Τι θα συνέβαινε αν ο Κόκκαλης και ο Αυλάμης έκαναν απογευματινά χειρουργεία με φακελάκι;

Το θέμα των απο­γευ­μα­τι­νών επί πλη­ρω­μή χει­ρουρ­γεί­ων στα δημό­σια νοσο­κο­μεία είναι γνω­στό. Ήδη έγι­ναν τα πρώ­τα σε «Παπα­γε­ωρ­γί­ου», ΑΧΕΠΑ, «Ευαγ­γε­λι­σμό» και «Γεν­νη­μα­τά». Αυτό που παί­ζε­ται ακό­μα, όμως, είναι η στά­ση των χειρουργών.

Δεν απευ­θυ­νό­μα­στε σε όσους έχουν ήδη επι­λέ­ξει ηθι­κή και τρό­πο σκέ­ψης που απαι­τεί το εμπό­ριο, και όχι η Ιατρι­κή. Απευ­θυ­νό­μα­στε σε αυτούς που ακό­μα ταλα­ντεύ­ο­νται. Απευ­θυ­νό­μα­στε στους νέους επι­με­λη­τές, που στρι­μώ­χνο­νται σε όποια χει­ρουρ­γι­κή αίθου­σα περισ­σέ­ψει. Σ’ αυτούς που περι­μέ­νουν να βάλουν το τακτι­κό τους περι­στα­τι­κό από­γευ­μα, βρά­δυ ή το Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο. Απευ­θυ­νό­μα­στε στους έντι­μους συνα­δέλ­φους που βλέ­πουν σαν διέ­ξο­δο τη συμ­με­το­χή τους στα απο­γευ­μα­τι­νά χει­ρουρ­γεία για να ενι­σχύ­σουν το εισό­δη­μά τους.

Απευ­θυ­νό­μα­στε στους ειδι­κευό­με­νους, που θα πιε­στούν από τον διευ­θυ­ντή τους και θα διστά­σουν να πουν «όχι» στο απο­γευ­μα­τι­νό χει­ρουρ­γείο. Και απευ­θυ­νό­μα­στε κυρί­ως σε αυτούς, αφε­νός για­τί είναι αυτοί που θα κάνουν το μαγα­ζί να δου­λέ­ψει, αφε­τέ­ρου για­τί αυτοί πιστεύ­ου­με ότι μπο­ρούν να πει­στούν να κρα­τή­σουν τη στά­ση που αρμό­ζει στις παρα­δό­σεις των χει­ρουρ­γών που μας ενέ­πνευ­σαν, των χει­ρουρ­γών — θρύ­λων, που έδε­σαν το όνο­μά τους με τον τόπο και με τους ανθρώπους.

Αυτό που μας ενδια­φέ­ρει, δηλα­δή, είναι το κίνη­τρο και το πρό­τυ­πο που θα έχουν οι χει­ρουρ­γοί που στε­λε­χώ­νουν τα δημό­σια νοσο­κο­μεία, οι χει­ρουρ­γοί που θα πέσου­με στα χέρια τους, δηλα­δή, όταν έρθει και μας η ώρα μας.

Για­τί, εδώ που τα λέμε, οι κλι­νι­κές που γνω­ρί­σα­με και εκπαι­δευ­τή­κα­με, τα απο­γεύ­μα­τα έκα­ναν μαθή­μα­τα, όχι χει­ρουρ­γεία με φακε­λά­κι. Και αν ήταν στο χει­ρουρ­γείο το από­γευ­μα, ήταν για­τί έκα­ναν προ­χω­ρη­μέ­νες επεμ­βά­σεις που τελεί­ω­ναν το βρά­δυ ή υπο­δέ­χο­νταν τα επεί­γο­ντα. Κι αν μια μερί­δα καθη­γη­τών έβλε­πε τη δου­λειά σαν χρυ­σω­ρυ­χείο, τους ξέρα­με όλοι και ήταν δακτυ­λο­δει­κτού­με­νοι. Και κάθε κλι­νι­κή που σέβε­ται τον εαυ­τό της οικο­δο­μεί σχο­λή γνώ­σης και τεχνι­κής, όχι μπα­κά­λι­κο, που δίνει την πρα­μά­τεια του σε τιμή ευκαιρίας.

