρ­θω­το δεν εκλή­θη ποτέ, λόγω του χρώ­μα­τός του, στο Λευ­κό Οίκο για συγ­χα­ρη­τή­ρια, ούτε έλα­βε κάποιο τηλε­γρά­φη­μα από τον Φρα­γκλί­νο Ρούζ­βελτ ή τον Χάρι Τρούμαν.

Αργό­τε­ρα για να μπο­ρέ­σει να ζήσει έγι­νε επαγ­γελ­μα­τί­ας. “Είχα δόξα, αλλά δεν είχα χρή­μα­τα” παρα­δέ­χτη­κε. Για να βγά­λει τα προς το ζην, υπο­χρε­ώ­θη­κε να συνα­γω­νι­στεί άλο­γα, σκύ­λους, ακό­μα και με καγκουρό.

Μετά από 15 χρό­νια ξανα­βρέ­θη­κε στο Βερο­λί­νο. Οχι σαν αθλη­τής στί­βου, αλλά σαν μπα­σκε­τμπο­λί­στας με τους Χάρλεμς.

Ο Οου­ενς πέθα­νε στα 66 του χρό­νια, στις 31 Μαρ­τί­ου 1980 από καρ­κί­νο στον πνεύ­μο­να έχο­ντας προ­σπα­θή­σει λίγους μήνες πριν το θάνα­τό του να πεί­σει τον τότε Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ, Τζί­μι Κάρ­τερ, να μην μποϊ­κο­τά­ρει τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες της Μόσχας, χωρίς όμως αποτέλεσμα.