Βλέ­πουν βέβαια οι συνά­δελ­φοι από πρώ­το χέρι το πώς δου­λεύ­ου­με ήδη. Με τις μισές αίθου­σες κλει­στές σε αρκε­τά νοσο­κο­μεία, για­τί το υπουρ­γείο Υγεί­ας αρνεί­ται πει­σμα­τι­κά να προ­σλά­βει το απα­ραί­τη­το νοση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό. Για να είμα­στε ακρι­βείς, σε επί­πε­δο Αττι­κής, την ώρα που γρά­φου­με, λει­τουρ­γούν οι 145 από τις 208 χει­ρουρ­γι­κές αίθου­σες του δημό­σιου τομέα. Δηλα­δή το 70%, για όποιον κάνει τη διαί­ρε­ση, και το αντί­στοι­χο πανελ­λα­δι­κά είναι στο 60%.

Όσο για τους εξευ­τε­λι­στι­κούς μισθούς, είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, για την οποία, αν μη τι άλλο, έχει προη­γη­θεί ένας ορυ­μα­γδός αγώ­νων από την ΟΕΝΓΕ. Κι αν υπήρ­ξαν κάποιες ελά­χι­στες «βελ­τιώ­σεις», πολύ μακριά από τις ανά­γκες μας, το οφεί­λου­με σ’ αυτούς ακρι­βώς τους αγώ­νες, που είναι μονό­δρο­μος να συνε­χι­στούν και να δυναμώσουν.

Ενδει­κτι­κά, θυμί­ζου­με σε όσους λένε πως «με τους αγώ­νες δεν βγαί­νει τίπο­τα», ότι με πρω­το­βου­λία της ΟΕΝΓΕ το 2018 ασκή­θη­κε τρι­τα­να­κο­πή («έφε­ση») κατά την από­φα­ση του ΣτΕ, στην οποία συμ­με­τεί­χαν συνο­λι­κά 8.500 νοσο­κο­μεια­κοί για­τροί, διεκ­δι­κώ­ντας να πάρουν τα ανα­δρο­μι­κά όλοι οι συνά­δελ­φοι και όχι μόνο όσοι είχαν προ­σφύ­γει δικα­στι­κά. Το αίτη­μά μας απορ­ρί­φθη­κε. Ωστό­σο, κάτω από την πίε­ση που ασκή­θη­κε, η τότε κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ ανα­γκά­στη­κε να κατα­βά­λει μέρος των οφει­λο­μέ­νων ανα­δρο­μι­κών σε όλους τους νοσο­κο­μεια­κούς για­τρούς, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν είχαν προ­σφύ­γει ή όχι. Υπήρ­χαν τότε διευ­θυ­ντές που τους απο­δό­θη­καν δεκά­δες χιλιά­δες ευρώ και τώρα κάνουν τον «ψόφιο κοριό», ότι οι αγώ­νες δεν φέρ­νουν απο­τέ­λε­σμα. Ελπί­ζου­με, του­λά­χι­στον, να θυμού­νται τα δεκά­δες μαχη­τι­κά στε­λέ­χη της ΟΕΝΓΕ που τους μάζευαν τα δικαιο­λο­γη­τι­κά για τις προσφυγές.

Αλλά ακό­μα και το 20% αύξη­ση που έδω­σε η κυβέρ­νη­ση στην ωριαία απο­ζη­μί­ω­ση της εφη­με­ρί­ας ή η αύξη­ση 10% με το νέο ιατρι­κό μισθο­λό­γιο, είναι προ­ϊ­όν πίε­σης, σε έναν αγώ­να που η Ομο­σπον­δία δεν υπέ­στει­λε ποτέ τη σημαία.

Δεν υπάρ­χει, λοι­πόν, καμιά δικαιο­λο­γία. Σε όλους είναι φανε­ρό τί ρόλο βαρά­ει ο υπουρ­γός Υγεί­ας, που πρω­το­στα­τεί — μαζί με χει­ρουρ­γούς οι οποί­οι σχε­τί­ζο­νται με τη Νέα Δημο­κρα­τία — στο να γίνουν τα νοσο­κο­μεία μπα­κά­λι­κα της ανθρώ­πι­νης νόσου. Φέρ­νουν τον άρρω­στο με την πλά­τη στον τοί­χο να πλη­ρώ­σει, για να γλι­τώ­σει μια ανα­μο­νή, την οποία οι ίδιοι προ­κα­λούν με την πολι­τι­κή τους. Ίσως το 500ευρω με το πρό­σω­πο του υπουρ­γού Υγεί­ας που έπε­σε σαν τρι­κά­κι στην κινη­το­ποί­η­ση που έγι­νε στον «Ευαγ­γε­λι­σμό», να είναι το καλύ­τε­ρο νόμι­σμα για να πλη­ρώ­σει ο άρρω­στος που θα πάει να χει­ρουρ­γη­θεί επί πλη­ρω­μή το απόγευμα.

Και για να λέμε την αλή­θεια, οι χει­ρουρ­γοί που είχαν επα­φή έτσι κι αλλιώς με το «υπό­γειο» χρή­μα έως τώρα, είναι όσοι «καί­γο­νται» και για τα απο­γευ­μα­τι­νά. Κρί­μα, για­τί κάποιοι από αυτούς είναι καλοί χει­ρουρ­γοί. Όχι όμως. Ούτε το μέλ­λον είναι, ούτε πρό­ο­δος, ούτε θα τους αφή­σου­με να παρι­στά­νουν το «πρό­τυ­πο» στους νέους χειρουργούς.

Επα­να­φέ­ρου­με το ερώ­τη­μα του τίτλου λοι­πόν: Τι θα γινό­ταν αν ο Πέτρος Κόκ­κα­λης και ο Γιώρ­γος Αυλά­μης έκα­ναν απο­γευ­μα­τι­νά χει­ρουρ­γεία με φακε­λά­κι; Είναι μια καλή ευκαι­ρία να «γκου­γκλά­ρει» κανείς λεπτο­μέ­ρειες για τους παρα­πά­νω ογκό­λι­θους. Ενα μόνο είναι σίγου­ρο: Πως αν κυνη­γά­γα­νε το φακε­λά­κι, δεν θα ‘χαμε κανέ­ναν λόγο να τους ανα­φέ­ρου­με σήμερα.

Ο Πέτρος Κόκ­κα­λης, ο καθη­γη­τής της Χει­ρουρ­γι­κής στο Αρε­ταί­ειο, ο δια­πρέ­ψας στο Μόνα­χο, στον Γράμ­μο, στο Βερο­λί­νο, ταύ­τι­σε την ύπαρ­ξή του με τον άρρω­στο και με τον άνθρω­πο. Όσο για τον Γιώρ­γο Αυλά­μη, τον χει­ρουρ­γό που λόγω πολι­τι­κού «κλί­μα­τος» δεν έγι­νε ποτέ καθη­γη­τής, που έλαμ­ψε στο «Ιππο­κρά­τειο» και έδε­σε τη ζωή του με το «Τζά­νειο», ξεχώ­ρι­σε για τη στά­ση του απέ­να­ντι στον φτω­χό, στον ανή­μπο­ρο. Αμφό­τε­ροι παρό­ντες στον πόλε­μο και στην Αντίσταση.

Αυτοί οι χει­ρουρ­γοί έχουν περά­σει από τα νοσο­κο­μεία μας. Όχι οι κρά­χτες δίπλα στον τιμο­κα­τά­λο­γο που ονει­ρεύ­ε­ται ο κ. Γεωρ­γιά­δης. Γι’ αυτό έχει σημα­σία να γίνου­με περισ­σό­τε­ροι όσοι θα περι­φρου­ρή­σου­με τις δημό­σιες κλι­νι­κές που θαυ­μά­σα­με και ανδρω­θή­κα­με. Που δεν θα συναι­νέ­σου­με στην αθλιό­τη­τα και δεν θα στε­λε­χώ­σου­με το απο­γευ­μα­τι­νό χει­ρουρ­γείο με φακε­λά­κι. Και όλων μαζί, χει­ρουρ­γών, αναι­σθη­σιο­λό­γων, νοση­λευ­τών, τραυ­μα­τιο­φο­ρέ­ων, καθα­ρι­στών, τα ονό­μα­τά μας με πρό­κες να είναι καρ­φω­μέ­να στην πόρ­τα του χει­ρουρ­γεί­ου, να μην τα παίρ­νει ο άνεμος…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης